1

Chapter 1

บรรยากาศรอบข้างที่เต็มไปด้วยต้นไม้และท้องทุ่งทำให้ หนุ่มๆ ที่ร่ำสุรากันอยู่มีความสุขบันเทิงใจเป็นที่สุด เหล้าเถื่อน ดีกรีร้อนแรงที่ผลิตขึ้นมาล็อตใหม่ทำให้คนดื่มถึงกับเมาหัวทิ่ม แต่ไม่ใช่แดนตะวันอย่างแน่นอนเพราะเขาคอแข็งมาแต่ไหนแต่ ไรแล้ว แม้ว่าเหล่านั้นจะดีกรีร้อนแรงสักเพียงไหน

แดนตะวัน สมุทรากร หนุ่มวัย 33 ปี เจ้าของใบหน้าคมสัน ร่างสูงเพรียวแข็งแรง เขาเป็นเจ้าของโรงงานผลิตเหล้าเถื่อนซึ่งมี รายได้มหาศาลเป็นลำดับต้นๆ ของจังหวัด แดนตะวันจ่ายเงิน อย่างถูกกฎหมาย จึงไม่มีปัญหาเรื่องการค้าขาย จุดขายของเขา คือการคิดสูตรเหล้าใหม่ๆ ขึ้นมาเอง โดยเฉพาะยาดองสมุนไพร สูตรเฉพาะที่อร่อยจนเป็นที่ติดอกติดใจของลูกค้าทุกคนที่แวะ เวียนกันมาลิ้มลอง

“เฮีย…” เสียงเรียกของสาวน้อยทำเอาคนถูกเรียกเหล้าพุ่ง ออกจากปาก สําลักจนหูตาแดงไปหมด ชายหนุ่มหันขวับไปมอง สาวน้อยวัยยี่สิบแล้วสะดุ้ง

“เซี้ย!” อุทานแบบไม่ต้องกลัวว่าใครจะด่า เขากวาดสายตา มองลูกน้องสองสหายที่ยืนก้มหน้าสุด มือกุมเอาไว้ด้านหน้าด้วย สายตาหงุดหงิด ก่อนจะเกาหัวไปมา

“ได้ยินว่าเฮียจะไปเก็บค่าเช่าบ้าน ขออัญไปด้วยนะ อยากไปช่วยเฮียทํามาหากิน คนน่ารักอ้อนสุดฤทธิ์สุดเดช นวดไหล่คู่ หมั้นหนุ่มไปมาด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

“เฮียต้องไปธุระหลายที่” คนไม่อยากให้ไปด้วยรีบบ่ายเบี่ยง อัญชัญเป็นลูกสาวของเพื่อนรักบิดามารดาที่เป็นคู่หมั้นคู่หมาย ของเขาตั้งแต่เด็ก อายุห่างกันมากไม่ใช่ปัญหาเมื่อโดนจับคู่ให้ แต่งงานกัน

พอบุพการีของอัญชัญเสียชีวิต บิดามารดาจึงรับเธอมา อุปการะเลี้ยงดูเพื่อรอเป็นเจ้าสาวของเขา ยายตัวแสบเห็น หน้าตาน่ารักแบบนี้ แสบทรวงอย่าบอกใครเชียว ใครเผลอหลง คิดไปว่าหล่อนน่ารักละก็… เสร็จทุกราย

จริงๆ เขาเป็นลูกบุญธรรมของบิดามารดา ท่านรับมาเลี้ยงดู ตั้งแต่แบเบาะ พอท่านเสียชีวิต พี่ชายลูกพี่ลูกน้องอย่างสุริยันต์ เข้ามาช่วยดูแลกิจการและทรัพย์สินให้ ซึ่งตอนนั้นเขายังเรียน หนังสือไม่จบ พอเรียนจบสุริยันต์ก็วางมือให้เขาดูแลต่อ

“ไปด้วย” เสียงเอาแต่ใจทำให้แดนตะวันเริ่มหัวหมุน ถ้าท่า เสียงแบบนี้เขานี่แหละจะโดนป่วนไม่ต้องทำมากินกันพอดี

“อยากไปก็ตามมา แต่อย่าก่อเรื่องล่ะ

“สัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือเนตรนารีค่ะว่าจะไม่ก่อเรื่อง จริงๆ ไม่จิงโจ้” เธอยกสามนิ้วขึ้น ส่วนมืออีกข้างก็ไขว้ไปทาง ด้านหลัง

ใครเชื่อเธอก็คลอดลูกเป็นแมวแล้วล่ะ!
อัญชัญวิ่งตามร่างสูงใหญ่ของแดนตะวันไปอย่างสนุกสนาน ระคนมีความสุข อย่าคิดว่าเธอไม่รู้นะ ว่าเขาจะไปไหนและไปทำ อะไร

ลูกน้องของแดนตะวันคือพวกของเธอทั้งหมด ไม่มีใครกล้าหือ เรียกง่ายๆ ว่าเสร็จเธอทุกรายเพราะโดนซื้อตัวเอาไว้หมดแล้ว

ถ้าถามอะไรแล้วไม่ยอมบอก จะโดนแกล้งหนักๆ จนต้องยอม เขาว่า… รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง

เด็กสาวรีบกระโดดขึ้นมอเตอร์ไซค์คันโตของแดนตะวันไป อย่างรวดเร็ว เขาคิดจะทิ้งเธอเอาไว้ที่นี่น่ะสิ เธอรู้ทันหรอก แต่ ไม่มีทางที่เขาจะทำแบบนั้นได้แน่ๆ

“นมที่มหลัง” เขาหันมาทำเสียงดุ แดนตะวันยอมผิดผีกับผู้ หญิงทุกคน ยกเว้นยายตัวป่วนนี้ เพราะสัญญากับบิดามารดาเอา ไว้แล้วว่าให้น้องเรียนจบก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน

อัญชัญเป็นคนนิสัยแปลก พอบอกให้ไปทางซ้ายเธอก็จะไป ทางขวา บอกให้ไปข้างหน้าเธอก็จะไปข้างหลัง พอเขาบอกว่านม ทีมหลัง เธอก็ยิ่งโอบกอดเขาหนักขึ้นไปอีก

“ใส่หมวกกันน็อกด้วย” เขายื่นหมวกกันน็อกมาให้ทางด้าน หลัง เธอรับไปสามอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะออกรถ

“เฮียจะไปเก็บค่าเช่าที่ไหนก่อนคะ

“ในตลาด” เขาตอบแบบขอไปที รําคาญเสียงถามของเธอ อย่างที่สุด
“ทําไมไปในตลาดก่อนล่ะ”

“หุบปากบ้างเถอะ ไม่มีใครหาว่าเป็นใบ้นะ”

“พูดกับน้องแต่ละคำ ที่กับสาวๆ ล่ะจ๊ะ น่าหมั่นไส้” เธอทำ ปากยื่นอย่างมีแง่งอน

แดนตะวันจอดรถหน้าห้องแถวเล็กๆ ที่อยู่ในตลาด ก่อนจะ เคาะประตูห้องเบาๆ คนที่ออกมาเปิดประตูให้เป็นสาวสาว สะพรั่งนุ่งน้อยห่มน้อย ทาปากสีแดงจัด ผมสีทองดัดเป็นลอน ชะ ม้ายชายตาให้เจ้าของบ้านเช่าตาเป็นมัน

“เฮีย!” เสียงเขียวมาพร้อมกับมือนิ่มๆ ที่หยิกเข้าที่แขน แดนตะวันสะดุ้งร้องเสียงหลงแทบจะทันที

“โอ๊ย! หยิกเฮียทําไม

“มาเก็บค่าเช่านะเฮีย ไม่ใช่มามองนมคนเช่าบ้าน” เธอทำ หน้าบึ้ง ก่อนจะเดินไปยืนด้านหน้าของเขา แบมือออกไปขอค่า เช่าห้องเสียเอง อย่าคิดว่าเธอไม่รู้นะ…ว่าแม่จ่ายค่าเช่าเป็น อะไร

หน่อย… วันนี้ไม่ได้แอ้มหรอก

ชบาหน้าบูดบึงหยิบเงินจากซอกนมออกมายื่นส่งให้สาว น้อยหน้ามน แต่มิวายชะม้ายชายตามองคนด้านหลังของเด็ก สาวด้วยสายตาเป็นประกาย ระริกระรี้ยั่วยวนชวนลากขึ้นเตียง

เหมือนจะบอกเป็นนัยๆ ว่า… ยายเด็กนี่เผลอ เราเจอกัน!
“เฮีย! ไปได้แล้ว” ถ้าดึงหูได้อัญชัญคงทำไปแล้ว เธอทำเพียง แค่เอาเงินยัดใส่กระเป๋าสะพายของตัวเอง และเรียกเขาไปที่รถ แดนตะวันทอดสายตามองหุ่นอวบอัดของชบาไม่วางตา แต่น้ำ เสียงเร่งเร้าของคู่หมั้นวัยละอ่อนทำให้เขาต้องผละจากมาใน ที่สุด

“เฮีย… ถามจริงๆ เหอะ เฮียชอบของปลอมเหรอ”

“ของปลอมอะไร” คนถามหงุดหงิดใจไม่น้อย ก้างชิ้นใหญ่ ขวางคอเอาไว้เลยทำอะไรไม่สะดวกเอาเสียเลย

“ยายนมบูดนั่นไปทำนมปลอมมาเท่าลูกมะพร้าว เฮียไปฟัด กับมันระวังซิลิโคนแตกคาปาก” คนพูดเท้าสะเอวว่าฉอดๆ

แดนตะวันถึงกับส่ายหน้าไปมา

“รู้ดี” เขาจิ้มหน้าผากเธอ

“รู้สิ ยาย นอกจากนมปลอมแล้วอย่างอื่นก็ปลอมทั้งตัวเลย

เฮียเคยเห็นเขาล้างหน้าไหมล่ะ”

“เกี่ยวอะไรกับล้างหน้า

“ยังกับซากศพ”

“ไม่รู้ ตอนเอากันไม่เคยมองหน้า มองแต่อย่างอื่น โอ๊ย! เจ็บ นะโว้ย ยายเด็กนี่” แดนตะวันสะดุ้งเมื่อโดนบิดจนเนื้อเขียว

“ต่อหน้าว่าที่เมียกล้าบอกว่าเอากับคนอื่นเหรอ”

“ยังไม่ได้เป็นเมีย
“ของดีมีไม่ชอบ” เธอบ่นอุบ กน้อยใจและงอนเขาเอามากๆ

“อะไรที่ว่าดี” แตนตะวันรู้สึกว่าการเถียงกับเธอคือเรื่องคุ้น เคยสําหรับเขา ยายเด็กนี่ก็เถียงคำไม่ตกฟาก ไม่เคยยอมแพ้ อะไรเลย แต่เขาก็สนุกที่จะได้ ต่อล้อต่อเถียงกับอัญชัญ เธอมัก มีความคิดแปลกๆ มาให้เขาได้เสมอๆ

“ของอัญไง จริงทุกอย่าง” เธอยึดอกภาคภูมิใจในความเป็น ตัวเองอย่างที่สุด

“ตัวก็เตี้ย นมก็แบนเหมือนไข่ดาว ผิวขาวเหมือนไก่ต้ม พูด มาก กินจุ น่ารำคาญ อันนี้เรียกจริงทุกอย่าง” คนฟังถึงกับอ้า ปากค้าง ก่อนจะก้มมองนมตัวเอง นมเธอนี่นะแบนเหมือนไข่ดาว จะมากไปแล้วนะ คนด่าไม่ได้สนใจเดินหนีไปเก็บค่าเช่าหลังต่อ ไป เป็นที่รู้กันว่าแดนตะวันมีผู้หญิงมาทอดสะพานให้ไม่เว้นแต่ละ วัน ดังนั้นคนที่มาเช่าบ้านหรือลูกหนี้ของเขาก็มีวิธีการใช้หนี้ที่ สยิวกิ้วจนเธอต้องตามมาคุม

บ้านหลังที่สองไม่ต่างกันเลย แม่เจ้าโว้ย! นุ่งกระโจมอกออก มาจ่ายค่าเช่าบ้าน อกอีแป้นจะแตก!

“โอ๊ย!” แดนตะวันสะดุ้งโหยงเมื่อโดนกระทืบเท้าเข้าให้ ก่อน ที่ยายตัวแสบจะเดินมายืนมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา

“ขอโทษค่ะ อัญไม่เห็นจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจจะเหยียบหาง เอ้ย! เหยียบเท้าเฮียเลยนะคะ” เจ้าตัวแสบยกยิ้มมุมปาก แดนตะวัน สบถ ยกเท้าขึ้นด้วยความเจ็บ เขาร่ำๆ อยากจะยกเธอขึ้นพาดบ่า แล้วฟาดให้ก้นระบบนัก
“สาบานว่าไม่เห็น” เขากัดฟันขณะเอ่ยถามระงับความโกรธ เอาไว้ เธอทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

อัญชัญแบมือไปขอเงินค่าเช่า แต่คนที่นุ่งกระโจมอกเล่นหูเล่น ตากับคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง แล้วเชิญเข้าไปในบ้านเสียอย่างนั้น