4

นิทรากำลังจะปิดประตู แม่บ้านวิ่งหอบแฮ่กๆ มาใกล้ ปาก ตะโกน “อย่าเพิ่งปิด ออกมาก่อนคุณหมออยากกินข้าวต้ม

“ข้าวต้มหรือคะ”

“คงหมดแรงมั้ง อิ อิ” ชบาลูกสาวป้าแม่บ้านเดินมาด้วย ชบา ซึ่งเหมือนชีวิตจะมีแต่เรื่องตลก เรื่องกิน นินทา ว่าแล้วเดินไป ห้องตนเอง ป้าแม่บ้านจ้องนิทรา ไปสิ หน้าที่ฉันตอนเช้าเธอ ดูแลกลางคืนเสมอนี่น่า

นิทราก้มหน้า ไม่รู้ว่าป้าแม่บ้านคิดอะไรอยู่ หญิงสาวเก็บ กุญแจห้องหันหลังไปที่บ้านเรือนไทย

ข้าวต้มและผัดผักเขากินง่ายๆ แบบนี้มานาน เมื่อก่อนเธอ ทำให้กินเสมอเมื่อเขากลับมาบ้านไร่ นั่งกินด้วยกันอย่างมีความ สุข หยอกเย้า พะนอเอาใจ แต่ตอนนี้ต้องทำให้เขานั่งกินกับคน อื่น นิทราหั่นผักคะน้าด้วยหัวใจเลื่อนลอย

“โอ้ย”

มีดด้ามเล็กบาดนิ้วมือข้างซ้ายมีเลือดซึม หญิงสาวรีบไปหา พลาสเตอร์ยามาปิด และรีบทำกับข้าวให้เร็วที่สุด เธออยากเอา ไปวางบนโต๊ะตอนที่ไม่มีใคร ตอนที่เข้ามายังไม่เห็นใครมานั่งที่ ห้องอาหาร

ข้าวต้มกุ้ยธรรมดาเรียบร้อย หญิงสาวตักใส่ถ้วยวางลงในถาด จัดให้สวยงามเหมือนอาหารที่เคยได้รับคำชม พลันคิดถึง มื้อสุดท้ายที่เคยกินกับคนที่เคยบอกว่ารักเธอมาก

“กินเยอะๆ นะอวบระยะสุดท้ายแล้วนะเรา

เธอหน้าง วางซ้อนลงแต่คนน่ารักวันนั้นตามมาง้อ แก้มสาก กับแก้มนุ่มจนร่างกายเธอชวนสยิว

หลายครั้งเขาบอกว่าต้องการขอมัดจำฝากรักที่ร่างกายเธอ แต่เธอยับยั้งชั่งใจไม่หวั่นไหว อยากให้คืนวิวาห์มีค่าแห่งการ จดจํา ทว่าวันนั้นคงไม่มีแล้ว

ความฝันความหวังพังทลาย หัวใจมีเพียงน้ำตา จากนี้คงจดจำ เพียงเรื่องที่โดนทอดทิ้ง ทำร้ายหัวใจ จดจำมันไปจนวันตาย

“เสร็จหรือยังกินคืนนี้นะไม่ใช่พรุ่งนี้เช้า

นิทราบีบถาดอาหาร เบี่ยงร่างหนีเพราะว่าคนตัวสูงมายืนชิด ด้านหลัง ก้นงอนงามของเธอสัมผัสกับร่างกายเขาและดูเหมือน กำลังเบียดเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

เสร็จแล้ว จะเอาข้าวไปที่โต๊ะค่ะ”

“ไม่ต้อง”

หญิงสาวเลี้ยวหน้ามองอย่างห้ามหัวใจไม่ได้ สบนัยน์ตาไร้ ความรู้สึกหัวใจพลันแห้งเหี่ยว จนต้องก้มหน้ามองถาดอาหาร

ต้องการแบบไหน ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่เขา

“ถ้าอย่างนั้นขอตัวก่อนนะคะ”
มือเล็กวางถาดข้าวลงบนโต๊ะถอยห่างเจ้าบ้านซึ่งยังอยู่ในชุด ทํางาน คือเสื้อสีโปโลสีเหลืองและกางเกงสแล็ก กลิ่นหอมคุ้น เคยทำให้ใจเธอปั่นป่วนจนเธออยากออกไปให้พ้นห้องครัว ทว่า เดินได้เพียงก้าวเดียวมือใหญ่กลับโอบที่หน้าอกอวบทั้งสองข้าง นิทราร้องเสียงหลง

“พี่ คุณหมอจะทําอะไร”

ตัวร้อนราวโดนไฟนาบ เสี้ยวหน้าไปด้านหลังเพื่อมองเขา ดวงตายังคงเย็นชา นิทราดิ้นรนหนีร้องให้เขาปล่อยแต่แรงมือ ยิ่งเน้นย้ำบีบเคล้นอกอวบหนั่นแน่น

เป็นบ้าอะไรของเขา เคยบอกจะไม่แตะต้องเธอ

“ปล่อยทําไมชอบไม่ใช่หรือ ดูมือดีออก”

ตอนนี้กับเมื่อวันวานไม่เหมือนกัน เธอจะไม่ยอมให้เขาสัมผัส แววตาไร้ซึ่งความรักมันทำให้ใจเจ็บร้าว

คิดถึงผู้หญิงบนตึกนิทราสิ้นสุดแรง

“อย่ามาแตะต้องนินะ คุณบอกเองลืมหรือไงว่าไม่อยากแตะ

“เคยพูดเหรอ”

ให้ตายสิ ชอบพูดตีรวนตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอเหนื่อยไม่อยาก ทะเลาะกับเขาอีก นิทราหยิกขวนมือทั้งสอง

“ถ้าไม่ปล่อยคนของคุณมาเห็นแน่

“หนีทำไม ชอบให้แตะตรงนี้ไม่ใช่เหรอ”
แม้ปากดีไปหากนัยน์ตาเริ่มแดง แต่ไม่อยากร้องไห้ เธอเริ่ม เหนื่อย ร้องไปเขาก็ไม่เคยเห็นน้ำตาแห่งความเจ็บปวด

“ก็แล้วแต่

“ปล่อยนะ ปล่อยเถอะ คนของคุณรออยู่ลืมหรือไร

นิทราน้ำตาร่วง กลั้นความน้อยใจ ปวดร้าวไม่ได้ ซึ่งมันได้ผล เขาปล่อยมือเธอ หยิบถาดอาหารออกไป

“ฉันจะพาไปเอง คนที่ฉันพามาด้วยเธออาจจะรู้จัก เพราะเขา เป็นคนที่นี่เหมือนกัน มันไม่ดีสำหรับเขา

ใครกันคนรัก ใหม่ของเขา

สุดสายตารางใหญ่ นิทราจับหน้าอกตนเอง เกลียดความรู้สึก ที่เกิดขึ้นเพียง โดนเขาลูบไล้กลั่นแกล้ง และน้ำตากลบตาเมื่อคิด ว่าเขากำลังเอาใจผู้หญิงคนนั้น งานที่ต้องทำตรงหน้าเริ่มพร่ามัว เธอจึงใช้เวลานานกว่าเคยเพื่อเก็บกวาดในครัว และเดินกลับ ห้องพักอย่างหมดเรี่ยวแรง ก่อนถึงห้องนึกภาพที่คนรักป้อน ข้าวต้มให้ผู้หญิงคนนั้นที่เห็นเพียงด้านหลังทำให้ไม่อยากนอน

ในหัวมีแต่ความน้อยใจ เศร้าใจที่ไม่เคยหายไปจากหัวใจ พี่หนึ่งคะถ้านตายไปจะหายแค้นแม่หรือเปล่าคะ

แม่เองตอนนี้ก็ไม่ได้มีความสุขอีกแล้ว พี่ให้อภัยแม่นี้ได้ไหม ให้ทําอะไรอีกนิยอมทั้งนั้น อย่างน้อยไม่รักกันแล้ว ขอพี่ อโหสิกรรมให้แม่
มือสองข้างซ้อนใต้แก้มชุ่มน้ำตา ขาอยากลุกขึ้นชะเง้อมองไป ที่บ้านเรือนไทย แต่กลัวเห็นอะไรจึงจำต้องนอนลืมตา ป้ายน้ำตา ทิ้งอยู่อย่างนั้น

มือถือในกระเป๋าสั่น เธอรีบหยิบขึ้นมารับ

“แม่ว่าไงคะทําไมยังไม่นอน

“งานอะไรของแกยายนี้ยังไม่กลับบ้านอีก ฉันลำบากแกก็รู้อยู่ คนเดียว”

พรุ่งนี้นิจะรีบกลับนะคะ

“ฉันเบื่อชีวิตแบบนี้ เมื่อไหร่แกจะหาคนรับใช้มาให้ฉันที่ไหน ว่ามีงานแล้ว เราไปอยู่บ้านหลังใหญ่นะ ที่มั่นคงมีคนดูแลแม่ เยอะ แกจะไปไหนก็ได้

แม่ตวาดและอ้อนวอนสลับกันมาตามสาย กลายเป็นผู้หญิง โมโห หญิงสาวสงสารแม่ แม้ตนเองจะลำบากเธอก็ต้องเข้มแข็ง

“ได้ค่ะ ได้ทุกอย่างที่แม่ต้องการ

“โอเคว้นที่ย้ายบ้าน ฉันต้องมีคนรับใช้นะ อย่าลืม

แม่ยังหวังจะได้บ้านหลังนั้น แม่กลายเป็นคนป่วยฉับพลัน ทั้งๆ ที่ตอนนี้มีคนดูแลอยู่ใกล้ๆ แต่ฝ่ายนั้นคงเอาแต่อยู่ในห้องเพราะ กลัวแม่

นานทีเดียวกว่าจะกล่อมให้แม่ไปนอนได้ และเมื่อถึงเวลานั้น เธอก็เมื่อยและผล็อยหลับไป มารู้ตัวอีกที่มีเสียงเคาะประตู
ปังๆๆ

เธอ ตาเดินไปเปิดคิดว่าเป็นป้าแม่บ้าน แต่พบว่าใครยืนตัว

สูง หัวก็ตาโต

“คุณมาทําไม”

“ที่นี่บ้านฉัน จะไปไหนก็ได้ทำไมต้องคอยตอบคำถามคนอื่น “แต่ตอนนี้เวลาพักผ่อน” นิทราดันประตูแต่แรงมือใหญ่แข็ง แรง กว่าเธอไม่สามารถต้านทานเขา

“ปล่อยมือเถอะคะ”

“ฉันปล่อยเธอไปนานแล้ว เธอเองที่ไม่ยอมปล่อย แล้วจะ คิดมากทำไมเมื่อฉันมาหา ฉันก็แค่มาถาม ข้าวต้มอะไรของเธอ

ทําไมมันเค็มน่าดู”

นิทราทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “ปากคุณเป็นอะไรหรือเปล่า ฉันก็ทำ สูตรเดิม”

“กล้ามากที่แกล้งฉัน” มือใหญ่บิดข้อมือเล็ก นิทราสะบัด

“ปล่อย”

“คงวางแผนเพราะอยากให้ฉันมาที่นี่ มาแล้วไง วางแผนจะทำ

อะไรต่อละ”

นิทราก้มหน้า “ฉันเปล่าวางแผนแบบนั้น

เธอแค่อยากแกล้ง ก็ไม่ได้เค็มอะไรนักหนา

“ไม่เชื่อตอนนี้คงนอนรอฉันอยู่ใช่ไหม”
“พี่หมอพอเถอะค่ะ นิด แล้วก็คิด จะปล่อยพี่ไปแล้ว หลาย เดือนที่ผ่านมาขอโทษที่ทำให้อึดอัด

ใบหน้าเย็นชาสาย

“เสแสร้ง คนอย่างเธอหรือจะยอมแพ้ ต้องให้มีใครสูญเสีย ต้องให้ตนเองสมหวังละมั้งถึงจะสะใจ