บทที่ 9 จูบยาว ๆ

จารวีกลัดกลุ้มกอดตัวเองอยู่บนโซฟา นิ้วมือจิกลงไปในโซฟา กัดริมฝีปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงร้องไห้ดังออกมา

“คุณคะ จะอาบน้ำสักหน่อยมั้ยคะ…” น้าอามคนนั้นเตือนเธอ ด้วยความหวังดี

“ออกไป ออกไปให้พ้น… จารวีร้องตะโกนออกมา เธอใส่ เสื้อผ้าอย่างลวกๆ กอดกล้องถ่ายรูปเดินออกมาจากบ้านพักตาก อากาศของบ้านโพธิสูง เธอเกลียดคนในบ้านโพธิสูง เกลียดทุก อย่างในบ้านโพธิสูง

ยศพลมองภาพด้านหลังของเธออย่างเข้าหยอก แสดงอาการ หัวเราะอย่างอันตรายและน่ากลัวออกมานิดๆ ผู้หญิงของบ้านพูล สวัสดิ์ทั้งหมด ไม่ได้มีจุดจบเป็นอันดีแน่

ที่ริมทะเล จารวีนั่งกอดเข่า ใจลอยมองมหาสมุทรอันกว้าง ใหญ่ที่นิ่งสงบอยู่บนหินก้อนหนึ่ง ลมพัดมาครั้งแล้วครั้งเล่า ผม ของเธอปลิวไสวไปตามสายลม จารวี เธอมันสกปรก เธอมันได้ ค่าแล้ว….ที่แท้เธอก็เป็นคนเสนอตัวให้เขาเอง….จารวีถือกล้อง ถ่ายรูปอยู่ในมือ ตั้งอกตั้งใจจะทำลายมันให้สิ้นซาก เธอใช้แรง กำลังทั้งหมดที่มีระบายไปกับกล้องถ่ายรูปอันนี้ เสมือนกับว่า เป็นยศพล คนที่เธออยากจะ ทำให้ตาย

พังให้ตายเลยไปไอ้คนชั่ว ฟังให้ตายเลยไอ้คนน่ารังเกียจ พัง ให้ตายเลยไอ้กากเดนสังคม…. ” กล้องถ่ายรูปกลายเป็นเศษอย่างรวดเร็ว เธอยังระบายความโกรธไม่หมดและยังคงพึ่งกล้อง ให้เละ

“แรงเยอะขนาดนี้ ทำไมก่อนหน้านี้ไม่ออกแรงมาให้หมด ละ… ค่าพูดถากถางดังออกมาจากด้านหลังของเธอ จารหันมา อย่างตกใจ ยศพลยืนกอดอกตัวเองอยู่ด้านหลังเธอ และมองเธอ อย่างเยาะเย้ย ด้านหลังเขามีแลมโบกินี่ฟอร์ดมัสแตงอยู่หนึ่งคัน

“นายตามฉันมาเหรอ?” จารวีโกรธมากๆ

ยศพลจ้องสายตาเธออย่างรังเกียจ “จารวี เป็นผู้หญิงที่โง่เสีย จริงเลย จะหาเรื่องตายก็ไปให้ไกลกว่านี้หน่อย ที่นี่ห่างจากบ้าน พักตากอากาศไม่ถึงร้อยเมตร ถ้าอยากไม่เห็นเธอ คงเป็นเรื่อง

ยาก…..

จารวีโกรธจัดจนหน้าแดงไปหมด ถึงแม้ว่ายืนอยู่ตรงนี้ก็ยัง เห็นป้าย Versailวิลล่าที่อยู่บนยอดหลังคา แต่ถ้าพูดว่าไม่ถึงร้อย เมตรก็เว่อร์เกินไป

“ไอ้คนเลว ฉันยังไม่หาเรื่องตายหรอก ให้ไปตายเพราะนาย มันไม่ค่อยคุ้มหรอก…. จารวีขบฟันแน่น เท้าข้างหนึ่งเตะกล้องที่ พังเละตกลงไปในทะเล

“บอกว่าเธอโง่ก็ยังไม่เชื่อ ยังไม่ตรวจดูกล้องก็..” เสียงพูดที่ หยอกล้อ จารวิ่งไปชั่วขณะ จู่ๆก็หันตัวกลับ ก้าวเท้าสองสาม ก้าวแล้วมุ่งตรงไปยังทะเล

กล้องนั้นถูกน้ำทะเลซัดลอยขึ้นมา ถูกฟองคลื่นม้วนไหลซัด ออกไปอย่างช้าๆ
จาร วิ่งตามมันไป โชคดีที่หาดทราย ตื่น จารวีหยิบกล้อง ถ่ายรูปขึ้นมาแล้วหยิบม้วนฟิล์มที่อยู่ข้างในออกมา จากนั้นก็ โยนกล้องถ่ายรูปออกไปไกลลิบ

“ยศพล นายมันเป็นเศษสวะ…” จารวีจ้องดาของยศพลด้วย ความด แล้วก็หันหัวเดินจากไปอย่างตามใจชอบ

ทันใดนั้นก็มีมือยื่นเข้ามาจากรั้งเธอไว้จากด้านหลัง มือใหญ่ ของเขาจับที่คางของเธอ สายตาเป็นประกายราวกับดวงดาว มุม ปากกลับมีรอยยิ้มที่ชั่วร้าย ถ้าเกิดไม่พูดถึงบุคลิกลักษณะนิสัย ของเขา ใบหน้าแบบนี้คงทำให้สาวๆหลงใหลไปเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าจะทรมานหัวใจของผู้หญิงไปแล้วกี่คน

“ปล่อยฉันนะ…. จารตะโกนออกมาด้วยความโมโห

“จารวี เธอไปเอาความกล้ามาจากไหนนะ เธอมีสิทธิ์อะไรมา ด่าฉัน?” ยศพลลงไปคร่อมจาร

คนในบ้านพูลสวัสดิ์ไม่มีอะไรดี ไม่มีผู้หญิงในบ้านพูลสวัสดิ์ คนไหนกล้าด่าเขา….จารชี้นิ้วมือไปที่ปลายจมูกของยศพล “นายมันห่วย นายมันเป็นขยะสังคม….”

“ไหน เธอลองด่าฉันอีกทีซิ…” ไฟความโกรธของยศพลถูกจุด

ขึ้นแล้ว

“คุณมันเป็นเศษสวะ พ่อของคุณก็เป็นเศษสวะ แม่ของคุณก็ เป็นเศษสวะ……….. จารยังพูดไม่ทันจบ ยศพลก็จูบริมฝีปาก ของเธอ การจูบที่ยาวนาน ทำให้อากาศปอดของเธอไป

เรื่อยๆ