ตอนที่10 เสื้อผ้าชดเชย

จารดิ้นรนอย่างสุดกำลัง และยกขาเตะไปยังหว่างขาของเขา

“อ๊…..ยศพลเจ็บขึ้นและปล่อยเธอทันที สีหน้าเปลี่ยนไม่ งดงาม ไอ้ผู้หญิงคนนี้ ทำไมเรื่องยากเหมือนเสือดาว กล้ามา เตะหว่างขาของเขา

มองดูยศพลป้องหว่างขาขมวดคิ้วอย่างเจ็บปวด จารวีเหมือน เด็กที่ทำผิด กลัวจนหันหลังวิ่งหนี เธอวิ่งซุ่มซ่ามๆไปถึงถนน เรียกแท็กซี่แล้วกลับบ้านทันที

“น้องวี เธอเป็นอะไร”ยุพินเห็นจารวิ่งกลับมาด้วยตัวและ เปียก ทรงผมยุ่งหญิง ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา จนตกใจไม่น้อย

“ผู้หญิงของตระกูลพูลสวัสดิ์ เกิดมาก็ตกเป็นของเล่นของฉัน ยศพล เธอรู้หรือไม่….”ค่ายที่น่ากลัวของยศพล โผล่ในสมองของ จารวี เธอไม่เข้าใจว่าทําไมเขาถึงพูดแบบนี้

“พี่พิน หนูไม่เป็นไรค่ะ หนูไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน ไม่ได้ระวังจึง ตกลงในทะเล….จารวีพูดโกหกไป

ยุพินมองเธออย่างเป็นห่วง “ทำไมโตแล้วยังตกลงในทะเลได้ ทีหลังต้องระวังกว่านี้ ซุ่มซ่ามแบบนี้ ถ้าพี่ไม่อยู่แล้ว เธอจะทำยัง

ฟังแล้วจารอยากจะร้องไห้ ตั้งแต่คุณพ่อคุณแม่เกิดอุบัติเหตุ พี่บินเป็นคนที่ดีต่อเธอมากที่สุด แต่พี่พิน หนูควรจะทำยังไง
“พี่พิน หนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้า….. จารวี หมัดแน่นๆ ก้มหน้าเดิน ผ่านข้างกายของยุพิน อดกลั้นน้ำตาไว้เดินไปยังห้องน้ำ

“โอ้ น้องวี เมื่อกี้พี่ยศพลส่งเสื้อผ้าหลายชุดมา เขาบอกว่า ตอนหมั้นไม่ได้ส่งของขวัญให้เธอ และนี่จะเป็นของขวัญชดเชย

จาร ตกตะลึง เขาเอาความเป็นบริสุทธิ์ของเธอไปด้วยการใช้ กำลัง แล้วอยากจะใช้เสื้อผ้าที่ชุดมาชดเชยเธอนั้นหรือ ฉันจะไม่ เอาเสื้อผ้าของนาย ได้สารเลว

จารวีเพิ่งใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยในห้องของตนเอง กำลังจะไปเก็บ ของเข้ากระเป๋าเดินทาง ประตูห้องโดนผลักเปิด ร่างของยุพิน ปรากฏอยู่หน้าประตู

“น้องวี เก็บเสื้อผ้าจะไปไหนหรอ

“คือพ่อแม่ของอังคณาจะไปเที่ยงต่างประเทศ หนูจะไปอยู่เป็น เพื่อนเธอ วัน…..”จารวีมองพี่สาวเธอด้วยแววตาโศกเศร้า เธอ ไม่รู้จะพูดอะไรดี ตอนนี้สมองเธอกำลังวุ่นวายสับสนอยู่ เธอ อยากพูดความลับนั้นออกมาจริงๆ แต่เธอพูดไม่ได้

ยุพินเอากระโปรงสองชุดวางบนเตียงของจารวี ใบหน้ามีรอย ยิ้มอบอุ่น

“ลองใส่ดูสิ ว่าชอบไม่ชอบ……

จารวีแค่ใช้หางตาเหลือบกระโปรงนั้นตาเดียว ตัวหนึ่งเป็นกระ โปรงยาวสีเขียวอ่อน สไตล์เรียบง่าย ฝีมือประณีต อีกตัวหนึ่งเป็นสีเหลืองอ่อน เป็นชุดมีเสื้อชีฟองกับกระโปรงเข่า ล้วนเป็นสไตล์ที่ เธอชอบ แต่กระโปรงสองตัวนี้ ยิ่งดูยิ่งรู้สึกสะอิดสะเอียน

จารวีผลักกระโปรงนั้นไปให้ยุพิน พี่พิน กระโปรงนี้ดูโปร่ง มาก ยศพล ทัศนะอะไรกัน ถ้าใส่แบบนี้ออกไป ก็โดนคนอื่น หัวเราะเยาะ นี่เป็นสไตล์ยุคเก่าแล้ว…….

“แต่พี่ว่ากระโปรงเหล่านี้โอเคนะ น้องลองใส่หน่อยสิ “ยุพิน ยิ้มและพูดด้วย

“ไม่ เพราะเป็นของยศพลซื้อมา พี่พื้นถึงรู้สึกว่าดีทุกอย่าง…

ยุพินเก็บรอยยิ้ม มองดูจารวีที่โมโหอย่างงุนงง “น้อง เธอมี อคติต่อพี่ยศพลหรอ ทําไมช่วงนี้หาปัญหาเขาตลอด

จาร รู้สึกเศร้าอสูร หันหัวมองไปข้างนอกหน้าต่าง ใช่ค่ะ หนู มีอคติต่อเขา หนูไม่ชอบเขา หนูเกลียดเขา…..ไม่ใช่แค่อยติ เท่านั้น เธออยากฆ่าเขาตายต่างหาก

“น้อง เธออย่าทําแบบนี้สิ แม้ว่าอนาคตที่ต้องแต่งงานกับเขา แต่พี่ก็ยังดีต่อเธอเหมือนเดิม ถ้าพี่ยังอยู่บ้านนี้ ก็ไม่มีใครรังแก เธอได้หรอกนะ”