ตอนที่ 4 การข่มขู่หลังจากที่ปล้นชิงไปแล้ว

จารวีตกใจจนเบิกตากว้าง เมื่อมองเห็นผู้หญิงที่แต่งตัวเหมือน เป็นพนักงานออฟฟิศกำลังยืนถ่ายรูปพวกเขาอยู่ข้างหลัง ไม่นึก เลยว่าจะยังมีบุคคลที่สามอยู่ในห้องนี้ นายบ้าน ยังมีอะไรที่ ทรมานกว่านี้อีกมั้ย?

ยศพลถอนร่างของตนออกจากจารวี รูดซิปกางเกง แล้วโยน เสื้อไปบนร่างของจารอย่างตามใจตนเอง รองเท้ายี่ห้อที่เป็นมัน เงาเหยียบย่ำกระทืบมือถือสีเขียวที่เป็นตัวก่อเรื่องอย่างแรงๆ จน มือถือที่น่าสงสารนั้นแหลกเป็นผุยผง

“จำไว้ซะด้วยล่ะ เธอคงรู้นะว่าถ้าเผยแพร่ความลับนี้ออกไป ผลกระทบที่ได้รับคืออะไร ? เขาหยิบกล้องถ่ายรูปดิจิตอลมา จากมือของผู้หญิงคนนั้น และโชว์รูปที่เพิ่งถ่ายไปในเมื่อกี้ให้เธอ

“เห็นแล้วรึยัง? ถ้าเธอยากให้พี่สาวเธอมาเห็นเจ้านี้ ก็ไปบอก ความจริงเลยสิ ”

จารมองหน้าจอขนาดใหญ่ของกล้องถ่ายรูปอย่างตัวสั่น เห็นภาพของเธอที่ถูกเขาจับขาทั้งสองข้างถูกแหกกว้าง แต่กลับ เห็นแค่ด้านหลังของเขา น้าตาที่ไหลออกมาด้วยความอับอาย และอัปยศอดสูไหลลงมาผ่านใบหน้าที่ขาวสะอาดหมดจด หน้า

ของเธอสลายเป็นผุยผง

ยศพ สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรทั้งสิ้น เขาจัดผมที่ยุ่งเหยิง แล้วหันไปกำชับเลขาน้อยหน่า “น้อยหน่า เก็บรักษากล้องดิจิตอลอันนี้ไว้ให้ฉันหน่อยนะ”

ยศพลเข้าไปใกล้ที่หูของจารอีกครั้ง ใช้ลิ้นเลียติ่งหูของเธอ พิมพ์ด้วยคำพูดร้อนแรงเหมือนไฟเธอร้องขึ้นมาแบบนั้นมัน ตุ้งติ้งมาก…ฉันชอบ! เธอลองนึกดูดีๆนะว่าเป็นเมียเก็บลับๆ ของฉันเป็นยังไง?”

ใบหน้าที่ซีดเซียวของจารวี ในชั่วพริบตาตั้งแต่คอยนกกหูรก กลายเป็นสีแดงราวกับโดนจุดเปลวไฟขึ้นมา “ไอ้คนเลว…. จาร วีจิกกัดไปที่ริมฝีปากล่างของตน แล้วสะบัดมือตบออกไป

มือใหญ่ของเขาจับแขนของเธอ และสะบัดหลุดอีกข้างหนึ่ง

“นี่เธอคิดจะตั้งตัวเป็นศัตรูกับฉันเหรอ? จารวี เธอทำอะไรฉัน ไม่ได้หรอก ตอนนี้ทำไม่ได้ อนาคตก็ไม่มีทางทําได้… ” ยศพล แสยะยิ้มที่มุมปากอันแฝงไปด้วยความชั่วร้าย แล้วหันตัวไป อย่างนิ่งๆ จากนั้นก็ก้าวเท้ายาวเดินออกไปจากห้อง

ในห้องอาบน้ำ จารวีเปิดน้ำในระดับแรงสุด น้ำอุ่นไหลมาผสม กับน้ำตาที่ไหลมาจากหน้าของเธอ เธอพยายามจะขัดถูตัวให้ สะอาด เพื่อจะขัดถูสิ่งสกปรกน่าอับอายทั้งหมดออกไป

“ซ่า” น้ำเย็นรดจากหัวลงมา ผ่านผมที่เปียกปกคลุมแววตา ของเธอ ไหลผ่านหน้าที่ซีดเผือดของเธอลงไปที่พื้น ร้องไห้ขมขื่น เสียงดัง ยศพล แกมันระยำ ฉันจะให้แกเจอดีแน่ หลังหนึ่งชั่วโมง จารวีก็ปรากฏตัวที่ใต้ตึกด้วยใบหน้าที่บึงตึง

“น้อง นี่เธอหายไปไหนมาตั้งนานเนี่ย… ยุพินเดินเข้ามาหาจารวีอย่างนุ่มนวล เธอแค่ให้จารวีช่วยไปหยิบยามาให้ ทำไม จารวีถึงหายไปตั้งชั่วโมงกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะว่าแขกในงานเยอะ จนปลีกตัวออกมาไม่ได้ เธอก็คงไปตามหาจารวีแล้ว

ผมที่เปียกแฉะของจารวีติดอยู่หน้าผาก ท่าทางกลัดกลุ้ม ระทมทุกข์ สำหรับเธอแล้ว ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในชั่วโมงนั้น เป็นฝันร้ายทั้งหมด

“พีพิน ยศ…” จารวีพูดออกมาอย่างยากลำบาก เธอไม่มีวิธีจะ เรียกพี่เขยของตนได้เลย

“น้องวี เธอเป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายตรงไหนหรือ

จาร สายอย่างสุดกำลังตัดสินใจไปสักอย่างและพูดออกไป ว่า “พี่พิน พี่ยกเลิกพิธีหมั้นครั้งนี้เถอะ!”

ยุพินมองเธออย่างประหลาดใจ สักพักหนึ่ง ก็หัวเราะขึ้นมา “อืม ยัยนี่ล่ะก็ แล้วยาของฉันล่ะ…”

“ยุพิน ยาของเธออยู่นี่… ” เสียงของผู้ชายที่น่าดึงดูดดังขึ้นมา จากด้านหลังของสองสาวพี่น้อง ยศพลที่โหดเหี้ยมดุดันปรากฏ ตัวในสายตาของสองสาวพี่น้อง ในดวงตาสีดำสนิทของเขามี ความกระด้างกระเดื่อง และมองไปยังจารวีอย่างตั้งใจหรือ

ไม่ตั้งใจ