Ep.2

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนี้ นอกจากฉันคนเดียว” หล่อนเถียงดวงตากลมโตแทบจะถอนออกจากเบ้าเมื่ออารมณ์ โมโหพุ่งขึ้น จนใบหน้านวลผ่องแดงไปหมด เธอไม่ได้เป็น ไม่ ได้ประหม่าใดๆ ทั้งสิ้น เธอแค่โมโหเขาเท่านั้น พิชญาดาราบอก ตนเองในใจ สบตาสีทรายอย่างไม่ยอมแพ้ เธอเองก็ไม่เคยต้อง สยบให้กับผู้ชายหน้าไหนมาก่อน ต่อให้หน้าตาดีสูงส่งร่ำรวย มากเพียงใด แต่ถ้ามาเสียมารยาทกับเธอแบบนี้ แม่จะแผลงฤทธิ์ ให้ดูเป็นบุญตาเลยคอยดูสิ

เธอเกลียดนักพวกผู้ชายที่บ้าอำนาจคิดว่าตนเองเก่งกว่าผู้ หญิง มีอำนาจเหนือกว่าผู้หญิง คิดแต่จะข่มเหงเพศแม่ให้เจ็บช้ำ น้ำใจ พวกผู้ชายเห็นแก่ตัวที่ไม่เคยคิดถึงจิตใจของคนอื่นแบบนี้ น่าจะจับตอนเสียให้หมด คิดดูสิ…ขนาดบุกรุกเข้ามาในห้องของ คนอื่นแบบนี้ยังไม่สำนึกผิดอีก

คงคิดว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่มีพิษสงอะไรล่ะมั้ง ถึงได้ มองเธอด้วยสายตาราวกับตนเองเหนือกว่าแบบนี้ แต่ เสียใจ…เธอมันเล็กพริกขี้หนูนะจะบอกให้

“อย่ามาโกหกเสียให้ยากเลย ก็ผมเห็นตำตาว่าน้องสาวของ ผมวิ่งเข้ามาในห้องของคุณ ทำไมจะต้องปกป้องด้วย คุณเป็น อะไรกับน้องสาวของผมไม่ทราบ” เสียงห้าวๆ ของพี่ชายที่เสียง ดังมากขึ้นทำให้คนที่หลบซ่อนตัวอยู่ถึงกับร้อนรนกระวนกระวายใจขึ้นมา เพราะรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า พี่ชายที่แสนบ้าอำนาจ และออกจะเถื่อนๆ ของเธอจะต้องแสดงธาตุแท้ออกมาแน่ เธอ รู้จักพี่ชายของเธอดีว่าเขาดมากแค่ไหน ดูเหมือนผู้ชายอีกคนที่ เธอรักยิ่งชีวิต แต่ผู้ชายที่เธอรักทั้งสองคนกลับคิดที่จะบังคับให้ เธอทําในสิ่งที่เธอไม่อยากทำ มันก็ต้องหนีออกมาจากวังแบบนี้ แหละ

ในรัฐดูไบไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นถึงเจ้าหญิงแห่งประเทศแซน เธียร่า และไม่มีใครรู้ว่าพี่ชายของเธอเป็นถึงองค์รัชทายาทแห่ง อันโอมานเจ้าชายผู้สูงส่ง ซึ่งทั้งสองพี่น้องต่างก็ได้ให้สัญญาต่อ กันแล้วว่าจะไม่ยอมบอกความจริงกับใครว่าทั้งสองเป็นเชื้อ กษัตริย์แห่งแซนเธียร่า ดินแดนทะเลทรายอาหรับที่เพิ่งจะเปิดตัว ต่อสาธารณชนโลกเมื่อไม่นานมานี้

เรฮาน เป็นพี่ชายคนโตของเธอ ที่เรียนจบด้านธุรกิจจาก อเมริกาและผันตัวเองมาเป็นนักธุรกิจค้าอัญมณีและเป็นเจ้าของ โรงแรมชื่อดังหลายแห่งในรัฐดูไบ ซึ่งน้อยคนนักที่จะรู้ฐานะที่แท้ จริงของเขา และเธอเองก็ชอบที่จะมาเที่ยวที่ดูใบบ่อยๆ เพราะ เบื่อชีวิตในวังหลวง เพื่อที่จะต้องทำตัวแบบเจ้าหญิง เพื่อที่จะต้อง พูดคำราชาศัพท์กับข้ารับใช้ เธออยากมีชีวิตอิสระเช่นเดียวกับพี่ ชายคนโตของเธอ แต่เขากลับให้ความร่วมมือกับพระบิดาจะ ตามจับเธอไปหมั้นกับเจ้าชายที่ไหนก็ไม่รู้ที่เธอไม่เคยเห็นหน้า

ไม่มีวันเสียหรอกที่ผู้หญิงอย่างเจ้าหญิงเรฮายะห์จะยอม แต่งงานกับผู้ชายที่เธอไม่ได้รัก ร่างเล็กที่หลบตัวซ่อนอยู่ในห้อง ของเพื่อนสาวชาวไทยครุ่นคิดด้วยความอัดอั้นตันใจ หวชายของเธอคงจะไม่สังเกตหรอกนะว่าเธออยู่ตรงหน้าเขาใน ระยะประมาณสามเมตรนี่เอง

“คุณนั่นแหละเป็นใคร บังอาจมาบุกรุกห้องของฉันยังไม่พอ ยังมาปรักปรำว่าฉันซ่อนตัวน้องสาวของคุณเอาไว้อีก ฉันมีสิทธิ์ แจ้งความจับคุณเข้าคุกได้นะมิสเตอร์ ถ้าคุณไม่รีบระเห็จตัวเอง ออกไปจากห้องนอนของฉัน”

พิชญาดาราเสียงดังมากขึ้นเช่นกัน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้อง ใบหน้าคม อย่างไม่กะพริบตา ในเมื่อมันห้องนอนของเธอ เธอ ก็มีสิทธิ์ที่จะให้ใครเข้ามาหรือไม่เข้ามาก็ย่อมได้

“ผมพยายามพูดกับคุณดีๆ แล้วนะ อย่าให้ผมต้องใช้กำลังกับ คุณ เพราะถ้าผมใช้มันเมื่อไหร่ คุณจะไม่มีแรงแม้แต่จะเดินออก จากห้องนอนของคุณด้วยซ้ำ” ชายหนุ่มขู่ด้วยสายตาแข็งกร้าว ระคนเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นแววประหวั่นพรั่นพรึง ในสายตาของแม่เสือ สาวที่พยายามกลบเกลื่อนความอ่อนแอของตนเองเอาไว้สุดฤทธิ์

พิชญาดารารู้สึกหวาดหวั่นต่อคำขู่ของพี่ชายเพื่อนค่อนข้าง มาก น้ำเสียงดุเข้มของเขา สายตาเป็นประกายดุดันของเขา และ สองมือหนาดุจดื่มเหล็กที่กำลังบีบหัวไหล่เธอและดันร่างของเธอ ไปจนชิดติดข้างฝาผนังนี่อีก มันช่างน่าอันตรายนัก ทั้งที่พยายาม อย่างยิ่งยวดที่จะบอกตนเองว่า “อย่ากลัว อย่ากลัว แต่ทำไม หัวใจมันถึงได้เต้นรัวแรงด้วยความตระหนกตกใจเช่นนี้ก็ไม่รู้

ใบหน้าสวยหวานที่บัดนี้เริ่มเปลี่ยนสีเล็กน้อยค่อยๆ เงยหน้า ขึ้นมาสบตาราชสีห์หนุ่มอีกครั้งก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย เมื่อคิดว่าวินาทีนี้เธอกำลังเสียเปรียบเขาอยู่ แต่ อย่าเผลอแล้วกัน พี่ชายของเพื่อนก็ช่างเถอะ เธอจะเอาให้เจ็บ แสบเลยคอยดู

“ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็เชิญค้นห้องของฉันได้ตามสบาย แต่ถ้าคุณไม่ พบน้องสาวของคุณล่ะก็ คุณจะต้องสวมกระโปรง แต่งตัวเป็นผู้ หญิงออกไปจากห้องของฉัน โทษฐานที่คุณกล่าวหาฉันลอยๆ โอ เคหรือเปล่า”

เรฮานย์จ้องดวงหน้านางแมวสาวที่บังอาจพองตัวเป็นนางเสือ สาวมาต่อรองกับ ‘สิงห์แห่งทะเลทรายอาหรับ อย่างไม่เจียมตัว ยิ้มๆ แต่มันก็เป็นเพียงรอยยิ้มมุมปากที่ออกจะเจ้าเล่ห์ระคนนึก วันที่เห็นผู้หญิงตัวเล็กๆ กล้ายื่นข้อเสนอที่ไม่เข้าท่ามาให้เขา

“แล้วถ้าผมค้นพบว่าคุณซุกซ่อนน้องสาวของผมไว้ในห้อง จริงๆ ล่ะ คุณจะให้ผมทำโทษคุณยังไง” ชายหนุ่มถามพร้อมทั้ง ส่งสายตาหวานฉ่าเป็นประกายส่งไปให้อย่างหยอกเข้าระคน ท้าทาย และยิ่งชอบใจเมื่อเห็นสาวน้อยที่แทบจะอยู่ในอ้อมแขน ของเขายังคิดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้าเขานั่งอ้าปากเผยอเล็ก น้อย มันช่างน่า…นัก

“เอางี้ ถ้าคุณยังนึกไม่ออก ผมสงเคราะห์ให้แล้วกัน ถ้าผมพบ น้องสาวในห้องของคุณ คุณต้องเสียจูบให้กับผมหนึ่งจูบ ตกลง ไหม” เสียงห้าวทุ้มชวนขนลุกในความรู้สึกของพืชญาดาราเอ่ย ถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นัยน์ตาเป็นประกายระยับ

“ข้อเสนอน่าเกลียด” หญิงสาวตอบเหยียดเสียงห้วนไม่พอใจ
“แล้วที่ให้ผมแต่งตัวเป็นหญิงจะไม่น่าเกลียดกว่าหรือ รีบ ตัดสินใจก่อนที่ผมจะใช้กำลังกับคุณ” คนตัวโตเสียงเข้ม ทำให้ คนตัวเล็กต้องเม้มริมฝีปากบางเอาไว้แน่น เมื่อรู้สึกว่าตนเองตก เป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่เพราะมั่นใจว่าผู้ชายตรงหน้าคงค้นหาตัว น้องสาวของเขาไม่เจอแน่ หญิงสาวจึงยอมตกลงอย่างไม่เต็มใจ

“ก็ได้” หล่อนตอบเสียงสูง ก่อนจะสะบัดตัวออกจากการเกาะ กุมของร่างสูงใหญ่ ที่ยอมคลายมือที่แน่นดุจดื่มเหล็กออกจากหัว ไหล่บางอย่างเสียดายเล็กน้อย

ร่างสูงเดินเข้าไปค้นดูในห้องน้ำ ระเบียง เปิดดูตู้เสื้อผ้า ส่องดู ใต้เตียง พยายามค้นหาทุกซอกทุกมุมแต่ก็ไม่พบร่างของแม่น้อง สาวตัวแสบ หรือว่าเขาจะตาฝาดไปจริงๆ สายตาคมกับตวัดมา มองเจ้าของห้องที่กำลังยืนกอดอกมองเขาอย่างเย้ยหยันชอบใจ ที่เห็นเขายังค้นหาตัวก่อเรื่องไม่เจอ

“คุณเอาน้องสาวของผมไปซ่อนไว้ที่ไหน” ร่างสูงถามลอด ไรฟันเสียงหนักๆ

ใบหน้าสวยคมเชิดขึ้นยิ้มเหยียดๆ อย่างชอบใจเมื่อรู้คำตอบ ว่าเกมนี้เธอเป็นผู้ชนะแน่นอน ส่วนเขาเป็นผู้แพ้ แล้วก็ต้องทำ ตามที่ตกลงกันด้วย คือเขาจะต้องแต่งตัวเป็นผู้หญิงก่อนที่จะออก ไปจากห้องนี้

“คุณหาไม่เจอ ก็แสดงว่าฉันถูกคุณกล่าวหาลอยๆ ดังนั้นคุณ ต้องแต่งตัวเป็นผู้หญิงตามที่ตกลงกันเอาไว้นะคะมิสเตอร์”