[ตอนที่ 5 นี่เหรอพ่อคน

ดนัยณัฐโมโหมากที่หวาทำเหมือนไม่สนใจเขา จึงรีบเดินตาม ขึ้นไปแล้วกระชากแขนของยี่หวาอย่างแรง แต่เพราะหวายัง ไม่ทันได้ตั้งตัวจึงเซถลาถอยหลัง บวกกับขาที่อยู่บนบันไดจึง ทำให้ทรงตัวไม่อยู่เลยตกลงไปข้างล่าง

ส่วนดนัยณัฐปล่อยแขนยี่หวาก่อนที่เธอจะตก ทำให้เขา รอด…

ดังนั้นหวาที่ตกลงมาทำให้หัวได้ไปกระแทกกับขอบ บันไดอย่างแรง เลือดสีแดงค่อยๆ ไหลลงมาเปื้อนชุดนักเรียน ของเธอไม่หยุด

“แกคงไม่ได้คิดว่าฉันจะฆ่าแกใช่ไหม”

น้ำเสียงเย็นชาออกมาจากปากดนัยณัฐ รวมถึงสีหน้าได้ ความรู้สึก ทำให้หวาที่ตอนแรกคิดว่าพ่อคงไม่ได้ตั้งใจ กลับ ต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ทันที

“ถ้าพ่อไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ช่วยพาหนูไปโรงพยาบาลหน่อย ได้ไหม”

โชคดีที่ยี่หวายังพอมีสติอยู่บ้าง เพราะถ้าเธอสลบไปมี หวังเธออาจจะได้นอนตายอยู่ข้างล่างตรงนี้ เนื่องจากเธอรู้ว่า คนในบ้านหลังนี้คงไม่มีใครอยากจะพาเธอไปหาหมอหรอก
“ดูด้วยตอนนี้มันกี่โมงแล้ว ถ้าอยากไปมากก็หารถไปเอง แล้วความคิดของเธอก็ไม่เคยผิดจริงๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่คนเป็น พ่อพูดออกมา

“งั้นหนูขอเงินหน่อยได้ไหม

“ฉันไม่ให้ แกก็เอาเงินที่ไปนอนกับผู้ชายวันนี้มาใช้สิ” ว่า จบดนัยณัฐก็เดินหันหลังขึ้นห้องไปเลย ปล่อยให้หวายืนเลือด ไหลอยู่ข้างล่างคนเดียว

นี่เหรอพ่อคน?

พ่อคิดว่าวันนี้เธอไปขายตัวมาจริงๆ สินะ แล้วเธอจะทำยัง ไงดี เงินเก็บเธอก่อนหน้านี้ก็เอาไปซื้อเสื้อกับข้าวต้ม แล้วก็ยา ให้ผู้ชายคนนั้นหมดแล้ว

เนื่องจากยี่หวาจะได้เงินไปโรงเรียนแค่วันละยี่สิบบาทจาก แม่นม อันที่จริงเธอจะต้องได้ไปโรงเรียนวันละพันแต่แม่เลี้ยงก็ เก็บไปหมดไม่ให้เธอเลยสักบาท ดังนั้นทุกครั้งเธอจะคอยเก็บ เงินที่ได้ไว้ซื้อยาทำแผลตัวเอง ส่วนข้าวเธอก็จะกินกับแม่นมใน ครัวตอนเช้าก่อนที่ทุกคนจะตื่น เลยใช้เงินในส่วนนี้ซื้อแค่น้ำ ตอนเที่ยง ซึ่งเธอจะได้กินข้าวแค่วันละมื้อ แต่เธอก็อยู่ได้เพราะ ชินแล้ว

ยี่หวาเดินออกมาจากบ้านทั้งสภาพแบบนั้น อย่างน้อยๆ อุปกรณ์ทำแผลของเธอก็อยู่ที่ฐานลับ แล้วก็ยังมียาฆ่าเชื้อกับ ยาแก้ปวดที่ซื้อให้ผู้ชายคนนั้นก่อนหน้านี้ อาจจะพอช่วย บรรเทาอาการเจ็บนี้ได้ ส่วนพรุ่งนี้ค่อยไปทำแผลที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนแล้วกัน

ภายในรถยนต์มายบัคสีดำคันหนึ่ง กำลังจอดอยู่หน้า ประตูบ้านจิรภิญญากุล เนื่องจากวายุเป็นห่วงหญิงสาวคนนั้นที่ ช่วยชีวิตเขาไว้ แต่เพราะเธอปฏิเสธที่จะให้เขาไปส่ง ทำให้เขา ต้องขับรถตามหลังโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว อย่างน้อยเขาก็จะ ต้องได้เห็นว่าเธอถึงบ้านอย่างปลอดภัยเสียก่อน

ธาราธรไม่เข้าใจว่าพี่ชายเขาเป็นอะไร เพราะโดนยิง

ทำให้สมองกระทบกระเทือน หรือว่าโดนวางยากันแน่ ถึงได้ให้ เขาขับรถตามผู้หญิงคนนั้น ทั้งๆ ที่พี่เขาไม่เคยสนใจผู้หญิงคน ไหนเลย จนที่บ้านคิดว่าเขาเบี่ยงเบนทางเพศแล้ว

แต่ธาราธรจะรู้สึกยินดีกว่านี้ ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่

หวา…

“ผมขับรถกลับได้ยังครับ” ธาราธรพูดด้วยน้ำเสียงไม่ พอใจ ถ้าพี่เขาจะโกรธก็ตามใจ เพราะเขาไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น จริงๆ ผู้หญิงที่เอาแต่ทำร้ายคนอื่นแบบนั้น

“มีปัญหาอะไร” วายุถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นและสีหน้า

เย็นชา

ธาราธรที่รับรู้ได้ถึงความโกรธของพี่ชายก็รีบอธิบายทันที “ผู้หญิงคนนั้นเคยคิดจะฆ่าเพื่อนตัวเอง แถมยังคอยทำร้ายคน อื่นตลอด”

“เหตุผล” น้ำเสียงเรียบเฉยออกมาจากปากวายุ แสดงให้ เห็นว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่ธาราธรพูด
“เพราะเธออิจฉาที่คนพวกนั้นรวยกว่า

“เหรอ” วายุกดเสียงต่ำ สายตามองไปยังบ้านที่อยู่ตรง หน้า ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้งว่า “แล้วบ้านใคร

มันแปลว่าเธออยู่บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้จะจนได้ไง…

นั้นเป็นสิ่งที่ธาราธรสงสัยเหมือนกัน เพราะที่โรงเรียนทุก คนต่างก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจนมาก แม้แต่เงินข้าวเที่ยงก็ไม่มีกิน ทำให้อิจฉาพวกคนที่รวยกว่าจนต้องคอยทำร้ายคนพวกนั้นอยู่ ตลอด

“เธออาจจะเป็นคนใช้

วายุไม่ได้ตอบอะไร แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะเชื่อ เขารับรู้ ได้ถึงกลิ่นอายสูงส่งจากตัวหญิงสาวคนนั้น บวกกับกิริยา ท่าทาง ดูยังไงก็รู้ว่าถูกสอนมาดี

วายุไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ธาราธรคิดแบบนั้น คนที่ตัดสินใจ ช่วยชีวิตคนอื่นโดยไม่มีความลังเลทั้งที่รู้ว่าเสี่ยง จะไปฆ่าคน อื่นได้ไง

แล้วก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้วายรู้สึกว่าเธออาจจะไม่ ปลอดภัยก็เลยตามมา แต่ในเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเข้าบ้านไปได้ สักพักแล้ว วายุก็หายห่วง “กลับเลย”