[ตอนที่ 2 ขอโทษที่ทำให้เธอลำบาก

ดีที่ผู้ชายคนนี้แค่โดนกระสุนเฉียวแผลเลยไม่ลึกมาก แต่เพราะ เลือดออกเยอะเกินไปเลยทำให้หมดสติ คงต้องให้เขานอนพัก ที่นี่ไปก่อน เพราะเธอเองก็ไม่มีเบอร์ติดต่อใครให้มารับเขา กลับไปได้ในตอนนี้

ส่วนวันนี้เธอคงต้องขาดเรียนสักวันแล้ว…..

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ในที่สุดวายก็ค่อยๆ รู้สึกตัว ก่อน จะลืมตาขึ้นช้าๆ ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในที่แปลกตา เขารีบลุก ขึ้นนั่งแล้วมองไปยังรอบๆ ห้องที่ค่อนข้างเก่าและทรุดโทรม แถมยังเล็กและมืดมาก มีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากตะเกียงเทียน ที่ทำให้เห็นว่าภายในห้องมีแค่เตียงเก่าๆ ที่เขานอนอยู่ แล้วก็ โต๊ะกับเก้าอี้อย่างละหนึ่งตัวที่ตอนนี้มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลัง นั่งกอดอกสัปหงกอยู่ข้างเตียง จากนั้นเขาก็เหมือนจะนึกขึ้นได้ ว่าก่อนหน้านี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น

เขาโดนคนไล่ยิง จากนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาช่วยเขาไว้

แปลว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนช่วยเขาไว้สินะ ตอนนั้นเขา กำลังคิดอะไรอยู่ทำไมถึงยอมให้เด็กมัธยมต้นคนนี้ช่วยเหลือ ได้ ถ้าใครรู้ว่านักธุรกิจพันล้านอย่างเขา ถูกเด็กผู้หญิงใส่ชุด นักเรียนมัธยมต้นตัวเล็กๆ ช่วยเหลือจากการถูกไล่ยิงคงได้ อับอายไปถึงชาติหน้าแน่
ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นแค่เด็กมัธยม แต่การทำแผล ของเธอกลับละเอียดดูเรียบร้อยมากเลย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขา วิ่งหนีจนเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว แต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกเหนียวตัว แสดงว่าผู้หญิงคนนี้คงจะเช็ดตัวให้เขาด้วยสินะ

ในขณะเดียวกันนั้นยี่หวาก็สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ ไม่ คิดว่านั่งอยู่ดีๆ จะเผลอหลับไปซะได้ แต่ก็ต้องตกใจกว่าเดิม เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าชายหนุ่มกำลังจ้องเขม็งมาทางเธอ อยู่

พอเธอได้สติกลับมาก็รีบเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “พี่ตื่นแล้วเหรอ

คะ ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง เจ็บแผลอยู่ไหม

“ไม่แล้ว เธอทำแผลดีมาก” วายุพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เพราะไม่อยากทำให้หญิงสาวตรงหน้าเขากลัว

พอยหวาได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาจนตาหยี เพราะตั้งแต่ เกิดมานอกจากแม่นมแล้วเธอยังไม่เคยถูกใครชมมาก่อน จึง รีบตอบกลับชายหนุ่มตรงหน้าด้วยเสียงอ่อนหวานและแฝงไป ด้วยความดีใจ “หนูทําแผลให้ตัวเองบ่อยๆ ก็เลยชินแล้วค่ะ”

“เธอเป็นแผลบ่อยเหรอ”

ยี่หวานิ่งไปสักพัก ก่อนจะตอบออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่น้ำเสียงสั่นเครือว่า “หนูเป็นคนซุ่มซ่ามค่ะ”

เธอจะบอกอีกฝ่ายได้ยังไง ว่าเธอมักจะโดนคนที่บ้านตบตี อยู่บ่อยๆ ก็เลยได้แผลมาเป็นประจำ ความเลวร้ายของคนใน บ้านให้เธอรู้แค่คนเดียวก็พอแล้ว เพราะขนาดคนในบ้านนั้นเวลาที่ไม่ได้อยู่กับเธอสองคน ต่างก็แสดงละครแสร้งทำตัวเป็น คนดีตลอด

วายุดูออกว่าหญิงสาวตรงหน้าโกหก แต่เขาก็ไม่อยากจะ ทำให้อีกฝ่ายต้องกดดัน เลยทำได้เพียงแค่ปล่อยผ่านไปไม่ ถามอะไรต่อ ได้แต่เปลี่ยนเรื่องแทน

“เธอพักที่นี่เหรอ”

“บางทีก็พักที่นี่ค่ะ”

“บางที?” วายุทวนคำพูดของหญิงสาว เพราะไม่ค่อย เข้าใจความหมายที่เธอพูดเท่าไหร่

“ใช่ค่ะ ถึงแม้ว่าที่นี่จะดูเก่าและโทรมมาก แถมยังไม่มี อะไรเลยแม้แต่ไฟฟ้า แต่มันก็เป็นที่ที่หนูอยู่แล้วรู้สึกปลอดภัย สุดๆ เปรียบเสมือนฐานลับของหนูเลยค่ะ”

“แล้วปกติเธออยู่ที่ไหน

ไม่รู้ว่าทำเขาถึงได้สนใจเรื่องของเธอ เด็กผู้หญิงคนนี้ถึง แม้ว่าลักษณะท่าทางจะดูเป็นหญิงสาวที่มีความสดใสร่าเริง สมวัย แต่ในสายตาของเธอเขากลับเห็นว่ามันแฝงไปด้วย ความโศกเศร้า เจ็บปวด และทรมาน

ทำไมเขาถึงได้เห็นเป็นแบบนั้น…

“หนูอยู่บ้านที่ห่างจากที่นี่ไม่กี่กิโลค่ะ จะว่าไปพี่ใส่เสื้อ ก่อนไหม พอดีว่าเสื้อของพี่มันขาดหนูก็เลยไปซื้อเสื้อยืดสีขาว ให้ พี่ใส่ได้ไหม”
“ได้ ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องแค่นี้เอง” หวาว่าจบก็หันไปเทข้าวต้ม บนโต๊ะออกจากถุงใส่ลงในถ้วยพลาสติกก่อนจะยื่นให้ชาย หนุ่ม “แล้วนี่ก็ข้าวต้มถึงมันจะเย็นไปหน่อยเพราะหนูซื้อไว้ตั้ง นานแล้ว แต่พี่ก็กินรองท้องสักหน่อยนะ ค่าสองคำก็ยังดีค่ะจะ ได้กินยา ส่วนโทรศัพท์ของหนูอยู่ตรงข้างหมอน เพื่อที่ต้องการ ใช้”

“แสดงว่าวันนี้เธอไม่ได้ไปเรียนใช่ไหม” วายพูดออกมา ด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

แต่ยี่หวาก็ตอบกลับมาด้วยเสียงผ่อนคลายพร้อมกับส่ง ยิ้มให้เขา “ไม่เป็นไรค่ะ หนูเพิ่งขาดเรียนครั้งแรก ไม่ต้องใส่ใจ

“ขอโทษที่ทำให้เธอลำบาก” ถึงยังไงวายุก็รู้สึกผิดอยู่ดี

“ไม่ลำบากเลยค่ะ อีกอย่างชีวิตคนสำคัญกว่า ถ้าจะให้หนู ไปเรียน โดยทิ้งไว้ตรงนั้น หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ”

“ว่าแต่เธอไม่กลัวเหรอ ทั้งที่รู้ว่าฉันกำลังถูกคนตามฆ่า

อยู่”

ถึงแม้ว่าตัวเธอเองจะเป็นแค่เด็กมัธยมต้น แต่กลับมีความ กล้าหาญมาก เพราะตามปกติคนเราถ้าเจอคนที่กำลังถูกตาม ฆ่า แถมยังไม่ใช่คนรู้จัก ต่างก็ต้องหนีเอาตัวรอดก่อนทั้งนั้น แต่ ผู้หญิงคนนี้กลับเลือกที่จะช่วยเขา ยอมเสี่ยงอันตรายเป็นเพื่อน เขา
“ก็กลัวค่ะ แต่หนูก็ไม่สามารถทิ้งพี่ที่มีเลือดเต็มตัวขนาด

นั้นได้อยู่ดี”

เมื่อเห็นแววตาของหญิงสาวตรงหน้าที่แสดงออกถึงความ จริงใจ วายุก็รู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ตั้งใจที่จะช่วยเขาจริงๆ ใน ใจของเขาก็รู้สึกสั่นไหวขึ้นมาทันที