[ตอนที่ 1 ถูกตามล่า

ตรอกซอกซอยเล็กๆ แห่งหนึ่ง ตามปกติแล้วเป็นสถานที่ไร้ซึ่ง ผู้คน แต่ในเวลานี้กลับกลายเป็นสนามรบ โดยมีผู้ชายร่าง จำนวนห้าคน ในมือถือปืนพก CZ75 กำลังวิ่งไล่ยิงชาย คนหนึ่งอยู่

“เฮ้ย! มันหายไปไหนแล้ว

“น่าจะยังอยู่แถวนี้ โดนยิงแบบนั้นคงหนีไปได้ไม่ไกล

เนื่องจากปัญหาทางธุรกิจ วายที่กำลังถูกตามล่าเขารู้ตัวดี ว่าวันหนึ่งอาจจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่าย จะเข้ามาเล่นงานที่เผลอแบบนี้

ก่อนหน้านี้ในขณะที่วายกำลังเดินทางไปทำงานอย่างทุก วัน อยู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งพุ่งตรงมาตัดหน้ารถเขา ทำให้เกิดการ ปะทะกันอย่างรุนแรง เพียงแค่เขาเปิดประตูลงมาจากรถเพื่อดู เหตุการณ์ คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายกลับชักปืนออกมายิงใส่เขาทันที

โชคดีที่วายมีทักษะการเอาตัวรอดอยู่ ทำให้กระสุนเฉียว ไปที่แขนของเขาเพียงนิดเดียว แต่เพราะมันฉุกละหุกเกินไป ทำให้เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์กับปืนในช่องเก็บของหน้า คอนโซลรถไม่ทัน เหตุการณ์นี้เขาเลยเป็นฝ่ายเสียเปรียบมาก จึงทำได้เพียงแค่หนีอีกฝ่ายเท่านั้น

เพราะทำได้แค่หนีก็เลยถูกคนกลุ่มนั้นยิงเข้าที่บริเวณแขนและหน้าท้อง ทำให้วายที่เสียเลือดมากเกินไปตอนนี้เริ่มจะไม่มี แรงที่จะวิ่งหนีต่อไปแล้ว

นี่เขาจะต้องมาตายในที่แบบนี้โดยที่ไม่มีใครรู้จริงๆ เหรอ…

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง หญิงสาวตัวเล็กคนหนึ่งกำลังเดิน ไปโรงเรียนอย่างทุกที ถึงแม้ว่าที่บ้านของยี่หวาจะใหญ่มาก แทบจะเรียกได้ว่าเป็นคฤหาสน์เลยด้วยซ้ำ แถมเธอยังเป็น ลูกสาวของเจ้าของบ้านอีก

แต่เพราะยี่หวามักจะถูกทุกคนในบ้านตราหน้าว่า เธอ เป็นลูก ทำให้คนในบ้านต่างก็มองเธอเป็นแค่คนใช้ ทั้งที่เธอ กับน้องสาวอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่ที่บ้านกลับให้เธอเดินไป เรียนเอง ส่วนน้องสาวเธอมีคนขับรถไปส่ง

ซึ่งเธอก็ชินแล้ว….

“โอ๊ย! ขอโทษค่ะ” ยี่หวารีบขอโทษผู้ชายคนหนึ่งที่วิ่งมา ชนจนเธอล้ม พอเธอเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นเลือดบริเวณท้อง กับแขนของเขาก็ร้องออกมาเบาๆ เหมือนกับว่าอยู่ๆ เสียงของ เธอก็ขาดหายไป “อ๊ะ…เลือด…

แถมสีหน้าของผู้ชายคนนี้ก็เริ่มซีดลงเรื่อยๆ ตามใบหน้ามี เหงื่อผุดออกมาเยอะมาก บวกกับท่าทางลุกลี้ลุกลนและหวาด กลัว สายตาพยายามเหลือบมองด้านหลังเป็นพักๆ ทำให้หวา รับรู้โดยสัญชาตญาณ ว่าผู้ชายตรงหน้าเธอคนนี้ต้องกำลังถูก คนตามทำร้ายอยู่แน่ๆ จึงรีบลุกขึ้น และเอื้อมมือไปคว้ามือของชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยเบาๆ ว่า “พี่ตามหนูมาแล้วจะปลอดภัย

วายุไม่มีแรงที่จะพูดอะไรแล้ว ได้แต่ยอมให้หญิงสาว จูงมือเขาเดินตามเธอไป ซึ่งเขาไม่รู้ว่าเธอจะพาเขาไปที่ไหน แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ยอมเชื่อเด็กผู้หญิงตรงหน้านี้ด้วย

ส่วนหญิงสาวจากที่ตอนแรกเดินจูงมือให้ชายหนุ่มเดิน ตาม แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าต้องประคองชายหนุ่มที่ตัวใหญ่กว่า เธอมากแทน

“ให้หนูโทรเรียกตำรวจหรือรถพยาบาลไหม” หวาถาม ขึ้นเพราะเธอเห็นว่าอาการของผู้ชายคนนี้ใกล้จะไม่ไหวแล้ว

“ไม่” วายุตอบด้วยเสียงอ่อนแรง แต่แฝงไปด้วยความ ถึงแม้หวาจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เธอก็พยักหน้าที่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นว่า “งั้นพี่อดทนหน่อยนะ ใกล้ถึงแล้ว ทางเดินอาจ

จะลําบากหน่อย”

หญิงสาวหวังแค่ว่าเขาจะไม่หมดสติไปเสียก่อน เพราะถ้า เขาหมดสติไปจริงๆ เธอไม่สามารถแบกเขาได้หรอก อีกอย่างก็ ไม่มีใครที่เธอจะสามารถเรียกให้มาช่วยได้ ไม่กี่นาทีต่อมา หวาก็สามารถประคองชายหนุ่มมาถึงฐานลับของเธอได้ เธอรีบ ให้เขานอนบนเตียงที่ค่อนข้างแข็งก่อนจะหยิบกล่อง ปฐมพยาบาลเบื้องต้นออกมาเพื่อดูอาการ

“หนูขอถอดเสื้อพี่นะ จะดูแผลให้
ถึงแม้ว่าเสื้อตรงบริเวณแผลของเขาจะขาดอยู่แล้ว แต่เธอ ก็ไม่กล้าที่จะฉีกเสื้อของผู้ชายคนนี้ และเขาก็ดันใส่เสื้อเชิ้ตแขน ยาวแถมยังเอาเสื้อใส่ไว้ในกางเกงอีก ทำให้เธอดูแผลของเขา ไม่ถนัด

วายุไม่ตอบอะไร แต่ในสายตาของเขาบ่งบอกว่าอนุญาต ยี่หวาเลยเอื้อมมือไปถึงปลายเสื้อเชิ้ตออกจากกางเกง แล้ว ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเขาอย่างเบามือ จากนั้นพยุงให้เขา ลุกขึ้นนั่งเพื่อให้เขาถอดเสื้อออกมา

เมื่อถอดเสื้อเสร็จยี่หวาก็ค่อยๆ พยุงให้ชายหนุ่มนอน เหมือนเดิมก่อนจะเริ่มทำการดูแผลอีกครั้ง โชคดีที่แผลของ ผู้ชายคนนี้ไม่มีลูกกระสุนฝังไว้ เลยไม่ต้องโทรเรียกรถพยาบาล ก็ได้ เพราะถ้ามีลูกกระสุนอยู่จริงๆ เธอคงไม่กล้าทำแผลให้เขา ต่อ และอาจจะต้องฝืนความต้องการของเขาโทรเรียกรถ พยาบาลให้มารับไปแล้ว

วายุมองหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าที่กำลังตั้งใจทำแผลให้ เขาอยู่ด้วยสายตาที่พร่ามัวได้สักพัก จากนั้นเขาก็ไม่รับรู้อะไร อีกเลย…