ตอนที่ 2
หลังจากยูริตามนิโคไลขึ้นไปบนห้องพักด้วยความเป็น ห่วงแล้ว เกรกอรี่ก็เรียกให้หล่อนตามขึ้นไปพบที่ห้อง หนังสือเช่นกัน
“ไหนบอกว่าเจ้านิคมันอ่อนลงเยอะแล้วไงล่ะหนูอิง”
“คือ… หนู… คือว่า…”
คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ ก้มหน้านิ่ง ดวง หน้าซีดเผือดไร้สีเลือด
“หนู… ขอโทษค่ะ”
เกรกอรี่กระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ
“เอาล่ะ ฉันจะไม่ต่อว่าอะไรหนูอิงอีกเพราะฉันรู้จักนิสัย ของเจ้านิคมันดี แต่หลังจากนี้ต่อไป หนูมีหน้าที่ที่จะต้อง ทำให้เจ้านิคมันยอมรับหนูให้ได้ หรือถ้าจะให้ดีหนูก็ต้อง ยอมนอนกับมันไปเลย เพราะถ้าเป็นอย่างหลัง หนูจะไม่ ต้องเสียเวลามาแต่งงาน เพราะฉันมั่นใจว่าหลานของฉัน ที่เป็นสายเลือดของราชวรกุลจุติอยู่ในท้องของหนูอิง อย่างแน่นอน”
คนฟังหน้าร้อนฉ่าแทบไหม้เพราะความอดสู แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดที่จะปฏิเสธ
“ค่ะ… คุณลุง…”
“ดีมาก ฉันก็จะพยายามเปิดโอกาสให้หนูอิงกับเจ้านิคอ ยู่ด้วยกันตามลำพังสองต่อสองให้มากที่สุดเท่าที่จะทําได้ และฉันก็หวังว่าหนูจะใช้โอกาสนี้ทำให้เจ้านิคมันลืมตัวสัก ครั้ง”
ลืมตัวหรือ?คนคิด ตามตกในอย่างเจ็บปวด
“ค่ะ หนูจะพยายาม
“ฉันหวังว่าหนูจะพยายามจริงๆ อย่างที่รับปากกับฉันเอา ไว้ เอาล่ะออกไปได้แล้ว ห้องพักของหนูอิงอยู่ติดกับห้อง เจ้านิคนั่นแหละ”
เกรกอรี่โบกมือไล่ แต่อิงบุญก็ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ จนเจ้าของห้องต้องเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ
“หนูอิงมีอะไรกับฉันอีกหรือ”
“คือหนู… หนูอยากรู้ว่า… คุณลุงตามหาน้องชายของหนู ไปถึงไหนแล้วคะ
เกรกอรี่ระบายยิ้มบางๆ ออกมา มีบางอย่างในดวงตาสี เขียวมรกตที่ทำให้อิงบุญหวาดระแวง
“ทุกอย่างจะเรียบร้อยทันที หนูอิงจะได้เจอกับน้องชาย ทันทีเมื่อหนูอิงตั้งครรภ์หลานของฉัน”
“จริง… จริงเหรอคะคุณลุง… งั้นก็แสดงว่าตอนนี้คุณลุง เจอน้องชายของหนูแล้ว”
ชายสูงวัยยังระบายยิ้มแบบเดิม
“ยังหรอก ฉันก็แค่ได้เบาะแสเพิ่มมากกว่าเดิมเท่านั้น แต่ฉันรับรองว่าหนูจะต้องได้เจอกับน้องชายของตัวเอง แน่นอน”
ดอกไม้ของความหวังที่เบ่งบานคับแน่นอกทำให้อิงบุญ ระบายยิ้มออกมาทั้งน้ำตา มองผู้ชายสูงวัยตรงหน้าอย่าง ขอบคุณ ถึงแม้ว่าเกรกอรี่จะบีบให้หล่อนไม่เหลือทางเดิน อื่นใดนอกจากทําตามความต้องการของเขา แต่เขาก็จะ ทำให้หล่อนได้พบกันอินทัช
“ขอบ… ขอบคุณคุณลุงมากค่ะ ขอบคุณที่สุด”
“ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าเราแลกเปลี่ยนกัน”
เกรกอรี่ระบายยิ้ม มองเด็กสาวตรงหน้านิ่ง ความจริงเขา ก็อดที่จะเอ็นดูอิงบุญไม่ได้ แต่เพราะเรื่องเจ็บช้ำในอดีตที่ ยากจะลืมทำให้เขาเลือกที่จะทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้องลงไป
“เอาล่ะ ออกไปได้แล้ว และอย่าลืมทำทุกวิถีทางเพื่อให้ เจ้านิคมันเผลอตัวไปกับหนูอิงล่ะ”
แก้มนวลแดงระเรื่อ ดวงหน้างามร้อนผ่าวด้วยความอดสู
“เอ่อ ค่ะ หนูจะพยายาม งั้นหนูออกไปก่อนนะคะ”
เมื่อเกรกอรี่พยักหน้าอนุญาต หญิงสาวก็เดินออกไป แต่ ทันทีที่เปิดประตูห้องหนังสือออก ดวงหน้างามก็ต้องซีด เผือดราวกับกระดาษ
“คุณนิค!”
นิโคไลอึ้งไปนานเหมือนกันเมื่อเห็นอิงบุญเดินออกมา จากห้องหนังสือของบิดา เนื้อตัวของเขากระตุกขึ้นมา โดยไม่มีสาเหตุ ความเกลียดชังกระหน่ำอยู่ภายในอย่าง รุนแรง
“ร่าน พ่อฉันแก่จนแทบจะเดินไม่ไหวอยู่แล้ว เธอยังมา อ่อยถึงห้องเชียวนะ”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ”
“หุบปาก! ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวของอีตัวอย่างเธอ ไสหัวไปเลย!”
แล้วคนตัวโตก็บันดาลโทสะด้วยการเหวี่ยงร่างอรชร ของอิงบุญออกจากประตูห้องอย่างไม่ปรานีจนร่างเล็กเซ ถลาไปเสียหลักล้มลงกับพื้นห้องด้านนอกอย่างแรง หญิง สาวน้ำตาซึม แต่คนกระทำหาได้แสดงความเห็นใจไม่ เขากลับยิ่งตอกย้ำหล่อนด้วยสายตากระด้างและคำพูด
“ผู้หญิงอย่างเธอน่ะมันหนาไปทั้งตัว คงไม่เจ็บหรอกมั้ง แค่นี้”
เขาเดินหายเข้าไปในห้องหนังสือที่เกรกอรี่นั่งอยู่ ใน ขณะที่หล่อนนั่งร้องไห้น้ำตาไหลพรากอยู่ที่เดิมนานแสน นาน
“ทำไม… คุณถึงใจร้ายกับฉันแบบนี้คะคุณนิค”
น้ำตาที่พยายามเช็ดมันไหลทะลักออกมาซ้ำแล้วซ้ำ เล่า ไม่ว่าจะเช็ดจะปาดมันยังไงมันก็ไม่ยอมเหือดแห้ง จากแก้มนวลเลย หล่อนสะอื้นไห้ปานจะขาดใจอยู่นานก็ จำต้องเดินโซซัดโซเซกลับไปยังห้องพักของตัวเองด้วย ดวงใจที่ทุกข์ระทม
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ