บทที่5 ท้อง

รังนกที่ไหลลื่นไถลไปตามโต๊ะที่ราบเรียบ และหยดจากขอบโต๊ะ ลงมาที่ตัวของม่านม่าน

รังนกที่เหนียวหนืดหยดลงบนเสื้อผ้าของม่านม่าน ดูแล้วน่า

ขยะแขยง

คิ้วของม่านม่านขมวดแน่นขึ้นมาทันที ความไม่สบอารมณ์ ค่อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้า

“อ้ยหย่า รังนกหกหมดแล้ว ”

กู้ชิงชิงแสร้งทำเป็นพูดอย่างแตกตื่น เพียงแต่มือที่สั่นเทายัง ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่กลับสลับอีกครั้ง แล้วสะบัดรังนกทั้งหมด ใส่หน้าของม่านม่าน

“น้องสาว ไม่เป็นไรหรอก โต๊ะตัวนี้สะอาดมาก เธอกินรังนก ต่อได้เลยนะ ยังไงเธอก็ไม่เคยได้กินอยู่แล้วนี่…..

ม่านม่านผลักมือของชิงชิงที่กดไหล่ของเธอออก จากนั้นก็ ค่อยๆยืนขึ้น

ความอนาถบนร่างกายของเธอไม่ได้ส่งผลต่อออร่าที่เธอควรมี ในตอนนี้เลยแม้แต่น้อย “กู้ชิงชิง ฉันเคารพเพราะเธอเป็นพี่สาว แท้ๆของฉัน เรื่องราวมากมายฉันก็เลยอดทนต่อเธอ แต่เธออย่า ได้ทําเกินไป ทุกคนต่างก็มีขีดจัด กระต่ายหากเข้าตาจนแล้วก็ สามารถกัดคนได้
พอพูดจบ เธอก็กลับตัวอย่างไม่ลังเล ไม่หันไปมองกู้ชิงชิง โกรธจนหน้าแดงอยู่ด้านหลังอีก

กู้ชิงชิงท่าเสียงเย็นชาที่หนึ่ง มองดูแผ่นหลังที่เดินจากไปของ ม่านม่านแล้วยิ้มเย็นชา

“กระต่ายที่กัดคนได้ยังไงก็ถูกฉันข่มมาตั้งแต่เด็กจนโตเลย ไม่ใช่เหรอ”

เวลาเดินผ่านไปเหมือนนาฬิกาทราย ม่านม่านก็เฝ้ารอคอย อยู่ในบ้านของตระกูลไปแบบนี้ อยู่แบบไร้ตัวตนราวกับอากาศ จนผ่านไปสองเดือน

ช่วงเวลาสองเดือน รูปร่างและใบหน้าของม่านม่านก็เริ่ม อวบขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ดูแล้วกลมกลึงขึ้นมาบ้างแล้ว

พอเห็นสภาพของ กู้ม่านม่านเป็นแบบนี้ คนที่ดีใจที่สุดก็ต้อง เป็นกู้ชิงชิงแน่นอนอยู่แล้ว

กู้ชิงชิงมอง ดู ม่านม่านที่นั่งกินอาหารจืดชืดอยู่ตรงหน้า สุดท้ายก็ยังใจดีคืบกระดูกซี่โครงไปใส่ในชามของเธอชิ้นหนึ่ง “ม่านม่าน ช่วงนี้ดูเธอเจริญอาหารมากเลยนะ กินเยอะๆเถอะ”

ม่านม่านมองดูกระดูกซี่โครงที่กู้ชิงชิงคีบใส่ชามตัวเองด้วย สายตาเรียบเฉย จากนั้นก็ดีบกระดูกซี่โครงขึ้นมาและโยนออก จากซามด้วยสีหน้าเรียบเฉย

กู้ชิงชิงแสร้งทําเป็นวางตะเกียบลงอย่างเจ็บปวด “ม่านม่าน ทำไมเธอถึงโยนกระดูกซี่โครงที่ฉันคับให้ออกมาล่ะ ถ้ามีตรงไหนที่ฉันทําไม่ดี เธอก็บอกฉันสิ ฉันจะแก้ไขเอง”

มองดูชิงชิงที่ร้องไห้ออกมากะทันหัน คิ้วของคุณพ่อก็ขมวด ขึ้นมาทันที สีหน้าเริ่มไม่สบอารมณ์

เขาวางขามและตะเกียบในมือลงเช่นกัน แล้วฝ่ามือก็กระทบ กับโต๊ะอย่างแรง แล้วสายตาเย็นยะเยือกก็มาหล่นอยู่ที่ตัวของ ม่านม่าน

“ม่านม่าน! แกอย่าทำตัวเกินไปนักนะ พี่สาวแกลีบกระดูก ซี่โครง ให้ไม่กินไม่ว่าแล้วยังจะโยนทิ้งอีก แกหมายความว่ายังไง กันแน่ ?”

คุณแม่ไม่ได้พูดแก้ตัวแทนม่านม่าน แต่กลับนั่งลงข้างกู้ชิง สิ่งที่กำลังร้องไห้แล้วพูดปลอบเธอแทน

ม่านม่านมองดูชิงชิงด้วยสายตาเรียบเฉยทีหนึ่ง จากนั้นก็ ค่อยๆเปิดปาก ขาวซีดไร้เลือดฝาด น

“ไม่อยากกินค่ะ”

มองดูสีหน้าสงบนิ่งของม่านม่าน ความโกรธของคุณพ่อก็ ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง

เขาตบโต๊ะอีกครั้ง ชี้ไปที่กระดูกซี่โครงที่เธอโยนทิ้งแล้วพูด อย่างโกรธเกรี้ยวว่า “แกรีบเก็บกระดูกซี่โครงขึ้นมากันเดี๋ยวนี้!

ฟังคำพูดที่เกรี้ยวโกรธของคุณพ่อกู้แล้ว ม่านม่านก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองเขา แววตาที่เย็นชามีแววเย็นยะเยือกราบผ่าน
คุณพ่อของเธอ จะให้เธอเก็บอาหารที่โยนทิ้งแล้วคีบขึ้นมากิน อีกครั้ง ?

“คุณพ่อคะ ถ้าเป็นแบบนี้ คนอื่นจะมองตระกูลของพวกเราว่า ยังไงล่ะคะ ?”

ม่านม่านตอบกลับไปด้วยสีหน้านิ่งเรียบ และไม่ได้มีทีท่าว่า จะคีบกระดูกซี่โครงขึ้นมากินเลยแม้แต่น้อย

คุณพ่อกู้รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที ดูท่าทางเขาคงอยากจะ เข้าไปกระชากผมของม่านม่าน

ทันใดนั้น ม่านม่านก็เบิกตาโต ปิดปากแล้ววิ่งไปทางถังขยะ

โน้มตัวไปทางถังขยะแล้วอ้วกออกมาจนกู้ม่านม่านน้ำตาเล็ด มองดูม่านม่านที่จู่ๆก็อาเจียน ทุกคนในห้องโถงต่างก็นิ่งอึ้ง

ไป

และหนึ่งในนั้นที่ตกใจที่สุดก็คือกู้ชิงชิง

ในขณะนี้ความคิดที่ไม่มีปรากฏขึ้นในหัวของเธออย่างรวดเร็ว หรือว่า! ม่านม่านจะมี ? ท้องแล้วหรือ ท้องแล้ว ลูกของหลีจีน

เจ๋อ?!

มือของเธอกแน่นจนเป็นหมัด ทำไมถึงได้มีเรื่องแบบนี้ เธอ เอากู้ม่านม่านไปส่งให้ถึงเตียงของผู้ชายที่ตัวเองหลงรัก แล้ว ปรากฏว่ายังถูกแจ๊กพอตอีก ปล่อยให้เธอท้องลูกของหลีจินเจอ

คนเป็นแม่นั้นมีมูลค่า ถ้าเกิดม่านม่านอุ้มลูกไปหาหลีจีนเจ๋อล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นเธอก็มีโอกาสอย่างมากที่จะได้เป็นคุณนายหลี

น่ะสิ

มือของกู้ชิงชิงกำแน่นทันที ไม่! เธอจะไม่มีทางปล่อยให้เรื่อง แบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด!

ไม่รอให้เธอได้ทันตอบสนอง คุณแม่ก็เดินไปทางม่านม่าน ก่อนแล้ว

เธอค่อยๆตบหลังของม่านม่านเบาๆ คิ้วที่ขมวดเต็มไปด้วย ความเคร่งขรึม “ม่านม่าน ลูกบอกแม่มาตามตรงนะ ลูกมีแล้วใช่

ไหม ?”

ม่านม่านชะงักไปครู่หนึ่ง “มีอะไรคะ ?”

คุณแม่ไม่พูดอะไรอีก รีบพาม่านม่านไปโรงพยาบาลทันที

ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ตอนที่คุณแม่กู้ถือแผ่นทดสอบออกมา นั้น เธอก็แทบจะเป็นลมไปทันที

คุณหมอยิ้มแย้มแล้วพูดกับม่านม่านว่า “ยินดีด้วยนะคะ คุณ จะได้เป็นแม่คนแล้วค่ะ”

ม่านม่านนิ่งอึ้งไปทันที แล้วมือก็ทาบลงบนท้องที่ค่อยๆนั้น ขึ้นของตัวเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

“ฉัน จะเป็นแม่คนแล้วเหรอ ?”

คุณหมอพยักหน้า “ใช่ค่ะ คุณตั้งครรภ์มาได้สองเดือนแล้ว

ครับ”
ฟังคําพูดของคุณหมอ คุณแม่ คุณพ่อกู้และกู้ชิงซึ่งต่างก็ คิดถึงคืนนั้นที่กู้ม่านม่านไม่ได้กลับบ้าน

คุณพ่อกู้รีบจับข้อมือของม่านม่านไว้ แรงเยอะมาก บีบแรง จนข้อมือเธอเป็นรอย

เขาดึงเธอไปตรงหน้าของคุณหมอ สีหน้าเต็มไปด้วยความ โกรธ “คุณหมอ ทําแท้งให้เธอ! เด็กคนนี้ พวกเราไม่เอา!

พอได้ยินคําพูดของคุณพ่อ ตาของม่านม่านก็เบิกโตขึ้น

ทันที

เธอดึงมือออกจากมือของคุณพ่อ ทั้งสองมือปกป้องท้องที่นูน ขึ้นมาของตัวเองอย่างแน่นหนา

“ไม่ได้! นี่เป็นชีวิตที่บริสุทธิ์ หนูจะปล่อยให้เขาที่เพิ่งมีความ หวังว่าจะได้ลืมตาดูโลก ถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม!

เบี้ย คุณพ่อกูตบหน้าของม่านม่านอย่างเต็มแรง ไม่ได้มี ความสงสารเลยแม้แต่น้อย

“นั่งคนเลว! แกอยากจะทำลายความสัมพันธ์ระหว่างตระกูล กับตระกูลหมิ่นหรือ ?! แกคือคนที่จะต้องแต่งงานกับหยื่นหลังห

วัย!”

กู้ชิงชิงที่อยู่ข้างๆยืนมองอย่างเงียบๆ จากนั้นก็ค่อยๆหรี่ตา

ลูกในท้องของม่านม่านเป็นถึงลูกของผู้ครอบครองโลก ลูก ของหลีจีนเจ๋อ! ความจริงข้อนี้มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่รู้ แน่นอนว่าเธอไม่มีทางพูดออกมาเด็ดขาด
เธอรู้ว่าหากเปิดเผยความจริงออกไป ม่านม่านก็จะต้องมา แทนที่เธอ และกลายเป็นลูกสาวคนโปรดของตระกูล ถ้าเป็น แบบนั้น ฐานะของพวกเธอทั้งสองก็คนก็คงสลับที่กัน

อีกอย่างหากความจริงถูกเปิดเผย เธอก็อาจจะได้เป็นคุณนาย

หลีด้วย!

ดังนั้น ความจริงเรื่องนี้เธอจะต้องเก็บมันเอาไว้

ตอนนี้บีบบังคับให้กู้ม่านม่านทำแท้งไปก็ดี ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะ ก็ โอกาสที่กู้ม่านม่านจะได้แต่งงานกับหลีจีนเจ๋อก็จะน้อยลงอีก

มาก!

พอคิดถึงตรงนี้ กู้ชิงชิงก็เดินขึ้นไปข้างหน้า และจับแขนของ ม่านม่านเบาๆ

“ม่านม่าน ท่าแท้งเด็กคนนี้เสียเถอะ ที่พวกเราทำก็เพราะหวัง ดีต่อเธอนะ พวกเราเป็นคนในครอบครัวของเธอ จะไปหวังร้าย ต่อเธอได้ยังไงกัน ?”