บทที่10 จะคลอดแล้ว

ปล่อยให้นักข่าวรอบๆผลักดันไปมา กระเป๋าเดินทางที่อยู่ด้าน ข้างเองก็ล้มลงกับพื้น

นักข่าวไม่สนใจด้วยซ้ำว่ากู้ม่านม่านเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เอาแต่ เบียดเข้าหาเธอ

จู่ๆเงาที่สูงยาวร่างหนึ่ง กู้ม่านม่านออกไป ก็พุ่งเข้ามา ผลักนักข่าวที่กำลังรุมล้อม

พอได้กลิ่นกายหอมนวลอันคุ้นเคย ม่านม่านก็ถึงกับเงยหน้า ขึ้นมา “ยินเอ๋อ เธอมาแล้วเหรอ?”

หยื่นยืนเอ๋อพยักหน้าให้กู้ม่านม่าน จากนั้นก็ดึงม่านม่านเข้า มาในอ้อมกอด พยุงกระเป๋าเดินทางขึ้นมาจากนั้นก็หมุนตัวเดิน จากไป

พอเข้าไปนั่นในรถแล้วพวกนักข่าวถึงได้ทยอยหายไป ผ่าน ม่านหันไปมองหยื่นยืนเอ๋อที่ไว้ผมสั้นและแต่งตัวสบายๆก่อนจะ ถอนหายใจเบาๆ

“ยืนเอ๋อ ขอบคุณเธอมากนะ”

หยื่นยืนเอ๋อส่ายหน้า “ม่านม่านฉันรู้สึกว่าเธอกล้าหาญมาก ถ้าฉันได้ความกล้าหาญสักครึ่งของเธอก็ดีสิ

ม่านม่านแบบนหลังมือของหมิ่นยืนเอ๋อเบาๆ “ยืนเอ๋อกล้าหาญยิ่งกว่า เหมือนผู้ชายตัวโตคนหนึ่งเลย!

หยื่นยืนเอ๋อเหลือบไปมองกู้ม่านม่าน แล้วแกล้งพูดอย่างมีน้ำ โหว่า “กู้ม่านม่าน ฉันขอเตือนเธอไว้ก่อนนะ! อย่าคิดว่าเพราะฉัน มีส่วนสูง173เธอเลยจะเหมาว่าฉันเป็นผู้ชายนะ! ถ้าฉันไม่สูง ขนาดนี้ แล้วจะปกป้องเธอได้ยังไง ?”

ม่านม่านหัวเราะเบาๆพร้อมพยักหน้า “ใช่ใช่ใช่ยืนเอ๋อเธอ หล่อที่สุดแล้ว”

หยืนยันเอ๋อยักไหล่อย่างเหนื่อยหน่าย “ม่านม่าน นี่เธอโดนไล่ ออกมาแล้วเหรอ ?”

อืม” ม่านม่านเงยหน้าช้าๆ พอคิดถึงคนของตระกูล แวว ตาของเธอก็เปลี่ยนไปเย็นยะเยือกจนน่าตกใจทันที

หยินยินเอื้อถอนหายใจออกมาเบาๆ “แล้วเธอมีแผนอะไรหรือ เปล่า ?”

ม่านม่านลูบท้องของตัวเองเบาๆ บนใบหน้ามีรอยยิ้มอ่อน โยน “ฉันจะคลอดลูกน้อยออกมา

หยื่นยืนเอ๋อนั่งฟังสิ่งที่กู้ม่านม่านพูด สีหน้าเต็มไปด้วยความ ตกใจ “อะไรนะ ? ม่านม่าน เธอมีลูกแล้วเหรอ ? !”

ม่านม่านหัวเราะเบาๆ แล้วเอามือของหยื่นยินเอื้อมาทางตรง ท้องของเธอ “ใช่แล้ว ยืนเอ๋อเธอต้องเป็นแม่ทูนหัวแล้วนะ

หยื่นยืนเอ๋อเอามือทาบบนท้องของม่านม่านด้วยความตื่น เต้น “ไม่ได้! ฉันต้องรีบจัดการเรื่องที่พักของเธอก่อน! ลูกทูนหัวของฉันจะไปทนตกระกำลำบากอยู่ข้างนอกกับเธอไม่ได้หรอก

“เธอรู้ได้ยังไงว่าเป็นลูกชายล่ะ !” กู้ม่านม่านพูดพร้อมกับหัว

เราะเบาๆ

หยินยินเอือตั้งใจขับรถไป ไม่ว่าจะชายจะหญิงจะกะเทย ฉันก็ ชอบทั้งนั้น!”

ม่านม่านมองดูหมิ่นยืนเอ๋ออย่างตั้งใจ “ถ้าอย่างนั้น เธอมา เป็นพ่อของลูกฉันสิ!”

…..ม่านม่าน! ฉันบอกแล้วนะ ว่าเธออย่าเห็นฉันเป็นผู้ชาย ได้ไหม! ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เดี๋ยวฉันก็เกิดสงสัยเพศของตัวเอง ขึ้นมาจริงๆหรอก!”

หยื่นยืนเอ๋อพูดกับกู้ม่านม่านอย่างอุ่นเคือง

เธอสูดหายใจยาวๆก่อนจะพูดต่อว่า “ฉันยังมีอพาร์ตเมนต์ ภายใต้ชื่อของฉันอยู่อีกหลังหนึ่ง เมื่อปีก่อนพ่อกับแม่ของฉัน มอบให้เป็นของขวัญวันเกิด ยังไงฉันก็ไม่ได้ไปอยู่ที่นั่นอยู่แล้ว เธอไปอยู่ที่นั่นแล้วกัน ดูแลครรภ์ให้ดี ฉันยังรอลูกทูนหัวของฉัน คลอดอยู่นะ!”

อพาร์ตเมนต์ของหยื่นยืนเอ๋อใหญ่โตและสวยงามมาก ม่าน ม่านยืนตะลึงอยู่กับที่

“ยินเอ๋อเธอจะเอาบ้านที่ดีขนาดนี้มาให้ฉันอยู่จริงๆเหรอ ?

หยื่นยืนเลือกถึงตาใส่กู้ม่านม่านอย่างไม่พอใจ “ใครบอกว่าให้เธออยู่กัน? ฉันเอาไว้ให้ลูกทูนหัวของฉันอยู่แท้ๆ

ทางด้านนอกมีข่าวร้อนปลิวว่อน ทีวีเกือบทุกช่องรายงานว่า ม่านม่านนอนกับชายชราแปลกหน้า แล้วยังถูกผู้ชายถอนหมั้น อีก แถมยังลากพี่สาวมาซวยด้วย สุดท้ายก็ถูกขับไล่ออกจาก บ้าน

ชื่อเสียงของม่านม่านป่นปี้ จนแทบจะกลายเป็นเรื่องตลกที่ ใหญ่ที่สุดในเมือง

มองดูท้องที่ค่อยๆ โตขึ้นทุกวัน ม่านม่านไม่ได้ใส่ใจเลย แม้แต่น้อย เอาแต่คุยกับลูกในท้องทุกวัน วาดแบบ และฟังเพลง กับศึกษาการคลอดบุตร

หยื่นยืนเอ๋อคอยมาส่งอาหารและของใช้เสื้อผ้า รองเท้า ของ เล่นของเด็กเป็นระยะๆ ชีวิตดำเนินไปอย่างเรียบง่ายแต่อบอุ่น

และเวลาหลายเดือนก็ผ่านไปทั้งอย่างนั้น ท้องของม่านม่าน โตจนต้องพยุงสิ่งของถึงจะเดินไปข้างหน้าได้

จนคืนวันหนึ่ง ม่านม่านนอนดูรูปวาดเด็กอยู่บนโซฟา ใน ภาพวาดเต็มไปด้วยความคาดหวังของเธอที่มีต่อลูก

จู่ๆ ท้องของเธอก็ปวดขึ้นมา สีหน้าของเธอขาวซีดขึ้นมาทันที

กู้ม่านม่านจับโทรศัพท์ที่หยื่นยืนเอ๋อซื้อให้เธอใหม่เอาไว้แน่น แล้วโทรหาเบอร์โทรฉุกเฉินหนึ่งเดียวอย่างไม่ลังเล

ตอนที่โทรติด ม่านม่านก็เจ็บจนแทบจะสลบไปอยู่แล้ว
“ฮัลโหล ? ยัยบ้าม่านม่าน คิดถึงฉันใช่ไหม ?” เสียงหยอกล้อ ของหมิ่นยืนเอ๋อดังขึ้นจากอีกฝั่งของโทรศัพท์

ม่านม่านโทรศัพท์เอาไว้แน่น แล้วใช้น้ำเสียงที่อ่อนแรง เป็นที่สุดตอบกลับไป “ยินเอ๋อ เหมือนว่าฉันกำลังจะคลอดแล้ว

เจ็บมากเลย……

หยินยืนเอ๋อที่กำลังทานข้าวอยู่ด้านนอกรีบลุกออกจากที่นั่ง ทันที สีหน้าเต็มไปด้วยความหนักใจ “ฮันโหล! ม่านม่านเธอไม่ เป็นไรใช่ไหม! ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

พอไม่ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายแล้ว หัวใจของหมิ่นยืนเอ๋อ

กระตุกวูบลงทันที

เธอหันหลังเดินจากไป แต่กลับถูกผู้ชายคนหนึ่งจากข้อมือเอา

“ยืนเอ๋อเธอจะไปไหน ?

หยื่นยืนเอ๋อก้มหน้ามองดูข้อมือที่ถูกจับไว้ ในใจก็รู้สึกคัน

ยุบยิบขึ้นมา “พี่! ม่านม่านอาจจะใกล้คลอดแล้ว ฉันต้องรีบไปดูเดี๋ยวนี้!

หยินหลิงหวยมองหมิ่นยืนเอ๋ออย่างไม่พอใจ “ทำไมเธอยัง ติดต่อกับหล่อนอยู่อีก ?! เธอยุ่งเรื่องของหล่อนให้น้อยๆหน่อย ผู้หญิงที่ทำตัวเหลวไหลอย่างหล่อน ถ้าเธออยู่กับหล่อนแล้วเรียน รู้เรื่องไม่ดีมาจะทำยังไง ?

กู้ชิงชิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพอได้ยินคำพูดของหมิ่นยืนเอ๋อก็หรี่ตาทันที ถึงว่าทำไมเธอถึงตามหาตัวม่านม่านไม่เจอ ที่แท้กู้ม่าน ม่านก็ไปอยู่กับหยินยืนเอ๋อนี่เอง

เวลาผ่านไปหลายเดือน ถ้านับๆดูแล้ว ตอนนี้ก็ม่านม่านก็ควร จะคลอดได้แล้วจริงๆ

ดวงตาเธอค่อยๆหรี่ลง ไม่รู้ว่าดวงตาที่ถูกแต่งแต้มอย่าง งดงามคู่นั้นกำลังคิดคำนวณอะไรอยู่

“พี่! ม่านม่านไม่ใช่คนแบบที่พี่คิด! ตอนนี้ม่านม่านเธอ ต้องการหนู! ฉันจําเป็นต้องรีบไปก่อนแล้ว!”

สีหน้าของหยืนยนเอ๋อเต็มไปด้วยความจริงจัง จากนั้นก็ดึงมือ ออกจากมือของหยินหลิงหวยอย่างหมดความอดทน

หยินหลิงหวยขมวดคิ้วแล้วมองดูหมิ่นยืนเอ๋อ สีหน้าเต็มไป ด้วยความไม่สบอารมณ์ “ยินเอื้อฉันไม่ชอบท่าทางดื้อรั้นของเธอ เธอเข้าใจไหม ?”

หยื่นยืนเอ๋อกัดฟัน สุดท้ายก็โค้งตัวให้กับหยินหลิงหวย “ขอโทษนะคะพี่ แต่ว่าฉันต้องรีบไปเดี๋ยวนี้!

กู้ชิงชิงหรี่ตา จากนั้นก็ส่งยิ้มให้หยื่นหลิงหวย “ช่างเถอะช่าง

เถอะ หลิงหวย ปล่อยยืนเอ๋อไปเถอะ” มองดูชิงชิงที่จู่ๆก็ช่วยพูดแทน หยิ่นยืนเอ๋อก็ชะงักไปทันที

ในเมื่อกู้ชิงชิงออกปากพูดแล้ว หยินหลิงหวยก็ไม่ต่อต้านอีก “ยืนเอ๋อ ต่อไปสนิทกับม่านม่านให้น้อยๆหน่อย!
มองดูหมิ่นยืนเอ๋อ เตรียมจะออกไป ซึ่งชิงก็เอ่ยปากขึ้นอีก ครั้งว่า “ยินเอ๋อ ถ้าส่งม่านม่านไปถึงโรงพยาบาลแล้ว ช่วยบอก ฉันสักคำได้ไหม ? ถึงแม้คุณพ่อคุณแม่จะไล่ม่านม่านออกจาก บ้านแล้ว แต่ว่าพวกเราก็เป็นห่วงเธอที่อยู่ข้างนอกคนเดียวอยู่ ตลอดนะ”

หมิ่นยืนเอ๋อมอง ดูชิงชิงที่สีหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วง สุดท้ายก็ได้แต่พยักหน้ารับ “ได้! ฉันเข้าใจแล้ว”

หลังจากมองดูหมิ่นยืนเอ๋อจากไปแล้ว ชิงชิงก็ใช้สองมือเท้า คาง ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่

ม่านม่าน ครั้งนี้ ฉันก็หาตัวเธอเจออีกแล้วนะ

เธอว่าฉันควรจะไว้ชีวิตเธอกับลูกของหลีจีนเจ๋อไว้ดีไหม ?