บทที่ 16 ถ้าอยากให้หนูไป ก็ยกสมบัติครึ่งหนึ่งของ ตระกูลให้หนูก่อน

คุณแม่อดไม่ได้ที่จะกัดฟันพูด ใบหน้ายังเต็มไปด้วยความมุ่ง มั่น “ไม่ว่าใครๆก็รู้เรื่องที่ลูกท้องก่อนแต่งกันทั้งนั้น ชีวิตของพี่ สาวลูกที่ต้องอาศัยในบ้านตระกูลหลีก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่…

ที่มุมปากของม่านม่านยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “แม่ คนที่ทุกข์ ทรมานใจเพราะใครๆก็รู้เรื่องนี้ มันควรจะเป็นหนูไม่ใช่เหรอ ทำไมกลายเป็นกู้ชิงชิงลูกสุดรักสุดหวงของแม่ไปได้ล่ะ

ฝ่ามือของคุณแม่ตบลงที่โต๊ะ ราวกับกำลังมีโห “ม่าน ม่าน แกอย่าลืม! แกเป็นคนก่อเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะความไม่ รักนวลสงวนตัวของแกเอง! สิ่งที่แกทำมันส่งผลแง่ลบถึงพี่สาว ของแก ยิ่งไปกว่านั้นยังส่งผลต่ออนาคตของพี่แกด้วย! คนที่ ต้องรับผลเสียของเรื่องนี้ ก็คือของแก

คุณแม่หวาดเสียงดังจนลั่นไปทั่วร้านกาแฟ ทำให้คนในร้าน ต่างพากันหันมามองกันนับไม่ถ้วน

ม่านม่านส่ายหน้าพลางยิ้มอย่างขมขื่น อย่างนี้อีกแล้วสินะ เป็นอย่างนี้ทุกทีสินะ!

ที่น่าตลกก็คือ เธอหวังว่าจะมีสักครั้งที่พ่อกับแม่จะคิดเป็นห่วง เธอบ้าง…

*ไซส์ เพราะเธอคือคนที่พ่อกับแม่คอยประคบประหงม ผู้ชิงชิงเลยกลายเป็นคนที่น่าสงสารมาโดยตลอด

แปะๆๆ…เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วร้านกาแฟ

คุณแม่ตั้งมือกลับ สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ “กู้ม่าน ม่าน ซึ่งซึ่งเป็นสาวของแกนะ ทำไมแกถึงกล้าเรียกชื่อเธอออก มาตรงๆแบบนี้! ”

ม่านม่านยกฝ่ามือขึ้น ใบหน้าที่ร้อนผ่าวของเธอด้วยความ เจ็บปวด จับจ้องไปที่คุณแม่

น้ำเสียงเยาะเย้ยเอ่ยขึ้น “เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ว่ามาสิ คะ ที่แม่มาหาหนูที่นี่ หวังให้หนูทำอะไรให้กู้ชิงชิงล่ะคะ”

ร่างของคุณแม่หยุดชะงัก แม้ว่าเธอจะแปลกใจกับการที่ ม่านม่านเป็นฝ่ายรุก แต่เธอก็ยังคงคิดว่าการที่กู้ม่านม่านจะทำ อะไรเพื่อกู้ชิงชิงนั้นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้วที่เธอต้องทำ

“ง่ายมาก หอบลูกและไปตากเมืองตูซะ! และอย่ากลับมาที่ อีกเด็ดขาด!

สีหน้าของม่านม่านเต็มไปด้วยความประหลาดใจ แต่แล้ว ความเย็นชาก็ค่อยๆ คืบคลานมาปกคลุมใบหน้าที่บอบบางของ เธอ

“หอบลูกแล้วออกจากเมืองไป? พ่อกับแม่ก็ขับไสไล่ส่งหนู ออกจากตระกูลแล้ว ตอนนี้ยังคิดจะไล่หนูออกจากเมืองอีกเห

คุณแม่อดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปากแน่น เมื่อได้ยินคำพูดของม่านม่าน เธอก็เกิดความรู้สึกผิดขึ้นในใจ

แต่เมื่อนึกถึงสถานะของชิงชิงและอนาคตของตระกูลกู้แล้ว เธอก็สลัดความรู้สึกผิดในใจนั้นทิ้งไปทันที

“ถ้าแกไปจากเมือง ทุกอย่างก็จะเข้าที่เข้าทาง ชิงชิงก็จะ ไม่ต้องรับผลกระทบจากแก และใช้ชีวิตเป็นนายหญิงหลีได้อย่าง ปลอดภัย ส่วนสถานะของตระกูลในอนาคตก็จะยิ่งมั่นคงมาก ขึ้น ม่านม่าน แกก็รู้ดีนี่ ที่พวกเราต้องทำแบบนี้ก็เพื่อตัวแกเอง ทั้งนั้น!

ม่านม่านถอนหายใจอย่างเย็นชา ราวกับกำลังฟังเรื่องที่ตลก ที่สุดในชีวิต

“ดีต่อตัวหนู? หนูต้องเจอกับความลำเอียงมาตั้งแต่เด็ก ! พอรู้ว่าหนูมีลูกก็คิดจะฆ่าลูกของหนู อีกทั้งยังไล่หนูออกจากบ้า นทั้งๆที่หนูกำลังท้องอยู่! ตอนนี้ยังจะไล่ผลักไสให้หนูออกจาก เมืองไปอีก! นี่ดีสำหรับหนูแล้วเหรอ”

คุณแม่กู้ยื่นมือมาจับมือของม่านม่าน “ลูกคิดดูดีๆ ถ้าลูก ออกจากเมืองนี้ไป จะไม่มีใครรู้เรื่องที่หนูก่อไว้ในเมือง แบบนี้ จะเป็นผลดีต่อตัวลูกของลูกในอนาคตนะ! ลูกเองก็คงไม่อยาก ให้คนอื่นพูดจาเสียๆหายๆกับลูกของลูก ในอนาคตหรอกจริง ไหม”

ม่านม่านชักมือกลับด้วยสีหน้าเย็นชา ใบหน้าเต็มไปด้วย ความมุ่งมั่น “ครั้งแรกที่หนูถูกไล่ออกจากบ้าน นั่นก็เพราะตระกูล กู้เป็นของพวกแม่ แต่ตอนนี้ หนูจะบอกแม่ไว้ชัดๆเลยว่า เมืองที่ไม่ใช่ของพวกแม่ พวกแม่ไม่มีสิทธิ์มาไล่หนู! ”

น้ำเสียงที่เย็นชาของเธอหยุดลง ก่อนจะพูดเน้นย้ำอีกครั้ง “หนู จะไม่ไปจากเมือง เด็ดขาด!

ทันใดนั้น ท่าทางดีๆเมื่อครู่นี้ของคุณแม่กลับเปลี่ยนไปใน ทันตาเห็น เธอลุกขึ้นพลางหยิบแก้วกาแฟที่อยู่ตรงหน้า สาด เข้าไปที่หน้าของม่านม่านเข้าอย่างจัง

ม่านม่านไม่ทันได้ตั้งตัว น้ำร้อนของกาแฟหกรดใบหน้าของ เธอเต็มๆ จนลวก ใบหน้าของเธอ

เมื่อทำเช่นนั้นแล้ว คุณแม่ก็นั่งลงพลางเอามือสองข้างตบลง กับโต๊ะและพูดขึ้นด้วยท่าทางที่ดูปากร้าย “ทุกคนช่วยฉันคิดที ส! ลูกสาวของฉันคนนี้ ไม่เชื่อฟังมาตั้งแต่เด็กๆ สรรหาแต่เรื่อง แย่ๆทั้งนั้น! ตอนเรียนก็ไม่รักนวลสงวนตัว สุกสิ่งแต่กับผู้ชาย แล้วตอนนี้เป็นไงล่ะ ท้องก่อนแต่ง และยังคลอดไอเด็กบ้าออกมา

“พ่อของเด็กเป็นใครก็ไม่รู้ การ ที่ต้องเป็นแม่ให้กับลูกสาว แบบนี้มันช่างละเหี่ยใจจริงๆ! แล้วผลออกมาเป็นไง ไม่เห็น คุณค่าของฉันไม่พอ ยังแช่งให้ฉันตายไวอีก! ม่านม่านเอ้ย! ลูกอยากให้แม้ทำยังไงกันแน่! ที่ไม่ให้หนูไป ก็เพื่อจะปกป้องตัว หนูเอง! ปกป้องหนูไม่ให้ข่าวลือร้ายๆมาทำร้ายหนูได้ไง!

การโหวกเหวกโวยวายของคุณแม่ดึงดูดความสนใจและข้อ กล่าวหาจากคนอื่นมากมาย มีหนำซ้ำคนที่พวกเขากล่าวหากลับ ไม่ใช่คุณแม่ แต่เป็นม่านม่าน
“ไม่รักตัวเองก็ปล่อยให้พ่อแม่ช่วยสะสางเรื่องยุ่งๆของเธอไป สิ ตอนนี้ยังจะมา แม่ของตัวเองอีกเหรอ นี่เธอยังมีความเป็น คนอยู่ไหมเนี่ย”

“ใช่ หัตกตัญญูรู้คุณคนซะบ้าง ที่พ่อแม่ให้เธอไปก็เพื่อตัวของ เธอเอง ถ้าเธอไม่เข้าใจก็ช่างเถอะ แต่กลับมาด่าแม่ของตัวเอง เนี่ยนะ! คนอย่างเธอนะ จะตกนรกขุมที่แปดไปซะได้ก็ดี

“นั่นสิ ภายนอกก็ดูหน้าตาสะสวย แต่ในใจกลับเลวทราม

ช้า!

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด คนจำนวนไม่น้อยลุกขึ้นยืนและหยิบ แก้วกาแฟขึ้น เลียนแบบการกระทำของคุณแม่ก่อนหน้านี้ โดย สาดไปที่กู้ม่านม่านเพื่อระบายความโกรธของตัวเอง

ม่านม่านที่ยืนอยู่ตรงกลางคนเดียว ถูกวิจารณ์อย่างเสียๆ หายๆ ถูกเข้าใจผิด และถูกคนอื่นทำร้าย

ซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นทุกอย่างนี้ เป็นเหตุมาจากผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรง หน้า แม่แท้ๆที่เอาแต่พูดว่าทำเพื่อเธอ

เธอยกมือขึ้นเช็ดคราบกาแฟที่อยู่บนหน้า โดยไม่สนหน้า แดงๆ ที่ถูกน้ำร้อนลวก พลางทรุดตัวคุกเข่าต่อหน้าคุณแม่

“แม่อยากให้หนูไปจากที่นั่งั้นเหรอ”

ใบหน้าของคุณแม่ที่มีน้ำตาก็พูดขึ้น เธอไม่ลืมที่จะจับมือของ ม่านม่านไว้แน่น “ใช่ เพราะว่าแม่อยากจะปกป้องแกและลูกเชื่อแม่เถอะ ไปทะ

“ถ้าแม่อยากให้หนูไป งั้นหนูไปก็ได้ แต่แม่จะทำง่ายๆแบบนี้ ไม่ได้นะคะ” ในใจของม่านม่านเย็นยะเยือกราวกับไม่เคยมี ความอบอุ่นอย่างไรอย่างนั้น สีหน้าผลุดรอยยิ้มเย็นชา

คุณแม่เย้ยหยัน เธอหยิบบัตรธนาคารออกมาจากกระเป๋า ด้วยท่าทีที่เหยียดหยาม “แกต้องการเงินไม่ใช่เหรอ นี่ ในการ์ดนี้ มีเงินอยู่สองล้าน เอาไปสิ แล้วไปจากที่นี่ซะ!

ม่านม่านเหลือบมองบัตรธนาคารในมือของเธอ “คิดว่าหนู จะไปจากที่นี่ด้วยเงินแค่สองล้านเหรอคะ เพื่อรักษาตระกูลของ แม่ นี่ไม่ขี้เหนียวเกินไปเหรอคะ”

แสงแห่งความเจ้าเล่ห์แวบเข้ามาในดวงตาของเธอ “พูดยังไง ดีล่ะ ยกสมบัติของตระกูลให้หนูครึ่งหนึ่งสิคะ”

“ฝันไปเถอะ! ทำไมฉันต้องยกสมบัติตระกูลให้แก่ครึ่งหนึ่ง ด้วย กู้ม่านม่านแกชักจะสำคัญตัวผิดเกินไปแล้ว!!

คุณแม่กดเสียง พลางพูดอย่างโกรธเคือง

ม่านม่านหัวเราะออกมา ดวงตาที่สวยงามเผยประกาย แวววับ “แม่เพิ่งบอกว่าจะช่วยหนูน หนูต้องการสมบัติครึ่งหนึ่ง ของตระกูล ถ้าแม้ให้ได้ หนูจะไปจากที่นี่ทันที แต่ถ้าให้ไม่ได้…