บทที่ 15 บทบาทตัวละคร
คุณแม่ผงะไปชั่วครู่ สีหน้าเหลือทน “ชิงชิงนี่เราต้องทำอะไรเด็ด ขนาดขนาดนี้เชียวเหรอ ม่านม่านเองก็ถูกขับไล่ออกจากตระกูล
แล้ว…”
ไม่รอให้พูดจบ ซงซึงก็แสร้งทำเป็นถอนหายใจอย่างจน ปัญญา
“แม่คะ หนูรู้ว่าแม่สงสาร แต่แม่ต้องเข้าใจหนูด้วยนะคะ เพราะถ้าเรื่องนี้เกิดแดงขึ้นมา ตระกูลของเราต้องจบเห่แน่!
อได้ยินกู้ชิงชิงพูดเช่นนั้น คำพูดของคุณแม่ก็หยุดไปชั่ว
ขณะ
สิ่งที่ กู้ชิงชิง พูดนั้นสมเหตุสมผล เพราะตอนแรก พวกเขาไม่รู้ ว่าคนที่มีอะไรกับม่านม่านจะเป็นหลีจีนเจ๋อ
ม่านม่านซึ่งกำลังตั้งครรภ์ลูกของ หลีจีนเจ๋อ ได้ถูกขับออก จากบ้านไปแล้ว เพราะอย่างนั้นการแอบอ้างชื่อของชิงชิง เหมือนจ่ออยู่หน้าขอบผา
ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผย ตระกูลของพวกเขาแบกรับความ โกรธของหลีจีนเจ๋อไม่ไหวแน่นอน
ถ้าเปรียบเทียบระหว่างกู้ม่านม่านกับตระกูล แน่นอนว่าเธอ เลือกตระกูลอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย
“ชิงชิงหนูวางใจเถอะ แม่จะจัดการเรื่องนี้เอง
เมื่อได้ยินคุณแม่พูดเช่นนั้น ซึ่งชิงก็ถอนหายใจด้วยความ โล่งอก
“แม่คะ หนูเอง ก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอกนะคะ เพราะยังไงหนู กับม่านม่านก็เป็นพี่น้องกัน หนูเข้าใจความทุกข์ทรมานของเธอ แต่เพื่อตระกูลของเรา หนูจำเป็นต้องทำค่ะ!”
คุณแม่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ชิงชิงแม่รู้ดีว่าหนูลำบาก
ใจ…”
หลังจากที่วางสาย ใบหน้าของกู้ชิงชิงก็ค่อยๆยกยิ้ม เผยให้ เห็นถึงชัยชนะ
“ม่านม่าน อย่าโทษว่าฉันเป็นพี่สาวที่ใจร้ายเลย โทษที่เธอ เกิดมาอ่อนแอในโลกของฉันจะดีกว่า”
หลังจากกลับจากโรงพยาบาลและมาถึงอพาร์ตเมนต์ จู่ๆ โทร ศัพท์ของหยื่นยืนเอ๋อก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน
ทันทีที่หยิ่นยืนเอ๋อรับโทรศัพท์ เธอก็มองไปที่กู้ม่านม่านที่อยู่
ช้างๆ
เธอผลัก โทรศัพท์ออกและกระซิบกับม่านม่านเบาๆ “ม่าน ม่านแม่เธอโทรมา เธอบอกว่าอยากคุยกับเธอ…
ดวงตาของม่านม่านหลง เธอรับโทรศัพท์มาจากหยืนยันเอ อ “ฮาโท ”
เมื่อได้ยินเสียงไม่แยแสของม่านม่าน คุณแม่ก็รีบพูดเข้า ประเด็นทันที
“ม่านม่านเหรอ ได้ข่าวว่าลูกคลอดแล้ว”
ม่านม่านตอบด้วยสีหน้าเฉยเมย “อิ่ม แล้วยังไง
“ม่านม่าน แม่อยากเจอลูกจัง แม่มีเรื่องอยากคุยกับลูกเยอะ
เลย”
“ไม่จะเป็น แม่มีเรื่องอะไรก็พูดผ่านโทรศัพท์เนี่ยแหละ
“ม่านม่าน ลูกยังโทษแม่อยู่อีกเหรอ แม่อุ้มท้องลูกมาสิบเดือน ลูกเป็นเหมือนก้อนเนื้อที่หล่นหายของแม่! ลูกสบายดี แม่เองก็ สบายดี ได้เห็นว่าหนูกับลูกปลอดภัยดี แม่ก็สบายใจ
“อือ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นหนูวางนะ”
“เดี๋ยวก่อน ม่านม่าน แม่หวังว่าลูกจะออกมาเจอแม่ แม่มีเรื่อง มากมายอยากคุยกับหนู”
“…หนูรู้แล้ว”
หลังจากวางสาย หยินยืนเอ๋อก็อดถามไม่ได้ “ม่านม่าน นี่เธอ
จะไปหาแม่เธอจริงๆเหรอ
ม่านม่านลูบเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา “อิ่ม ต่อให้ เธอจะใจร้ายแค่ไหน แต่สุดท้ายเธอก็เป็นแม่ของฉัน
หยื่นยืนเอ๋อสอบถอนหายใจ “ได้ งั้นฉันไปด้วย
ม่านม่านยิ้มรับพลางส่ายหน้า เธอยื่นเด็กน้อยที่หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมแขน ส่งกลับไปให้หยื่นยืนเอ๋อ
“ไม่เป็นไร เธอช่วยฉันดูแลจื่อเป็นก็พอ เดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้ว
หยินยินเอ๋อรับเด็กน้อยมาอย่างระมัดระวัง เธอขมวดคิ้วด้วย ความเป็นกังวล แต่ร่างกายของเธอตอนนี้
ม่านม่านส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยสีหน้าที่ไม่มีความระแวงใดๆ “ไม่เป็นไรหรอก แค่ร้านกาแกข้างล่างนี้เอง
ทันทีที่กู้ม่านม่านออกจากประตูไป เด็กน้อยที่หลับปุ๋ยเมื่อครู่นี้
ก็เกิดร้องไห้ขึ้นมา
มือเล็กเอื้อมขึ้นไปบนอากาศ ราวกับกำลังมองหาบางอย่าง
หยินยืนเอ๋อลูบหลังของเด็กน้อย ในมือมีของเล่นมากมาย กำลังห้อยอยู่ตรงหน้าเขา
แต่น่าเสียดายที่เด็กน้อยไม่สนใจ และยังคงร้องไห้ไม่หยุด
หยินยืนเอ๋อหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยความตื่นตระหนก เธอ ไม่เคยเธอเจอเหตุการณ์นี้มาก่อน และกำลังเสิร์ชหาวิธีปลอบเด็ก ทารกว่าต้องทําอย่างไร
ทันทีที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก็ถูกมือสองข้างที่เจ้าเนื้อดึงไป
ในวินาทีต่อมา
เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนกำลังกับเล่นโทรศัพท์ ขาดูหยุด ร้องไห้ทันที และดูท่าจะมีความสุขเอามากๆ
หยื่นยืนเอ๋อสอบถอนหายใจ พลางปาดเหงื่อบนหน้าผาก
หยุดร้องไห้ซะที…
ในร้านกาแฟ จากที่ผ่านม่านมองดูคุณแม่ที่กำลังวิ่ง เหยาะๆด้วยสีหน้าที่เฉยเมย ก็เริ่มค่อยๆไม่สบอารมณ์นัก
เมื่อก่อนเวลาที่เธอมองเห็นฉัน มีเหรอจะรีบวิ่งมาหาแบบนี้นะ คุณแม่ที่นั่งอยู่ข้างหน้าม่านม่าน สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ขอโทษที ม่านม่าน แม่มาช้าไปหน่อย”
ไม่รอให้กู้ม่านม่านได้ตอบกลับ คุณแม่ก็เอื้อมมือมาจับมือ
เธอไว้
“ม่านม่าน หายดีแล้วเหรอลูก ตอนที่แม่เพิ่งคลอดใหม่ๆ แม่ แทบจะขยับตัวไปไหนไม่ได้เลย
ม่านม่านส่ายหัวเบาๆ สายตายังคงจับจ้องไปที่มือของแม่ที่
จับมือเธออยู่
ไออุ่นจากมือบอกกับเธอว่านี่ไม่ใช่ฝันไป มือของแม่ที่คอยจับ มือของพี่สาวมาโดยตลอด กำลังจับมือของเธอด้วยความเต็มใจ
“หนูดีขึ้นแล้วค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ไม่ต้องไปเป็นห่วง
คุณแม่มองกู้ม่านม่านอย่างจริงจังพลางเอ่ยกำชับ “ช่วงสอง สามวันที่พักฟื้นนี้ ลูกต้องดูแลตัวเองให้ดีๆเลยนะ!
ม่านม่านพยักหน้า ชื่อ หนูรู้ค่ะแม่ พ่อกับแม่สบายดีใช่ไหม
คุณแม่กู้สูบที่หลังมือของเธอเบาๆ ราวกับมีบางอย่างที่อยากจะพูด “ลูกไม่ต้องห่วงเราหรอก พ่อกับแม่สบายดี
“แม่มีอะไรอยากพูด ก็พูดมาตรงๆเถอะค่ะ”
ม่านม่านยกมือขึ้นและจับมือของคุณแม่ เอาไว้ น้ำเสียงที่
ใช้ฟังดูอ่อนโยน
คุณแม่เม้มริมฝีปาก เธอเงียบไปนานกว่าจะเอ่ยขึ้น ม่าน ม่านลูก พี่ชิงชิงของหนูแต่งงานกับหลีจีนเจ๋อตอนนี้เป็นนายหญิง หล่ไปแล้ว”
ม่านม่านอึ้งไปชั่วขณะ เธอไม่รู้ว่าในใจของเธอรู้สึกอย่างไร แต่มีความรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเกิดขึ้น
กู้ชิงชิงจะแต่งงานกับใครที่ไหน มันก็ไม่เกี่ยวข้องกับเธอตั้งแต่
แรก
ถ้าไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ แล้วทำไมจู่ๆถึงรู้สึกอึดอัดในใจล่ะ “ดีแล้วค่ะ ถ้าได้เป็นนายหญิงหลี ก็คงจะพากชื่อกรุ๊ปไปได้ไกล
มากขึ้น”
รอยยิ้มและความภาคภูมิใจค่อยๆปรากฏบนใบหน้าของคุณ
แม่กู้
“ใช่แล้ว เป็นเรื่องที่ดีมากๆเลยล่ะ แต่ว่า…
ทันทีที่คำพูดของเธอหยุดชะงัก คิ้วของม่านม่านก็ย่นเข้าหา กันโดยอัตโนมัติ
ด้วยเหตุผลบางอย่าง มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีก็ตั้งขึ้นในใจของเธอ
ลางสังหรณ์นี้ เป็นแบบเดียวกับเวลาที่ต้องรับผิดแทน ชิงชิง เมื่อตอนยังเป็นเด็ก
“แต่ม่านม่าน การที่ลูกท้องก่อนแต่ง มันส่งผลกระทบไปถึงชื่อ เสียงขอชิงชิงหลินเจ๋อเห็นว่าลูกและพี่ของลูกเองก็มีหน้าตากับ นิสัยคล้ายๆกัน เลยตัดสินใจแต่งกับพี่…
ไม่รอให้คุณแม่พูดจบ ม่านม่านก็รีบดึงมือที่เคยจับก่อน หน้านี้ออก
หัวใจที่เคยอบอุ่นกลับถูกแช่แข็งในทันตา “แม่หมายความว่า ยังไง ที่ว่าหนูกับชิงชิงหน้าตากับนิสัยคล้ายๆกัน? “
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ