บทที่ 12 ผู้ชายคือบ่อเกิดความหายนะ

หลังจากที่หายไปนาน หยินยืนเอ๋อก็กลับมายังโรงพยาบาลอีก ครั้ง

ที่ด้านนอกห้องคนไข้ กู้ชิงชิงเดินไปเดินมาด้วยความ กระวนกระวายใจ

เมื่อเห็นว่าหยิ่นยืนเอ๋อกลับมา เธอก็รีบเดินไปคว้ามือของเขา อย่างรวดเร็ว “ยินเอ๋อ กลับมาซะที ที่บริษัทเกิดเรื่องนิดหน่อย ฉันต้องรีบกลับไปที่นั้น ฝากเธอดูแลม่านม่านด้วยนะ

หยิ่นยืนเอ๋อพยักหน้า “ได้สิ เธอไปเถอะ แล้วม่านม่าน…

หยื่นยืนเอ๋อยังพูดไม่จบ กู้ชิงชิงก็รีบหันกลับและเดินจากไป

เธอเอื้อมมือไปด้านหน้า แต่ก็คว้าชิงชิงที่เดินห่างออกไปไกล

ไว้ไม่ทัน

“แล้วเมื่อไหร่ม่านม่านจะได้กลับไปบ้านตระกูล”

หยินยืนเอ๋ออดไม่ได้ที่จะส่ายหัว เธอค่อยๆปิดประตูห้องคนไข้

อย่างระมัดระวัง

เมื่อเห็นม่านม่านที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง เธอก็ถอน หายใจออกมายาวๆอย่างช่วยไม่ได้ “ม่านม่าน ทำไมเธอถึงต้อง

ลำบากขนาดนี้ด้วยนะ กลางค่ำคืนที่เงียบสงัด หญิงสาวหน้าซีดเซียวที่นอนอยู่บนเตียง ขนตาของเธอกระพือเบาๆ พลางค่อยๆเงยหน้าขึ้น

ม่านม่านค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ แววตาตื่นตระหนกปรากฏขึ้น

ในดวงตาของเธอ

เธอรีบดันตัวลุกขึ้น ส่งผลให้หยื่นยืนเอ๋อที่นอนอยู่ข้างๆ ตื่น

ตาม

“ลูก! ลูกฉันล่ะ”

เธอจับท้องแบนราบของตัวเอง สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่น

ตระหนก

หยื่นยืนเอ๋อลูบหลังของ กู้ม่านม่านเบาๆ พลางประคองให้เธอ นั่งลง ม่านม่าน เธอใจเย็นๆนะ ลูกอยู่ที่ห้องเด็กอ่อน ฉันไปดูมา แล้ว เด็กสุขภาพดีและก็น่ารักมากๆด้วย

ม่านม่านกอดแขนของหยินยืนเอ๋อไว้แน่น สีหน้าตึงเครียด “ลูก ให้ฉันเจอลูกเถอะนะ ! ห้ามให้พ่อกับแม่รู้เด็ดขาด ไม่อย่าง นั้นพวกเขาต้องพรากลูกไปจากฉันแน่!

หยื่นยืนเอ๋อพยักหน้ารับ พลางปลอบกู้ม่านม่านให้เธอสงบสติ อารมณ์ “ได้ม่านม่าน เธอใจเย็นๆก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะไปอุ้มลูกมา ให้เธอเอง”

หยื่นยืนเอ๋อที่ออกจากห้องคนไข้ก็ค่อยๆหยุดฝีเท้า ตอนนี้ผ่าน ม่านเพิ่งจะคลอดลูก อารมณ์ของเธอยังไม่คงที่ ถ้าบอกเธอเรื่องที่ กู้ชิงชิงและคุณแม่มาถึงแล้ว เธอต้องสติแตกแน่ๆ

แต่พวกเธอมาก็ไม่เห็นจะเกิดอะไรขึ้นเลย อย่างนั้นก็ไม่ต้องบอกม่านม่านละกัน

หยินยินเอ๋ออุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน และอดไม่ได้ที่จะมอง ไปที่ตอบที่เด็กอยู่ เธอขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม

แปลกจัง มีเด็กแค่คนเดียว แต่ทำไมเอาตอบคู่มาล่ะ

เมื่อนึกถึงม่านม่านที่กำลังรอลูกอย่างกระวนกระวายใจ ในที่ สุดหยื่นยืนเอ๋อก็ส่ายหัวและเดินออกมาจากห้องเด็กอ่อน

กู้ม่านม่านมองดูเด็กน้อยที่ยังคงนอนหลับอย่างเงียบๆ ในอ้อม

แขนของเธอ หัวใจของเธอก็ค่อยๆผ่อนคลายลง

“ยินเอ๋อ ขอบคุณนะ ถ้าไม่มีเธอ ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง

หยิ่นยืนเอ๋อนั่งลงข้างเตียงพลางยิ้มออกมา นิ้วค่อยๆจิ้มลงบน แก้มป่องของเด็กน้อยอย่างแผ่วเบา “ขอบคุณอะไรกันเล่า ฉันเอง ก็เป็นแม่ทูนหัวของเด็กไง”

เตียงของโรงพยาบาลทั้งเย็นและกว้างขวาง มีเพียงเด็กที่อยู่ ในอ้อมแขนของเธอเท่านั้นที่สามารถให้ความอบอุ่นแก่เธอได้ นอกจากนี้ยังมีหมิ่นยืนเอ๋อที่คอยอดทนอยู่ดูแลเธอข้างกายมา ตลอดหลายเดือน

หยินยืนเอ๋อจ้องมองไปที่เด็กทารกที่อยู่ในอ้อมแขนของม่าน ม่านด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความประหลาด ใจ

“ม่านม่าน ในข่าวรายงานว่าเธอมีความสัมพันธ์กับชายหนุ่ม วัยกลางคนที่ดูน่าเกลียด แต่ดูจากเด็กคนนี้แล้วว่าจะไม่ใช่แล้วล่ะ! ถ้าอนาคตเด็กคนนี้โตขึ้น ต้องเกิดหายนะจากผู้ชาย

แน่ๆ! ”

ม่านม่านกอดเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนไว้แน่น ใบหน้าที่ซีดเซียว เต็มไปด้วยความหนักแน่น ไม่ว่าหน้าตาเขาจะเป็นยังไงก็ตาม ยังไงเขาก็เป็นลูกของฉัน

หยินยินเอือมองไปที่กู้ม่านม่านอย่าอดที่จะตะลึงไม่ได้ เธอและ กู้ม่านม่านรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ เธอรู้ดีว่าเธอต้องทุกข์ทรมาน มากเพียงใด อีกทั้งเธอยังเลือกที่จะแบกรับความผิดแทนกู้ชิงชิง อย่างเงียบๆไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

แต่ครั้งนี้ เธอกลับใช้ความกล้าหาญของตัวเอง ขัดใจพ่อแม่ ประหลาดๆ เพื่อเด็กคนนี้

รอยยิ้มที่นุ่มนวลปรากฏบนใบหน้าที่กล้าหาญของเธอ “ม่าน

ม่าน ตั้งชื่อให้ลูกสิ รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักและหลงใหลเผยให้เห็นจากมุม

ปากของม่านม่าน ทั่วร่างกายของเธอเปล่งประกายความเป็น แม่คนที่มีอานุภาพเหนือสิ่งอื่นใด

ก่อนที่เด็กน้อยจะเกิด เธอได้เตรียมซื่อให้เขาไว้นานแล้ว

หยื่นยืนเอ๋อพึมพำเบาๆ จากนั้นก็หัวเราะออกมา “กู้จื่อเป็น

เป็นชื่อที่ดีเลย! หล่อเหมือนฉันเลย! ”

เปลือกตาที่ปิดอยู่ของจื่อเป็นค่อยๆเปิดขึ้น ดวงตากลมโตที่ เต็มไปด้วยความสดใส
กู้จื่อเป็นลืมตาขึ้น โดยที่ไม่ต้องให้เหมือนเด็กคนอื่นๆ แต่กลับ ยื่นมือขึ้น โบกไปโบกมาในกลางอากาศ ดวงตาที่สดใสจับจ้อง ไปที่ผ่านม่านที่อยู่ตรงหน้า

“แอะ แอ๊ะ”

ม่านม่านนิ่งไปชั่วขณะ พลางยื่นมือไปหากู้ชื่อเป็น

กู้จื่อเงินยกมือทั้งสองข้างขึ้น จากนั้นก็จับนิ้วชี้ของม่านม่าน

ไว้ในฝ่ามือของเขา

ทันทีที่คว้ามือของม่านม่านไว้ได้ จ่อเงินน้อยที่อยู่ในอ้อม แขนก็เหลือบมองพลางหัวเราะออกมา จากนั้นเขาก็เอนตัวลงใน อ้อมแขนของม่านม่านและผล็อยหลับไปอีกครั้ง

หยื่นยืนเอ๋อมองดูใบหน้าที่น่ารักของชื่อเป็น พลางชี้นิ้วไปที่ จื่อเป็นอย่างทันที “มามะ ตาหนูจื่อเป็น ฉันคือแม่ทูนหัวของหนู

นะ”

จื่อเซนเบิกตากว้าง มองดูนิ้วของหยื่นยืนเอ๋อ ก่อนจะส่งเสียง ออกมาขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของม่านม่าน

หยื่นยินเอือมองจื่อเป็น ในอ้อมแขนของ คุณแม่ อย่างอึ้งๆ และกระตุ้นให้เด็กน้อยชิ้งฉ่อง

ม่านม่านมองภาพที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับหัวเราะออกมา เบาๆ แต่กลับมีความว่างเปล่าในใจของเธอ เธออดไม่ได้ที่จะ ยกมือขึ้นสัมผัสหน้าท้องแบนราบ

ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไป เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่หายไปคืออะไร แต่เธอสัมผัสได้ว่าสิ่งนั้นสำคัญกับเธอมาก

อีกด้านหนึ่ง ที่วิลล่าตระกูลมีเสียงเด็กร้องไห้อย่างหนักหน่วง การร้องไห้ที่ไม่มีที่สิ้นสุดราวกับจะทำให้บ้านแตกเป็นเสี่ยงๆ

คุณพ่อมองเด็ก ในอ้อมแขนของคุณแม่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ “นี่พวกคุณไปเอาไอเด็กนี่มาจากไหนกัน

คุณแม่ที่กำลังอุ้มเด็กด้วยความระมัดระวังเผยสีหน้าไม่ พอใจ “นี่คุณจะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ ! เพราะเด็กคนนี้เป็นลูกของ หล่จิ้นเจ๋อ!”

คุณพ่ออึ้งไปชั่วขณะ สีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ “ลูก ของหลีจีนเจ๋อ? จะเป็นไปได้ยังไง! ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าหลี จีนเจ๋อมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหนเลยนี่!

กู้ชิงชิงรั้งแขนของคุณพ่อไว้ เธอเล่าในสิ่งเดียวกับที่พูด กับคุณแม่

“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ

คุณพ่อกู้ทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา ราวกับว่าเรี่ยวแรงที่มีหายไป ทั้งหมด

ผู้ชายที่มีอะไรกับม่านม่านในคืนนั้น แท้จริงแล้วคือหลีจีนเจ๋อ อย่างนั้นเหรอ!

แต่เขากลับขับไสไล่ส่งกู้ม่านม่านอย่างไร้เยื่อใย! ไร้ซึ่งความ

เมตตาและปรานี !
คุณแม่ที่ถูกกู้ชิงชิง โน้มน้าวไว้ก่อนหน้านี้ ก็อดไม่ได้ที่จะมอง คุณพ่อกู้ “คุณคะ เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว เราไม่มีทางเลือก ม่านม่าน ก็เหมือนกับเสี้ยนหนามที่ขวางทางชิงชิงถ้าชิงซึ่งได้เป็นคุณนาย หลีเมื่อไหร่ ตระกูลกู ของพวกเราต้องเติบใหญ่อย่างแน่นอน!