ตอนที่ 9 กังวล

เสี่ยวซิงค่อยๆยื่นมือผลักประตูกระท่อมนั้นออก แล้ว รีบวิ่งเข้าไป คิดในใจ : โชคดีที่ประตูไม่ได้ล็อก! ไม่งั้น วันนี้คงเปียกฝนตายแน่

หลังจากหันไปปิดประตูไม้ เสี่ยวซิงใช้สายตามองไป รอบๆกระท่อมไม้เล็กๆที่มืดสลัว พบว่าห้องเล็กๆนี้สร้าง มาจากไม้ การออกแบบในห้องก็ธรรมดา มีแค่เตียงหนึ่ง ตัว โต๊ะและเก้าอี้ง่ายๆหนึ่งตัว มองบนเตียงเล็กๆปูผ้าห่ม ได้แน่นตึงเป็นระเบียบ เสี่ยวซิงเผยรอยยิ้มที่ประหลาด ใจออกมา ฝนเมื่อกี้นี้ทั้งขึ้นทั้งเย็น ตอนนี้เธอก็เหมือน ลูกไก่ตกน้ำ แถมเป็นลูกไก่ตกน้ำโคลนซะด้วย

เสี่ยวชิงอาศัยแสงไฟสุดท้ายจากท้องฟ้า ถอดชุด กระโปรงที่เลอะโคลนออก เธอรีบวิ่งไปตรงโต๊ะ หา ทุกซอกทุกมุมว่ามีเทียนหรือของอะไรที่ส่องแสงสว่าง ได้ ท้องฟ้าเริ่มใกล้มืดลงแล้ว ไม่มีแสงไฟแล้วเธอจะ กลัวมาก! โชคดีที่ในที่สุดเธอก็หาเทียนที่หักไปครึ่งอยู่ หลายเล่มเจอกับไม้ขีดไฟหนึ่งกล่อง หลังจากจุดเทียน หนึ่งแท่ง ในห้องเป็นเพราะมีแสงเทียนนิดหน่อยเลย ทำให้ดูอบอุ่นขึ้นมา

เสี่ยวซิงรีบปีนขึ้นไปบนเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นมาขดตัวอยู่ ในผ้าห่ม แม้ว่าเสื้อในเธอจะเปียกหมดแล้ว แต่ตอนนี้ เธออยู่ในกระท่อมไม้เล็กๆคนเดียว เนื่องจากไตร่ตรอง ถึงความปลอดภัยแล้วเธอไม่สามารถถอดชุดออก ทั้งหมดได้! ถ้าหากมีโรคจิตอะไรพวกนี้มาก็ขาดทุนแย่ คิดถึงตรงนี้แล้ว เสี่ยวซิงก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่เสียบประตูรีบวิ่งไปที่หน้าประตู ท่ามกลางแสงไฟอ่อนๆก็หาไม้มา เสียบประตูไว้อย่างแน่นถึงจะค่อยๆอุ่นใจ

ลมฝนข้างนอกยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ ได้ยินเสียงลมแรง จากข้างนอก ช่องว่างเล็กๆตรงหน้าต่างเห็นเงาต้นไม้ที่ ถูกลมพัดแกว่งไปมา เสี่ยวซิงกลัวสุดขีด! เธอห่อตัวใน ผ้าห่มอย่างแน่น สายตาที่หวาดกลัวมองไปที่หน้าต่าง ในใจหมดหวังแทบตาย! ตอนนี้เป็นเวลากินมื้อเย็นแล้ว ด้วย ไม่รู้ว่าคุณแม่ในนามกับพวกสาวใช้หาเธอไม่เจอ จะเป็นยังไง? เธอไม่ได้บอกใครไว้เลยว่าจะเข้าไปใน ป่ามะพร้าวนี้ จริงๆแล้วแม้กระทั่งตัวเธอเองก็เดินเข้ามา อย่างงงๆ ลมฝนข้างนอกแรงขนาดนี้ คงไม่มีใครมารับ เธอได้แล้ว! ดูแล้วคงต้องรอถึงพรุ่งนี้ฝนหยุดค่อยออก ไป ดูท่าคืนนี้ต้องอดข้าวแล้ว! เสี่ยวซิงลูบท้องดังกึกๆ

เนื่องจากเวลาพลบค่ำฝนตกกระหน่ำ ดังนั้นน้อยมาก ที่คืนนี้ฉินจุ้นจะกลับไปกินข้าวเย็นที่บ้าน

“คุณชายคะ! คุณนายยังไม่กลับมาเลยค่ะ” พอฉินจู นเข้าไปห้องรับแขกที่กว้างใหญ่ป้าจางก็รีบวิ่งมาแจ้ง ทันที

“เธอได้บอกมั้ยว่าจะไปไหน?” ฉินจูนหันไปมองลมฝน ข้างนอก

“คนเฝ้าประตูบอกว่าไม่เห็นคุณนายออกไปเลยค่ะ! แต่ว่าขึ้นๆลงๆสี่ชั้นแล้วก็หาไม่เจอแม้แต่เงา!” ป้าจาง ขมวดคิ้ว
“ไม่ออกไป!” ฉินจุ้นก้มศีรษะลงพูดเบาๆกับตัวเอง

“อาจุ้น ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นดีที่สุด! ข้างนอกฝน ตกหนักขนาดนี้

เด็กคนนี้ เธอไปไหนแล้ว? ทำไมไม่บอกสักคำนะ?” เหยาเฟินก็ดูกระวนกระวาย

ฉินจุ้นไม่ได้ตอบอะไร แต่เดินไปที่ห้องวงจรปิด เขา สาวเท้าเดินเร็วๆเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วยแผงควบคุม กล้องวงจรปิด มือกดที่ปุ่มกด กล้องโทรทัศน์กี่สิบ เครื่องก็เปิดขึ้นทั้งหมด ฉินจูนใช้สายตาแหลมคมมอง ไปที่ภาพวงจรอย่างไว เหมือนกับนกอินทรีย์ที่จะจับกุม คนที่ต้องการหา เร็วมากเขาก็หาเป้าหมายเจอแล้ว

บนโต๊ะที่มีแสงเทียนอ่อนๆ ในจอปรากฏภาพเสี่ยวซิ งกำลังขดตัวอยู่ในผ้าห่มสีน้ำตาลอมเหลือง ตาโตๆคู่นั้น เหม่อมองหน้าต่างอย่างหวาดกลัว…….

หรือว่าสายตาที่หวาดกลัวคู่นั้น สีหน้าแบบนี้ฉินจุ้นไม่ หยุดที่จะดูอีกครั้ง ไม่รู้เพราอะไรสายตาที่หวาดกลัวคู่ นั้นของเธอมักจะทำให้ส่วนลึกในหัวใจที่อ่อนโยนของ เขาสั่นไหวได้ ทำให้เขาหยุดไม่ได้ที่จะไปปกป้องเธอ!

“ที่แท้เสี่ยวซิงก็หลบฝนอยู่กระท่อมเล็กในป่า มะพร้าว!” ในที่สุดเหยาเฟินก็ถอนหายใจด้วยความโล่ง อก

“หม่ามี้ ผมจะไปรับเธอ!” ฉินจูนพูดจบก็รีบเดินออกไป
“อาจุ้น ลมฝนข้างนอกแรงมาก เรียกอาเจียไปเป็น เพื่อนเถอะ!” เหยาเฟินตะโกนจากด้านหลัง

“ไม่จำเป็นแล้ว!” เสี่ยงที่ตอบกลับมาจากข้างนอก

ฉินจูนใส่เสื้อกันฝนในมือถือไฟฉายเดินเข้าไปในป่า มะพร้าว ตอนเด็กเขามาเล่นในนี้บ่อยๆ เขาก็เป็นแขก ประจําของกระท่อมไม้เล็กๆ เพียงแต่หลังจากโตขึ้น เขาก็มาที่นี่น้อยลง แต่ที่นี่กลับเก็บความทรงจําในตอน เด็กไว้มากมาย

ฉินจุ้นคุ้นเคยกับทางที่นี่มาก เดินอยู่ไม่นานเขาก็มา ถึงประตูกระท่อมไม้เล็กๆ

ฉินจุ้นผลักประตูออก พบว่าข้างในล็อกไว้อยู่!

ทันใดนั้นเสี่ยวซิงเห็นเงาเดินเข้ามาใกล้กระท่อมไม้ เหงื่อออกหลังขึ้นมาทันที มือยิ่งดึงผ้าห่มไว้แน่นขึ้น อย่างไม่รู้ตัว! จะมีใครมาที่นี่ได้? มือของเสี่ยวซิงเริ่มสั่น เบาๆ

“ปังปัง……ปัง……” ข้างนอกมีเสียงเคาะประตูอย่าง

แรง

“ใคร?” เสี่ยวซิงใช้ความกล้าถามอย่างเสียงสูง

ลมฝนข้างนอกแรงมาก กลบเสียงของเสี่ยวซิงไว้หมด ฉินจูนที่เคาะประตูอยู่นานทนไม่ไหวเลยถอยหลังหนึ่ง ก้าวยื่นขาเตะประตูออกอย่างแรง มองเห็นคนที่สูงใหญ่ใส่เสื้อกันฝนพร้อมกับหมวกกันฝนพุ่งเข้ามา

เสี่ยวชิงตกใจคลุมผ้าห่มยืนชิดในสุดของเตียงเล็กๆ

“นาย…….จะทำอะไร?” เสี่ยวซิงถามด้วยเสียงที่สั่นเทา

คนนั้นกลับไม่มีท่าทีที่จะตอบกลับ แต่หันไปล็อก ประตูใหม่ หลังจากนั้นค่อยๆถอดหมวกกันฝนลง คน ที่ปรากฏขึ้นมา มีหยดน้ำฝนเกาะเส้นผมที่ดำสนิทกับ ใบหน้าที่เคร่งขรึม พอเห็นใบหน้านี้แล้ว การป้องกันตัว ของเสี่ยวซิงก็ค่อยปล่อยวางลง ใบหน้ายังเผยรอยยิ้มที่ ดีใจออกมา เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะมาหาตัวเธอเองที่นี่! ปกติเวลานี้เขายังไม่กลับบ้านนะ!