ตอนที่7 โลกมันแคบจริงๆ

“เธอเป็นใคร มายืนทำอะไรตรงนี้” เขาเอ่ยถามด้วย น้ำเสียงนิ่งๆ

เธอรู้ถ้าเธอไม่อธิบาย เขาต้องเข้าใจผิดแน่ๆ

เธอเงยหน้าขึ้น “ฉันเป็นพนักงานใหม่…………………. พูดไม่จบก็ต้องหยุดลงเพราะกำลังอึ้งกับภาพตรงหน้า

ทำไมถึงเป็นเขา

พันเดช

เขาเป็นประธานบริษัทนี้หรอ

เป็นไปได้ยังไง

จิดาภาอยากจะหันหลังแล้ววิ่งหนีไป แต่เหมือนขาเธอ จะไม่ฟังคำสั่ง เธอยืนอยู่กับที่ไม่สามารถขยับไปไหน ได้

พันเดชตอนนี้เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก ดูมั่งคงโตขึ้น แต่ก็ยังดูดีหล่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

เธอมองเขาด้วยสายตาอึ้ง ตกใจ

แต่พันเดชมองผู้หญิงตรงหน้า เสื้อคอวีสีขาว ดูสะอาด ตา ริมฝีปากสีชมพูอ่อน จมูกโด่ง ตากลมสวยเป็นประกาย

ต้องยอมรับว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง

เขาเคยเห็นผู้หญิงสวยมามาก แต่ผู้หญิงที่สวยสะอาด ตาเหมือนเธอเขาไม่ค่อยได้เห็น

เธอมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ

หรือว่าเธอรู้จักเขา

แต่ในความจำ เขาไม่เคยรู้จักเธอ แต่ถ้ารู้จัก เขาต้อง จําเธอได้

“เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลย” เขาเอ่ยพูดขึ้นอีก

รอบ

เรียกสติเธอกลับมาได้ เธอรีบตอบกลับ “คือ คือว่า

“เธอแอบฟังหรอ” ตรีภพเดินออกมาแล้วมองหน้าเธอ คนสวยมันจะไม่ชอบขี้หน้าคนที่สวยเหมือนกัน

พอตรีภพเห็นเธอก็รู้สึกไม่ชอบ เธอเลยแสดงออกให้เห็นชัดเจน
แล้วอีกอย่าง เธอรู้สึกว่าเธอมาขัดจังหวะพวกเขา

เธอขมวดคิ้ว แล้วหันไปมองหน้าเธอ แววตาที่เธอมอง เธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“ฉันเป็นพนักงานใหม่ของแผนกออกแบบ จิดาภาค่ะ ดิฉันมารายงานตัวค่ะ” เธอเงยหน้ามองพวกเขาด้วย ใบหน้านิ่งเฉย

“จิ ..ดาภาหรอ” พันเดชเอ่ยถาม เขามองหน้าเธอ อีกครั้ง

ได้ยินเขาเอ่ยชื่อ เธอตื่นกลัว กลัวว่าเขาจะจำเธอได้ ขึ้นมา เหงื่อออกเต็มฝ่ามือ

โลกมันแคบจริงๆ ไม่นึกว่าเขาจะเป็นประธานบริษัทนี้

ถ้ารู้เธอไม่มีทางมาทำงานที่นี่แน่นอน

“เธอเข้ามาข้างในกับฉัน” เขาพูดขึ้น

“เดช……” ตรีภพมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ”

“ตรี เธอกลับไปก่อน ทำงานเสร็จเดี๋ยวฉันไปหา” เขา เอ่ยบอกเธอ

ตรีภพรู้ว่าเขาเป็นคนบ้างานแค่ไหน เขาตั้งใจทำงาน มาก เธออยู่กับเขามานานเธอรู้ดี
เพียงแต่…………

เธอหันไปมองจิดาภา “คืนนี้ฉันจะรอคุณโทรหานะ”

“อืม”

พูดจบ เธอก็มองแรงเธอเป็นการเตือน แล้วเดินจาก

ไป

แต่จิดาภาเธอไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น แต่ถ้าเธอไปตอนนี้มันก็เหลือเพียงเธอกับเขาแค่สอง คน