ตอนที่6 ประธานเอาแต่ใจ

แก้วแนะนำทุกอย่างให้เธอเป็นอย่างดี รวมถึงเมนูไหน อร่อย อันไหนไม่อร่อย เธอรู้สึกว่าแก้วเป็นคนน่ารัก

อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้เป็นคนคิดร้ายกับใคร

ตอนกินข้าว แก้วเอ่ยถามเธอ “ได้ยินมาว่าตอนอยู่ ลอนดอน เธอได้รางวัลมาด้วยหนิ เก่งใช่ย่อยนะเธอ เนีย” แก้วเอ่ยชมเธอ

เธอยิ้ม “ถ้าเป็นเธอ เธอก็ทําได้เหมือนกัน”

คำพูดนี้ทำให้แก้วรู้สึกดีขึ้น

“เรื่องนั้นฉันก็ไม่รู้ แต่การที่ไปเรียนถึงเมืองนอกมัน เป็นความฝันของฉันเลยนะ” เธอก็เลยทำงานหนักเพื่อ ให้ฝันเป็นจริง

“ได้ทํางานที่นี่มันก็หมายความว่าเธอก็เก่งเหมือนกัน เพราะมีคนมากมายอยากเข้ามาทำงานที่นี่” จิดาภาพูด ขึ้น

เธอพยักหน้ายิ้ม “มันก็จริง”

“ถึงแม้บริษัทจะเปิดตัวมาได้แค่สองปี แต่พัฒนาการ มาถึงขั้นนี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย อีกไม่นานก็จะกลายเป็น บริษัทอันดับต้นๆแน่นอน”
จิดาภาพยักหน้า “ฉันเชื่อ ตอนฉันอยู่ลอนดอนเคย ได้ยินชื่อเสียงของที่นี่ ก็เลยเลือกมาทำงานที่นี่”

แก้วยกยิ้ม “แล้วเธอรู้มั้ย ประธานของเราหนุ่มแล้ว หล่อมากขนาดไหนมั้ย

ได้ยินดังนี้ เธอส่ายหน้า เพราะเรื่องนี้เธอไม่เคยคิดถึง มันมาก่อน

“หล่อกว่าพระเอกในหนังอีก อายุแค่26 แต่กลับเก่ง มาก บริษัทนี้เขาเป็นคนสร้างและบริหารมันด้วยตัวเอง เขาเป็นถึงผู้ชายในฝันของพนักงานผู้หญิงทุกคนเลย นะ” แก้วเล่าไปด้วยยิ้มไปด้วย

จิดาภายกยิ้มแล้วพูดขึ้น “งั้นก็ลงมือเลยซิอย่ารอช้า

“พวกเธอกำลังพยายามอยู่ แต่ฉันแค่ปลื้มเขาเฉยๆ

แก้วพูดต่อ “เดี๋ยวถ้าเธอเห็น เดี๋ยวเธอก็รู้เอง”

เธอพยักหน้า

“แต่ว่า ได้ข่าวมาว่าประธานของเราเคยแต่งงานแล้ว แต่หย่าแล้วด้วย………….

ได้ยินดังนี้ เธออึ้งเงียบไปสักพัก มันคงไม่บังเอิญ อะไรขนาดนั้นหรอก

เธอไม่ได้คิดอะไรมาก ทั้งสองกินข้าวแล้วกลับไปทำงานต่อ

พอตกเย็นเธอได้รับสาย ให้ไปรายงานตัวที่ห้อง ประธาน เธอเลยหยิบเอกสารเดินตรงไปที่ห้องประธาน

พอขึ้นไปถึงข้างบน เธอยืนอยู่หน้าห้อง ได้ยินเสียง อะไรบางอย่าง

“เดช งานเลี้ยงวันมะรืนนี้ ฉันขอไปด้วยได้มั้ย” เธอ ได้ยินเสียงออดอ้อนของผู้หญิงดังมาจากข้างใน

เธอชะงักฝีเท้า ข้างในมีคนอื่นอยู่หรอ

“ถ้ามือเธอยังไม่หยุด ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว มีเสียงผู้ชายพูดขึ้น

เธอตกใจกับเสียงที่ได้ยิน เธอยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้อง

มันหมายความว่ายังไง

เธอไม่ได้ไม่เข้าใจ แต่เธอไม่ได้หาดไปใช่มั้ย

นี่มันห้องทํางานของประธานนะ

“ทำไม ก็ไม่ต้องทนซิ…….

เสียงเธออ่อนหวานน้ำ

จิดาภามองไม่เห็นภาพ แต่ก็สามารถนึกภาพดังกล่าวออก
แต่ไม่นึกว่าประธานจะทำแบบนี้ อย่างน้อยก็ไปทำที่ อื่นนี่มันห้องทำงานนะ

หรือเป็นเพราะว่าเขาไม่รู้สึกอะไร

“อั้ม” เขาพยายามกดเสียงให้ต่ำลง

เธอเพิ่งได้สติ ถ้าฟังต่อไปเธอต้องหน้าแดงแน่ๆ ช่าง มันเถอะ เดี๋ยวค่อยมาใหม่แล้วกัน

“ตรี นี่มันห้องทำงาน” เขาพูดขึ้น ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของ เขาจะฝืนแต่ก็ดูเหมือนยังมีสำนึก

“อย่าดื้อ ไว้วันหลังนะ” พูดจบ จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออก จิดาภายังยืนอยู่ที่หน้าประตู กำลังจะหันหลังกลับ