ตอนที่4 เธอไม่ได้หลงผู้ชายจนไม่ลืมหูลืมตา

พอได้ยินดังนี้ เธออึ้งไปสักพัก ทําเป็นกินต่อไม่รู้สึก อะไร “ถึงเจอกันแล้วจะทำอะไรได้ล่ะ ฉันกับเขาเราหย่า กันแล้วหนิ”

ถึงเจอกันก็เป็นได้แค่คนแปลกหน้า

“มันก็ใช่ แต่แกไม่รู้สึกอะไรจริงหรอ” เธอถามด้วย ใบหน้าสงสัย

เธอนิ่งเงียบคิดไปสักพัก แล้วมองเธอด้วยใบหน้า จริงจัง “ถ้าบอกไม่รู้สึกแกก็คงไม่เชื่อใช่มั้ยล่ะ นี่มันก็ ผ่านมาสามปีแล้ว เขาอาจจะจำฉันไม่ได้แล้วด้วยซ้ำไป

แล้วอีกอย่างการแต่งงานของเขาเป็นเรื่องธุรกิจ ไม่มี ความรู้สึกใดๆ เขาคงจะเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ

พันเดชเป็นผู้ชายยังไง เขาจะจำได้เฉพาะผู้หญิงที่ สวยๆ เธอในตอนนั้นเหมือนเป็นฝันร้ายของเขา

ไปรยายกปูขึ้นมาแกะ “ถ้าเป็นเมื่อสามปีก่อนมันก็ คงจะใช่ที่เขาจะจำไม่ได้ แต่ถ้าเป็นตอนนี้ เธอจ้องมองหน้าจิดาภา

“ถ้าเขาเจอแกในตอนนี้ ฉันพนันได้ว่าเขาไม่มีทางขอ แกหย่าแน่นอน” เธอพูดด้วยความมั่นใจ

เธอยกยิ้ม “แต่เราหย่ากันแล้ว”
มันเป็นความจริงที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

พอพูดถึงเรื่องนี้ เธอก็สงสัยขึ้นมา “ภา ฉันชื่นชมแก จริงๆ แกลงทุนแกล้งแต่งตัวแบบนั้นไปได้หนึ่งปีเต็มๆ แล้วอีกอย่าง พันเดชเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงเกือบทุกคนจ้อง จะเอา แกไม่เผลอรู้สึกอะไรกับเขาจริงหรอ แล้วยังไป แกล้งแต่งตัวแบบนั้นเพื่อที่จะให้เขารังเกียจทนแกไม่ ได้”

“นั่นเป็นเพราะว่าฉันไม่ใช่คนที่จะหลงใครไม่ลืมหู ลืมตา ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน ไม่โง่จนเอาตัวเองไป เกี่ยวข้องกับผู้ชายอย่างเขาหรอก” เธอกินไปด้วยพูด ไปด้วย

เธอกับพันเดชแต่งงานกันเพราะเรื่องธุรกิจ ไม่ได้รัก กัน แต่พันเดชเป็นผู้ชายมักมาก ขอแค่เห็นผู้หญิงสวยๆ เขามีทางปล่อยให้หลุดมือ เพราะฉะนั้น เธอฉลาดพอที่ จะไม่หลงกลเขา

ได้ยินดังนี้ ไปรยาพยักหน้าเห็นด้วย พันเดชเจ้าชู้ มัน เป็นเรื่องที่มีใครเปลี่ยนเขาได้

แต่จู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้แล้วพูดขึ้น “ภา แกว่าถ้าเขาจำได้ ว่าเมื่อสามปีก่อนแกจงใจหลอกเขา เขาจะทำยังไงกับ แกหรอ”

เธออึ้งไปสักพักแล้วเอ่ยพูดขึ้น “ก็คงจะโดนหนักเหมือนกันมั้ง”
“ที่แกไม่กลับไป เพราะพันเดชหรอ” ไปรยาเอ่ยถาม

เธอส่ายหน้า “ไม่ใช่ เพราะอะไรหลายๆอย่าง ฉันเลย ไม่ค่อยอยากกลับตอนนี้”

เธอพยักหน้า แล้วไม่ได้ถามอะไรต่อ

พวกเธอกินไปด้วยพูดคุยไปด้วย เหมือนมีเรื่อง มากมายที่คุยกันไม่จบไม่สิ้น

หลังจากกินเสร็จ เธอไปส่งจิดาภาที่พัก แล้วเธอค่อย กลับบ้านตัวเอง

หลังจากกินอิ่ม พอจิดาภากลับถึงที่พัก อาบน้ำเสร็จ เธอเลยโทรหาครูที่อยู่ลอนดอน แล้วถึงจะเข้านอน