ตอนที่10 สู้กันซึ่งๆหน้า

เหมือนเขาจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอรู้สึกเหมือน สถานการณ์จะไม่ค่อยสู้ดีนัก

“เราจะรู้จักกันได้ยังไงคะ ฉันเพิ่งกลับมาจาก ลอนดอนนะคะ” เธอพูดยิ้มๆ

เธอไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูด “ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวกลับไปทำงานต่อก่อนนะคะ” เธอพูดจบ ก็ก้มหัว อ้อมมาข้างหลังเขา แล้วเดินออกไป

พอถึงหน้าประตู เธอก็รีบวิ่งจากไป

แต่เขายังคงเอามือเท้าผนังไว้เหมือนเดิม มองดูแผ่น หลังของเธอ แล้วเขาก็ยกยิ้มอีกครั้ง

ตอนนี้ยังมีผู้หญิงที่น่าสนใจแบบนี้อยู่อีกหรอ

น่าสนใจ………….….

เธอวิ่งออกมาหยุดอยู่ที่ที่ไม่มีคนอยู่

เธอยืนหอบหายใจ ยกมือจับหน้าอก หัวใจเธอยังเต้น แรงอยู่

พอนึกถึงคำพูดของเขาเมื่อกี้ เธอหยุดไม่ให้ใจเต้นไม่ได้
เขาจำเธอไม่ได้จริงๆหรอ

หรือเขาจงใจแกล้งเธอกันแน่

เธอสับสนไม่เข้าใจ

นึกไม่ถึงว่ากลับมาได้แค่สองวันก็เจอเขาแล้ว แถมยัง ซวยที่มาทํางานที่บริษัทของเขา

เธอก็นึกถึงคำพูดของไปรยาขึ้นมา ถ้าเขารู้ว่าเธอ โกหกเขา เธอคิดว่าเขาจะจัดการยังไงกับเธอ

เธอตอบว่าคงโดนเขาเอาคืนแบบจัดหนักแน่นอน ตอนนั้นเธอไม่ได้รู้สึกว่ามันจะหนักขนาดนี้

ทำไมเธอซวยขนาดนี้เนี่ย

แต่ดูเหมือนเขาจะจำเธอไม่ได้ ไม่งั้นเขาก็คงไม่แกล้ง เธอแบบนั้น

ถ้าดูจากนิสัยเขาแล้ว เขาเอาเธอตายแน่นอนถ้าเขา จําเธอได้

ไม่ว่าเขาจะจำเธอไม่ได้หรือแกล้งจำไม่ได้ เธออยู่ที่นี่ ต่อไปไม่ได้ ถ้าเขาจับได้ขึ้นมา เธอต้องโดนแน่ๆ

พอนึกถึงเรื่องเมื่อกี้ เธอต่อว่าเขาไปขนาดนั้น เขาก็ คงจะเซ็นอนุมัติอยู่หรอก
รอให้เขาไล่ออกเธอลาออกเองดีกว่า

พอนึกได้ดังนี้ เธอตัดสินใจไปเขียนจดหมายลาออก

เป็นเรื่องที่น่าเศร้า ทำงานได้ไม่ถึงวันก็ต้องลาออก

แต่เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่อง เธอต้องหนีไปก่อนที่จะ มีเรื่อง

เธอสูดหายใจเข้า แล้วหันหลังเดินกลับไปที่แผนก

แล้วมือถือก็ดังขึ้น พอเห็นเบอร์เธอก็กดรับอย่าง รวดเร็ว “ฮัลโหล”

“ที่รัก ทำงานวันแรกเป็นไงบ้าง” เธอเอ่ยถามขึ้น

“แกลองเดาซิ”

“ต้องดีมากแน่ๆเลย

เธอสูดหายใจเข้า “ยาแกรู้ป่ะ ประธานบริษัทของฉัน เป็นใคร”

“ใคร”

“พันเดช” เธอพูดกระซิบ

เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องของเขากับเธอ
“ห้ะ” เธอร้องขึ้น เป็นไปได้ไง”

“จริง เมื่อกี้ฉันเผชิญหน้ากับเขาแล้ว”