ตอนที่ 2 พวกเขาถึงจะเป็นครอบครัว

“ถึงเอ๋อร์” ชายหนุ่มกอบกุมมือของถึงเอ๋อร์อย่างแนบ แน่น พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก “ตั้งแต่ก่อนเดือนอ้าย เจ้าเป็นของข้าแล้ว ขาสัญญา ไม่ว่า อย่างไรจะต้องแต่งเจ้าเป็นภรรยาของข้า หากแต่ข้ากับหญิงไร้ ค่าผู้นี้ได้เป็นคู่หมั้นคู่หมายกันตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ ทั้งยังเป็น ความประสงค์ของพระอัยกา การที่จะทำให้พระอัยกาทรง เปลี่ยนพระทัยนั้นจําเป็นต้องใช้เวลา แต่ว่าเจ้าโปรดเชื่อมั่นใน ตัวข้า อีกไม่นานเจ้าจะได้เป็นภรรยาของข้า”

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้มหรูเยว่เจ็บปวดยิ่งนัก ดวงตา แดงของนางจ้องไปที่มถึงเอ๋อร์อย่างเกลียดชัง พลางเอ่ยขึ้น ว่า “ถึงเอ๋อร์ เจ้าเป็นเพียงแค่บุตรบุญธรรมของตระกูลของ ข้าแต่เพียงเท่านั้น ข้านี่สิถึงจะเป็นคุณหนูตระกูลอย่างแท้จริง หวังว่าเจ้าคงยังไม่ลืมตัวตนที่แท้จริงของตนเองหรอกนะ!”

เพียะ!

แต่ทว่าทันทีที่สิ้นคำพูดของนาง ฝ่ามือหนึ่งได้ตวัดลงบน ใบหน้าของนางเข้าอย่างแรง

ร่างของมู่หรูเยวสั่นไหวในทันที นางกุมใบหน้าอันแสน เจ็บปวด ร่างกายแข็งทื่อหันไปมองชายวัยกลางคนที่มีสีหน้าเย็นชาด้วยความไม่อยากจะเชื่อสายตา “ท่านพ่อ ทำไมถึง…

“นางลูกไม่รักดี! ใครให้เจ้าพูดเช่นนี้กับถึงเอ๋อร์?”

ใบหน้าของชายวัยกลางคนเย็นชา เสมือนกับว่าตรงหน้าของ เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของตนเอง เป็นเพียงแค่หญิงรับใช้ที่ไม่ได้ เรื่อง ไม่รักดีเท่านั้น

“ท่านพ่อ ข้าต่างหากที่เป็นลูกสาวของท่าน” เสียงของ หรูเยวสะอึกสะอื้น พลางเอ่ยนด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาด น้ำตาว่า “นางเป็นแค่เพียงบุตรบุญธรรม เหตุใดท่านพ่อถึง…”

“ลูกสาว?” ชายวัยกลางคนหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “มี ลูกสาวเช่นเจ้าถือเป็นความอัปยศในชีวิตของข้า! แม้ว่าถึงเอ๋อร์ จะเป็นเพียงบุตรบุญธรรม แต่ความสามารถของนางกลับโดด เด่นยิ่งนัก นางต่างหากที่เป็นความภูมิใจของข้า! เจ้าคิดว่าเจ้า มีคุณสมบัติอะไรที่คู่ควรกับองค์รัชทายาทจึงอ๋องงั้นหรือ? ข้าจะ บอกให้เจ้าฟังนะ เรื่องระหว่างพวกเขาทั้งสองคน ข้านี่แหละ เป็นผู้วางแผน มิเช่นนั้นเจ้าไม่คิดบ้างหรือว่าทำไมที่แห่งนี้ถึง ไม่มีแม้แต่ผู้ใดอยู่เลย?”

ราวกลับฟ้าผ่าลงมาทันใด ร่างของหรูเยวสั่นระริก นาง กัดริมฝีปากพลางมองผู้ที่มีสายเลือดเดียวกับตนเอง

“ท่านพี่ถึงเอ๋อร์ ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

แม้กระทั่งในเวลานี้ น้องสาวแม่เดียวกันอย่างเสวี่ยทำ ราวกลับว่าไม่เห็นนางยืนอยู่ตรงนี้ เดินตรงเข้าไปหามถึงเอ๋อร์ที่ ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“ท่านพี่ถึงเอ๋อร์ ท่านวางใจนะ เสงี่ยเอ๋อร์กับท่านพ่อจะ ปกป้องท่านเอง จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาแย่งคนรักของ ท่านไปได้” เสวี่ยกล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มน่ารัก นางหันมามอ งมหรูเยว่เพียงครั้ง แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและ ดูแคลน “ไม่เพียงเช่นนั้น ในบ้านตระกูลมู่ ข้ามเสงี่ยมีเพียง มถึงเอ๋อร์เป็นพี่สาวคนเดียวเท่านั้น ของไร้ค่าพรรค์นั้นไม่เหมาะ จะเป็นพี่สาวของข้าแม้แต่น้อย ข้าไม่เข้าใจเสียจริงทำไมท่าน แม่ต้องให้กำเนิดคนไร้ค่าเช่นนี้ออกมาด้วย นางไม่แม้แต่มี คุณสมบัติที่จะเป็นบุตรสาวของตระกูลมู่เสียด้วยซ้ำ!

“ท่านพ่อ เสวี่ยเอ๋อร์……

มถึงเอ๋อร์มองทั้งสองคนด้วยความขอบคุณ ในเวลานี้ ไม่มี แม้แต่ใครสักคนที่จะมองเห็นรอยยิ้มเยาะของนาง

หรูเยา ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าข้าจะแย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เป็นของเจ้ามาให้หมด! ใครใช้ให้เจ้าเกิดมาเป็นคุณหนูตระกู หมู่ แต่ขากลับเป็นเพียงแค่ลูกบุญธรรมเล่า

ตั้งแต่ต้นเจ้าไม่แม้แต่เห็นข้าว่าเป็นน้องบุญธรรม แต่ตอน นี้ข้าเหนือกว่าเจ้าทุกอย่างแล้ว ทั้งหมดนี้ก็ต้องโทษที่เจ้าเอง ที่ เป็นของไร้ค่าไม่มีประโยชน์

แต่เจ้าคงคิดไม่ถึงหรอกว่า เหตุที่ทำให้เจ้าต้องกลายเป็น คนไร้ค่าเช่นนี้ ก็เพราะตอนที่เจ้าต้องทดสอบพรสวรรค์เมื่อตอน 5 ขวบ ข้าได้ใส่ยาพิษไว้ในชามของเจ้าโดยที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ นั่นเป็นแผนการณ์ของเด็กอายุ 4 ขวบอย่างข้า
ดวงใจของมู่หรูเยวค่อยๆ ด้านชาทีละน้อย นางมองไปยัง บุคคลสามคนที่กำลังหัวเราะร่าเริงอย่างสนุกสนาน อยู่ๆ ก็รู้สึก ว่าตนเองเป็นเพียงคนนอกเท่านั้น พวกเขาต่างหากที่เป็น ครอบครัวที่แท้จริง

“ฮาฮา!”

ทันใดนั้น นางก็หัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งอย่างไม่มีใคร คาดคิด พร้อมทั้งวิ่งเข้าไปหาต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ข้างตัว

อยู่ๆ นางกระโดดโลดเต้นขึ้นมาท่ามกลางคนเหล่านั้น ถึงเอ๋อร์หน้าเสียทันที นางไม่เคยคิดที่จะทำให้หญิงสาวผู้นี้ ตาย เพราะถ้าหากว่านางตายแล้ว มันจะไม่น่าเบื่อเกินไปหรอก หรือ?

แต่ทว่าเมื่อนางคิดจะยื่นมือเข้าไปหยุด กลับถูกมือของ ชายวัยกลางคนยกขึ้นห้ามเสียก่อน

“ถ้าหากว่านางอยากตาย ก็ปล่อยให้นางตายไปเสียเถอะ ยังไงเสียข้าก็ไม่มีลูกสาวเช่นนี้มาตั้งนานแล้ว”