ตอนที่ 1 สิ่งไร้ค่า

ณ จวนตระกูล สวนด้านหลังที่ถูกปกคลุมไปด้วยแสงอาทิตย์ ยามอัสดง ใบไม้ที่ผลิบานกลับทำให้แสงอาทิตย์สามารถส่อง ผ่านมาได้แค่เพียงเล็กน้อย ทั้งๆ ที่ยามนี้ยังเป็นเพียงยามเย็น แต่ทว่าบริเวณรอบๆ สวนกลับเงียบสงัด เงียบจนได้ยินเพียงแค่ เสียงลมพัดใบไม้ไหวดังอยู่แผ่วเบา

“องค์รัชทายาท พวกเราทำเช่นนี้ดีแล้วแน่หรือเพคะ? ทั้งๆ ที่ท่านกับท่านพี่หมั้นหมายกันแล้ว” หญิงสาวเงย ใบหน้าที่แดง เรือขึ้นถาม ร่างกายสวยงามที่ขาวเนียนราวกับหิมะของหญิง สาวอิงแอบเข้ากับร่างกายที่แข็งแกร่งของเขา “ถ้าหากท่านพี่รู้ เรื่องนี้เข้า…….

“เจ้ากำลังพูดถึงคนไร้ค่าคนนั้นหรือ?” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ถาม ร่างงามเมื่อได้ยินดังนั้น กลับแสดงท่าทีรังเกียจออกมา อย่างชัดเจน “ตอนนี้มีเพียงแค่เราสองคน เจ้าอย่าพูดถึงผู้หญิง คนนั้นให้เสียอารมณ์เลย ส่วนเรื่องการหมั้นหมาย ข้าก็ไม่ เห็นจะมีสิ่งสำคัญอันใด ในเมื่อข้าแน่ใจว่าสุดท้ายข้าจะ สามารถปฏิเสธการหมั้นนั้นได้อย่างแน่นอน หญิงไร้ค่าเช่นนั้น อย่างไรก็ไม่เหมาะกับการเป็นภรรยาของข้า! ถึงเอ๋อร์ เชื่อมั่น ในตัวข้า ข้าสามารถทำให้เจ้าเป็นภรรยาอย่างถูกต้องของข้า มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่คู่ควรกับข้า

“องค์รัชทายาท…” ดวงตาของมถึงเอ๋อร์วูบไหวด้วยความตื้นตันใจ แต่เพียงชั่วครู่หญิงสาวก็เอ่ยขึ้นด้วยความละอายว่า “แต่เช่นนี้ก็ถือว่าเป็นการไม่ยุติธรรมกับท่านที่ไม่ใช่หรือเจ้า คะ? อย่างไรเสียนางก็ถือว่าเป็นพี่สาวของหม่อมฉัน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายหนุ่มกลับยิ่งกระชับกอดนางแน่นขึ้น กว่าเดิม พลางเอ่ยด้วยความรู้สึกสงสาร “ถึงเอ๋อร์ เจ้าช่างมี จิตใจที่งดงามเหลือเกิน มีน้องสาวเช่นเจ้า ถือเป็นความโชคดี ของนางนัก หากนางยังไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ก็อย่ามาหาว่าข้า ใจร้าย!”

ถึงเอ๋อร์ซุกใบหน้าเข้ากับอกแกร่งของชายหนุ่ม บริเวณ หางตายังคงมีหยาดน้ำตาคลออยู่ หากมุมปากของนางนั้นกลับ ยกยิ้มขึ้นอย่างเยือกเย็นเมื่อแผนการที่นางวางไว้เป็นไปได้ด้วย

แต่ทันใดนั้นเอง เขาทั้งสองก็ได้ยินเสียงเล็กแหลมดังขึ้น “นี่! พวกเจ้า… พวกเจ้า…”

หรูเยว่เม้มริมฝีปากแน่น มองไปยังชายหญิงที่ไร้ยางอาย สองคนที่อยู่ตรงหน้านางอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา น้ำตา ของนางไหลออกมาอย่างอดกลั้นไม่อยู่ ณ นาทีนั้นเอง หัวใจ ของนางรู้สึกเหมือนถูกสิ่งของบางอย่างที่มแทงเข้าเสียแล้ว

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย มือยกชายผ้าด้านหนึ่งขึ้นมา บังตัวของเขาทั้งสองไว้ เขามองไปที่หรูเยวอย่างไม่นึกปิดบัง ท่าทีรังเกียจและความหงุดหงิดใจ

“ข้าองค์รัชทายาทผู้นี้เคยบอกเจ้าแล้วว่า ที่ใดมีข้าที่นั่นย่อมไม่มีเจ้า! แต่บัดนี้เจ้ากลับมาสร้างความวุ่นวายให้ข้ากับถึง เอ๋อร์ ถ้าหากเจ้าไม่ใช่บุตรสาวของตระกูลมู่ อย่าหวังเลยว่าข้า จะปล่อยให้เจ้ามีชีวิตเพื่อเห็นดวงตะวันอีกต่อไป

หรูเยวยืนมองชายผู้นั้นที่กำลังดึงร่างของถึงเอ๋อร์เข้าสู่ อ้อมอกราวกับอยากจะปกป้องแล้วได้แต่กัดริมฝีปากของ ตนเองกับ ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความ เสียใจ

คำพูดของเขาเปรียบเสมือนหอกคมๆ ที่ทิ่มแทงใจของ นางอย่างไร้ความปราณี รู้สึกเจ็บจนเจียนตาย

ที่แท้ในใจของเขา นางเป็นเพียงแค่หญิงที่น่ารังเกียจคน หนึ่งก็เท่านั้นเอง แต่เหตุใดเล่า เมื่อก่อนที่นางจะอายุได้ 5 ขวบ เขาผู้นี้ถึงได้อ่อนโยนเช่นนั้น ถ้าหากไม่ใช่ความอ่อนโยนของ เขาในตอนนั้น นางคงไม่ถลำลึกจนไม่สามารถถอนตัวได้เช่นนี้

แต่ว่าตอนนางอายุได้ 5 ขวบ ภายหลังจากการทดสอบ พรสวรรค์ ตอนนั้นเองนางถึงได้ทราบว่าตนเองเป็นเพียงแค่คน ไร้ความสามารถ เป็นคนไร้ค่า ไม่มีพลังวิเศษใดใด นับแต่ตอน นั้นความอบอุ่นอ่อนโยนของเขาก็ได้จากนางไปไกลแสนไกล

“พี่เฟิง…”

“หุบปาก!”

เสียงตวาดของเขาทำให้มหรูเยวสะดุ้งตกใจ นางไม่รู้เลย ว่านางพูดอะไรผิด ได้แต่มองใบหน้าเย็นชาของชายผู้นั้นด้วย ความเสียใจ
เย่เทียนเฟิงเพียงแต่ส่งสายตาดูถูกดูแคลนให้หญิงสาวที่ ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา พลางพูดขึ้นอย่างเย้ยหยันว่า “มหรูเยว่ เจ้ามีอะไรที่เทียบเท่าถึงเอ๋อร์บ้าง? ดูเจ้าสิ แม้แต่บ่าว ถือรองเท้าให้ถึงเอ๋อร์เจ้าก็ยังไม่คู่ควร!”

“องค์รัชทายาท…” ถึงเอ๋อร์รีบดึงรั้งตัวของเยเทียนเฟิง ไว้ทันที “องค์รัชทายาทเพคะ ไม่ต้องตรัสแล้วเพคะ เป็นหม่อม ฉันที่ไม่ดีเอง หม่อมฉันไม่ควร… ไม่ควรตอบรับองค์รัชทายาท ถึงเอ๋อร์เพียงแต่คิดมาตลอดว่าทุกคนจะยินดีความรักของเรา ทั้งสองคน แต่หม่อมฉันก็ลืมไปเสีย ว่าท่านพี่ก็รักท่านมากมาย เช่นกัน องค์รัชทายาทเพคะ ถึงเอ๋อร์ขอร้อง องค์รัชทายาทได้ โปรดอย่าทําร้ายจิตใจของท่านพี่อีกเลย ท่านพี่เป็นคนดี…

เพียงน้ำตาแค่หยดเดียวของหญิงสาวร่างงาม กลับทำให้ จิตใจอันดุร้ายของเย่เทียนเฟิงเจ็บเสียเหลือเกิน