ตอนที่ 2

“เอ้อ…”

“เชิญด้านในครับ เดี๋ยวผมจะเอากระเป๋าไปเก็บให้

เขารีบยกกระเป๋าไปอีกทางด้วยความเร่งรีบ ลลิลเริ่มนึก หวั่นใจอะไรบางอย่างเมื่อเห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้นแต่เธอก็ ต้องทำเหมือนตัวเองเข้มแข็งด้วยการเดินตรงเข้าไปยังประตู บานใหญ่ที่ชายแปลกหน้าทั้งสองเปิดให้และโค้งคำนับอย่าง นอบน้อม

ทุกอย่างในบ้านยังเหมือนเดิมไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง ใช่…ก็ในเมื่อเธอพึ่งเดินทางไปเนเธอแลนด์ได้ไม่ถึงสามวันด้วย แต่สิ่งที่แตกต่างไปจากเดิมคือบรรยากาศอึมครึมซึ่งลลิลบอก ไม่ถูกว่าเพราะเหตุใด หญิงสาวหายใจขัดเล็กน้อยเมื่อก้าวเข้าไป ในห้องโถงและพบว่ามีใครคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้รับแขก ใครคน นั้นที่เธอคิดถึงเขาตลอดเวลา บุรุษร่างสูงสง่าเจ้าของใบหน้าคม คร้ามใต้กรอบเรือนผมสีน้ำตาลอมเทาเข้ม

“อาพีท”

เธอเรียกเขาเสียงแหบเบาและมันมักเป็นเช่นนี้ทุกครั้งที่เธอ

ได้พบหน้า

พัลเลเดียม ล็อก

เจ้าของ ล็อก ซายส์ แฟคซิทรอน อินดัสเทรียล ยักษ์ใหญ่ด้านการเกษตรและการผลิตอาหารของอเมริกา นักธุรกิจหนุ่มแถว หน้าวัยสามสิบแปด หล่อเหลากระชากใจ เสน่ห์ร้ายกาจที่สาว ๆ ทั่วทั้งอเมริกาพร้อมใจยอมสยบแทบเท้า นัยน์ตาคู่คมสีเทาหม่น ที่จับจ้องรูปวาดบนผนังเลื่อนกลับมายังหญิงสาว ริมฝีปากทรง เสน่ห์เลิกขึ้นเล็กน้อย

“ลาริมาร์…”

นั่นเป็นชื่อที่พัลเลเดียมเรียกลูกสาวของเพื่อนรุ่นพี่ซึ่งมีหุ้นส่วน ทางธุรกิจร่วมกันจนติดปาก มีบางอย่างวาบไหวในดวงตา ประกายน้ำตาลเทาหม่นก่อนที่มันจะหายไปดังเช่นทุกครั้งที่เขา ได้พบหญิงสาวแสนสวยในวัยสิบแปด เธองดงามดั่งดอกไม้บาน สะพรั่งและเปล่งประกายราวกับ ลาริมาร์ ศิลาแห่งรักจนทำให้ เขาชอบเรียกเธอเช่นนั้นเสมอ ความรำลึกบางอย่างแม้ผุดพราย ขึ้นในความทรงจําแต่แล้วราวกับมันถูกความรู้สึกอีกด้านใน มุมมืดกระชากกลับสู่หุบเหวลึกที่มิอาจหยั่งถึง

“คุณอา…คุณพ่อล่ะคะ”

ลลิลก้าวเข้ามาหาและหยุดตรงหน้าบุรุษใบหน้าคมเข้มขณะ

เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเกือบร้อยแปดสิบเซนติเมตรที่ข่มให้

ร่างบอบบางดูเล็กไปถนัดตา หญิงสาวยิ้มกับเขาในฐานะเพื่อน

สนิทและหุ้นส่วนการค้าทางธุรกิจของบิดาแม้ในส่วนลึกจะมีอีก

ความรู้สึกลึกเร้นมากกว่าสิ่งที่เธอพยายามแสดงออก

“คุณพ่อบอกให้ลิลกลับบ้านด่วนทั้งที่พึ่งไปเริ่มคลาสเรียนได้ แค่วันเดียว เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือคะ เมื่อกลิลถามคนขับรถเขาบอกว่าตอนนี้คุณพ่ออยู่ไมแอม

“พ่อของเธออยู่ที่นั่น”

“แต่ท่านให้ลิลกลับมา แล้วทำไม…

“นี่เป็นข้อตกลงระหว่างอากับพ่อของเธอ”

ลลิลเอียงคอมองร่างสูงตรงหน้าเหมือนไม่เข้าใจ “ข้อตกลง อย่างนั้นหรือคะ…คุณอาหมายความว่ายังไง คุณอาจะบอกลิลเห รอคะว่าคุณอาให้พ่อไปไมแอม ท่านคงไปประชุมเรื่องงานของ บริษัทสินะคะ”

“ไม่มีการประชุมอะไรทั้งสิ้น มีแต่ข้อตกลงที่พ่อของเธอจะต้อง ปฏิบัติตามกฎของอาอย่างเคร่งครัด