ตอนที่ 1

ลลิล ก้มลงมองมาทร์ทโฟนที่กุมไว้ในมือบอบบางหลายครั้ง กับความหวังเล็ก ๆ ว่าจะมีสายเรียกเข้าและหากมีเธอก็จะรีบรับ มันอย่างเร็วที่สุด หากทุกอย่างก็ยังเงียบเชียบ ได้ยินเพียงเสียง แอร์คอนดิชั่นครางต่ำ ๆ ภายในรถเรนจ์ โรเวอร์สีดำสนิทซึ่งมี คนขับที่เธอไม่คุ้นหน้าไปรับถึงสนามบินนิวยอร์คเมื่อตอนเช้ามืด หลังเธอต้องรีบเดินทางกลับจากเนเธอแลนด์อย่างเร่งด่วนตาม คำสั่งของ อิศรา บิดาของเธอทั้งที่หญิงสาวพึ่งเริ่มไป มหาวิทยาลัยวาเกนึงเงิน ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยด้านการเกษตร และวนศาสตร์ชื่อดังอันดับต้นของประเทศได้เพียงวันเดียว และ เมื่อกลับไปถึงอพาร์ทเม้นท์กลับได้รับโทรศัพท์และได้ยินเสียงอิ ศวะที่ยังดังก้องในความคิดบอกว่า

“ลิล…ลูกต้องกลับอเมริกาคืนนี้

เสียงที่ดังมาตามสายทำให้ลลิลหยุดกึกและเงียบไปชั่วขณะ ทั้งที่ยังไม่ได้วางหนังสือลงด้วยซ้ำ เธอถามบิดากลับไปว่า

“ทำไมล่ะคะพ่อ หนูพึ่งเข้าคลาสเรียนวันนี้เองนะคะ ที่นี่ยอด เยี่ยมมากเลยล่ะค่ะ เป็นมหาวิทยาลัยด้านการเกษตรในฝันที่หนู ตั้งใจมาก ๆ เลยนะคะว่าเรียนจบแล้วจะกลับไปช่วยขยายกิจการ ของพ่อ”

“ใช่…ลิล มันยอดเยี่ยมมาก แต่หนูต้องกลับอเมริกาคืนนี้ และ…เรื่องเรียนคงต้องพับโครงการไว้ก่อน
“พ่อกำลังจะบอกหนูหรือคะว่าหนูจะไม่ได้เรียนต่อที่ว่าเคนึง เงินแล้ว”

“ฟังพ่อนะลิล…หนูเป็นคนเก่ง และนี่อาจเป็นการเริ่มต้นที่ไม่ ค่อยสวยนักถ้าหนูจะต้องหยุดเรียนกลางคัน แต่วันหนึ่งหนูจะได้ กลับไปที่นั่น”

“พ่อ…พ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมเสียงของพ่อฟังดู เครียดๆ”

“ไม่มีอะไร ทำตามที่พ่อขอร้องเถอะนะ อีกเดี๋ยวจะมีคนไปรับ ลูกที่อพาร์ทเมนท์ เขาจะรับลูกไปสนามบิน กลับมาถึงแล้วพ่อจะ อธิบายให้ลูกฟัง”

แล้วเสียงปลายสายก็ตัดไปอย่างกะทันหันก่อนลลิลจะได้ยิน เสียงเคาะประตูและเมื่อเปิดออกไปเธอก็พบว่ามีคนมาตามคำ บอกของบิดาจริง ๆ เป็นชายสวมชุดสูทซึ่งเธอไม่คุ้นหน้าแต่ท่าที สุภาพ แม้ไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นรวดเร็วหากหญิงสาวก็จำต้อง ทําตามคำขอของบิดาเหมือนตลอดหลายปีผ่านมาที่เธอไม่เคย ขัดใจอิสราเลยสักครั้ง นั่นเป็นเพราะเธอมีเขาเพียงคนเดียว แม่ ของลลิลเธอเสียชีวิตตั้งแต่เธอจำความไม่ได้

แต่อิศราก็ไม่เคยมีใคร เขาไม่ยอมแต่งงานใหม่และเลี้ยงดู เธอมาทั้งที่ต้องควบคุมกิจการบริษัทส่งออกสินค้าการเกษตรที่ เขาเดินทางมาลงทุนในสหรัฐอเมริกาและกลายเป็นบริษัทแถว หน้าที่มีผลประกอบการสูงบริษัทหนึ่งของประเทศ

เธอเป็นเด็กดีของพ่อเสมอ ไม่เคยทำให้เขาต้องเป็นกังวลเพราะลลิลเตือนตัวเองว่า ในชีวิตของเธอเหลืออิสราแค่เพียงคน เดียว แต่ในความคิดของหญิงสาวขณะประหวัดถึงบิดานั้นกลับ นึกถึงใครอีกคนเมื่อเธอต้องเดินทางกลับมายังอเมริกา ใครคน หนึ่งซึ่งเธอคิดถึงเขาตลอดเวลาก่อนเดินทางไปเรียนต่อเนเธอ แลนด์ สักครู่เธอจึงเงยหน้าขึ้นถามคนอยู่หลังพวงมาลัย

“ขอโทษนะคะ….คุณเป็นคนขับรถคนใหม่ของพ่อเหรอคะ?”

“ครับ”

“ตอนนี้พ่ออยู่ที่บ้านหรือเปล่าคะ

“คุณอิศราอยู่ที่ไมแอมครับ”

“ไมแอม…”

ลลิลไม่ทันได้ถามอะไรต่อคนขับก็หักพวงมาลัยเลี้ยวรถ เข้าไปในรั้วบ้านซึ่งลลิลต้องรีบชะเง้อมองออกไปนอกหน้าต่าง ทันที เพราะที่นี่คือบ้านของเธอ คฤหาสน์หลังงามหลังรั้วสีขาวที่มี อาณาบริเวณกว้างใหญ่และเต็มไปด้วยดอกไม้หลากสีในฤดูร้อน และทันทีที่เรนจ์ โรเวอร์สีดำจอดสนิท คนขับรถก็รีบลงไปเปิด ประตูห้องผู้โดยสารด้านหลัง หญิงสาววัยสิบแปดเจ้าของความ สวยสะพรั่งรูปร่างบอบบางในชุดกระโปรงลูกไม้เนื้อเบาก้าวลง จากรถและต้องประหลาดใจที่ด้านหน้าคฤหาสน์มีชายแปลกหน้า ยืนอยู่สองสามคน ลลิลจำได้ว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่คนของบิดา เธอ หันกลับไปยังคนขับรถที่หิ้วกระเป๋าใบใหญ่ลงมาให้