บทที่4 พวกเราเป็นสามีภรรยากัน

“ซื้อไม่หยุน คุณ……” หนิงเฟยทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นเขาที่กำลัง ค่อยๆปลดกระดุมเสื้ออย่างช้าๆ

ทั้งรอบเอวและซิกแพ็คที่เนียนแน่นนั้นตื่นตระหนกจนทำอะไร

ไม่ถูก

เขาเดินเข้าไปข้างกายของเธอ พร้อมกับเสียงทุ้มที่แสนน่า หลงใหล

“นายหญิงของตระกูลซือไม่ได้เพียงแค่แสดงถึงฐานะเท่านั้น หนิงเฟยได้แต่จ้องมองพื้น ไม่กล้าเงยหน้าสบตา “ฉัน… ฉันยัง ไม่พร้อม

ซื้อโม่หยุนรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อยกับคำตอบของเธอ

หางตาเผลอชำเลืองออกไปนอกประตูอย่างไม่ได้ตั้งใจก็พบว่า

มีเงาสองเงาอยู่หลังประตู

เขาจงใจขยับตัวเข้าไปใกล้หนิงเฟยมากขึ้น

คนสองคนห่างกันอย่างใกล้ที่สุด กลิ่นจากตัวของเธอ ทำให้ เขารู้สึกใจสั่นหวิวอย่างบอกไม่ถูก

อดไม่ได้ที่จะดึงเธอเข้ามาใกล้ขึ้นอีก “ผมจะรอคุณ แต่ผมขอของขวัญอะไรจากคุณได้ไหม?”
หนังเฟยยังไม่ทันตอบรับ เขาก็ก้มหน้าบรรจงจูบริมฝีปากของ

เธอ

ด้านนอกประตู

“พอแล้วๆ พวกเรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวลูกมาเห็นเข้าขายหน้า แย่เลย!” ซือหมิงหยวนพูดเสียงเบาๆ

“ก็ไม่ใช่เพราะฉันกังวลกับการแต่งงาน (ในนาม) ของลูก หรอกเหรอ?” หยินหยูก็เคยผ่านมาก่อน เมื่อได้ยินแบบนี้แล้วก็ วางใจลงแล้ว ทั้งสองตายายก็ออกไปพร้อมกัน

ซื้อโม่หยุนก็แค่ทำแบบนั้นให้ผ่านๆไป แต่คิดไม่ถึงว่า หนิงเฟยจะเหมือนกับฝิ่นที่ทำให้เขาเสพติด

อดไม่ได้ที่จะอยากทําอะไรกับเธอมากกว่านี้ ผ่านไปสักพักหนึ่ง เขาก็ปล่อยหนิงเฟย ซบลงที่คอของเธอ

“ขอโทษนะ ที่ทําเธอตกใจซะแล้ว”

“ไม่เป็นไร……..เป็นครั้งแรกที่หนิงเฟยรู้สึกว่า เป็นจูบที่ยาก ต่อการห้ามความรู้สึกของตน

“ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”

“อืม”

ขณะที่รอซื้อโม่หยุนออกมา หนิงเฟยก็กำลังนั่งเหม่ออยู่ที่บน เตียง เขาเช็ดผมไปตามประสาพลางแล้วเดินเข้าไปถามหนิงเฟยว่า “คิดอะไรอยู่เหรอ?

“ฉันคิดเรื่องที่จะต้องจัดการกับเฉิงซีอยู่” หนิงเฟยตอบอย่าง ตรงไปตรงมา

ซื้อโม่หยุนเกี่ยวริมฝีปาก ” ช่วงนี้ บริษัทS2GมีงานDCอยู่ สนใจไหม?”

หนิงเฟยส่ายหัว ไม่ต้องหรอก แบบนี้จะทำให้บริษัทS2Gเสีย ผลประโยชน์นะ”

“พวกเราเป็นสามีภรรยากัน ทำแบบนี้ไม่ถือว่าเสียผล ประโยชน์หรอก ”

ประโยคที่ว่า “พวกเราเป็นสามีภรรยากัน ทำให้สีหน้าของ หนิงเฟยอ่อนลง และกุมมือของเขาไว้

“ถ้ามีอุปสรรคอะไรเกิดขึ้น ฉันจะกลับมานอนตักคุณนะ”

ชื่อโม่หยุนถือโอกาส โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน และพูด แผ่วๆว่า “นอนเถอะ”

หนิงเฟยคิดว่าเธอไม่เหมาะกับท่านอนแบบนี้สักเท่าไหร่ ก็ อยากจะนอนหลับฝันหวาน

วันต่อมาเมื่อตื่นขึ้น ข้างกายกลับไม่พบแม้แต่เงาของซื้อโม่หยุ น ในเวลาเดียวกันโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอกวาดสายตามองก่อนจะ กดรับสาย เสียงปลายสายคือหลินเวยพูดขึ้น

“เฟยเฟย ฉันไปหาเธอที่บ้านมา ทำไมเธอไม่อยู่บ้าน?”
เสียงนุ่มๆ ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทำให้หนิงเฟยฟังแล้วกลับ รู้สึกสะอิดสะเอียน

“มีธุระอะไร?”

หลินเวยประหลาดใจนิดหน่อยกับน้ำเสียงที่เย็นชาของเธอ คิดดูแล้วคงเป็นเพราะยังโกรธเรื่องพิธีงานแต่ง

“เฟยเฟย วันนั้นจริงๆฉัน……

เขายังพูดไม่จบ หนิงเฟยก็รีบตอบทันที “ฉันยุ่ง!”

“ซีซีมีคนกลางอยู่ในมือ เธอไปช่วยเขาคุยหน่อย บ่ายสาม โมงฉันจะส่งที่อยู่ให้กับเจียงหลิง”

หลินเวยก็มา พอพูดจบก็วางสายไป

หนิงเฟยยิ้มเยาะเป็นคนแบบหลินเวยเนี่ยมันไม่ง่ายเลยนะ อย่างน้อยๆก็ต้องไร้ยางอาย คนข้างที่คอยประจบก็ตามไม่ทัน

คนกลางเหรอ? หนิงเฟยคิดแล้วคิดอีก แล้วโทรหาเจียงหลิง

“พี่หลิง ตอนบ่ายหลินเวยจะส่งที่อยู่ให้กับพี่ พี่จำไว้ด้วยนะ เดี๋ยวพวกเราจะไปด้วยกัน

“ไปทําอะไร?”

“ ช่วยพูดแทนเฉิงซี”

“อะไรนะ?!”

“แต่มันจะกลายเป็นฉัน