บทที่ 6 เก็บดอกเบี้ยเล็กน้อย

มองดูหนิงเฟยเดินจากไป หลินเลยมีความอารมณ์เสีย และใน ขณะนั้นเองเฉิงซีก็โทรมาพอดี

“พี่เวย พี่ไม่รักฉันแล้วเหรอคะ? ”

“เธอพูดบ้าอะไร? รอฉันกลับมา แล้วเราค่อยคุยกัน”

เฉิงซึมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไป แล้วในตาได้มีสายตาความ เลือดเย็นออกมา และพูดกับโบรกเกอร์หลินเทา และขับรถไปที่ อยู่ของหนิงเฟย

ในขณะเดียวกัน หนิงเฟยและเจียงหลิงนั่งอยู่ในรถ ฉลองให้ กับชัยชนะในครั้งนี้

“พี่หลิงคะ ตรวจสอบเรื่องของเฉิงซีไปถึงไหนแล้ว?

“พรุ่งนี้ถึงจะได้คำตอบ

“อ่อ” ทันใดนั้นหนิงเฟยนึกขึ้นได้ว่าลืมหยิบของบางอย่างมา ด้วย จึงสั่งคนขับรถกลับรถไปที่เดิม

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังเดินเข้าตึกและคุยกันด้วยท่าทางที่ สนุกสนาน ทันใดนั้นเองก็มีเสียงที่แหลคมดังมาจากข้างหลัง

หนิงเฟย เธอน่ะหยุดอยู่ตรงนั้น

หนิงเฟยยิ้มมุมปาก ดีมาก เก็บดอกเบี้ยหน่อยกันเหอะ ด้วย ความคิดแบบนี้ จากนั้นเธอจึงหันไปมองผู้หญิงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

เฉิงซีมองหน้าหนิงเฟยที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม รู้สึกเพียงแต่ไม่

ชอบใจ จึงถามออกไปด้วยความโกรธว่า “เธอมีสิทธิ์อะไรมาแย่ง

โฆษณาของฉัน?” หนิงเฟยยักคิ้วตอบกลับไปว่า “ฝางทางร่วมงานพึงพอใจฉัน

มาก ทำไมไม่พอเหรอ?”

“เธอ!” ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าปากของผู้หญิงคนนี้จะร้ายได้ ขนาดนี้!

“หนิงเฟย หลังจากที่ฉันมีลูก พี่เวยได้พูดไว้แล้วว่า จะหาสิ่งที่ดี ที่สุดให้กับฉัน เธอว่า…เขาจะหาอะไรมาให้ฉันนะ? ” ฉันไม่เชื่อ หรอก ขนาดนี้แล้วเธอยังเฉยได้อีก!

ด้เป็นสะใภ้บ้านตระกูลหลินหรอก เพราะถึงยังไง สุดท้ายทุก

คนต่างก็จะรู้ถึงประวัติความชั่วร้ายของเธอ

เจียงหลิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เกือบหัวเราะออกมา หนิงเฟยครั้งนี้ ทำได้เอาคืนอย่างโหดมาก มีใครไม่รู้บ้างว่าเมื่อก่อนเฉิงซีก็เคย เล่นละครแบบนั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้จะล้างสะอาดแล้ว แต่ถึง อย่างไรเรื่องนี้ก็มีจุดอ่อนของเธออยู่ดี

“หุบปาก!” เฉิงยกมือด้วยความโกรธ และหนิงเฟยก็แสดง สีหน้าหวาดกลัวเป็นอย่างมากเพื่อกลมกลืนกับเฉิงซี

ทันใดนั้นก็มีแสงวาบเข้ามา เจียงหลิงได้ยืนอยู่ข้างๆแล้วถ่าย ภาพเหตุการณ์เหล่านี้ไว้ จากนั้นเธอก็ได้พูดอย่างเว่อร์วัง “เฉิงซีตบหนิงเฟยโดยไม่สนสถานะของตนแบบนี้ ถ้าเป็นข่าวจะเป็นยัง ไงนะ?”

ทันทีที่พูดจบ เสียงตบหน้าได้ดังขึ้น แม้แต่เจียงหลิงเองก็ยังอึ้ง

ไปเลย

หนิงเฟยสะบัดมือออกแล้วพูดว่า “ขอโทษที มือมันลื่นไปเอง แต่ว่าเฉิงซี สิ่งที่เธอแย่งไปจากฉัน เราจะเอามากลับมาแน่นอน!!

ในขณะนั้นเอง ท่าทางที่ดุดันของหนิงเฟยก็ทำให้เพิ่งกลัว ราวกับว่าเธอกำลังเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายที่กำลังจะจับเหยื่อมา เป็นอาหาร

“ใช่แล้ว ของเหลืออย่างหลินเลยนะก็ทิ้งให้เธอแล้วกัน โรงเท้า กระจอกๆอย่างเขายังไงซะก็มีแต่โสเภณีอย่างเธอยอมสวมใส่ อย่างเต็มใจ”

พูดจบ หนิงเฟยก็ปิดประตูอย่างแรง ทำให้สติเฉิงซีกลับมา “หนิงเฟย ฉันจะทำให้เธอไม่ได้ตายดีแน่! สายตาของเฉิงซีเหมือนกับหมัดชุบยาพิษที่พร้อมจะฆ่าเธอให้

ตาย

เจียงหลิงที่อยู่ในห้องนั้นมองเธออย่างเหลือเชื่อ ราวกับว่าไม่ เคยรู้จักคนคนนี้มาก่อน

หนิงเฟยที่ไม่รู้จะทำยังไงพูดว่า “พี่หลิง บนหน้าฉันมีอะไรงั้น เหรอ? ”
“หึมๆ หากฉันไม่ได้เป็นคนที่ยึดติดกับวัตถุนิยมคนนึงล่ะก็ ฉัน คงคิดว่าเธอโดนผีสิงไปแล้ว”

พอได้ยินคำนี้แล้ว เธอก็หัวเราะเสียงต่ำและพูดว่า “เมื่อก่อน ฉันอาจจะเป็นคนที่ดูคนไม่ออก แต่รอให้หมอกควันตรงหน้านี้ หายสิ้น พี่คิดว่าฉันจะแยกคนไหนเป็นคน คนไหนเป็นหมาไม่ ออกหรอ?”