บทที่ 12 ลูกของเรา

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ ด้วย หยันหญ้ถามถึงเรื่องความ สัมพันธ์ของพวกเขา จากนั้นก็เอาเรื่องนี้ไปโยงคุยเกี่ยวกับเรื่อง ลูก

“เธอคิดดูนะ เธอทั้งสองแต่งงานกันมานานแล้ว แถมพวกเรา ก็แก่แล้วด้วย ฉันอยากเห็นวันที่ลูกหลานคอยดูแลพวกเรา เธอ เข้าใจใช่ไหมเฟยเฟย?”

เธอมองสายตาที่คาดหวังจากผู้ใหญ่ทั้งสองแล้ว หนิงเฟยก็ไม่ กล้าปฏิเสธ จึงใช้ข้อศอกสะกิดซื้อโม่หยุนให้ตอบแทน Boss จึงตอบผู้ใหญ่ทั้งสองตามแผนของเธอ เขาวางแก้วใน

มือลง และพูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้พวกเราให้ความสำคัญกับ

งานมากกว่า แถมช่วงนี้เธอก็รับงานละครด้วย ยังไม่พร้อมที่จะมี

ลูกหรอก”

ดีมาก Boss! หนิงเฟยถอนหายใจอย่างโล่งอก

ไม่คิดเลยว่าหลอกผู้ใหญ่ทั้งสองจะยากขนาดนี้ หยันหมู่ที่ กำลังโกรธพูดกับซื้อโม่หยุนว่า “แกนโกหกเราตลอดเลยนะ แต่งงานกันแล้ว ทั้งฉันและพ่อของแกก็อยากอุ้มหลานบ้างไม่ได้ เหรอ?”

พูดแล้วน้ำตาก็ไหล หนิงเฟยไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ เขาจึงรีบตบหลังของเธอเพื่อพูดปลอบใจทันที “แม่… โม่หยุนไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น และที่สำคัญตอนนี้หนูยังมีบทละครที่ ต้องถ่ายด้วย”

“เหอะ ฉันรู้งานของเธอ ทำอะไรตามใจชอบมากไม่ได้ ฉันไม่

โทษลูกหรอก”

พอพูดแบบนี้แล้ว หนิงเฟยยิ่งทุกข์ใจ พูดอย่างกล้าๆกลัวๆว่า “แม่ ฉันกับโม่หยุนกำลังรอให้ฉันถ่ายละครจบก่อน แล้วค่อย เตรียมตัวมีลูกกัน”

หยินหยูดวงตาเปล่งประกายถาม “จริงหรอ?”

ซือโม่หยุนประหลาดใจเล็กน้อย และพยักหน้าด้วยใบหน้าที่ อิ่มเอมไปด้วยความอบอุ่น

“งั้นก็ดีแล้วล่ะๆ!”

ในกลางดึก หนิงเฟยที่นั่งอยู่บนเตียง รู้สึกว่าวันนี้เหนื่อยมาก เมื่อนึกถึงคำพูดของหยันหญ้เมื่อตอนเย็น ก็ได้แต่ถอนหายใจ

ซื้อโม่หยุน ที่เดินเข้ามาเห็นว่าเธอสีหน้าไม่ค่อยดี เขาจึงนั่งลง ข้าง ๆ แล้วถามว่า “เป็นอะไรไป?”

หนิงเฟยก็ไม่หลบเลี่ยง ก้มหน้าตอบกลับไปว่า “คุณดูไม่ออก หรอ? เรื่องที่ฉันเพิ่งคุยกับแม่ไปมันกวนใจฉัน”

ชายหนุ่มคิดว่าเธอคงไม่อยากมีลูกกับเขา ในตอนนั้นเขาก็ หน้าจ๋อยไปเลย เป็นเพราะเธอก้มหน้าอยู่เลยมองไม่เห็น

“เมื่อก่อนเวลาที่ฉันถ่ายละครกับผู้กำกับ เรามักจะทำงานกันตลอดทั้งคืน แล้วแบบนี้มันจะมีผลกระทบต่อการตั้งครรภ์ไหม?”

ชีวิตคนเรามีเกิด มีตาย ผ่านไปเร็วจะตาย แม้แต่เทพพระเจ้า แห่งความมั่นคงที่เห็นกันมาแต่ไหนแต่ไร

ก็ปรากฏออกมาให้เห็นได้แค่แปปเดียว

ที่แท้เธอก็กังวลเรื่องนี้เองเหรอ?

หนิงเฟยไม่รอให้เขาตอบ พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขาหน้าจ๋อย มองเธออยู่ ในใจยิ่งเศร้ากว่าเดิม และรู้สึกว่าตัวเธอเองไม่เคย ถามความคิดเห็นจากเขาเลย

“คุณอย่าโกรธไปเลยนะ ฉันแค่ไม่อยากเห็นแม่เสียใจ ถ้าคุณ ไม่อยากมีลูก พวกเราก็

ยังพูดไม่ทันจบ หนิงเฟยก็รู้สึกว่าตัวเองถูกดึงขึ้นมา และตกอยู่

ในอ้อมกอดของผู้ชายที่มีกลิ่นอายเฉพาะตัว หลังจากนั้นคำพูดที่

อบอุ่นของเขาก็ดังขึ้นข้าง ๆ หู

“ผมคิดมาตลอดเลยว่า ผมอาจจะไม่เจอคนที่ผมรักจนหมด หัวใจไปตลอดชีวิต จนกระทั่งผมได้มาพบกับคุณ

“ตัวฉันเองเมื่อก่อนก็ไม่เคยคิดเลยว่า ชีวิตนี้ฉันอยากมีลูก

“หนิงเฟย ถ้าเรามีลูกสักคน สายเลือดของผมก็จะออกมาจาก ท้องของคุณ แค่คิดผมก็มีความสุขแล้ว

เป็นเวลากว่า 32 ปีที่ซื้อโม่หยุนรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมาก ๆ เป็นครั้งแรก ราวกับว่ากำลังยืนอยู่บนเมฆ
แล้วก็เป็น 32 ปีที่เขาเผยความในใจกับผู้หญิงเป็นครั้งแรก

ไม่ว่าอย่างไง ในตอนนี้หนิงเฟยก็ได้เข้าไปอยู่ในส่วนลึกของ หัวใจเขาแล้ว

“ซือโม่หยุน คุณคงไม่ถือสาฉันในอดีตใช่ไหม?” ความรู้สึกที่มีต่อหลินเวย คงเป็นเรื่องเสียใจสุดๆของเธอใน

ชีวิตนี้

“แน่นอนว่าไม่ ฉันกลับขอบคุณเขามากกว่าที่ส่งคุณมายืน เคียงข้างฉัน”

ซื้อโม่หยุน ในตอนนี้ เย็นชาลงกว่าปกติ เขามองเธอด้วยความ รักอย่างลึกซึ้ง ดวงตาคล้ายหลุมดำเต็มไปด้วยเปลวไฟที่ร้อนแรง

เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนกอดกันโดยปราศจากความรู้สึก

ขัดข้องใจ หนิงเฟยหลับสนิทและรู้สึกปลอดภัย