บทที่ 9 ผมจะไม่ทิ้งพวกคุณอีก ผมสัญญา

“คุณไปได้แล้ว”

อิ่นซินชี้ไปทางประตู

แล้วในตอนนี้ ทั่วถั่วก็ได้กอดไปที่ต้นขาของฉันเพิ่งไว้ทันที “พ่ออย่าทิ้งหนูไปได้ไหมคะ ทุกครั้งที่ไปโรงเรียน เพื่อนๆชอบพูด ว่าหนูเป็นเด็กไม่มีพ่อ ตอนนี้หนูเจอพ่อแล้ว พ่ออย่าทิ้งหนูไปได้ ไหมคะ แล้วบางครั้งแม่ก็ร้องไห้ในตอนกลางคืน พ่อคะ พ่ออยู่ กับแม่ได้ไหมคะ? ”

เมื่อฉันเพิ่งได้ฟังที่ทั่วถั่วพูด หัวใจของฉันเฟิงก็สั่นสะท้าน ฉันเพิ่งหันไปมองอินซิน แต่อินซินไม่ได้สบตาเขา สีหน้าของ เธอดูซับซ้อน

หลายปีก่อน เขาแค่รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับอินซิน แต่ไม่เคย คิดเลยว่าหลังจากเรื่องในคืนนั้น อินซินจะตั้งท้อง ตลอดหลายปี มานี้ไม่รู้ว่าพวกเธอต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหน ต้องถูกผู้คน เยาะเย้ยนินทาแค่ไหน

เขาไม่สามารถเป็นพ่อและสามีที่ดีได้เลยจริงๆ

“ผมขอโทษ”

แล้วฉินเฟิงก็ได้ตัดสินใจทำในสิ่งที่มันสำคัญพริบ
งินเฟิงคุกเข่าลงต่อหน้าพ่อแม่ของอินซิน และใช้หัวโขกพื้น อย่างแรงทําแบบนี้เรื่อยๆ จนหัวของเขามีเลือดไหลออก “ขอบคุณที่หลายปีมานี้พ่อและแม่ได้เลี้ยงดูกั่วกั่วเป็นอย่างดีครับ

ลูกผู้ชายจะไม่คุกเข่าพร่ำเพรื่อ แต่วันนี้ เพื่อลูกสาวของเขา มันคุ้มค่า

อินซินและพ่อแม่ของอินซินต่างก็ตกตะลึง

แล้วก็มีเสียงปุ๊กดังขึ้นอีก

ฉินเฟิง โขกหัวอีกครั้ง และพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า “เรื่องใน หลายปีก่อนนั้น เป็นผมเองที่ไปโดยไม่ได้บอกลา ผมมันเลว ท่า ให้อินซินต้องเสียใจ แต่ขอให้พ่อกับแม่ให้โอกาสผมอีกครั้ง ครั้ง นี้ ผมจะชดเชยให้พวกเธอทั้งสอง จะดูแลปกป้องพวกเธอไป ตลอด ผมขอสาบานด้วยชีวิตผม! ขอพ่อกับแม่ให้โอกาสผมด้วย เถอะครับ”

ปีก ปีก ปีก ปีก

หลายสิบหัวโขกหัวลงกับพื้น

เลือดไหลท่วมหัว! ครั้งนี้ ต้องจริงจังนะ ถ้าหายไปอีก ถั่วถั่วก็จะเป็นเด็กไม่มีพ่ออีก
ในตอนนั้น เขาพลาดไปครั้งหนึ่งแล้ว แน่นอน เขาจะต้องไม่ ผิดพลาดเป็นครั้งที่สองอย่างแน่นอน!

“เออ”

อินซินพูดอะไรไม่ออก

สิ่งที่น่าแปลกใจก็คือ ฉินกั๋วกั๋วก็ได้คุกเข่าลงกับพื้น ร้องไห้ แล้วพูดว่า “แม่คะ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ทั่วถั่วจะได้เจอพ่อ กั่วกั่วไม่ อยากทิ้งพ่อไป”

หลังจากเงียบไปสักพัก อินหยวนก็ถามอื่นในว่า “ลูก”

“หนูยังไงก็ได้ค่ะ”

อินซินพูดคำนี้ออกมา

ฉากเมื่อกี้ มันคือจุดที่อ่อนที่สุดในหัวใจของเธอแล้ว ในโรง เรียนทั่วทั่วได้รับความเดือดร้อนกับข่าวลือมากมาย ถูกเด็กคน อื่นรังแก ทั้งด่าว่าเธอไม่มีพ่อ

ในตอนนี้ อินซินได้เห็นด้วยตาของเธอเองแล้ว

นอกจากนี้ ทั่วถั่วก็มักจะถือใบทะเบียนสมรสมา แล้วถามอยู่ หลายครั้งว่าเมื่อไหร่พ่อของเธอจะกลับมา และทุกๆครั้งอื่นซินก็ ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง!

ถั่วถั่ว ต้องการพ่อ

“ฉันไม่เห็นด้วย ลูกเขยของฉันต้องเป็นคนที่มีความสามารถ ทหารที่พึ่งออกมาจากกองทัพอย่างนาย มีสิทธิ์อะไรที่จะมาคบกับลูกสาวของฉัน นายคิดว่าตัวเองมีอะไรที่คู่ควรกับอินซินบ้าง

น้ำเสียงของจางลี่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

อิ่นหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยกมือขึ้นเชิงว่าพอล่ะ “ฉัน เฟิง มีอย่างหนึ่งที่ฉันอยากจะบอกนายให้ชัดเจน เมื่อเจ็ดปีก่อน คุณกับลูกสาวผมถูกใส่ร้ายถึงได้มีสามีภรรยากัน ก่อนหน้านี้ พวกเธอก็ไม่ได้รักกัน เพิ่งแต่งงาน นายก็ไปโดยไม่บอกลา หลาย ปีมานี้ลูกสาวผมเป็นทั้งพ่อและแม่ ต้องทนทุกข์ทรมานมากน้อย เท่าไหร่ ต้องทนทุกข์ทรมานกับข่าวลือมากมาย คุณไม่รู้หรอก แม้กระทั่งบริษัทซานหยวนกรุ๊ปที่เธอก่อตั้งมา ก็ถูกตระกูลบังคับ ให้ครอบครอง ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะนาย”

“แต่ถึงยังไง นายก็เป็นสามีของลูกสาวของฉัน ฉันจะให้ โอกาสนายสักครั้ง ลูกเขยของฉันไม่ใช่คนที่โดดเด่น แต่ก็เป็น คนเหมือนกัน”

“นายพึ่งออกจากกองทัพ ฉันจะให้เวลานายครึ่งปี ภายในครึ่ง ปีนี้ นายมีวินัยสามารถผ่านวิธีการทางกฎหมายได้ไม่พึ่งอาศัย อินซิน และหาเงินให้ได้ถึง 2 ล้าน ฉันจะอนุญาตห้องพวกเธอไม่ หย่าได้”

“ถ้าหลังจากครึ่งปี นายไม่มีเงินสองล้าน ต่อให้ฉันต้องตาย ก็ จะไม่ยอมให้ลูกสาวฉันอยู่กินกับนาย

น้ำเสียงของอินหยวนมั่นคงและนัยน์ตาดูซับซ้อน เดิมที่ลูกเขย คนก่อนของเขาก็เป็นคนของฟางเย้น แต่การกระทำก่อนหน้านี้ ได้พิสูจน์ให้เห็นว่าฟางเส้นไม่ใช่คนดีอะไร และคงจะไม่ดีกับอิ่นชินด้วย

มันทําให้เขาลังเล

เมื่อเห็นท่าทางที่จริงใจของฉันเฟิง เขาให้โอกาสฉินเฟิง แต่ ฉันเพิ่งจะสามารถคว้ามันได้ไหมก็ขึ้นอยู่กับตัวฉินเฟิงเองแล้ว

“คุณคะ!”

จางลี่รู้สึกไม่ค่อยพอใจ

“จางลี่ คุณพอได้แล้วนะ ฟางเส้นคนนั้นคุณก็เป็นคนเลือก แล้ว ดูสิว่ายังไง”

อิ่นหยวนทำหน้าบึงแข็งถลึงตาใส่จางลี่ สุดท้ายแล้วก็เป็น หัวหน้าครอบครัว ที่ทำให้จางลี่ไม่โต้แย้ง

“ขอบคุณครับพ่อ”

ฉินเฟิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“อย่าพึ่งเรียกพ่อตา ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว เรียกฉันว่าลุง อีก ครึ่งปี บรรลุเป้าหมายของนาย แล้วค่อยเรียกฉันว่าพ่อตา

หลังจากพูดจบ อิ่นหยวนก็ถอนหายใจ เขาทำอย่างนี้ก็ไม่รู้ว่า มันดีหรือไม่ดี แล้วก็เดินขึ้นไปชั้นบน ใบหน้าของจางยังคงเต็ม ไปด้วยความไม่พอใจแล้วก็เดินตามขึ้นชั้นบนไป

อินซินสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ เธอจับมือของทั่วถั่วแล้วกลับไป ที่ห้องของเธอ

แต่ในตอนกลางคืน ก็เปิดประตูแง้มไว้ให้ฉันเพิ่ง
ฉันเพิ่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ เลือดบนหัวของเขาถูกล้างสะอาด แล้ว เพราะเป็นทหารเลยฟื้นตัวได้ดี เมื่อเห็นประตูที่แง้มไว้ เขาก็ รีบเข้าไปในห้องนั้นทันที มันคือห้องของอินซิน

เขาเงยหน้าขึ้นมองเห็นเป็นสไตล์ที่เรียบง่าย ตกแต่งด้วย สีชมพูมากมาย ของเล่น กิ๊บติดผม และหนังสือเรียนบางเล่ม บน หนังสือคือหนังสือเรียนของชั้นปอสอง แค่ดูก็รู้ว่าเป็นของถั่วถั่ว

“ต่อไปคุณก็นอนตรงนี้ ห้ามขึ้นเตียง

อินซินสวมชุดนอน ผมของเธอเปียกอยู่หน่อยๆ เห็นได้ชัดว่า เธอเพิ่งอาบน้ำ เธอหยิบผ้าห่มออกมาแล้วมองฉันเพิ่งแล้วก็วาง มันลงบนพื้น “ต่อไปภารกิจประจำวันของคุณก็คือการไปรับไปส่ง ถั่วคั่ว ใช่แล้วยังมีอีกอย่าง คือคุณไม่ต้องซื้อเสื้อผ้าใหม่ทั่วถั่วนะ แม่ของฉันไม่ชอบ ฉันซื้อไปหลายครั้งก่อนหน้านี้ถูกแม่ฉีกขาด หมดเลย แม่ไม่ชอบทั่วกั่ว พ่อก็ไม่ค่อยชอบ

“ครับ”

ฉินเฟิงพยักหน้า

เป็นอย่างที่เขาคิด ว่าทำไมตอนที่เขาเห็นทั่วถั่วครั้งแรก กั่วถั่ว จึงสวมเสื้อผ้าสีขาวที่ซักออกมา ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง

ในตอนที่ฉินเฟิงหลับไป เขารู้สึกว่ามีบางอย่างตกลงมาจาก ฟ้า และทับอยู่บนหน้าอกของเขา

“ลูก”

ฉินเฟิงมองไปที่เด็กน้อยที่นอนอยู่บนหน้าอกของเขา ด้วยความอบอุ่นในใจของเธอ นี่คือสายเลือดของเธอ นี่เป็นหลักฐาน ที่เธอเคยมีอยู่ในโลกนี้ และเป็นหนึ่งในคนที่มีค่าที่สุดของเขา

“ฮิฮิ วันนี้หนูจะนอนกับพ่อ

กั่วกัวเบิกตากว้างและนอนลงบนตัวของฉินเฟิง แล้วใช้มือของ ฉินเฟิงเป็นหมอนหนุน จากนั้นมองไปที่ฉินเฟิง “พ่อเล่านิทานให้ หนูฟังได้ไหมคะ?”

“ได้ แต่จับพ่อก่อนที่หนึ่ง

“จุ๊บ โดนหนวดของพ่อค่ะ

“งั้นพรุ่งนี้พ่อโกนหนวด”

“ไม่ค่ะ หนูชอบหนวดของพ่อ เมื่อก่อนเพื่อนๆบอกว่าหนวด ของพ่อทิมคน หนูไม่เคยเชื่อเลย แต่วันนี้ถั่วถั่วรู้แล้วว่ามันทิ่มคน จริงๆ ฮิฮิ แต่หนูชอบหนวดของพ่อ พ่อเล่านิทานให้ทั่วถั่วฟัง หน่อย ”

“ได้ค่ะ นานมาแล้ว มีหมาป่าสีเทาตัวใหญ่…มันชอบกิน กระต่ายขาวตัวน้อย… แล้ววันหนึ่ง…

ฉินเฟิงอุ้มเด็กน้อยและเล่านิทานให้ฟัง

แต่เด็กยังไงก็คือเด็ก ไม่นานก็งอกของฉันเฟิงและหลับไป ใบหน้าสีชมพูของเด็กน้อยดูช่างน่ารักซะเหลือเกิน

แล้วในตอนนี้ ฉินเฟิงก็เห็นหินก้อนเล็กๆที่เขามอบมันให้ทั่วถั่ว ซึ่งเธอแขวนไว้ที่คอของเธอดูแล้วดูล้ำค่ามาก บางทีอาจเป็นเพราะนี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่พ่อของเธอมอบให้เธอ

“ยัยหนู ทุกอย่างก่อนหน้านี้เป็นความผิดของพ่อเอง แต่หลัง จากวันนี้ พ่อจะดูแลหนูและแม่ของหนูให้ดีที่สุด ชดเชยให้กับหนู และแม่ร้อยพันเท่า ครั้งนี้ พ่อจะไม่ห่างจากหนูและแม่อีกแล้วนะ

ฉินเฟิงลูบผมของถั่วถั่ว และมองไปที่ใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของ เธอ ดวงตาของเธอฉายแววความแน่วแน่

ทุกคนในกองทัพต่างรู้กันดีว่า รุ่นของทหารฉิน คำสัญญา สําคัญที่สุด