ตอนที่ 12 จิตใจของคนในคุก

ตอนที่12 จิตใจของคนในคุก

เธอดลูกไปหนึ่งครั้ง หยางหยางเบะปากยิ้ม แล้วแลบลิ้นเล็กๆ ออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สา ฮอนเหลือบไปเห็นสีหน้าที่ลำบาก

ใจของหยูฟิน

เธอลุกขึ้นจากโซฟา

แล้วโยนเด็กน้อยกลับสู่อ้อมกอดหยูพื้น เหมือนเดิม

เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำพลางพูดว่า “แม่ ยังไงก็ให้หนูไปนะ แม่อยู่บ้านคอยดูหยางหยางเถอะค่ะ”

มองเด็กดื้อที่อยู่ในอ้อมกอด แล้วถอนหายใจยาว

“ก็ได้ ถ้าได้เรื่องยังไงก็รีบโทรกลับมานะ”***เรือนจำเพิ่ง

หนานเมืองA

กำแพงสูงจนเกือบถึงท้องฟ้า

เมฆสีตามิด ลมเย็นโชยพัดผ่าน

เหมือนเป็นสัญญาณว่าฝนกำลังจะตก

ผู้คุมพากฮอนเดินผ่านทางเดินยาวผ่านประตูเหล็กหน้าหลาย

บาท

ในที่สุดก็มาถึงห้องเงียบเล็กๆห้องหนึ่ง
“เธอนั่งก่อน อีกสักพักนักโทษจะเข้ามา” ผู้คุมชี้ไปที่เก้าอี้ตรง

ข้ามโตะ

ฮอนพยักหน้า แล้วนั่งลง

รู้สึกหนักใจขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

ปลายนิ้วของเธอสั่นเล็กน้อยเอียดเสียงประตูเปิด

ประตูเหล็กถูกเปิดออก ผู้คุมอีกคนเดินเข้ามา

ประคองร่างชายแก่ไว้ข้างๆตัว

“เชิงเทียน ลูกสาวของคุณมาเยี่ยม นั่งลงซะ”

ฮอนเงยหน้าขึ้นมองพอมองเห็นคนผมขาว ผ้าพันแผลที่พัน รอบๆหัว ใบหน้าแก่ชรา โหนกแก้ม รอยที่มุมปาก บนมือ บนขา และอีกหลายที่ที่มีผ้าพันแผลพันอยู่

ดวงตาเธอก็ร้อนผ่าว

ห้าปีที่ไม่ได้เจอ ไม่คิดเลยว่าพ่อจะแก่ขึ้นมากขนาดนี้ พ่อ…….

ผู้คุมช่วยประคองเชิงเทียน นั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกู้ฮอน

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด เหลือบมอ งฮอนแวบหนึ่ง ก็ปรากฏความรู้สึกไม่พอใจในแววตาของขาย

แก่

“นังตัวซวย”

เสียงที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง พอเอ่ยปากก็เริ่มค่าอย่างรุนแรงทันที

กู้ฮอนหัวใจเต้นรัว

เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาของพ่อ

เขาไม่เปลี่ยนไปเลย เวลามองเธอดวงตาก็ยังเต็มไปด้วย ความดูถูกและเกลียดชัง เธอไม่พูดโต้อะไร “พอกลับมาก็ หาเรื่องให้ฉัน ดูแผลบนตัวฉันสิ” เชิงเทียน ด้วยนิ้วอันสั่นเทา เลือดที่ยังคงเปื้อนอยู่บนใบหน้าตัวเอง “ขอถามหน่อย ทำไม คนพวกนั้นต้องซ้อมฉัน รู้ไหมว่าพวกมันพูดว่าอะไร พวกมันพูด ว่า ไปถามฮอนลูกสาวคนดีของแกดูสิ

ใบหน้าฮอนซีดเผือดทันที แกไปหาเรื่องเดือดร้อนมาให้ฉัน อีกแล้วใช่ไหม หา” เชิงเทียน มองหน้าเธอ ใบหน้าเขาเต็มไป ด้วยความโกรธ พอเห็นเธอไม่ตอบโต้ เขาก็ยิ่งโกรธ “ห้าปี ก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันจะต้องมาอยู่ในคุกนี้ไหม แกมันลูก อกตัญญู หาแต่เรื่องมาให้ฉันได้ทุกวี่ทุกวัน ฮอนเรื่องที่ฉัน เสียใจที่สุดในชีวิตก็คือ ไม่ควรให้แม่แกคลอดแกออกมา

ฮอนดวงตาเบิกกว้างความรู้สึกเหมือนหัวใจสลาย

อะไรที่ทําให้เธอคิดว่าระยะเวลาที่ห่างกันห้าปี แม้ว่าเวลาจะ ผ่านไปแค่ไหน พ่อก็ยังเอาแต่ระบายความแค้นกับเธอมาตลอด

ทำไมเธอถึงคิดว่า เวลาห้าปีในคุกของพ่อจะไม่ยึดติดกับเรื่อง ที่ผ่านมาอีกต่อไป

แต่ทว่า ที่สุดแล้ว ทั้งหมดก็เป็นแค่ความปรารถนาของเธอเท่านั้น

ที่จริงแล้วคุกตารางไม่ได้น่ากลัว

สิ่งที่น่ากลัวคือ จิตใจของคนที่อยู่ในคุกต่างหาก

ในตาของเธอมีแต่ความอ้างว้าง เธอหัวเราะหนึ่งครั้ง

“พ่อทําผิดกฎหมายเอง แค่เพราะหนูไม่ยอมไปเป็นเมียน้อย คนอื่น พ่อกลับโยนทุกอย่างมาให้หนู งั้นทำไมพ่อไม่ให้กู้กันไป บ้างล่ะ เธอก็เป็นลูกสาวพ่อเหมือนกัน หรือว่าหนูไม่ใช่ลูกของพ่อ หรือ” อันสามค่านี้ ทำให้ความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นในแวว ตาของเชิงเทียน “นั่งลูกเลว แกมีอะไรไปเทียบอะไรกับอัน อันไม่เคยทําให้ฉันทุกข์ใจแม้แต่นิดเดียว แล้วแกล่ะ มีแต่คอย หาเรื่องให้ฉันอย่างเดียว”

ฮอนยิ้มขึ้นมาทันที ในดวงตาดูโศกเศร้าเธอสูดลมหายใจ ลีก

ปรับอารมณ์ให้เย็นลง “นั่นสิ ดูเหมือนการมารอบนี้ หนูคงมา ผิดเองสินะ” “แกมาผิดจริงๆนั่นแหละ ฉันไม่ได้อยากเห็นหน้า แกอยู่แล้ว ให้แม่แกมา ไปพาแม่แกมาเร็ว ฉันจะถามแม่แกว่า เลี้ยงลูกมายังไง หาเรื่องให้พ่อแล้วยังสบายอกสบายใจอยู่อีก เชิงเทียน มองท่าที่เย็นชาของเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้คุมห้ามไว้ เขาคงจะพุ่งเข้าไปตบหน้าเธอจริงๆ “พ่อไม่ต้องไปยุ่งกับแม่ เลยนะ”

พอพูดถึงแม่ ฮอนก็แสดงความกังวลออกมา “แม่เพิ่งจะดีขึ้น ไม่นาน ร่างกายแม่รับไม่ไหวหรอก”
เชิงเทียน ยิ้มเย็นชา “แกรู้ ก็ดีแล้ว แกรีบออกไปได้แล้ว ฉัน ไม่อยากต้องตายในคุกโดยไม่มีใครรู้เพราะคนอย่างแก ฮอน ถ้าเชื่อฟังแม่แกจริงๆ ก็ไม่ต้องหาเรื่องมาให้ฉันอีก

คำพูดที่โหดร้ายเหล่านี้ แม้ว่าเธอจะเคยฟังในวัยเด็กมาไม่รู้ ร้อยกี่พันครั้ง

แต่จนถึงวันนี้ ก็ยังเป็นเหมือนมีด ที่คอยทิ่มแทงเข้าไปใน หัวใจเธอไม่เปลี่ยนฮอนตั้งใจมองดูเชิงเทียน กำหมัดแน่น จนเล็บแทบจะฝังเข้าไปในฝ่ามือของเธอ

“พ่อไม่ต้องไปยุ่งกับแม่ เรื่องนี้หนูจัดการเองได้” จากนั้นเธอ ลุกขึ้นยืน “พ่อก็รักษาแผลให้หาย วันหลังหนูจะมาเยี่ยมใหม่

พูดจบ เธอยึดหลังขึ้นตรงเดินออกมาจากคุกโดยไม่หันไปมอง เชิงเทียน อีกเลยเธอเดินออกไปอย่างรวดเร็ว…..

จนมาถึงประตูเหล็กบานใหญ่หน้าคุก เสียงปิดประตูเหล็กดัง

ขึ้น

เอวที่ยึดตรงเมื่อครู่ ก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลงใบหน้าขาวซีด พิง บนรั้วอย่างหมดแรง

กี่ปีแล้วนะวันที่ถูกพ่อกันว่า ผ่านมากี่ปีแล้วนะ

ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ที่คอยอยู่กับพ่อมาตลอด

ถ้าไม่ใช่เพราะเลือดของตระกูลที่ไหลวนอยู่ในตัวเธอเธอ เกรงว่าจะไม่สามารถทนไม่ได้นานถึงขนาดนี้ นํ้าตาของเธอ

ค่อยๆหยดลงมา………..
ในจิตใจของเธอ ก็เหมือนกับคุกข้างหลังไม่มีผิด

มีกำแพงสูงถูกสร้างขึ้นอยู่รอบๆเป็นจิตใจที่ถูกกักขังอยู่ในคุก แต่ทว่าคุกในใจเธอนี้ เป็นคุกที่จะถูกขังไปตลอดชีวิต……