ตอนที่ 11 เธอทําเรื่องแย่เข้าแล้ว

ตอนที่ 11 เธอทำเรื่องแย่เข้าแล้ว

หล่งข่งรีบออกมาจากรถใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห ฮอน! แค่ให้ดูแลผู้ชายคนเดียวแกยังทำไม่ได้เลยหรือ โชคดีที่ ฉันรออยู่ที่นี่ นึกว่าจะมีข่าวดี คนชั้นต่ำอย่างแกสรุปแล้วไปทำ เรื่องอะไรให้ประธานเหมิงโมโหอีกล่ะ แค่เขายกหูโทรศัพท์ก็ สามารถยกเลิกอนาจการแข่งขันของบริษัทติ้งซึ่งได้แล้ว”

เธอหวาดกลัวเล็กน้อย

ไม่คิดเลยว่าการกระทำของเป้หมิงไม่จะทำให้สถานการณ์เลว

ร้ายได้ขนาดนี้

และเธอก็ไม่เคยเห็นหลี่ยิ่งซึ่งโมโหเดือดดาลขนาดนี้มาก่อน เพราะเสียง โกรธของเขา ทําให้เธอเข้าใจต้นสายปลายเหตุของ เหตุการณ์คืนวันนี้อย่างถ่องแท้

ทันใดนั้น ความรู้สึกเย็นยะเยือกก็ได้แผ่ซ่านไปทั่วฝ่าเท้าของ

เธอ

เธอกัดฟันฟันกรอด ดวงตาประกายจ้องไปที่หลงซึ่งกำหมัด

แน่น

แท้ — ที่เรียกว่าคบหา คือให้เธอไปทำหน้าที่เป็นหญิง

โสเภณีชั้นหนึ่งดีๆนี่เอง
“หลี่ติ่งซึ่ง ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับแกเลยนะ ถ้าแกเป็นคนชั่วก็ เผยตัวมาแต่แรกเลยยังดีเสียกว่า”

หลี่ติ่งซึ่งรู้ดีว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด สายตาเขาปรากฏความ รู้สึกผิดขึ้นมาแวบหนึ่ง

แต่มันก็ไม่สามารถลบล้างไฟโกรธของเขาได้

“คิดบัญชีหรือ? ฮอนฉันทำทุกวิถีทาง ต้องผ่านอะไรมาบ้าง กว่าจะมาถึงวันนี้ แค่ให้แกไปดูแลผู้ชายแสนเพียบพร้อมที่ไม่ว่า ผู้หญิงคนไหนต่างก็โกรธเกลียดไม่ลง แกยังทำไม่ได้เรื่อง ไม่ใช่ แค่ทำแผนการใหญ่ของฉันฟัง ยังส่งผลกระทบไปถึงคนในบริษัท แล้วยังจะมีหน้ามาคิดบัญชีกับฉันอีกหรือห้ะ”หลี่ยิ่งซึ่งชี้ไปที่จมูก ของเธอแล้วค่าอย่างแรง “ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าตาของแก และ ยังรูปร่างสัดส่วนที่จัดว่าพอไปวัดไปวาได้ ไม่งั้นฉันคงไม่ให้แก เป็นคนทําหรอก แกคงไม่คิดว่าฉันมองเห็นความสามารถในตัว แกจริงๆหรอกนะ”

ฮอนโกรธจนอยากยกมือขึ้นตบหน้าหลี่ยิ่งซึ่ง

แต่กลับถูกเขายกมือขึ้นขวางไว้ ทำให้มือของเธอหยุดอยู่ กลางอากาศและยังจับข้อมือของเธอบีบจนเหมือนกระดูกแทบจะ แตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“ทำไม อยากฉันหรือ กูชอน ไม่รู้หรือว่าตัวแกมันเป็นพวกขั้น ขนาดไหน”

หลดิ่งซึ่งสะบัดมือเธอออกอย่างแรง
ร่างของฮอนล้มลงบนพื้น

ผิวหนังตรงหัวเข่าถลอกทันทีเลือดสีแดงสดไหลออกมา

เมื่อความจริงที่น่าสมเพชถูกเปิดเผย

ไม่เพียงแต่ร่างกายที่ได้รับเจ็บปวด จิตใจก็เจ็บปวดเช่นกัน

“ฮอน อย่าคิดว่าทําลายธุรกิจของฉันแล้ว ไม่ต้องรับผิดชอบ อะไรนะ พ่อเธอยังอยู่ในคุกใช่ไหม พรุ่งนี้ฉันจะให้พี่น้องที่อยู่ใน คุกไปปลอบขวัญพ่อเธอสักหน่อย ฮาฮา ไม่รู้ว่าร่างกายแม่ของ เธอจะรับเรื่องนี้ไหวรึเปล่านะ” หลี่ยิ่งซึ่งหัวเราะลั่น เสียงนั้น เหมือนแทงเข้าไปในใจที่กำลังสั่นระรัวของฮอน

น้ำเสียงในลำคอเธอแหบแห้ง “แก แกจะทําอะไร แกจะทำ อะไรตามใจไม่ได้นะ”

“ทําไมล่ะ กลัวหรือ”หลี่ยิ่งซึ่งหัวเราะอย่างไม่เกรงกลัว “เรื่อง หาบ้านไม่คามือฉันหรอก ฮอน เธอฟังไว้นะ เว้นแต่ว่าเธอจะ สามารถทำให้ประธานเปหนึ่งเปลี่ยนความคิดได้ ไม่อย่างนั้น ฉัน จะไม่ปล่อยเธอไปแน่ ฉันจะฝังเธอไปพร้อมกับครอบครัวของเธอ ซะเลย” พูดจบ เขาก็ถ่มน้ำลายลงบนพื้นอย่างน่ากลัวหมุนตัวกลับ เข้าไปในรถ แล้วขับรถจากไปอย่างอวดดี

ทิ้งฮอนให้นั่งสั่นเทาอยู่ข้างถนน

ตัวคนเดียว ใน ดินที่หนาวเหน็บ กำลังร้องไห้อย่าง เงียบๆ………เช้าวันรุ่งขึ้น

ฮอนที่กำลังอยู่ในห้วงความฝัน ถูกมีออบอุ่นปลุกให้ตื่น
“ชอนยอน ฮอนชอน ”

ฮอนค่อยๆลืมตาอย่างสะลึมสะลือ ใบหน้าอบอุ่นของแม่ สะท้อนอยู่ในดวงตา

ความอบอุ่นค่อยๆไหลเข้าไปในหัวใจที่ว่างเปล่าทันที

“อรุณสวัสดิ์ค่ะแม่”

เสียงเธอแทบเล็กน้อย

เมื่อคืนตอนกลับบ้าน ทุกคนในบ้านต่างพากันหลับหมดแล้ว

พออาบน้ำเสร็จ เธอก็ทำความสะอาดแผลที่หัวเข่า

ไม่กล้าเข้าไปในห้องเพราะกลัวจะทําให้พวกเขาตื่น เธอจึง นอนหลับอยู่บนโซฟาแทนใบหน้าของหยูพื้น กดดัน

“เมื่อเช้ามีสายจากเรือนจําโทรมา บอกว่าพ่อของลูก……

ยังพูดไม่จบ

ฮอนตกใจรีบลุกขึ้นนั่ง

น้ำตาก็ไหลออกมา

“แม่ เกิดอะไรขึ้น แม่อย่าเพิ่งร้องไห้ ค่อยๆพูดนะแม่”

หยูพื้น พยักหน้า แล้วมองเด็กน้อยที่กำลังหลับสนิทอยู่ใน

ห้อง

“อืม แม่จะไม่ร้อง หยางหยางจะได้ไม่ตกใจ

เธอรีบปาดน้ำตา แล้วพูดต่อ “พวกเขาบอกว่าตอนเข้าที่พ่อไป เข้าห้องน้ำ พ่อหกล้มจนหัวฟาดพื้นจนเลือดไหล แต่มันดูไม่เหมือนอุบัติเหตุเลย…. ฮอนหน้าซีด

คำพูดแสนโหดร้ายเมื่อคืนของหลี่ยิ่งซึ่งแวบผ่านขึ้นมาในหัว

รู้สึกเสียวสันหลังไม่หยุด แม่ ไม่ต้องกังวลนะ ตอนบ่ายถ้ามี เวลาหนูจะไปดูพ่อเอง

“ไม่ต้องหรอก ลูกต้องทำงาน เดี๋ยวแม่ไปเองดีกว่า

หยูพื้น น้ำตาคลอ ไม่รู้ว่าพ่อไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจ เข้าหรือเปล่า ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้” “แม่ หนูไม่ สบายใจ ร่างกายแม่แบกรับความเจ็บปวดไม่ไหวหรอก

ฮอนรู้สึกกลัวจนตัวสั่น เธอจะให้แม่ไปเองไม่ได้อย่างเด็ด

ขาด

“ฮอนฮอน ให้แม่ไปเถอะนะ ถ้าไม่เห็นพ่อด้วยตาของแม่เอง แม่ก็ไม่สบายใจ…….

และในตอนนี้ก็มีเสียงของเด็กน้อยลอยออกมาจากห้องนอน “อรุณสวัสดิ์ครับคุณยาย อรุณสวัสดิ์ครับแม่

ร่างเล็กนุ่มนิ่มก็โผเข้าใส่อ้อมกอดของฮอนท่าทางงอแง ดวงตาสะลึมสะลือ “แม่ ผมจะไปเยี่ยมคุณตากับคุณยายด้วยได้ ไหม”

ตั้งแต่หยางหยางอายุห้าขวบ มาถึงวันนี้ยังไม่เคยเห็นหน้าตา

สักครั้งเลย

“ไม่ได้”
ฮอนปฏิเสธลูกชายอย่างไม่ต้องคิดใบหน้าหล่อของหยาง หยาง มุยเหมือนเหมือนขนมปัง จากนั้นเขารีบหันไปงอแงกับหมู ฟัน ทันที

ดวงตากลมโตที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสา พูดขึ้นอย่างน่าเอ็นดู

“คุณยาย คุณตาเลือดไหลใช่ไหม เลือดไหลอาจจะตายก็ได้ ยายไม่อยากให้ได้เห็นหน้าหยางหยางเป็นครั้งสุดท้ายหรือ หยางหยางเป็นเด็กดีขนาดนี้ และยังหล่ออีก ถ้าตาไม่เห็นหน้า หยางหยางต้องตายตาไม่หลับแน่ๆ ……

สอนกลอกตาขึ้นอย่างเอือมระอา แล้วเอื้อมมือไปดึงหูของ เด็กตัวเล็ก เธอคว้าร่างเล็กเหมือนกับหนอนแก้วที่งอแงอยู่กับห ยูฟัน เข้ามาจับไว้แน่น “ลูกบ้า พูดอะไรแบบนี้”