บทที่ 5

“เรียน่า อย่าโกรธพ่อเขาเลยนะ พ่อเขาทำเพราะรักและ หวังดีกับลูกนะ”

“เรียน่ารู้ค่ะแม่ แต่เรียน่า….

“แม่จะไม่พูดเรื่องนี้กับเรียน่าอีกเพราะพ่อเขาได้พูดไป แล้ว แต่ที่แม่อยากจะพูดกับลูกก็คือ การรอคอยมันไม่ผิด หรอกนะเรียน่า แต่การยื่นมือออกไปข้างหน้าเพื่อไขว่คว้า สิ่งนั้นมาเป็นของตัวเองบางครั้งมันก็ดีกว่าการรอคอยที่ ไม่มีจุดหมายนะลูก”

สิราเลื่อนมือลงมากุมมือบางไว้เบาๆ เธอรู้ว่าลูกสาวรู้สึก ยังไงกับเด็กชายที่เคยเอ่ยคำมั่นสัญญาเอาไว้และจดจำ ทุกคำพูดไว้ในจิตใจตลอดเวลา บางทีอาจจะถึงเวลาที่ เรียน่าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อพิสูจน์ความรู้สึกที่อาจ เปลี่ยนไปของชายหนุ่ม

“เรียน่ารู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อม

“พร้อมหรือไม่พร้อมอยู่ที่ตัวเราคิดที่จะลงมือทำหรือ เปล่านะเรียน่า หากเราไม่คิดที่จะลงมือทำมันก็ไม่มีคำว่า พร้อมแล้วคนคนนั้นก็จะไม่มีวันเป็นของเขา”

“แม่คะ…”
“เก็บคำพูดของแม่เอาไปคิดนะเรียน่า แต่ตอนนี้เราไปรอ พ่อเขาที่ห้องอาหารดีกว่านะ”

ใบหน้างามงอ สุดท้ายเธอก็ต้องรอร่วมโต๊ะอาหาร กับพ่อทั้งที่อยากจะหลบหน้า แต่แม่ก็ดันพูดถ่วงเวลาจน ได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านเข้ามาของลุงฟิเดลิโอกับพ่อ ทำไมถึงมีแต่เรื่องน่าหงุดหงิดอย่างนี้นะ!

มื้อเย็นที่น่าอึดอัดจบลงไปแล้ว ถึงแม้พ่อไม่พูดเรื่องนั้น ขึ้นมาอีกแต่เธอก็รู้สึกอึดอัดอยู่ดีกับการนั่งรับประทาน อาหารด้วยความเงียบและไม่มีใครยอมปริปากพูดอะไร นอกจากแม่ที่พยายามชวนทั้งเธอและพ่อคุยนั่นนี่อยู่ ตลอดเวลา

จนกระทั่งถึงเวลาที่ทุกคนแยกย้ายไปยังห้องของตัวเอง เรียน่าจึงขอตัวลุกออกจากโต๊ะอาหารเป็นคนแรก

กาเรนเดินตามเรียน่าขึ้นไปยังห้องนอนแล้วปิดประตูเมื่อ ทั้งคู่เข้าไปในห้องเรียบร้อยแล้ว เป็นกิจวัตรประจำวันที่ ชายหนุ่มจะเดินตามขึ้นมาบนห้อง แต่สิ่งที่แปลกไปจาก ทุกวันคือใบหน้างามที่งอด้วยความโมโหโมโหจนต้อง เอ่ยย้ำเพราะทนดูการเอาจนใจออกนอกหน้าของโรเซตา ไม่ไหว และยิ่งชายหนุ่มไม่มีท่าทีขัดขืนใดๆ ยิ่งทำให้คิด ไปไกลว่ากาเรนอาจจะมีใจให้โรเซตา ซ้ำยังมีเหตุการณ์ และปัญหาเข้ามาสั่นคลอนความรู้สึกให้หวั่นไหวอีกเธอ จึงทนไม่ได้
เรียน่าหันหน้ากลับมาหากาเรนที่ยืนอยู่ด้านหลังแล้วก ระโดดกอดขายหนุ่มไว้แน่น ร่างสูงใหญ่รับร่างเล็กไว้ ในอ้อมกอดด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มีก่อนจะรู้สึกตัวว่า ไม่ควรทําแบบนี้จึงพยายามดันตัวออกห่าง แต่เรียน่าทึ่ ตัดสินใจแล้วว่าจะเดินหน้าเป็นฝ่ายรุกกลับเขย่งปลาย เท้าขึ้นแล้วเงยหน้าจูบริมฝีปากหยักด้วยท่าทางเงอะงะ ของคนไม่มีประสบการณ์ กาเรนแทบคลั่งตายในความ อ่อนหวานไร้เดียงสาของคนในอ้อมกอดเผลอปล่อยใจ จูบตอบแล้วเบียดร่างแนบชิดด้วยความรัก

“อ่า…” เรียน่ากลั้นเสียงครางไว้ไม่อยู่เมื่อถูกชายหนุ่ม พรมจูบไปทั่วต้นคอขาวผ่อง ความร้อนจากริมฝีปากหยัก แผ่ซ่านไปทั่วร่าง แต่แล้วเขากลับหยุดชะงักแล้วดันตัว เธอออกห่าง

“ทำไม…”

“อย่าทำอย่างนี้เรียน่า” มือใหญ่ปลดแขนเล็กที่คล้องคอ ออกทั้งที่ใจเต้นแรงอยากจะกอดรัดร่างบางไว้กับตัวใจจะ ขาด

“ทำไมจะไม่ได้ละเมื่อก่อนเราก็นอนด้วยกันทุกคืน

นั่นมันตอนยังเด็กแต่ดูตอนนี้สิ อกเป็นอกเอวเป็นเอว ใครจะอดใจไม่ทำอะไรไหว อยากจะเถียงใจจะขาดแต่ก็ เลือกที่จะเงียบไว้เพราะถึงพูดอะไรออกไปคำพูดเดิมๆก็จะวนกลับมา

“สัญญาของเราละ กาเรนสัญญาว่าจะแต่งงานกับเรียน่า จะให้เรียน่าเป็นเจ้าสาวกาเรนลืมแล้วหรือไง”

ดวงตากลมโตตัดพ้อทั้งน้ำตา ทั้งที่จำและรอคอยเสมอ มาแต่เขากลับทำเหมือนคำสัญญานั้นไม่มีความหมาย

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะเรียน่า”

แค่เห็นน้ำตาหัวใจก็สั่นไหว เขาไม่เคยลืมคำสัญญาไม่ เคยลืมว่ารักหล่อนมากขนาดไหนและจะรักตลอดไปแต่ มันเป็นไปไม่ได้ มือขวาที่ต่ำต้อยอย่างเขาไม่อาจเอื้อม คว้าเจ้าหญิงลงมาตกต่ำกับเขา ผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลย

“แล้วมันเป็นยังไง

กาเรนหลบตา เขาไม่อาจทนมองใบหน้าที่เต็มไปด้วย คราบน้ำตาของคนที่รักได้ มันเจ็บปวดมากเหลือเกินที่ ต้องทนมองคนที่รักร้องไห้ ความรู้สึกที่ไม่อาจตอบแทน ได้แม้ใจอยากจะรักหล่อนใจจะขาด