บทที่ 4

รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดหน้าประตูบ้านในเวลา หนึ่งทุ่ม ร่างระหงของผู้ช่วยพ่อบ้านรีบเดินมารับเจ้าหญิง ของบ้านและชายหนุ่มผู้เป็นที่รักตามหน้าที่ เมื่อเปิดประตู ด้านหลังร่างบางที่สวมเสื้อคลุมจนมืดก็ก้าวลงจากรถตาม ด้วยบอดิการ์ดหนุ่มที่เปิดประตูรถด้านหน้าแล้วก้าวตาม ร่างของผู้เป็นนายเข้าไปในบ้านไม่ให้คลาดสายตา ถึงแม้ ด้านนอกจะหนาวเพียงใดแต่เมื่อก้าวเข้าไปในบ้านความ อุ่นสบายจากเครื่องทำความร้อนขนาดใหญ่ที่ติดตั้งไว้ทั่ว บ้านก็ทำให้ร่างกายของเรียน่าอบอุ่นขึ้น จนสามารถถอด เสื้อคลุมหนาออกจากตัวยื่นให้โรเซตาแล้วเดินเข้าไปหา มารดาในห้องนั่งเล่น

“โรเซตาถอดเสื้อคลุมให้นะ” เสียงหวานดึงความสนใจ ของเรียน่าให้หันกลับไปมอง

รอยยิ้มสดใสกระตือรือร้นถอดเสื้อคลุมตัวหนาออกจาก ร่างของชายหนุ่ม สองมือโอบเสื้อตัวใหญ่ไว้ในมือเขย่ง ปลายเท้าปัดเศษหิมะที่ติดเส้นผมหนาหยักของชายหนุ่ม จนริมฝีปากแดงอวบอิ่มเฉียดริมฝีปากของกาเรนไปเพียง เล็กน้อย เธอรู้ว่าโรเซตารู้สึกยังไงกับกาเรนแต่ผู้ชายคนนี้ เป็นของเธอใครก็อย่าคิดมาแย่งเป็นอันขาด

“เสร็จแล้วตามฉันไปที่ห้องด้วยนะกาเรน” เรียน่า พยายามข่มเสียงตัวเองไม่ให้สั่นได้แต่ไม่อาจข่มความ แข็งกระด้างในน้ำเสียงได้
หลังจากที่ชายตามองคนทั้งคู่ให้รู้ว่าเธอไม่พอใจกับการ ดูแลจนออกนอกหน้าของโรเซตา เรียน่าก็เดินเข้าไปยัง ห้องนั่งเล่นที่มีร่างสมส่วนของมารดานั่งถักไหมพรมให้กับ เธอและพ่อด้วยความสุข ตามนิสัยที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่ เด็ก

หญิงไทยร่างเล็กหน้าตาอ่อนหวานไม่ว่าจะมองกี่ทีก็ไม่มี เค้าที่จะสยบเจ้าพ่อมาเฟียอย่างเอนริคได้ แต่หล่อนกลับ สามารถกุมหัวใจและชีวิตของผู้ชายคนนี้ได้เพียงแค่ใช้ ใจที่บริสุทธิ์ชี้นำทางเอาชนะใจที่แข็งกระด้างของเจ้าพ่อ มาเฟียลงได้ มาดามสิรา หญิงไทยแท้ที่เดินทางข้ามน้ำ ข้ามทะเลมาเป็นแม่บ้านแม่เรือนให้กับมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ แห่งอิตาลีจนมีโซ่ทองคล้องใจผูกพันรักทั้งคู่ไว้ด้วยกันมา ตลอดเกือบสามสิบปีนั่นก็คือ เรียน่าหรือสรินา เจอร์ราโด เจ้าหญิงน้อยที่เติบโตขึ้นมาเป็นเจ้าหญิงที่สวยงามวันนี้

แต่หากใครที่คิดว่ามาดามสิราจะอ่อนแอเหมือนนิสัย เรียบร้อยที่เห็นภายนอกแล้วละก็คงคิดผิดแน่นอน เพราะ หล่อนสามารถหยิบปืนขึ้นมายิงศัตรูได้อย่างสบายๆ ใน ขณะที่คู่ต่อสู้แน่นิ่งลงไปด้วยลูกปืนที่ออกจากรังเพลิง เพียงลูกเดียวและการต่อสู้ระยะประชิดที่ไม่เป็นสองลอง ใครก็เก่งไม่แพ้เรียน่าผู้เป็นลูกสาว แต่หญิงสาวเลือกที่ จะไม่อวดความสามารถของตัวเองให้ใครได้รู้ หากไม่ใช่ คนในวงการมาเฟียที่เคยเห็นทุกด้านของหล่อนก็คงไม่มี ใครรู้ว่าหล่อนเป็นมือปืนในร่างแม่บ้านแสนดีนั่นเอง
“แม่คะ” เสียงเรียกของเรียน่าทำให้สีราต้องเงยหน้า ขึ้นมามองลูกสาวที่เดินเข้ามานั่งลงที่โซฟาด้านข้างด้วย ใบหน้างอ เหมือนคนที่ถูกขัดใจ

มือนิ่มเริ่มมีริ้วรอยตามวัยปล่อยมือจากไหมพรมในมือ เอื้อมไปลูบศีรษะทยได้รูปที่ปกคลุมด้วยผมสีน้ำตาลนุ่ม สลวยของลูกสาวเพียงคนเดียวด้วยความรักใคร่ ใบหน้า งามงอเหมือนเด็กถูกขัดใจกำลังออดอ้อนมารดาตาม นิสัยของลูกคนเดียวและเรื่องที่ทำให้เจ้าหญิงเรียน่า หงุดหงิดได้ในโลกนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องของชายหนุ่มคนนั้น ที่กุมหัวใจลูกสาวเธอมาตลอดกาล

กาเรน!

“กลับมาแล้วเหรอ โมโหอะไรมาหรือว่าโมโหหิว แม่ เตรียมของโปรดลูกไว้ด้วยนะจะทานเลยหรือเปล่าหรือจะ รอพ่อเขากลับมาก่อน”

“ไม่ค่ะ วันนี้เรียน่าไม่อยากรอทานอาหารกับคุณพ่อ”

“พ่อเขาทำอะไรให้โมโหละถึงไม่อยากรอทานกับพ่อ

เขา”

“ก็คงมีอยู่เรื่องเดียวนั่นแหละค่ะ”

สิรายิ้มน้อยๆ ให้ลูกสาว ไม่ว่าจะผ่านมากี่เดือนกี่ปีเรียน่าก็คือเด็กหญิงเรียน่าในสายตาของเธอตลอดเวลา มืออุ่นของสิราเลื่อนลงมาด้านข้างประคองใบหน้าของ เรียน่าไว้แผ่วเบา ความรักจากแม่อ่อนหวานทะนุถนอม บอบบางหากแต่พ่อคือความแข็งแกร่งจนบางครั้งติดแข็ง กระด้างจนไม่รู้วิธีพูดให้ลูกสาวเข้าใจถึงความหวังดีของ ตัวเอง และครั้งนี้ก็คงไม่ต่างกันเมื่อเรื่องที่เอนริคจะพูดกับ ลูกสาวนั้นคงไม่พ้นเรื่องคู่ชีวิตและการขึ้นครองตำแหน่ง หัวหน้ากลุ่ม