บทที่ 3

“แต่พ่ออยากให้เรียน่าฝึกตั้งแต่ตอนนี้เพื่อให้ทุกคนนับ น่าถือตาและเชื่อฟังในคำสั่งของลูก”

ที่จริงทุกวันนี้ลูกน้องทุกคนก็กลัวเรียน่าจนหัวหดใน ความโหดและเด็ดขาดพอๆ กับที่กลัวเขา แต่เขาก็อยาก จะให้หล่อนได้รับการฝึกฝนตั้งแต่วันนี้ในตอนที่เขายัง สามารถดูแลคุ้มครองได้เต็มที่ไม่ต้องรีบร้อนเมื่อกลาย เป็นไม้ใกล้ฝั่งจนไม่สามารถทำอะไรได้ แต่ก็รู้ว่าเรียน่าหัว รั้นและดื้อดึงไม่ยอมทำง่ายๆ หากเรื่องนั้นขัดใจและไม่ใช่ ความต้องการของหล่อน

“แล้วยังไงคะ พ่อจะบังคับให้เรียน่าแต่งงานหรือไง”

“พ่อไม่ได้บังคับ แต่พ่ออยากจะให้ลูกเริ่มคบหาดูใจกับ ใครสักคนได้แล้ว”

“มันก็เหมือนกันนั่นแหละค่ะ พ่อก็รู้ว่าเรียน่ารู้สึกยังไง แล้วทำไมต้องบังคับเรียน่าด้วยคะ”

“เรียน่าฟังพ่อนะ พ่อรู้ว่าลูกรู้สึกยังไงแต่บางสิ่งบางอย่าง เราจะคอยไปจนแก่ไม่ได้ ในเมื่อเรายังมีภาระหน้าที่ที่ต้อง ดูแล ลูกต้องคิดถึงคนหมู่มากก่อนที่จะคิดถึงเรื่องตัวเอง”

เอนริคกุมมือลูกสาวไว้หลวมๆ เขารู้ว่าเรียน่ารู้สึกยังไงกับลูกชายของฟีเตลิโอซึ่งและไม่เคยต่อต้านเพราะชาย หนุ่มก็เหมือนลูกหลานที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก แต่กาเรน ถ่อมเนื้อถ่อมตัวเหมือนพ่อของเขาที่ไม่กล้าทำอะไรจึงได้ แต่ปล่อยให้ทุกวันผ่านเลยไปโดยที่ไม่ทำอะไรเลย

“เรียน่ารู้ค่ะ แต่เรียน่าไม่เคยลืมสัญญาถึงแม้มันจะผ่าน มายี่สิบสองปีแล้วก็ตามและถึงแม้จะผ่านไปอีกกี่ปีเรียน่า ก็จะรอ”

“แต่เราไม่รู้อนาคตวันพรุ่งนี้นะเรียน่า หากพ่อเป็นอะไร ขึ้นมาลูกจะทำยังไง”

“พ่อไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอกค่ะ และเพราะเราไม่รู้ อนาคตไงคะเรียน่าถึงรอ รอว่าวันพรุ่งนี้เขาจะขอเรียน่า แต่งงานสักที”

ร่างบางลุกขึ้นแล้วขอตัวออกจากห้อง แต่เมื่อปิดประตู เรียบร้อยแล้วเรียน่ากลับยังไม่กลับเข้าห้องทำงานตัวเอง กลับเดินไปยังประตูกระจกที่สามารถเปิดออกไปยังสวน ขนาดเล็กที่จัดไว้พักผ่อนที่ระเบียงด้านนอก แล้วยืนมอง หิมะที่ตกลงมาไม่ขาดสายเป็นกองอยู่บนหลังคาตึกสูง ที่แทรกตัวตามตึกรามบ้านช่องที่ก่อด้วยอิฐสีน้ำตาลให้ ความรู้สึกหดหู่เหมือนจิตใจที่หม่นหมองแล้วคิดถึงเรื่องที่ กำลังจะเข้ามาในชีวิตของเธอ

คำสัญญาที่ไม่เคยลืม เฝ้ารอคอยมาตลอดว่าวันใดวันหนึ่งจะได้ยินคํานั้นออกจากปากคนที่เธอรักมาตลอด ยี่สิบหกปี ไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะยังจำคำสัญญานั้นได้อยู่ หรือเปล่าแต่สำหรับเธอแล้วไม่เคยที่จะลืม อากาศหนาว ข้างนอกหนาวเพียงไรยังไม่เท่าความเย็นชาของคนบาง คนที่ปล่อยให้เธอรออย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าน้ำแข็งที่ เกาะกินใจของเขาจะละลายลงเมื่อไหร่ แต่ใจเธอกำลัง ร้อนเป็นไฟเพราะภาระหน้าที่กำลังบีบบังคับใจให้ต้อง เดินหน้าต่อไปแล้วจะให้เธอทำยังไงในเมื่อใจมันรักแค่ เขาคนเดียว

“ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นด้านหลัง เพราะ ความเป็นห่วงที่เห็นเจ้าของห้องออกมานานมากจนผิด สังเกตจึงต้องออกมาตามหาด้วยกลัวว่าอาจจะมีอะไรเกิด ขึ้น

“ไม่มีอะไร แค่คิดอะไรเพลินๆ นะ” เรียน่าหันไปยิ้มให้กับ ชายหนุ่ม

“จะกลับบ้านเลยไหม” กาเรนมองรอยยิ้มที่ดูฝืนมาก เหลือเกินในสายตาของเขาถึงจะบอกว่าไม่มีอะไรแต่ก็อด เป็นห่วงไม่ได้

คำพูดที่เหมือนจะไม่มีอะไรแต่แฝงไปด้วยความห่วงใย จนแอบดีใจขึ้นมาไม่ได้ทุกครั้งที่ได้ยิน ไม่ใช่คำพูดหวาน หูแต่เป็นคำพูดที่ใส่ใจถึงความรู้สึกของเธอว่าต้องการ อะไรมากกว่าจะเอาใจเพื่อเอาหน้าเหมือนลูกน้องคนอื่นๆ
“ยังค่ะ เหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงเรียน่าอยากทำงานเสร็จ ก่อนแล้วค่อยกลับ” กาเรนพยักหน้ารับ เธอจึงเดินกลับ เข้าไปทำงานตามเดิมโดยมีชายหนุ่มคอยอยู่เคียงข้าง ตลอดเวลาเช่นเดิม

บ้านหลังใหญ่สไตล์อิตาเลี่ยนคันทรี่เด่นสะดุดตาตั้งอยู่ กลางเนินเขาขนาดย่อมชานเมืองกรุงโรมคือคฤหาสน์ เก่าแก่ของตระกูลเจอร์ราโด สิ่งก่อสร้างที่กลมกลืนกับ ธรรมชาติงดงามและภูมิอากาศสบายๆ ของประเทศ อิตาลีคือบ้านที่อบอุ่นมาตั้งแต่เกิด รอบตัวบ้านเต็มไป ด้วยต้นไม้คอยให้ร่มเงาและสะท้อนเปลวแดดในตอน กลางวันที่คอยแผดเผาสิ่งมีชีวิตให้ร้อนระอุ ชานระเบียง ประดับด้วยเถาองุ่นที่ให้ร่มเงาและความร่มรื่นกับตัวบ้าน ฝาบ้านทำด้วยอิฐที่ทาด้วยสีขาวตัดกับหินธรรมชาติให้ ความรู้สึกเรียบง่ายและอบอุ่น แต่ในฤดูหนาวอย่างนี้ คงไม่สามารถมองเห็นได้มากกว่าหิมะขาวโพลนไปทั่ว บริเวณเท่านั้น