ตอนที่ 1

สาวใช้ดึงบานประตูไม้แกะสลักตรงหน้าเปิดกว้างออก ก่อนจะโค้งศีรษะให้กับผู้มาเยือนอย่างหล่อนด้วยความ นอบน้อม

“เชิญค่ะคุณม่านทอง นายท่านรออยู่ด้านในค่ะ”

ม่านทองระบายยิ้มพร้อมกล่าวขอบคุณ ก่อนจะก้าวเท้า ข้ามธรณีประตูเข้าไปข้างใน ร่างเล็กยืนเคว้งคว้างอยู่ ท่ามกลางห้องทำงานขนาดใหญ่ หญิงสาวมองสำรวจไป รอบๆ ตัวอย่างตื่นตาตื่นใจ สมแล้วล่ะที่ตระกูล นิธิโภคิน ติดหนึ่งในสิบของมหาเศรษฐีโลก

“สวัสดีหนูม่านทอง

เสียงแหบเล็กน้อยของเจ้าของห้องทำงานทำให้คนที่ กําลังสอดส่ายสายตามองสํารวจไปทั่วห้องอย่างม่านทอง สะดุ้งน้อยๆ หญิงสาวรีบหันกลับมายังต้นเสียงทันที และ ก็ได้เห็นว่าวิทวัสพึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำด้านในสุด

สวัสดีค่ะคุณลุงวิทวัส”

ม่านทองรีบยกมือไหว้อย่างอ่อนช้อย
“ไหว้พระเถอะหนูม่านทอง”

วิทวัสมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพึงพอใจ ชายชรา หย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานไม้ขนาดใหญ่ พร้อมกับเชื้อเชิญหล่อน

“นั่งก่อนสิ ลุงมีเรื่องจะคุยด้วย”

ม่านทองยิ้มบางๆ พลางทำตามคำสั่ง หล่อนทรุดกาย ลงนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน และมองชายชราคู่สนทนา อย่างสนอกสนใจ

ชายชราอมยิ้ม กวาดมองดวงหน้าสวยหวานของสตรี ตรงหน้าอย่างชื่นชม เขารู้อยู่แล้วว่าลูกสาวของวัตถา สะสวย แต่ไม่คิดว่าจะสวยงามได้ขนาดนี้ สวยกว่าวัตถา ตอนสาวๆ เสียอีก

“เมื่อคืนหลับสบายดีหรือเปล่าล่ะ”

“ม่านหลับเป็นตายเลยค่ะคุณลุง คงเป็นเพราะที่นี่ บรรยากาศดีมาก”

วิทวัสพยักหน้าน้อยๆ พลางมองเลยออกไปนอกบาน หน้าต่างที่เปิดกว้างเอาไว้ ทิวเขาสูงอยู่จรดกับขอบฟ้าสี คราม
“ตอนเด็กๆ ลูกชายของลุงชอบที่นี่มาก”

หญิงสาวนั่งนิ่งฟังอย่างสนใจ

“ดังนั้นเมื่อเขาป่วย ลุงถึงได้พาเขามาพักรักษาตัวที่นี่”

ดวงตาของวิทวัสเต็มไปด้วยความเป็นกังวลใจยามเลื่อน มาจับจ้องที่ใบหน้าของหล่อน

“หนูม่านทองคงได้ข่าวมาบ้างแล้วว่าพี่เขา… ประสบ อุบัติเหตุที่รัสเซีย”

“ค่ะ ม่านได้ยินมาบ้าง แต่ตอนนี้พี่เขาคง… สบายดีแล้ว

ใช่ไหมคะ”

คำถามของหล่อนเหมือนทำร้ายจิตใจของคู่สนทนา

มากมายนัก เพราะดวงตาของวิทวัสแดงก่ำขึ้นมาในทันที ม่านทองตกใจ

“เอ่อ… ม่าน… ขอโทษค่ะ”

เสียงถอดถอนใจเบาๆ ของคู่สนทนาทำให้ม่านทองรู้สึก หนักอึ้งในอก อาจจะมีอะไรสักอย่างที่หล่อนยังไม่รู้

“พี่เขายังไม่หายดี”
ม่านทองระบายยิ้มและพูดออกไปอย่างจริงใจ “คุณลุง ไม่ต้องกังวลนะคะ ม่านเรียนจบพยาบาลมา ม่านจะดูแล พี่เขาเองค่ะ”

ก็เพราะม่านทองเรียนพยาบาลยังไงล่ะ เขาถึงยินยอม ให้เปลี่ยนตัวเจ้าสาวจากสไบนางมาเป็นม่านทองโดยไม่ ขัดข้อง

“เอ่อ ว่าแต่พี่เขายังมีปัญหาตรงไหนอยู่คะ”

ที่หล่อนถามก็เพราะตั้งแต่เมื่อวานตอนที่มาถึง หล่อน ยังไม่ได้พบ ยังไม่ได้เห็นหน้าว่าที่เจ้าบ่าวของตัวเองเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปหมกตัวอยู่ที่ไหน หรือถ้าจะให้พูด ตามความเป็นจริง หล่อนแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับจอมราช นิธิโภคินคนนี้เลย

นอกจากเรื่องที่เป็นลูกชายของคุณลุงวิทวัส

จอมราช นิธิโภคิน ยังคงเป็นความลับสำหรับหล่อน จนถึงขณะนี้

“ม่านจะได้ดูแลได้อย่างตรงจุด

ความกังวลของวิทวัสเพิ่มมากขึ้นจนหล่อนเห็นได้อย่างชัดเจน
“พี่เขาตาบอด”

“ตาบอด?”

ผู้ชายผมสีดอกเลาผงกศีรษะเล็กน้อย พลางมองหล่อน ด้วยสายตาขอความเห็นใจ

“หนูม่านทองคง… ไม่รังเกียจพี่เขาใช่ไหม”

หญิงสาวส่ายหน้าโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยแม้แต่น้อย ทำไมหล่อนต้องรังเกียจด้วยล่ะ ในเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นมัน ไม่ใช่ความผิดของจอมราชสักหน่อย มันเป็นอุบัติเหตุต่าง

หาก

“คุณลุงอย่าคิดแบบนั้นสิคะ ม่านไม่มีทางรังเกียจพี่เขา หรอกค่ะ”

“ลูกชายของลุงโชคดีเหลือเกิน ที่ได้เจอผู้หญิงดีๆ แบบ หนูม่านทอง”

ม่านทองระบายยิ้ม หัวใจเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“ม่านสัญญาว่าจะดูแลพี่เขาเองค่ะ คุณลุงไม่ต้องเป็น กังวลนะคะ”
“ขอบใจมากหนูม่านทอง ได้ยินแบบนี้แล้วลุงก็คงเดิน ทางไปรัสเซียอย่างสบายใจ”

คงฟังเลิกคิ้วสูง เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“นี่คุณลุง… จะไม่อยู่เหรอคะ”

“ใช่ ก็ตั้งแต่ที่ลูกชายของลุงประสบอุบัติเหตุ สาขาที่ รัสเซียก็ไม่มีใครไปดูแลเลย ซึ่งตอนนี้ก็เกิดปัญหาใหญ่ ลุงคงต้องเดินทางไปจัดการสักพัก”

แม้จะรู้สึกเหมือนถูกนำมาปล่อยทิ้งไว้กลางผืนทะเลคลั่ง แต่ม่านทองก็เข้าใจเหตุผลของคู่สนทนา หล่อนยิ้มน้อยๆ

“ม่านเข้าใจค่ะ”

“ขอบใจมากนะหนูม่านทอง” วิทวัสมองหญิงสาวด้วย ความซาบซึ้งใจ “อย่าทอดทิ้งพี่เขาเด็ดขาดนะ ลุงขอร้อง ล่ะ”

แม้จะรู้สึกมึนงงกับคำพูดของคู่สนทนาอยู่บ้าง แต่ม่าน ทองก็พยักหน้ารับ “ค่ะ ม่านสัญญา ม่านจะดูแลพี่เขา อย่างดี ไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลยค่ะ”
“ขอบใจมาก ขอบใจจริงๆ”

“เอ่อ ว่าแต่คุณลุงจะออกเดินทางเมื่อไหร่คะ”

“วันพรุ่งนี้น่ะหนูม่านทอง”

ม่านทองนั่งคุยอยู่กับวิทวัสภายในห้องทำงานอยู่อีกไม่ นานก็ขอตัวออกไป แต่ยังไม่ทันจะได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้เลย เสียงเอะอะโวยวายพร้อมๆ กับเสียงแก้วแตกก็ดังก้องขึ้น ม่านทองหันไปจ้องหน้าวิทวัสอย่างสงสัย แต่ชายผมสีด อกเลากลับไม่อาจจะไขข้อข้องใจให้ได้ นอกจากนั่งยิ้ม หน้าเจื่อนๆ เพียงเท่านั้น

“ม่านขอตัวก่อนนะคะคุณลุง”