ตอนที่ 4
“ที่นี่เคยมีคนตายมาก่อนอย่างนั้นหรือคะ?!”
ม่านทองไม่ใช่คนกลัวผี ไม่ใช่คนจิตอ่อน แต่พอได้ฟัง คำบอกเล่าของธีรดลลูกน้องคนสนิทของจอมราช เส้น ประสาทบางส่วนภายในกายกลับสั่นระริก คฤหาสน์ สไตล์วิคตอเรียนที่เคยสวยงามตอนนี้กลับดูวังเวงขึ้นมา เฉียบพลัน
“ใช่ครับ เธอเป็นพยาบาลคนแรกที่มาดูแลนายน้อย”
คนพูดสีหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึก ตรงกันข้ามกับหล่อน ที่หน้าซีดเผือด
“แล้ว… แล้วเธอหายไปไหนคะ”
“ไม่มีใครรู้ครับ จนหนึ่งอาทิตย์ต่อมา คนสวนถึงได้พบ ร่างของเธอขึ้นอืดอยู่สวนหลังบ้าน ใต้ต้นลีลาวดี”
ม่านทองแทบจะกระโจนออกจากใต้ต้นลีลาวดีที่ยืนอยู่ แทบไม่ทัน
คงไม่ใช่ต้นนี้ใช่ไหม” “คง…คง
“ผมก็จำไม่ได้หรอกครับว่ามันต้นไหน” ธีรดลหรี่ตามองหน้าหล่อน
“แต่สิ่งที่ผมจำได้แม่นก็คือใต้ต้นลีลาวดีแทบทุกต้น เคย เป็นหลุมศพมาแล้ว”
“ว่าไงนะคะ?”
หัวใจสาวเต้นแรงระรัว ความหวาดกลัวแล่นพล่านไปทั่ว ทั้งร่าง ฉับพลันท้องฟ้าที่สว่างไสวก็มืดครึ้มลง หญิงสาว แทบช็อก
“งั้นก็แสดงว่า… ไม่ใช่ศพเดียว”
“สามศพครับ”
ม่านทองยกมือขึ้นทาบอก ขยับเข้ามายืนใกล้ธีรดลมาก ยิ่งขึ้น หล่อนไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าที่นี่จะมีประวัติน่าสะ พรึงกลัวแบบนี้
“แล้ว… แล้วจับฆาตกรได้หรือยังคะ”
คู่สนทนาของหล่อนส่ายหน้าน้อยๆ พลางมองหล่อน ด้วยสายตามืดลึกพอๆ กับท้องฟ้าในยามนี้เลย
“ยังครับ”
“ทะ ทําไมยังจับไม่ได้ล่ะคะ ในเมื่อ… มีคนตายทั้งสาม ศพ”
“ก็เพราะคนที่น่าสงสัยที่สุดเป็นลูกชายเจ้าของบ้านยัง ไงล่ะครับ”
ร่างสาวแข็งทื่อราวกับถูกสาป กลีบปากอิ่มเผยอค้าง ด้วยความตกใจ
“มะ หมาย… หมายความว่า…”
“คุณก็ระวังตัวให้ดีก็แล้วกันครับ ผมไม่อยากให้คุณเป็น ศพที่สี่”
ระเบิดหลอนประสาทที่ถูกจุดชนวนเรียบร้อยแล้วถูก ยัดมาใส่มือของหล่อนเอาไว้ถึงสองลูก หญิงสาวหน้าซีด เผือดปากคอสั่น
“ฉัน… ฉันคงไม่โชคร้ายขนาดนั้น… หรอกค่ะ…”
ธีรดลที่กำลังจะเดินจากไปชะงักเท้า พร้อมกับเสียง หัวเราะเยือกเย็นที่ดังขึ้น “แต่เท่าที่ผมเห็น… คุณก็ไม่ใช่ คนโชคดีนะครับ คุณม่านทอง”
“คุณ… คุณหมายว่า…”
“ไปจากที่นี่ซะเถอะครับ แล้วคุณจะปลอดภัย”
แล้วคู่สนทนาที่ปลุกความหลอนกระพือพรึ่บขึ้นในสมอง ของหล่อนก็เดินจากไปเงียบๆ ทิ้งให้หล่อนยืนเคว้งคว้าง วังเวงอยู่เพียงลำพัง ม่านทองหมุนมองรอบกายด้วยความ ขลาดกลัว ฉับพลันเสียงกิ่งไม้หักก็ดังขึ้นด้านหลัง
“ใครน่ะ” หันกลับไปมองแต่ก็ไม่พบใคร หญิงสาวยิ่งกลัว มากขึ้น
“ออกมานะ อย่ามาเล่นแบบนี้นะ”
ไม่มีเสียงตอบรับนอกจากเสียงลมพัดแรงๆ ผ่านไปมา ม่านทองขาสั่น ก่อนจะตัดสินใจรีบกลับเข้าไปภายใน คฤหาสน์หลังงามด้วยความขลาดกลัวเป็นที่สุด
“นายน้อยครับ
ธีรดลเคาะประตูห้องสองครั้ง และก็รอจนคนในห้องเอ่ย อนุญาตจึงเปิดประตูเข้าไป ร่างสูงใหญ่ของจอมราชยืน กอดอกมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ผมทำตามคำสั่งของนายน้อยเรียบร้อยแล้วครับ”
คนฟังยิ้มหยัน มุมปาก พร้อมกับหมุนตัวกลับมา ดวงตา สีนิลเนื้อดีเต็มไปด้วยความพึงพอใจ
“ดีมาก แล้วแม่นั่นเป็นยังไงบ้าง ยอมกลับไปหรือเปล่า”
“ผมไม่ทราบครับ คุณม่านทองเธอไม่ได้พูดอะไร”
“ไม่ได้พูดอะไร” จอมราชทวนคำพูดของคนสนิทก่อน จะตวาดออกมา “ไม่ได้พูดอะไรออกมา งั้นก็แสดงว่าเธอ จะไม่ไปจากที่นี่อย่างนั้นน่ะสิ ไหนนายบอกว่าทํางาน เรียบร้อยยังไงล่ะ”
ธีรดลสะดุ้งตกใจ “คือคุณม่านทองเธอหวาดกลัวครับ แต่เธอไม่ได้บอกว่าจะไปจากที่นี่หรือเปล่า ผม… ผมก็ไม่ กล้าที่จะถามเธอครับ”
“บ้าชิบ!”
จอมราชสบถอย่างหัวเราะเสีย เขาไม่ต้องการแต่งงาน ไม่ว่าจะกับผู้หญิงคนไหนก็ตาม พวกหล่อนไม่มีคุณค่า พอที่จะให้เขายกย่อง มือใหญ่กำแน่น เรื่องราวที่รัสเซีย ยังคงแจ่มชัดอยู่ในหัว
“งั้นคืนนี้นายไปจัดการ เอาให้หลอนจนผมตั้งไปเลย”
“แต่นายน้อยครับ…”
จอมราชตวัดสายตาคมกริบจ้องมองคนสนิท
“นายกำลังจะบอกอะไรฉันหรือ”
“ผม… ผมคิดว่าคุณม่านทองเธอก็ไม่เลวนะครับ หน้าตา ก็สะสวย แถมยังดูจิตใจดีอีกต่างหาก บางที… เธอจะไม่ เหมือนคุณ… ดลฤดีก็ได้นะครับ”
“หุบปาก!”
“ครับ ครับนายน้อย”
ธีรดลตัวสั่น รีบก้มหน้าไม่กล้าที่จะคัดค้านอะไรอีก
“นายจะไปรู้อะไร นายไม่ใช่ฉันนี่ ฉัน… ฉันเจ็บ”
นิ้วแกร่งจิ้มไปที่หน้าอกของตัวเองแรงๆ นัยน์ตาสีนิลแดง ก่ำด้วยความทุกข์ทรมาน
“เจ็บตรงนี้รู้ไหม เจ็บจนแทบขาดใจ ฉันจะไม่ยอมตก เป็นเครื่องมือของผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว”
“ครับนายน้อย”
ฉับพลันดวงตาแดงก่ำของจอมราชก็เปลี่ยนเป็นสีเพลิง
“ไปทำตามที่ฉันสั่ง ไปสิ”
“ครับ ครับนายน้อย”
ธีรดลรีบน้อมรับก่อนจะรีบถอยออกไปจากห้องนอนของ จอมราช ผู้ชายที่มีแผลลึกในหัวใจจนไม่อาจจะเยียวยา ได้อีก
“อยู่ที่นี่ได้เกินสามวัน ก็เก่งแล้ว ม่านทอง ศิริภูวดล”
ชายหนุ่มขบกรามแน่น เดินไปทรุดนั่งลงบนเตียงนอน นุ่ม แม้จะพยายามไม่คิดถึงแค่ไหน แต่ใบหน้านวลใส และรอยยิ้มอ่อนหวานของแม่ผู้หญิงที่บิดาเลือกเอาไว้ให้ ก็ยังคงก่อกวนอยู่ภายในอก ดวงตากลมโตสดใสแบบนี้ เขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ จอมราชพยายามคิดแต่ก็คิด ไม่ออก
และอีกสิ่งหนึ่งที่เขาไม่อาจจะปฏิเสธได้ นั่นก็คือม่าน ทอง ศิริภูวดลงดงามราวกับนางฟ้า หล่อนอาจจะไม่ได้ สวยจัดเท่ากับดลฤดี แต่รอยยิ้มจริงใจกับสองลักยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากทำให้เขาชะงักไปนานเลยทีเดียว
ชายหนุ่มถอนใจออกมาเบาๆ หากไม่มีแผลลึกในจิตใจ ม่านทองก็ไม่ได้แย่เกินไปสำหรับผู้หญิงที่จะมาเป็นเจ้าสาว
จอมราชยกมือขึ้นลูบหน้าของตัวเองสองสามครั้งอย่าง สับสน ร่างใหญ่เอนกายลงนอนบนเตียง ก่อนจะหลับตา ลงไปในที่สุด
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ