ตอนที่ 1

สาวใช้ดึงบานประตูไม้แกะสลักตรงหน้าเปิดกว้างออก ก่อนจะ โค้งศีรษะให้กับผู้มาเยือนอย่างหล่อนด้วยความนอบน้อม

“เชิญค่ะคุณม่านทอง นายท่านรออยู่ด้านในค่ะ

ม่านทองระบายยิ้มพร้อมกล่าวขอบคุณ ก่อนจะก้าวเท้าข้าม ธรณีประตูเข้าไปข้างใน ร่างเล็กยืนเคว้งคว้างอยู่ท่ามกลางห้อง ทำงานขนาดใหญ่ หญิงสาวมองสำรวจไปรอบๆ ตัวอย่างตื่นตา ตื่นใจ สมแล้วล่ะที่ตระกูล นิธิ โภคิน ติดหนึ่งในสิบของมหา เศรษฐีโลก

“สวัสดีหนูม่านทอง

เสียงแหบเล็กน้อยของเจ้าของห้องทำงานทำให้คนที่กำลัง สอดส่ายสายตามองสำรวจไปทั่วห้องอย่างม่านทองสะดุ้งน้อยๆ หญิงสาวรีบหันกลับมายังต้นเสียงทันที และก็ได้เห็นว่าวิทวัสจึง เดินออกมาจากห้องน้ำด้านในสุด

“สวัสดีค่ะคุณลุงวิทวัส

ม่านทองรีบยกมือไหว้อย่างอ่อนช้อย

“ไหว้พระเถอะหนูม่านทอง

วิทวัสมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพึงพอใจ ชายชราหย่อน ตัวลงนั่งบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานไม้ขนาดใหญ่ พร้อมกับเชื้อเชิญหล่อน

“นั่งก่อนสิ ลุงมีเรื่องจะคุยด้วย

ม่านทองยิ้มบางๆ พลางทำตามคำสั่ง หล่อนทรุดกายลงนั่ง บนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน และมองชายชราคู่สนทนาอย่างสนอก สนใจ

ชายชราอมยิ้ม กวาดมองดวงหน้าสวยหวานของสตรีตรง หน้าอย่างชื่นชม เขารู้อยู่แล้วว่าลูกสาวของวัตถาสะสวย แต่ไม่ คิดว่าจะสวยงามได้ขนาดนี้ สวยกว่าวัตถาตอนสาวๆ เสียอีก

“เมื่อคืนหลับสบายดีหรือเปล่าล่ะ

บรรยากาศดีมาก”

หน้าต่างที่เปิดกว้างเอาไว้ ทิวเขาสูงอยู่จรดกับขอบฟ้าสีคราม

“ม่านหลับเป็นตายเลยค่ะคุณลุง คงเป็นเพราะที่นี่ วิทวัสพยักหน้าน้อยๆ พลางมองเลยออกไปนอกบาน

“ตอนเด็กๆ ลูกชายของลุงชอบที่นี่มาก

หญิงสาวนั่งนิ่งฟังอย่างสนใจ

“ดังนั้นเมื่อเขาป่วย ลุงถึงได้พาเขามาพักรักษาตัวที่นี่”

ดวงตาของวิทวัสเต็มไปด้วยความเป็นกังวลใจยามเลื่อนมา จับจ้องที่ใบหน้าของหล่อน

“หนูม่านทองคงได้ข่าวมาบ้างแล้วว่าพี่เขา… ประสบอุบัติเหตุ ที่รัสเซีย”
“ค่ะ ท่านได้ยินมาบ้าง แต่ตอนนี้พี่เขาคง…..สบายดีแล้วใช่ ไหมคะ”

คําถามของหล่อนเหมือนทําร้ายจิตใจของคู่สนทนามากมาย นัก เพราะดวงตาของวิทวัสแดงขึ้นมาในทันที ม่านทองตกใจ

“เอ่อ… ม่าน… ขอโทษค่ะ”

เสียงถอดถอนใจเบาๆ ของคู่สนทนาทำให้ม่านทองรู้สึกหนัก อึ้งในอก อาจจะมีอะไรสักอย่างที่หล่อนยังไม่รู้

“พี่เขายังไม่หายดี”

ม่านทองระบายยิ้มและพูดออกไปอย่างจริงใจ “คุณลุงไม่

ต้องกังวลนะคะ ม่านเรียนจบพยาบาลมา ม่านจะดูแลพี่เขาเอง

ค่ะ” ก็เพราะม่านทองเรียนพยาบาลยังไงล่ะ เขาถึงยินยอมให้

เปลี่ยนตัวเจ้าสาวจากสไบนางมาเป็นม่านทองโดยไม่ขัดข้อง

“เอ่อ ว่าแต่พี่เขายังมีปัญหาตรงไหนอยู่คะ

ที่หล่อนถามก็เพราะตั้งแต่เมื่อวานตอนที่มาถึง หล่อนยังไม่ ได้พบ ยังไม่ได้เห็นหน้าว่าที่เจ้าบ่าวของตัวเองเลย ไม่รู้เหมือนกัน ว่าเขาไปหมกตัวอยู่ที่ไหน หรือถ้าจะให้พูดตามความเป็นจริง หล่อนแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับจอมราช นิธิโภคนคนนี้เลย

นอกจากเรื่องที่เป็นลูกชายของคุณลุงวิทวัส

จอมราช นิธิโภคิน ยังคงเป็นความลับสำหรับหล่อนจนถึงขณะนี้

“ม่านจะได้ดูแลได้อย่างตรงจุด

ความกังวลของวิทวัสเพิ่มมากขึ้นจนหล่อนเห็นได้อย่าง

ชัดเจน

“พี่เขาตาบอด”

“ตาบอด?”

ผู้ชายผมสีดอกเลาผงกศีรษะเล็กน้อย พลางมองหล่อนด้วย สายตาขอความเห็นใจ

“หนูม่านทองคง… ไม่รังเกียจพี่เขาใช่ไหม”

หญิงสาวส่ายหน้าโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยแม้แต่น้อย ทำไมหล่อนต้องรังเกียจด้วยล่ะ ในเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ความ ผิดของจอมราชสักหน่อย มันเป็นอุบัติเหตุต่างหาก

“คุณลุงอย่าคิดแบบนั้นสิคะ ม่านไม่มีทางรังเกียจพี่เขาหรอกค่ะ”

“ลูกชายของลุงโชคดีเหลือเกิน ที่ได้เจอผู้หญิงดีๆ แบบหนูม่านทอง”

ม่านทองระบายยิ้ม หัวใจเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“ม่านสัญญาว่าจะดูแลพี่เขาเองค่ะ คุณลุงไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ”

“ขอบใจมากหนูม่านทอง ได้ยินแบบนี้แล้วลุงก็คงเดินทางไปรัสเซียอย่างสบายใจ

คงฟังเลิกคิ้วสูง เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“นี่คุณลุง… จะไม่อยู่เหรอคะ”

“ใช่ ก็ตั้งแต่ที่ลูกชายของลุงประสบอุบัติเหตุ สาขาที่รัสเซีย ก็ไม่มีใครไปดูแลเลย ซึ่งตอนนี้ก็เกิดปัญหาใหญ่ ลุงคงต้องเดิน ทางไปจัดการสักพัก

แม้จะรู้สึกเหมือนถูกนำมาปล่อยทิ้งไว้กลางผืนทะเลคลั่ง แต่ ม่านทองก็เข้าใจเหตุผลของคู่สนทนา หล่อนยิ้มน้อยๆ

“ม่านเข้าใจค่ะ”

“ขอบใจมากนะหนูม่านทอง” วิทวัสมองหญิงสาวด้วยความ ซาบซึ้งใจ “อย่าทอดทิ้งพี่เขาเด็ดขาดนะ ลุงขอร้องล่ะ”

แม้จะรู้สึกมึนงงกับคำพูดของคู่สนทนาอยู่บ้าง แต่ม่านทองก็

พยักหน้ารับ “ค่ะ ท่านสัญญา ม่านจะดูแลพี่เขาอย่างดี ไม่ให้ขาด

ตกบกพร่องเลยค่ะ”

“ขอบใจมาก ขอบใจจริงๆ”

“เอ่อ ว่าแต่คุณลุงจะออกเดินทางเมื่อไหร่คะ

“วันพรุ่งนี้น่ะหนูม่านทอง”

ม่านทองนั่งคุยอยู่กับวิทวัสภายในห้องทำงานอยู่อีกไม่นาน ก็ขอตัวออกไป แต่ยังไม่ทันจะได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้เลย เสียงเอะอะ โวยวายพร้อมๆ กับเสียงแก้วแตกก็ดังก้องขึ้น ม่านทองหันไปจ้องหน้าวิทวัสอย่างสงสัย แต่ชายผมสีดอกเลากลับไม่อาจจะ ไขข้อข้องใจให้ได้ นอกจากนั่งยิ้มหน้าเจื่อนๆ เพียงเท่านั้น

“ม่านขอตัวก่อนนะคะคุณลุง