บทที่ 17 นั่งรถไฟฟ้าตื่นเต้นไหม

บทที่ 17 นั่งรถไฟฟ้าตื่นเต้นไหม

“ช่วยผมประทับตราลงบนสัญญาพวกนี้หน่อย

เฉินห้าวชี้ไปที่สัญญาที่กองอยู่บนโต๊ะ

“แบบนี้มันไม่ถูกต้องตามกฎนะครับ ? “ผู้จัดการซุนถามเชิง ปรึกษา

“ไม่ถูกต้องตามกฎ ? “เฉินห้าวยิ้ม “ถ้างั้นผมคืนตึกดีไหม ผมจะ คืนโฉนดให้กับบริษัทของพวกคุณ แล้วพวกคุณก็คืนเงินทุนใน ราคาเดิมให้กับผม

“อย่าครับอย่า ผมประทับตราเองครับ ! ”

ไหนเลยที่ผู้จัดการซุนจะกล้าคัดค้าน เขาก้าวเข้ามาสะบัดแขน ทําด้วยตนเอง

เฉินห้าวไม่มีตราประทับ แต่ว่าเขาสามารถหาซื้อได้ในตอนนี้ ในappมีตราประทับขาย ขอแค่บอกชื่อนามสกุลกับผู้ขาย

เฉินห้าวซื้อรวดเดียว 5 อัน หลังจากได้รับเงินชดเชยแล้วราคา เหลือเพียง 0.8 หยวนเอง ราคารวม ๆ กันแล้ว เหมือนกับได้ฟรี

จากนั้นตราประทับก็มาส่ง เฉินห้าวโยนให้กับผู้จัดการซุนทำการ ประทับตราพลางพูดขึ้นว่า : “พวกคุณจัดการกันเถอะ ส่วนเฉารุ่ย ก็ให้พาผมไปตึกก็แล้วกัน”

“ได้ครับ ไม่มีปัญหา

ผู้จัดการ บรับปากหมดทุกอย่าง โบกมือ แล้วให้เฉารุ่ยดูแลเฉิน ห้าวให้เป็นอย่างดี

“ค่ะ ! “เฉารุ่ยพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม ท่าทีที่ตึงเครียดของเธอ ราวกับได้รับมอบหมายงานสำคัญที่เกี่ยวพันถึงชีวิต

จากนั้นเฉินห้าวก็ออกจากบริษัทอสังหาริมทรัพย์ เฉารุ่ยหยิบ กุญแจห้องทั้ง 92 ห้องออกมาจากนั่งก็ขึ้นนั่งลัมโบร์กีนีไปพร้อม กับเขาเห็นได้ชัดว่าพนักงานขายไร้เดียงสาคนนี้ไม่เคยนั่งรถส ปอร์ทมาก่อน หลังจากที่ขึ้นนั่งบนรถก็ระมัดระวังเป็นอย่างมาก ปลายกระโปรงขาทั้ง2แนบชิดสนิทกัน ร่างกายแข็งทื่อไม่ขยับ ราวกับว่ากลัวจะทำอะไรผิด

“ไม่ต้องระมัดระวังขนาดนั้นก็ได้ นั่งตามปกติเถอะครับ”เฉินห้าว

ย้มพลางพูดขึ้น
“อ่อ”เฉารุ่ยยังคงไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด ยังคงเกร็งอยู่

เฉินห้าวยิ้มพลางถามเธอว่า : “คุณเคยนั่งรถไฟฟ้าใต้ดิน

ไหม ? ”

“เคยนั่งค่ะ”

“แล้วเวลานั่งรถไฟฟ้าใต้ดินตื่นเต้นไหม ? ”

“ไม่ตื่นเต้นค่ะ”

“มันก็ใช่แล้วไง รถของผมราคาถูกกว่ารถไฟฟ้าใต้ดินตั้งเยอะ คุณนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินที่ราคากว่า100,000,000หยวน ยังไม่ตื่น เต้นเลย แล้วนั่งรถของผมจะตื่นเต้นทำไม ? ”

เมื่อเฉินห้าวพูดเช่นนี้ ทันใดนั้นเฉายก็รู้สึกปลอดโปร่งโล่ง อก ในเวลานั้นก็เริ่มไม่ตื่นเต้นแล้ว เธอพูดขึ้นอย่างเกรงใจ

ว่า : “ขอบคุณค่ะประธานเฉิน

“ผมไม่ใช่ประธงประธานที่ไหน เรียกชื่ออย่างเดียวก็ พอแล้ว”เฉินห้าวขับรถเข้ามาบริเวณชุมชนเล็กๆซึ่งห่างจาก สํานักงานขายไม่ไกลนัก

“ได้ค่ะ ประธานเฉิน
ดูออกว่าเฉารุ่ยยังปรับตัวไม่ค่อยได้ เศรษฐีที่ซื้อตึกทั้งตึกรวด เดียว เธอรู้สึกว่าช่างแตกต่างกับเธอที่เป็นเพียงพนักงานธรรมดา มาก

เฉินห้าวก็ไม่ได้ลังเลกับปัญหาการเรียกชื่อ เขาขับรถอย่างใจ จดใจจ่อ

เฉารุ่ยแอบมองเฉินห้าวด้วยความอยากรู้อยากเห็น แอบพูด กระซิบในใจว่า : “เฉินห้าวหล่อจังเลย เหมือนไอดอลเลย ทั้ง ยังไม่มีมาด ได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี บุคลิกก็ดี ดีทุกอย่าง เลย…………..

ขณะที่เฉินห้าวกำลังเลี้ยว จู่ ๆ ก็ปะทะกับสายตาของเฉารุ่ย จึง ถามว่า : “ทำไมเหรอครับ ? ใบหน้าของผมมีอะไรติดอยู่เหรอ ครับ ? *

“อ่า ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ”เฉารุ่ยรีบหดสายตาทันที แต่ว่าใบหน้า สีขาวนั้นก็แดงขึ้น เพราะถูกจับได้ว่าตนแอบมองชายหนุ่ม จึง ทำให้เธอรู้สึกละอายเป็นอย่างมาก

เมื่อรถขับมาถึงบริเวณด้านนอกของคอนโดเฟียชุ่ย เฉินห้าวก็ถู กรปภ.ที่อยู่ข้างนอกขวางไว้ เพราะว่าในระบบแยกแยะรถเข้าออก ไม่มีข้อมูลรถของเขา แสดงให้เห็นว่าเฉินห้าวไม่ได้เป็นเจ้าของ ห้องในชุมชนเล็ก ๆ แห่งนี้
ก็จริง เฉินห้าว อโฉนดพวกนี้ผ่านappแอพเงินอุดหนุนหมื่น ล้านแต่มันก็เป็นเพียงการซื้อสิทธิ์ในการครอบครองทรัพย์สิน เท่านั้น สําหรับขั้นตอนอย่างอื่น เขาก็ยังไม่ได้จัดการ เช่นคีย์ การ์ดเข้าออกประตู

“ประธานเฉินท่านนี้เป็นเจ้าของคนสำคัญของชุมชนแห่งนี้ รีบ ให้เขาขับเข้าไปเถอะ ! “เฉายลงจากรถเพื่ออธิบายให้กับ รปภ.

“เขาเป็นเจ้าของห้องไหน ? รปภ.ถามขึ้น

“ประธานเฉินเป็นเจ้าของตึก 5 “เฉายพูดขึ้น

“ตึก 5 ใหญ่เกินไป ผมถามว่าตึก 5 ห้องไหน ! “รปภ.รู้สึก รําคาญคิดว่าเฉารุ่ยชื่อเซ่อ บอกข้อมูลไม่ครบ

“ประธานเฉินซื้อตึก 5 ทั้งตึก ตึกทั้งตึกเป็นห้องของเขา ! “เฉา รุ่ยพูดใส่อารมณ์ด้วยความโมโหกับฝ่ายตรงข้าม ตะโกนทีละคํา

“โม้อะไรกัน ยังมาพูดว่าซื้อทั้งตึก แล้วถ้าผมบอกว่าชุมชนเล็ก ๆ แห่งนี้เป็นของผมทั้งหมดล่ะ ! “รปภ.เบ้ปากพูดขึ้น ไม่เชื่อเลย แม้แต่น้อย
“ไม่เชื่อก็ลองเช็กดูสิ ส่วนกลางของพวกคุณคงยังไม่ได้บันทึก ไว้”เฉายพูดขึ้นด้วยความโมโห

รปภ. เซ็กคอมพิวเตอร์ในป้อมยามอย่างชะล่าใจ แค่ลองใส่ หมายเลข 5-501 อย่างลวก ๆ ระบบก็แจ้งขึ้นมาว่าเจ้าของห้อง ชื่อเฉินห้าว รปภ.ตกตะลึง ในใจคิดว่าทําไมถึงได้ประจวบเหมาะ แบบนี้ แค่ใส่หมายเลขห้องเล่น ๆ ก็ขึ้นชื่อเขาแล้ว ?

จากนั้น รปภ.ก็ดี หมายเลขห้อง 5-702 เจ้าของห้องก็ยังเป็น เฉินห้าว ในเวลานี้รปภ.อยู่เฉยไม่ได้แล้ว จึงสุ่มคีย์เลขห้องมั่ว ๆ แต่ขอเพียงเป็นห้องในตึก 5 ก็จะต้องปรากฏชื่อเฉินห้าวเป็น เจ้าของ

เหงื่อเต็มหัวของรปภ. กระทั่งถึงตอนนี้ เขาจึงเข้าใจแล้วว่าเฉา รุ่ยไม่ได้โม้ เฉินห้าวเป็นเจ้าของตึก 5 จริง ๆ แต่เขากับให้บุคคล สำคัญท่านนี้ต้องรออยู่ด้านนอก จึงรู้สึกตกใจจนขาสั่นชั่วขณะ กลัวว่าอาจจะต้องตกงาน

เฉินห้าวบีบแตรถ : “ช่างเถอะ รีบเปิดประตูเร็ว ผมยังมีธุระต้อง

“ครับ ๆ ๆ จะยกไม้กั้นรถอัตโนมัติขึ้นเดี๋ยวนี้! ”

รปภ.รีบกดปุ่ม เมื่อลัมโบร์กีนีของเฉินห้าวขับเข้าไป รปภ.ก็รีบวิ่งเพื่อบอกทางให้กับเฉินห้าว

เมื่อมาถึงด้านล่างตึกของตัวเอง ขณะชื่นชมตึกสูงตระหง่าน เขาต้องเงยหน้าขึ้นมอง เฉินห้าวรู้สึกเหมือนฝันไป เหมือนว่าวัน ก่อนตนนั้นยังพักอยู่ในห้องเช่าคับแคบ แต่ตอนนี้ตึกทั้งตึกเป็น ของเขา ชีวิตของเขาเปลี่ยนแปลงอย่างก้าวกระโดด ยากที่จะ จินตนาการได้

“ท่านประธานเฉิน พวกเราจะเริ่มดูจากห้องไหนดีคะ ? “เฉารุ่ยถือ กระเป๋าที่ในนั้นมีกุญแจของตึก5 ทั้งหมด พอเดินก็จะได้ยินเสียง กุญแจดังกระทบกันถึงกิ้งกิ้ง

“ห้องไหนก็เหมือนกัน เริ่มที่ห้อง 101 ก็แล้วกัน”เฉินห้าวพูดขึ้น

เฉายรีบหากุญแจห้อง 101 จนเจอ จากนั้นก็เปิดประตูนิรภัย

ออก