บทที่ 4 คุณช่างน่าสงสารจริงๆ

“ใครวะ ใครกล้ารบกวนเวลาสนุกของข้า” เขายัง พูดไม่ทันจบก็หยุดชะงัก ชายคนที่ยืนอยู่หน้าประตูนั้น คือฟุจุนโมเอง

“นายท่าน……ไหนถึงกลับมาล่ะครับ

เขาเห็นสภาพทรุดโทรมร่างกายสั่นผวาดผวาของ เธอนั้น ก็รู้สึกเจ็บใจขึ้นมาทันที แล้วเพ่งมองไปที่ชาย เหล่านั้นด้วยสายตาที่โกรธมาก “พวกนายวางยาด้วย เหรอ”

เขาเจ็บใจมาก “ไปให้พ้น พวกนายออกไปให้พ้น พูดอย่างโกรธมาก

ชายเหล่านั้นก็รีบออกจากห้องนั้นไป บรรกาศใน ห้องนั้นก็เงียบลง แทบไม่มีเสียงอะไร นอกจากได้ยิน เสียงหายใจดังของแอนนี่

เมื่อฟุจุนโม่เดินเข้าไปใกล้แอนนี่ ก่อนหน้านั้นเธอ ขดตัวไว้กลัวจนไม่กล้าลืมตาขึ้น เธอแทบจะขาดสติ จน ไม่รู้ว่าคนที่ยืนต่อหน้าเธอคือใคร แต่เธอจำกลิ่นของฟุ จุนโม่ได้ จากนั้นก็ค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วเลิกเกรงตัว

เธอกอดเขาไว้แน่ๆ ฟุจุนโม่ถอนหายใจแรงๆ แล้ว อุ้มตัวเธอขึ้นมาไปวางไว้ที่เตียงนอน
เขาทั้งสองอยู่ด้วยกันทั้งคืน

จนกว่าแอนนี่ตื่นขึ้นมา เขารู้ตัวอีกทีก็นอนอยู่โรง พยาบาลแล้ว ร่ายกายของเธอบอบซ้ำไปทั้งตัวโดย เฉพาะผิวกายของเธอไปทั่วทั้งแขนขา สภาพเธอ ช่างน่าสงสารจนไร้คําบรรยาย

เจ็บปวดเหลือเกิน เธอเจ็บปวดทั่วทั้งร่างกาย

เจ็บปวดเหลือคําบรรยาย เจ็บจนแทบขยับตัวไม่ได้

ในห้องพยาบาลนั้นมีเข้าเพียงคนเดียว บางที……เขาเจ็บจนตายไปก็ไม่มีใครรับรู้

เสียงพรึบ…… ประตูห้องพยาบาลนั้นถูกเปิดออก แล้วมีคนเดินเข้ามา คนนั้นเดินเข้ามาด้วยท่าที่รีบร้อน และเดินมาจับขาของแอนนี่ไว้อย่างโมโห “แอนนี่ ฉัน ทําอะไรผิดกับเธอเหรอ ฉันผิดอะไรเธอถึงทำกับฉัน แบบนี้ เพราะอะไร อธิบายมาสิ” ฟุซินหลานเดินเข้ามา จับขาแอนนี่ไว้อย่างอารมณ์ร้อนมาก

จากที่เธอเจ็บปวดทั้งร่างกายอยู่แล้วแต่กลับโดนฟุ ซินหลานเข้ามาขยับตัวเขา ทำให้เธอเจ็บปวดจนหายใจ ไม่ออก

แต่เธอก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรเขา ต่อให้ฟุซินหลาน ตบตีเธอยังไง ด่าว่าเธอด้วยวาจารุนแรงแค่ไหน เธอก็ไม่คิดจะโต้ตอบอะไร เพราะแอนนี่รู้ดีถึงพูดไปก็ไม่มี ใครเชื่อในตัวเธออยู่ดี

เป็นเพราะแอนนี่ไม่มีการโต้ตอบอะไร จึงทำให้ฟุชิ นหลานโกรธจนขีดสุด แค่เขาพูดถึงชายคนนั้นหรือคน ที่ร้ายแอนนี่ตัวเขาก็กลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว

ฟุซินหลานโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอยกมือ ขึ้นแล้วตบไปที่หน้าของแอนนี่อย่างแรง

“พูดมาแอนนี่ เธอทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้ บอกให้ พูดไง ฉันจะฆ่าเธอ ฉันจะฆ่าเธอให้ตาย”

แอนนี่ถูกกระทำอย่างรุนแรงจนเธอรู้สึกตัวขึ้นมา สายตาของเธอจ้องมองฟุซินหลานอย่างแผ่วเบา ดวงตา ของเธอไม่มีน้ำตาแม้หยดเดียว แต่เธอกลับหัวเราะขึ้น มา

แอนนี่หัวเราะเบาๆแล้วตอบกลับเธอคนนั้นอย่างไร้ ความหวัง “แล้วฉันล่ะ ทำไมพวกคุณถึงทำกับฉันแบบนี้ ฉันทำผิดอะไร ใช่ฉันผิด ผิดที่รักผู้ชายที่ไม่เคยรักฉัน เรื่องอะไรฉันต้องมาเจอเรื่องแย่ๆพวกนี้ ถ้าฉันจะทำผิด นะ ก็ทำผิดที่รักฟุจุนโม่ ไม่น่าเลย”

เสียงประตูดังขึ้นมาอีกรอบ ฟุจุนโม่ใช้เท้าเตะ ประตูห้องนั้นออก สายตาเข้าดูโกรธมาก โกรธแบบไม่ เคยเป็นมาก่อน
“จุนโม่” คุเวนย่าก็ยืนอยู่ข้างๆเขา เธอมองดูความ โกรธของฟุจุนโม่อย่างประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้นอีก”

ฟุจุนโม่ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย แล้วเขาเดิน ออกจากคุเวนย่า เดินเข้าไปหาแอนนี่อย่างเร็ว

คุเวนย่ารู้สึกตกใจ เธอมองดูแอนนี่ด้วยสายตาที่ เกียจชัง แอนนี่สมควรตาย คอยดูสักวันฉันทำให้ฟุจุน ไม่ลืมเธออย่างสนิทเลย

ฟุซินหลานเห็นพี่ชายเดินเข้ามา ก็ได้จับฟุจุนโม่ไว้ ชี้หน้าแอนนี่แล้วพูดว่า “พี่คะ นางคนนี้แหละ หนูได้ยิน เขาพูดมา เรื่องทุกอย่างเป็นเพราะแผนการของนาง เขา ยังพูดว่า……

เขายังพูดว่าอะไร เขาพูดอะไรอีก

ฟุซินหลานรู้สึกปวดหัวจี๊ดๆ มีหลายอย่างในหัว สมองคอยพูดกับเธอ ซึ่งพูดกับเธอตลอดว่าที่เธอเป็น แบบนี้ก็เพราะฝีมือของแอนนี่ เป็นเพราะแอนนี่คนเดียว ที่ทำให้เธอแย่ขนาดนี้

ความโกรธรุนแรงในใจทำให้เธอไม่มีสติ เธอเข้าไป จับหัวแอนนี่ดึงผมเธอไว้ “เป็นเพราะแก แกมันเลว ฉัน ทำอะไรให้แกไม่พอใจงั้นเหรอ”

“โอ๊ย……” แอนนี่ส่งเสียงออกมาด้วยความเจ็บเธอพยายามป้องกันตัวเอง แต่ด้วยความเจ็บปวดของ ร่างกายเธอกลับทำอะไรไม่ได้ เธอพยายามตะโกนให้ฟุ จุนโม่ช่วยเขา เข้าใจผิดแล้ว เขาเข้าใจเธอผิดแล้ว

“พอได้แล้ว” ฟุจุนโม่ตะโกนพูดขึ้นมา