บทที่ 20 กลางดึก ระเบียง

บทที่ 20 กลางดึก ระเบียง

หมีโยวรู้สึกว่า ไม่มีความสัมพันธ์ใดในโลกที่จะเพิกเฉย ต่อทุกสิ่ง จากที่เขากระโดดลงมาเป็นเพื่อนเธอในตอนนั้น หัวใจของเธอสั่นไหว ความรักดูเหมือนว่าจะเข้าถึงอีกครั้ง

น้ำเย็นเยือกของแม่น้ำปกคลุมเธอไว้ หมีโยวว่ายน้ำไม่ เป็น ตะเกียกตะกายอยู่แบบนั้น ในตอนที่เธอกําลังคิดว่า ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยแน่ มือคู่หนึ่งจับเธอไว้ได้ทัน

เธอลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก เมื่อมองเห็นใบหน้าที่ คุ้นตา หัวใจของเธอเต้นแรง

หมีโยวหลับตาลงช้า ๆ สติค่อย ๆ ดับไป

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอพบว่าร่างกายของตัวเองอยู่ ภายใต้ความร้อน เธอมองไปรอบด้านอย่างงงงวย จึงพบ ว่าเธอกำลังนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ “คุณหนูคะ รีบมาอาบ น้ำเร็วค่ะ” เสียงคนรับใช้ดังขึ้น หมี่โยวตกตะลึง

หมี่โยวไม่เข้าใจสถานการณ์ จึงตอบรับอย่างเชื่อฟัง ปล่อยให้คนรับใช้ขัดตัวให้เธอ ผ่านไปสิบนาที หมี่โยว ห่อตัวด้วยชุดคลุมอาบน้ำ เดินย่องเบา ๆ แล้วยื่นหน้าออกมา

ภายในห้องนอน หนานกงห้าวฉีที่ผมสั้นเปียก นั่งพลิกดู เอกสารอยู่ตรงนั้น เมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาของเธอ จึงหัน ข้างมา “ตื่นแล้วเหรอ?”

หมีโยวตอบรับอย่างงุนงง เธอยังคบหลบอยู่ด้านหลัง ประตู เมื่อเห็นแบบนั้นหนานกงห้าวฉีใช้นิ้วชี้กวักเรียกเธอ หมีโยวกลืนน้ำลาย แล้วถึงได้วิ่งเหยาะไปข้างหน้า

หนานกงห้าวฉีลูบหัวเธอด้วยท่าทางนุ่มนวล เขาพูดขึ้น อย่างเรียบเฉย “ความรู้สึกของความตายเป็นยังไงบ้าง?”

นึกย้อนไปถึงความทรมานจากการขาดอากาศหายใจ หมี่โยวส่ายหน้าแรง ๆ แล้วพูดอย่างจริงจัง “ไม่ดีเลยสัก นิด เจ็บปวดทรมาน ชีวิตมีค่าควรจะทะนุถนอมให้ดี”

หนานกงห้าวฉีตบหัวเธอเบา ๆ อย่างพึงพอใจ “ฉลาดดี ความตายไม่สามารถแก้ไขอะไรได้” ถ้าหากว่าแก้ไขได้ ตอนนั้นเขาคงตามเธอไปตั้งนานแล้ว

เมื่อคิดถึงตอนที่ตกน้ำ หมี่โยว อดไม่ได้ที่จะถาม “คุณ หนานกง ทำไมคุณก็กระโดดลงไป?”

หนานกงห้าวฉีจ้องมองดวงตาของเธอ แต่ไม่ได้ตอบกลับ ทำเพียงแค่ยิ้มอย่างมีเลศนัย หนานกงห้าวฉีมองดู ผมยาวของเธอที่ยังมีน้ำหยดลงมา จึงลุกขึ้นไปหยิบได เป่าผมในตู้

หมี่โยวกำลังจะรับมันมา เพียงแต่หนานกงห้าวฉีกดเธอ นั่งลงบนโซฟา หยิบไดร์เป่าผมขึ้นมาและจับผมของเธอ ขึ้นมาเป่าด้วยท่าทาง ชานาญ

หมี่โยวร่างกายแข็งทื่อ ไม่รู้ว่าจะคล้อยตามยังไงดี ถูก เขาดูแลอย่างใกล้ชิดหัวใจก็อบอุ่นเป็นพักๆ

เงยหน้าขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ สบตาเข้ากับเขา แก้มของ เธอแดงขึ้นในทันที

เป่าผมเสร็จก็ดึกมากแล้ว เนื่องจากเสื้อผ้ายังไม่แห้ง หมี่ โยวจึงทำได้เพียงพักอยู่ห้องรับแขกข้าง ๆ หมี่โยวนอนไม่ ค่อยหลับ เธอยืนพิงระเบียงจ้องมองดูแสงจันทร์

ในขณะที่เธอกำลังนับดาวอย่างตั้งใจ เสียงที่คุ้นเคยดัง มาจากด้านข้าง “ยังไม่นอนเหรอ?”

หันมองไปทางที่เสียงดังขึ้น หมี่โยวยิ้มหวาน “ค่ะ กำลัง นับดาวอยู่ คืนนี้ดาวเยอะมาก

หนานกงห้าวฉีมือนึงจับขอบราวระเบียงไว้ ก้าวกระโดด เบา ๆ ก็มาอยู่ข้าง ๆ เธอแล้ว “คุณหนานกง คุณไม่กลัวจะตกลงไปตายเหรอคะ?” หมี่โยวโพล่งออกมา

หนานกงห้าวฉีเอนกายหมอบลงบนราวระเบียง สีหน้า เฉยชา “ไม่กลัว”

นายคนนี้ใจกล้ามาก…เธอซุบซิบอยู่ในใจ หมี่โยวจึง เปลี่ยนเรื่องคุย “คุณหนานกง ดึกขนาดนี้แล้วทำไมคุณ ยังไม่นอนคะ?”

“ฉันนอนหลับไม่สนิทแต่ไหนแต่ไร” หนานกงห้าวฉีตอบ กลับเรียบเฉย “ฉันชอบกลัวว่าถ้านอนหลับสนิท ก็จะสูญ เสียอะไรบางอย่างไป” เมื่อคิดถึงเรื่องในตอนนั้น แววตา ของเขาก็ปรากฏความเจ็บปวด

ในสายตาของหมีโยว บนตัวของหนานกงห้าวฉี ดูเหมือน จะมีเรื่องราวมากมาย “ถ้าหากสูญเสียไป สุดท้ายมันอาจ จะไม่ใช่ของของคุณ” หมี่โยวยิ้มตอบกลับ

หนานกงห้าวฉีหันข้างมองเธอ ไม่พูดไม่จา หมี่โยวถูก เขามองจนไม่เป็นตัวของตัวเอง จึงกระแอมเบา ๆ “คือ ว่า……..กแล้ว ฉันไปนอนก่อนนะคะ”

เธอหมุนตัวกลับกำลังจะเดินไป แต่เท้ากลับลื่น เธอ ถลึงตาโตเมื่อเห็นว่ากำลังจะประกบกับพื้น สัญชาตญาณ ของหมี่โยวคว้ามือจะจับบางสิ่งบางอย่าง
“ระวัง” หนานกงห้าวฉีตะโกนเสียงต่ำ ทั้งสองล้มลงบน พื้น หนานกงห้าวฉีล้มทับบนตัวเธอ ริมฝีปากของเขา ประกบลงบนแก้มของเธอ

หมี่โยวขยับร่างกายด้วยความเจ็บปวด เธอก้มหน้าลง

แก้มของเธอแดงขึ้นมาทันที “หนาน………นานกง…..” หมี่ โยวพูดติด ๆ ขัด ๆ

หนานกงห้าวฉีทับตัวเธอ สายตาสองคู่มองกันและกัน ระยะห่างไม่กี่เซนของทั้งสองคน

จ้องมองดวงตาที่คุ้นเคยคู่นั้น ในใจของหนานกงห้าวฉี หัวใจเต้นรัวแปลก ๆ เขาโน้มตัวเข้าใกล้ริมฝีปากของเธอ

หมี่โยวถลึงตาโตหายใจถี่ มองดูใบหน้าที่ยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ หมี่โยวหลับตาลงช้า ๆ…