บทที่ 19 ยากกระโดด ผมจะเป็นเพื่อน

บทที่ 19 ยากกระโดด ผมจะเป็นเพื่อน

ใบหน้าของเขาขยับเข้ามาเรื่อย ๆ หมี่โยวหัวใจเต้นไม่ เป็นจังหวะ ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารินแก้มของเธอ ให้ความ รู้สึกจั๊กจี้

ริมฝีปากของเขาอยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่เซน เสียงที่น่า ดึงดูดใจของหนานกงห้าวฉี ดังขึ้นอีกครั้ง “หญิงสาว ชอบ ฉันไหม?”

หมี่โยวเลียริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย เสียงของเธอสั่นไม่หยุด “ฉัน…….ฉัน…….

“ต้องพูดความจริง ไม่เช่นนั้นฉันจะทำโทษเธออย่าง หนัก” หนานกงห้าวฉีพูดอย่างคลุมเครือ

เธอมองดูผู้ชายที่อยู่บนตัว สายตาประสานเข้ากับ ดวงตาของเขา อดไม่ได้ที่จะหลงเสน่ห์เขา เขาชอบทำให้ คนอื่นจิตใจสับสนอยู่เรื่อย “ดูเหมือนว่าจะนิดนึง” หมี่โยว ตอบตามความจริง

เมื่อพอใจในผลลัพธ์ที่ได้ หนานกงห้าวฉีขยับออกจาก ร่างกายของเธอ เขายิ้มมุมปาก แล้วหัวเราะเบาะ ๆ “เธอ จะยิ่งชอบฉันขึ้นเรื่อย ๆ
วิกฤตการณ์ผ่านพ้นไปแล้ว? หมี่โยวดึงสติกลับมา แล้ว ลุกขึ้นทันที จากนั้นก็พูดขึ้น “งั้น ฉันขึ้นไปบนห้องก่อนนะ คะ เดินทางปลอดภัยนะคะ” หางเสียงยังไม่ทันพูดจบ หมี่ โยวก็พุ่งตัวออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว

จ้องมองแผ่นหลังของเธอ แววตาของเขาช่างดูห่างไกล ในสายตาเขาหมี่โยวกลับไม่ใช่หมี่โยว แต่เป็น……..

หลังจากเรียนจบมาได้ช่วงหนึ่ง เพื่อการอยู่รอด หมี่ โยวตัดสินใจไปหางานทำ ตอนเรียนมหาลัยเธอเรียน จิตรกรรมการออกแบบแค่เพียงสาขาวิชาเดียว การหา งานทําจึงไม่ใช่เรื่องง่าย

เธอชอบการวาดเขียน ดังนั้นทางเลือกแรกจึงไปสมัคร เป็นครูฝึกสอนที่สตูดิโอวาดภาพ เธอเพิ่งเรียนจบ ไม่มี ประสบการณ์เลยสักนิด บวกกับสตูดิโอวาดภาพที่มีไม่ มากนัก

ใช้เวลาหาอยู่หลายวันก็กลับมามือเปล่า วันนี้เป็นอีกวัน ที่ออกไปตามหาแต่ก็ไม่ได้อะไรกลับมา ตกกลางคืน หมี่ โยวลากร่างกายที่เหนื่อยล้ามาบนสะพาน

จิตใจวุ่นวาย หมี่โยวนั่งลงบนสะพาน สายตาจ้องมอง ไปที่สายน้ำใต้สะพาน ลมเย็นปะทะหน้า หมี่โยวอารมณ์ ดีขึ้นเยอะ ปกติเวลาที่อารมณ์ไม่ดี เธอมักจะชอบมาตา กลมแบบนี้
โทรศัพท์มือถือสั่นขึ้น หมี่โยวเหลือบมองเบอร์โทรศัพท์ แล้วขมวดคิ้ว จากนั้นก็ตัดสายทิ้งไปแต่ว่ามือถือก็ดังขึ้น อีกอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ผ่านไปห้านาที หมีโยวรับสายอย่างโมโห “เฉินโม่ห้าน มี ธุระก็รีบพูด อย่าลีลา”

ชายหนุ่มที่อยู่ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้น

ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “หมี่โยว ฉันอยากเจอเธอ ไม่เจอ

เธอหลายวันฉันคิดถึงเธอ”

เมื่อคิดถึงหน้าตาน่ารังเกียจนั้น หมี่โยวกัดฟันกรอด “ถุย ผู้ชายสกปรก นายยังคิดว่าฉันเป็นเมียน้อยเหรอ? ฉันกับนายจบกันไปแล้ว ต่อจากนี้ไปไม่ต้องโทรมาหาฉัน อีก”

กำลังจะวางสายโทรศัพท์ เฉินโม่ห้านรีบพูดอย่างเร็ว “ถ้าหากฉันหย่ากับเสี่ยวหวั่นตอนนี้ เธอจะยอมกลับมาหา ฉันไหม? หมี่โยวอันที่จริงฉันรักเธอ”

หมี่โยวหายใจเข้าออกอย่างแรง อยากที่จะโยนโทรศัพท์ ทิ้งไป “เฉินโม่ห้าน ฉันไม่ได้แพศยาขนาดนั้น! ถึงนายจะ หย่า ฉันก็คบกับนายไม่ได้ ฉันกับนายเล่นพอแล้ว!”

ยังไม่ทันพูดจบ หมี่โยวก็ปิดเครื่อง โมโหจนสองมือโบกไปมา หมี่โยวโมโหจนเส้นผมจะชี้ตั้งขึ้นมา “ผู้ชายคนนี้ เห็นฉันเป็นอะไรเนี่ย! หมี่โยวเธอสายตาเสียเหรอ ทําไม ถึงได้ไปขอบคนแบบนั้น”

อารมณ์โมโหมากเกินไป หมี่โยวลืมตัวชั่วขณะ ว่าเธอ กำลังนั่งอยู่บนสะพาน หลังจากที่เธอขยับไปขยับมา ร่างกายเอนเอียงชั่วขณะ เธอใช้แรงเอนตัวไปด้านหลัง แต่ว่าไม่ทันแล้ว “ว้าย!” หมี่โยวตื่นตระหนกจนร้องตะโกน เสียงดัง

ในตอนที่เธอจะตกลงไปนั้น มือคู่หนึ่งจับข้อมือของเธอ ไว้ “คุณหนานกง เป็นคุณเอง!” หมี่โยวเงยหน้าขึ้นมองเขา อย่างตะลึงงัน

“หญิงสาว เธอจะกระโดดลงแม่น้ำเหรอ?” หนานกงห้าว ฉีขมวดคิ้วพูดขึ้น

เดิมทีไม่ได้คิด หมี่โยวกลับฝืนใจตอบกลับ “ถ้าตายได้ก็ ดี จะได้ไม่ต้องเจอผู้ชายน่ารังเกียจคนนั้น”

เมื่อได้ยินคำตอบของเธอ หนานกงห้าวฉียิ้มบาง ๆ มอง เธอด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้ “ได้ ฉันกระโดดเป็นเพื่อน เธอ”

ยังไม่ทันพูดจบ จู่ ๆ หนานกงห้าวฉีก็ปล่อยมือ หมี่โยว ร่วงลงไปด้านล่าง แล้วในวินาทีต่อมา หนานกงห้าวฉีมือจึงจับจีน กระโจนไปข้างหน้าแล้วกระโดดลงไปด้วย