บทที่ 18 เธอชอบฉันไหม

บทที่ 18 เธอชอบฉันไหม

หนานกงห้าวฉีเกลียดคำขู่ทุกชนิด ไม่ว่าจะมาจากใคร ยิ่งไปกว่านั้นคือกับคนที่เขาอยากจะปกป้องโดยเฉพาะ

หนานกงห้าวฉีกำหมัดแน่นข้างลำตัว สีหน้าแสดงออก ถึงความเคร่งขรึม หนานกงห้าวฉีก้าวเดินไปข้างหน้าจ้อง มองตาของเขา “ถ้าพ่อกล้าทำร้ายเขา ผมก็ไม่รังเกียจที่ จะทําลายทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อรัก”

ยังไม่ทันจะพูดจบ หนานกงเจิ้งฉิงถลึงตาโตทันที เขา กัดฟันกรอดมองไปที่ลูกชายของตนเอง “ห้าวฉี แกกล้าขู่ ฉัน?”

“เหมือนกันแหละครับ” หนานกงห้าว ตอบกลับอย่างไร้ อารมณ์

สีหน้าของสองพ่อลูกโหดเหี้ยมจนน่ากลัว มองฝ่าย ตรงข้ามตาไม่กระพริบ บรรยากาศน่าอึดอัด ดวงตาของ หนานกงห้าวฉี ราวกับกำลังมองคนแปลกหน้าอยู่ยังไง อย่างงั้น

ผ่านไปสักพัก ในที่สุดหนานกงเจิ้งฉิงก็เอ่ยปากพูดเสียง ต่ำ “ตกลง ฉันยอมให้พวกแกคบกัน แต่แค่เล่น ๆ เท่านั้น เรื่องแต่งงานอย่าแม้แต่จะคิด”
หนานกงห้าวฉีหมุนตัวกลับ แล้วพูดขึ้นอย่างเฉยชา

“เรื่องของผม ผมจัดการเองได้”

หนานกงเจิ้งฉิงมองเห็นเขาจะเดินออกไป ก็รีบเรียกเขา เอาไว้ “แกคบกับผู้หญิงคนนั้น ก็เพราะเธอหน้าตาเหมือ นกับจี่อยู่นเหรอ?”ร่างกายหยุดชะงัก สายตาจ้องมอง ไปข้างหน้า หนานกงห้าว ไม่พูดไม่จา ผ่านไปสองสาม วินาทีแล้วจึงเดินต่อไปข้างหน้า

หนานกงเจิ้งฉิงที่ยืนอยู่ที่เดิม ความเหี้ยมโหดส่อง ประกายในดวงตาของเขา หลังจากนั้นกลับถอนหายใจ เบา ๆ “ความสัมพันธ์ของฉันกับเขา เมื่อไหร่จึงจะ คลี่คลายนะ?”

เมื่อกลับมาถึงห้องรับแขก เห็นหมี่โยวกำลังพูดคุย กับคุณแม่หนานกงอย่างสนุกสนาน มีหมอกควันบาง ๆ ปรากฏต่อหน้าเขาทันที ภาพความทรงจําเมื่อหลายปีก่อน เกิดขึ้นต่อหน้าเขา

หมี่โยวหันหลังกลับ คล้ายกับว่ารู้สึกได้ถึงสายตาของ เขา แล้วยิ้มหวานให้เขา เขาใจเต้นราวกับว่าจี่อยู่นกลับ มาแล้ว “จื่อ…….” หนานกงห้าวฉีกระซิบออกมาโดยไม่รู้ ตัว

คุณแม่หนานกงเมื่อเห็นเขากลับมา ก็จับมือหมี่โยวอย่าง อ่อนน้อมเป็นกันเอง แล้วพูดขึ้น “หมี่โยว วันหลังถ้าหากมีเวลาว่าง ก็มาคุยกับป้าบ่อย ๆ นะ เด็กคนนี้น่ารักน่า เอ็นดูจริง ๆ”

หมี่โยวแก้มแดงระเรื่อ พยักหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วยิ้ม ตอบรับ “ค่ะ คุณป้า

“แม่ครับ พวกเรากลับก่อนนะครับ” หนานกงห้าวฉีพูดจบ ก็ดึงหมี่โยวลุกขึ้น แล้วเดินพุ่งตรงไปที่ประตูใหญ่

คุณแม่หนานกงรีบลุกขึ้น ตะโกนเรียกหนานกงห้าวฉี “ห้าวฉี นาน ๆ ทีจะกลับมาสักครั้ง อยู่ทานข้าวที่บ้านก่อน แล้วค่อยกลับเถอะนะ”

หนานกงห้าวฉีไม่ได้หันหลังกลับ แล้วตอบกลับอย่าง เฉยชา “ไม่แล้วครับ”

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจากไป สายตาของคุณแม่หนานกง แสดงออกถึงความเงียบเหงา เมื่อเห็นหนานกงเจิ้งฉิงเดิน ลงมาข้างล่าง คุณแม่หนานกงพูดตำหนิ “เป็นเพราะคุณ หลายปีมานี้ ห้าวฉีไม่ยอมกลับมาบ้าน ตอนนั้นคุณไม่ควร จะคัดค้าน”

หนานกงเจิ้งฉิงกวาดสายตามองอย่างเย็นชา “นั่นเป็น เพราะเขาไม่รู้เรื่อง ในอนาคตเขาจะรู้เองว่าที่ฉันทำแบบนี้ ก็เพื่อความสําเร็จของเขา”
คุณแม่หนานกงส่ายหน้า แล้วพูดอย่างจริงจัง “เจิ้งฉิง เขากับคุณไม่เหมือนกัน สิ่งที่คุณต้องการอาจจะไม่ใช่สิ่ง ที่เขาต้องการ ครั้งนี้คุณอย่าคัดค้านเลยนะคะ”

หนานกงเจิ้งฉิงไม่ได้ตอบกลับ เขาไม่สบายใจ ความ ตั้งใจของเขาไม่มีทางเปลี่ยนไปเพราะใคร

เมื่อออกจากบ้านหนานกง หนานกงห้าวฉีส่งเธอกลับถึง ข้างล่างคอนโด ภายในรถ หมี่โยวเอ่ยปากพูดอย่างลังเล “อันที่จริง คุณควรจะให้เวลากับคุณป้ามาก ๆ ดูออกได้ ว่าคุณป้าอยากให้คุณกลับไปที่บ้าน”

สองมือจับพวงมาลัยรถไว้ หนานกงห้าวฉีหน้าตาเย็นชา “เธอไม่ต้องก้าวก่ายเรื่องพวกนี้”

ได้ยินดังนั้น หมี่โยวอึ้งอยู่สองสามวินาที แล้วปิดปาก อย่างว่านอนสอนง่าย ก็จริงอยู่ เธอไม่มีสิทธิก้าวก่าย หมี่ โยวเปิดประตูรถ ยิ้มเล็กน้อย “ฉันไปแล้วนะคะ ขอบคุณ ที่มาส่งฉันนะคะ”

เขาดึงมือเธอไว้ หมี่โยวถลึงตาด้วยความตกตะลึง

“หนานกง……”

เขาอยู่ในภาวะที่ได้เปรียบมองลงมาที่เธอ ฝ่ามือ ประคองแก้มของเธอไว้ ในตาของเขาเปล่งประกายเปลว ไฟ ร่างกายค่อย ๆ ขยับเข้ามา “หมี่โยว เธอชอบฉันไหม?”