บทที่ 17 ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้

บทที่ 17 ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้

หลังจากผ่านเรื่องที่เฉินไม่ห้านหักหลังนอกใจ หมีโยวสั่น ไหวเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องความรัก เรื่องแบบนี้ พบเจอได้ แต่บังคับกันไม่ได้ ส่วนหนานกงห้าวฉีไม่มีทางมองดูเธอ เดินจากไปแบบนั้น

มือข้างนึงล้วงกระเป๋ากางเกง สีหน้าเย็นชา หนานกง ห้าวฉีเอ่ยปากพูดอย่างเฉยชา “ในเมื่อพบเจอกันแล้ว จะ ทําเหมือนไม่เคยพบกันไม่ได้ หมี่โยว นอกจากว่าเรื่อง ทั้งหมดระหว่างพวกเราจบลงทั้งหมด ไม่เช่นนั้น ความ สัมพันธ์ไม่มีทางตัดขาดกัน”

หมี่โยวกัดริมฝีปากเล็กน้อย ไม่พูดไม่จา เมื่อนึกถึงข่าว เมื่อเช้า เธอจึงรีบพูดขึ้น “อ้อใช่ วันนี้ฉันเห็นข่าวนั้นแล้ว ค่ะ ฉันบอกก่อนเลย ว่าฉันไม่ได้เป็นคนทําค่ะ”

เมื่อเห็นท่าทางร้อนรนของเธอ หนานกงห้าวฉียิ้มมุม ปากเล็กน้อย “อืม ฉันรู้ แต่ว่าเรื่องนี้นำไปสู่ความเข้าใจ ผิด เธอกลับเฉยเมย ถึงอย่างไรก็เป็นเพราะช่วยเธอถึงได้ เป็นข่าว”

เขาพูดแบบนี้ก็มีเหตุผลอยู่ หมี่โยวเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ใน ที่สุดก็ประนีประนอมได้ “งั้นก็ได้ค่ะ ฉันกลับไปคุณก็ได้ แต่ว่าฉันรับมือกับสถานการณ์แบบนี้ไม่ค่อยเป็นนะคะ”
ฝ่ามือของเขาวางลงบนแก้มของเธอ มีความร้อนใน ดวงตาของเขา พูดเสียงเพราะ “ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้”

หมี่โยวเงยหน้าขึ้น มองไปที่ดวงตาของเขา หัวใจเต้นไม่ เป็นจังหวะ เธอรีบหลบสายตาอย่างรวดเร็ว แก้มของเธอ แดงขึ้นไม่หยุด

ภายใต้ความกระวนกระวายใจ ในที่สุดก็มาถึงบ้าน ตระกูลหนานกง มองดูคฤหาสน์สไตล์ยุโรปที่อยู่ตรงหน้า หมี่โยวกลืนน้ำลายด้วยสัญชาตญาณ

หนานกงห้าวฉีกุมมือเธอ แล้วพูดเสียงทุ้มต่ำ “พร้อมแล้ว ยัง?”

หมี่โยวสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วทำท่าทางอกผายไหล่ผึ่ง “ไปกันเถอะค่ะ”

สองนาทีต่อมา เมื่อหมี่โยวและหนานกงห้าวฉีปรากฏตัว พร้อมกันที่ห้องรับแขก พ่อแม่หนานกงที่นั่งอยู่บนโซฟา พากันตกตะลึง “เธอคือ……”

หมี่โยวเดินไปข้างหน้า โค้งคำนับพวกเขาอย่างสุภาพ ใบหน้าแต้มด้วยรอยยิ้มบาง ๆ แล้วพูดขึ้น “คุณลุงคุณป้า สวัสดีค่ะ หนูชื่อหมี่โยว”
เมื่อได้ยินเธอแนะนำตนเอง คุณแม่หนานกงอึ้งไปสอง สามวินาทีถึงจะได้สติกลับคืนมา “สวัสดีจ้ะ เธอคือแฟน ของห้าวฉีสินะ หน้าตาสวยดีนะ”

หนานกงเจิ้งฉิงขมวดคิ้ว ทำท่าทางเคร่งขรึมอย่างยากที่ จะเข้าใจ เขามองไปที่หมี่โยวด้วยสายตาที่เย็นชาหนาว เหน็บ แผ่นหลังสั่นไหวไม่หยุด

หมี่โยวยังไม่ทันจะตอบคำถาม หนานกงห้าวฉีก็พาเธอ ไปนั่งลงบนโซฟา “พ่อแม่ วันนี้ผมเพียงแค่พาหมีโยวมา พบพ่อกับแม่ ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว พวกผมขอตัวก่อนนะ ครับ”

ได้ยินดังนั้น น้ำเสียงของหนานกงเจิ้งฉิงแสดงความไม่ พอใจ “ห้าวฉี ช่วงนี้เรื่องที่แกก่อขึ้นไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ นะ ควรจะพิจารณาตนเองได้แล้ว”

หนานกงห้าวฉีสีหน้าเย็นชา แล้วตอบกลับด้วยท่าทางไม่ สนใจ “ผมรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”

หนานกงเจิ้งฉิงชำเลืองมองหมี่โยวแวบหนึ่งแล้วลุกขึ้น ยืน พูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม “ตามฉันมา ฉันมีเรื่องจะคุยกับ แก” พูดจบก็เดินนำหน้าไปที่ห้องหนังสือ

หนานกงห้าวฉีตบไหล่เธอเบา ๆ พูดเสียงเบา “รอฉันตรง นี้นะ คุยกับคุณแม่ไปก่อน เดี๋ยวฉันกลับมา” พูดจบก็เดินตามหนานกงเจิ้งฉิงไป

หมี่โยวยิ้มแล้วเงยหน้าขึ้น สบตาเข้ากับคุณแม่หนานกง พอดีจึงเพิกถอนสายตากลับไม่ทัน “คุณป้า มีอะไรหรือ เปล่าคะ?” หมี่โยวถามด้วยรอยยิ้ม

คุณแม่หนานกงมองเธออย่างลึกซึ้ง แล้วตอบกลับอย่าง นุ่มนวล “ไม่มีอะไรจ้ะ เพียงแค่รู้สึกว่าหนูเหมือนกับเด็กผู้ หญิงคนนึงที่ป้าเคยเจอ หนูชื่อหมี่โยวใช่ไหม ห้าวฉีเขาดี กับหนูไหม?”

หมี่โยวยิ้มแล้วพยักหน้า ตอบตามความจริง “เขาดีกับหนู ค่ะ เขาเหมือนซูเปอร์แมนเสมอ เวลาที่หนูมีปัญหา เขามัก จะปรากฏตัวทันเวลาเสมอ”

ส่วนภายในห้องหนังสือเวลานี้ ซูเปอร์แมนของเธอ กำลัง มองผู้ชายน่าเกรงข้ามตรงหน้าอย่างไรอารมณ์ “เลิกกับ เธอซะ เธอไม่คู่ควรกับแก” หนานกงเจิ้งฉิงออกคำสั่งด้วย ใบหน้าเย็นชา

“ไม่มีทาง” หนานกงห้าวฉีตอบอย่างชัดเจน ปฏิเสธอย่าง ตรงไปตรงมา “ชีวิตคู่ของผม ไม่ต้องการให้พ่อมาชี้แนะ”

หลังจากที่พูดประโยคนี้ออกมา บรรยากาศรอบ ๆ ก็อึม ครึมจนน่ากลัว “ฉันสามารถทำให้เธอหายสาบสูญตลอดกาลได้” หนานกงเจิ้งฉิงทิ้งคำขู่แรง ๆ ไว้