บทที่ 3

กส้นวางสายของเธอ ด้วยความโกรธ

เธอเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า และก่อนที่เธอจะออกไป เธออยาก เห็นคนที่เธออยากเจอน้อยที่สุด

นั่นคือ เกวน เวิร์ท

ผู้หญิงที่ดิกสันรักสุดใจ

เรายืนเผชิญหน้ากัน เธอยิ้มให้หล่อนเล็กน้อยและกำลังจะเดิน ผ่านหล่อนไป แล้วหล่อนก็พูดเบา ๆ ว่า “คุณคือคุณนายเกร็ก ใช่ไหม?”

หล่อนหยุดมองเธอด้วยหางตา “มีอะไรเหรอ?”

“คุณมีความสุขกับการเป็นคุณนายเกร็กไหม?”

เกวน เวิร์ท กำลังท้าทายเธอ เธอหันกลับไปเพื่อปรับพิจารณา ตัวของหล่อน ภาพลักษณ์ของหล่อนนั้นช่างงดงาม แต่งหน้า แบบบางเบา แต่ริมฝีปากของหล่อนเป็นสีแดงสด เป็นฤดูหนาว ที่หนาวเหน็บ แต่หล่อนกับสวมชุดบาง ๆ สีเทาอมชมพูและมี เสื้อคลุมสีขาวคลุมทับ

หล่อนสวยมากจริง ๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ดิกสันจะชอบหล่อนคู่แข่งที่แสนโรแมนติกของเธอ อยู่ตรงหน้าแล้ว เธอรู้สึกอิจฉา และอยากจะไม่สนใจ แต่เธอก็เยาะเย้ยโดยพูดว่า “คุณรู้สึก สบาย ในตำแหน่งที่คุณขโมยไปจากฉันได้ไหม? ดิกสันรักคุณ หรือเปล่า? เขาได้กระซิบคำว่ารักใส่หูคุณไหม? เขาเคยทำ อาหารให้คุณหรือเปล่า? เขาให้ของขวัญคุณในช่วงวันพิเศษ ไหม? ไม่เลย ดึกสันจะไม่ทำสิ่งเหล่านั้นให้คุณ แคโรไลน์ ชอว์ คุณถูกบังคับให้ครอบครองตำแหน่งคุณนายเกร็ก เพียงเพราะ คุณเป็นผู้บริหารของบริษัทชอว์”

คำพูดของเกวนกระแทกเข้ามาในหัวใจ ทุกสิ่งที่หล่อนพูดคือสิ่ง ที่ถูกสันทำให้เธอ เธอคงจะโกหกถ้าบอกว่าไม่หึง แต่ตอนนี้ที่ เธออิจฉามันคืออะไรกัน?

เธอไม่สามารถแม้แต่จะดำรงตำแหน่งคุณนายเกร็กได้….

เธอยิ้มอย่างเฉยเมยและพูดอย่างนุ่มนวลแต่หนักแน่นว่า “แล้ว คุณล่ะ? ฉันได้ให้โอกาสคุณแล้วเมื่อสามปีก่อน ไม่ว่าคุณจะเชื่อ หรือไม่ก็ตามฉัน แคโรไลน์ ชอว์ คือคุณนายเกร็กในตอนนี้ นอกจากนี้คุณพูดถูกที่ฉันเคยใช้ตำแหน่งของผู้บริหารของบริ ษัทชอว์เพื่อบังคับมือของตึกสัน ในขณะที่คุณ…”

เธอไม่เคยรู้สึกดีกับการถูกรังแก

ฉันจะไม่เข้าไปรุกรานคนอื่นถ้าพวกเขาไม่ทำให้ฉันขัดใจ แต่ ถ้าพวกเขาเข้ามารุกรานฉัน ฉันจะให้พวกเขาชดใช้อย่าง แน่นอนอย่างไรก็ตามฉันยอมให้ ดิกสัน เกร็ก หักหน้าฉันเป็นเวลา สามปี

เธอยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ฉันร่ำรวยและสามารถให้เงินแก่ ครอบครัวเกร็กได้เพียงพอ แล้วเธอล่ะ? เธอไม่มีอะไรเลย เธอ ไม่มีอำนาจหรือความสามารถ แล้วเธอจะเป็นคุณนายเกร็กได้ ไหม?”

เกวนหน้าซีดเมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา และเธอดูน่าสงสารเอามาก ๆ ผู้ชายทุกคนคงจะรู้สึกเห็นใจเธอ

ฉันมองไปที่เธอและพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่าแสร้งทำเป็นน่า สงสารต่อหน้าฉัน ดิสันอาจจะยอมเธอ แต่ฉันไม่ยอม!!

เกวนถูกผลักไปด้านหลังของใครบางคนหลังจากที่พูดแบบนั้น ดิกสันเข้ามารับตัวเธอให้ปลอดภัย โดยไหล่อันกว้างขวางของ เขา เสื้อคลุมสีดำของเขาทำให้เขาดูเย็นชาและห่างเหินมากขึ้น

เขาจ้องมาที่ฉันอย่างเย็นชา

ดิกสันขมวดคิ้วและท่าทางของเขาก็ตั้งรับ ราวกับว่าเขากลัวว่า ฉันจะทําร้ายเกวน

เขาต้องได้ยินสิ่งที่ฉันพูดก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตามดึกสันไม่ใช่ คนที่โกรธเร็ว เขาหรี่ตาและพูดกับฉันอย่างเฉยเมย “คุณมาทำอะไรที่นี่?”

“ฉันก็แค่ไปเจอเพื่อนน่ะ” ฉันจ้องไปที่เกวนที่อยู่ข้างหลังเขา และล้อว่า “ดิกสัน คุณเจอถ่านไฟเก่าของคุณอยู่ด้านหลังของ ฉันไหม?”

เมื่อดิกสันได้ยินที่ฉันพูดถึงเกวนว่าเป็นถ่านไฟเก่าของเขา สีหน้าของเขาดูคลุมเครือ เขาสั่งฉันทันทีโดยพูดว่า “กลับไปที่ คฤหาสน์แล้วรอฉัน คืนนี้ฉันจะกลับบ้าน

คําพูดของเขาฟังดูแปลก ๆ ราวกับว่าเขาจะกลับบ้านเพื่อเป็น ของขวัญชิ้นใหญ่สำหรับฉัน

ฉันน่าสงสารขนาดนั้นเลยเหรอ?

ยิ่งไปกว่านั้น เราอยู่ต่อหน้าแฟนเก่าของเขา

ฉันพูดล้อเลียนตัวเองว่า “คุณจะกลับบ้าน แต่ขอเตือนไว้ก่อน นะว่าฉันอาจไม่สนใจการมีอยู่ของเธอ แต่พ่อของคุณจะไม่ ยอมรับเธอ”

ดิกสันหยุดชั่วขณะ เกวนก้าวมาข้างหน้าจากข้างหลังของเขา แล้วจับข้อมือฉัน เธอแสร้งทำเป็นน่าสงสารขณะที่เธอพยายาม อธิบายให้ฉันฟังว่า “คุณชอว์ โปรดอย่าเข้าใจผิด…”

ฉันไม่คุ้นเคยกับคนอื่นที่สัมผัสฉันและฉันก็ปัดมือเธอออกโดย ไม่รู้ตัว ดิกสันคงจะคิดในใจว่าฉันจะตีเธอ เขาลากเธอออกไปและโอบแขนรอบตัวเธอ

เขาแข็งแรงมากและเพราะฉันถูกเล่นงาน โดยไม่รู้ตัว ฉันจึงล้ม

ลง ใบหน้าของฉันกระแทกกับพื้นแข็งเย็น ๆ อย่างแรง ฉันเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจเมื่อเห็นตึกสันลูบหัวของเก วน เขาปลอบเธอเบาอย่างนุ่มนวล ๆ “ไม่เป็นไรเกวน”

“ไม่เป็นไรเกวน …

มีอะไรเกิดขึ้นกับเธองั้นเหรอ?

มีอาการปวดแสบปวดร้อนบนใบหน้าของฉัน ฉันเอามือแตะจุด ที่เจ็บแล้วก็เริ่มหัวเราะทันที

ฉันหัวเราะเยาะว่าตัวเองโง่แค่ไหนและฉันก็หัวเราะมากขึ้นไป

อีกว่าฉันเป็นคนเพ้อเจ้อแค่ไหน

ดิกสันเห็นฉันหัวเราะและถามฉันอย่างเป็นซาว่า “นี่เธอหัวเราะ อะไร?”

ฉันอธิบายทุกอย่างชัดเจน ในขณะที่ฉันพูดว่า “ดิกสัน ฉัน เจ็บ”

ฉันพูดเบา ๆ และแผ่ว ดึกสันชะงักและหันไปขอให้ผู้ช่วยพาฉัน ไปโรงพยาบาลก่อนจะเดินออกไปกับเกวน

ฉันเห็นรอยยิ้มที่ดูเยาะเย้ยของเกวนก่อนที่พวกเขาจะจากไปผู้ช่วยของดิกสันช่วยพยุงตัวฉันขึ้นมาและต้องการพาฉันไปส่ง

โรงพยาบาล

ฉันปฏิเสธเขาและขับรถกลับไปที่คฤหาสน์ ฉันเติมน้ำในอ่าง

และอาบนํ้าร้อน

ใบหน้าของฉันสั่นด้วยความเจ็บปวดแต่หัวใจของฉันซา ฉันยัง ใช้เล็บอันแหลมคมของฉันเกาที่บาดแผลอย่างโหดเหี้ยม

ยิ่งเขาปฏิบัติกับเธอดีเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งดูน่าสงสารมากเท่านั้น

ฉันหลับตาลง จากนั้นฉันก็ลุกขึ้นเขียนข้อตกลงการหย่าร้างของ เรา ฉันเซ็นชื่ออย่างระมัดระวังและวางเอกสารลงในลิ้นชัก

ฉันครุ่นคิดถึงสถานการณ์เมื่อครู่ก่อนจะเข้าครัวไปทำอาหาร หลังจากทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วฉันก็รอลิกสันอยู่ที่ห้อง นั่งเล่น

เขาเคยบอกว่าคืนนี้เขาจะกลับบ้าน

ดิกสันเป็นคนที่รักษาสัญญา

มีเสียงที่ประตูตอนตีสาม ฉันหันหัวช้าๆ เพื่อมองไปที่ประตู มัน ดึกแล้วก็มืด ดิกสันเปิดไฟและเมื่อเขาเห็นฉันนั่งอยู่บนโซฟาเขาก็ตกใจ เขาถามว่า “คุณยังไม่หลับอีกเหรอ?”

ฉันเอาเสื้อคลุมของเขามา ยังมีเกล็ดหิมะอยู่บนนั้น มันยังทำให้ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเกวนจากตอนที่เขากอดเธอก่อนหน้านี้ใน วันนั้น

“ดิกสัน ฉันยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย

ฉันไม่เคยโกรธเขาไม่ว่าเขาจะรังแกฉัน ฉันมักจะเรียกเขาว่า “ดิกสัน” อย่างแผ่วเบาเพราะฉันทนไม่ได้ที่จะพูดอะไรกับก สัน เกร็กที่เคยอบอุ่นและอ่อนโยนมาก่อน

แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นตึกสันคนนั้นมานานแล้ว

ดิกสันยืนนิ่งและจ้องมาที่ฉันอย่างโกรธแค้น หลังจากหยุดนิ่ง พักใหญ่เขาก็พูดเบา ๆ ว่า “แคโรไลน์ ชอว์ เธอทำตัวแปลก ๆ มาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ!!

“ดิกสัน ฉันมีบางอย่างจะบอกคุณ