บทที่ 4 ฆ่าฉันให้ตายไปเลยดีกว่า

นอกประตู

นักข่าวยังไม่ยอมไปไหน แถมยังมีกลุ่มคนบ้านไชย กาลเพิ่มเข้ามาอีก นรมนในชุดสีขาวยืนโดดเด่นสะดุด ท่ามกลางฝูงชน

นภสรเดินเชิดคางเข้าไป ยังไม่ทันที่เธอจะได้อ้าปาก พูด นรมนก็เริ่มทําหน้าเศร้าแล้วเอ่ยปากพูด : “นภสร ทําไมถึงยังทําตัวเหมือนเดิมแบบนี้อีก ที่เธอเคยทําแท้ง ไปเมื่อตอนม.ปลาย……โอ๊ย!”

“เพียะ!”

นภสรเอื้อมื้อขึ้นแล้วตบไปที่หน้าเธออย่างแรง

นรมนเป็นผู้หญิงที่สวยง่าดุจดอกไม้สีขาว ลูกคุณหนู คุณชายต่างก็พากันหลงรักและชื่นชอบคุณนายใหญ่ บ้านไชยกาลทั้งนั้น เธอจึงมักจะรักษาหน้าของเธอ เอาไว้ตลอดเวลา แต่เธอกลับกำลังทำให้คุณนายสอง อับอายและเสียชื่อเสียง ช่างหยาบคายและไร้เหตุผล สิ้นดี

เพราะฉะนั้น การที่เธอตบหน้าของนรมนต่อหน้า สายตาประชามากมายแบบนี้ เธอไม่มีทางตบคืน แน่นอน

นักข่าวก็ยังคงถ่ายไปเรื่อยๆไม่หยุด นรมนเอามือกุมหน้า สายตาของเธอไปหยุดอยู่ที่ปองพลที่ยืนโดดเด่ นอยฝุ่ข้างหลังนภสร เธอเหลือบตามองเล็กน้อย ทำ หน้ารังเกียจ ใช้สายตามองอย่างดูถูกเหยียดหยาม นี่ มันไม่ใช่ธนวรรธหนิ

แต่ว่า ขอเพียงแค่บรรลุวัตถุประสงค์ก็พอแล้ว

“นภสร เธออย่าดื้อดึงไม่ยอมเปลี่ยนแบบนี่เลย รอให้ คุณปู่กลับมาแล้วเธอก็รีบไปสารภาพซะก็จบ” นรมนเอา มือกุมหน้าไว้ น้ำหูน้ำตาไหล

นภสรเดินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ดึงเสื้อของนรมน เข้ามาใกล้ ก่อนจะยื่นปากเข้าไปกระซิบข้างหูของเธอ ด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก : “นรมน ครั้งนี้เธอช่วยฆ่าฉัน ให้ตายไปเลยดีกว่า ไม่อย่างนั้น หากฉันรอดไปได้เพียง วันเดียว ฉันจะเอาคืนที่เธอทำไว้กับฉันให้หมดทุกสิ่งทุก อย่างเลย!”

พูดจบ เธอก็ผลักนรมนออกอย่างแรง ใช้มือผลักคน ที่ยืนขวางทางออกทีละคนสองคนด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง แล้วเดินอ้าวจากไป

กองทัพนักข่าวเมื่อเห็นว่าปองพลเดินตามหลังมาด้วย ก็เลยไม่มีใครกล้าขวางนภสรเอาไว้เลยสักคน

นรมนเป็นคนตามนักข่าวกลุ่มนี้มาเอง เมื่อนภสรไม่อยู่ แล้ว พวกเขาเองก็แยกย้ายกันกลับออกไป

ปองพลยังคงยืนอยู่ที่เดิม สายตาคู่นั้นกล้ายากที่จะหยั่งถึง

ทําแท้งตอนม.ปลาย? เมื่อคืนยังเป็นเหมือนลูกนกตัว น้อยๆอยู่เลย

เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้

ปองพลเงยหน้าขึ้น ก็เจอกับนรมนยืนอยู่ตรงหน้าด้วย ใบหน้าครึ่งหนึ่งที่บวมแดง มองเธอด้วยสายตาที่ไร้ อารมณ์เพียงแวบเดียว แล้วเตรียมทําท่าจะเดินออกไป

นภสรเอ่ยปากพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อน โยน : “คุณผู้ชายคะ คุณดูเป็นคนดีคนนึง ฉันต้อง ขอโทษแทนนภสรด้วยนะคะ ฉันจะไม่ให้นักข่าวปล่อย ให้รูปคุณหลุดออกไปจนกระทบกับชื่อเสียงของคุณ แน่นอนค่ะ”

ผู้ชายคนนี้ ดูมีเสน่ห์จริงๆ เธอตั้งใจให้คนไปสืบหา ข้อมูลของเขามาแล้ว คนๆนี้ไม่มีที่มาที่ไป เพราะไม่ อย่างนั้น หล่อนก็คงไม่ติดอกติดใจผู้ชายคนนี้

เปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่นหากได้มาเห็นสภาพของนร มนในตอนนี้ ก็คงจะพากันควักหัวใจออกมายกให้เธอ แต่ปองพลเพียงแค่ชาเลืองมองเธอด้วยสายตาเย็นชา เล็กน้อย ทําทีเหมือนไม่ได้ใส่ใจฟัง ก่อนจะหันหลังเดิน จากไป
นกสรกลับถึงอาพาร์ทเม้นท์ส่วนตัวที่เธอออกมาเช่า อยู่เอง เธอยัดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มหลับจนฟ้ามืดมัว ดิน

เธอรู้ดี ว่าไม่เกินสองชั่วโมง พาดหัวข่าวของเมือง เมฆคงกำลังเต็มไปด้วยเรื่องของเธอกับปองพลอย่าง แน่นอน

เธอนอนจนฟ้ามืด ลุกขึ้นมาต้มมาม่ากินง่ายๆ นั่งเข้า เน็ตอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ รีเฟรชเว็บข่าวสําคัญ

ไม่มี ไม่มีอะไรเลย

นี่มันดูไม่ใช่สไตล์ของนรมนเลย

นภสรโยนตะเกียบทิ้งแล้วเดินไปเปิดทีวี เลื่อนเปลี่ยน ช่องข่าวดูหลายช่องแต่ก็ไม่มี แต่สังเกตเห็นข่าวๆนึง

“L, K บริษัทการเงินยุโรปยักษ์ใหญ่ ได้กลับเข้า ประเทศมาในเร็วๆนี้ แต่ไม่เคยปรากฎตัวต่อหน้า

นภสรลองคิดดูอย่างละเอียด บริษัทLK ว่ากันว่าเป็น คนลึกลับมากๆ

หน้าตาเป็นยังไงไม่รู้ หนุ่งหรือแก่ก็ไม่รู้ แถมยังไม่รู้ ด้วยซ้ำว่าชื่ออะไร รู้เพียงว่าภูมิลำเนาเดิมคือเมืองเมฆ ถือเป็นตำนานในแวดวงธุรกิจ ผู้มีอำนาจและมีตำแหน่ง มากมายในเมืองเมฆ เทียบไม่ติดเลย
บริษัท L K ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ

ปิดทีวีลง เธอไม่ได้เจอข่าวอะไรที่เกี่ยวกับตัวเธอเลย ในขณะที่รู้สึกสงสัยอยู่นั้น มือถือก็ดังขึ้นมา เธอหยิบขึ้น มาดู ปรากฎว่าเป็นสายเรียกเข้าจากธมกร

นภสรจัดการความรู้สึกตัวเอง ก่อนจจะรับสาย โทรศัพท์ พยายามทำเสียงให้นุ่มนวล : “คุณปู่

ปลายสายเป็นเสียงตะโกนด่าทอด้วยความโมโห : “ยังไม่รีบกลับมาอีก!”