ตอนที่ 4.

แม่บ้าน ในชุดสีขาวสะอาด ผายมือให้เดินตามไปยังห้อง ทำงานของเจ้าบ้านซึ่งอยู่บนชั้นสอง ม่านไหมระงับความตื่นเต้น สูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆเรียกความเชื่อมั่น ก่อนจะเดินตามไป เมื่อมาถึงห้องหนึ่งซึ่งอยู่ด้านในสุด แม่บ้านก็เคาะประตู ก่อนจะ ได้ยินเสียงคนข้างในเอ่ยอนุญาต จึงเปิดประตูแล้วผายมือเชื้อ เชิญ

“คุณท่านจะสัมภาษณ์คุณ เชิญค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ” ม่านไหมพนมมือไหว้ตามประสาคนมืออ่อน เรียกรอยยิ้มพอใจจากแม่บ้าน

ร่างเพรียวในชุดเครื่องแบบสีขาวในมือถือแฟ้มเอกสารเดิน ตัวตรง เข้าไปด้านใน ก่อนจะปิดประตูลงอย่างเบามือ แล้วพนม มือไหว้ผู้ที่นั่งรออยู่

“สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อ ม่านไหม สิริภัทร ถูกส่งตัวมาจากศูนย์ ดูแลผู้ป่วยและผู้สูงวัย นันทินีเนิร์สซิ่งโฮมค่ะ เพื่อมาดูแลผู้ป่วย ตามที่ได้รับการติดต่อไปค่ะ”

ม่านไหมแนะนำตัวอย่างสุภาพ แล้วนั่งลงที่เก้าอี้เมื่ออีกฝ่าย ผายมือให้ดวงตากลมโตจ้องมองนายจ้างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นวม แล้วรู้สึก ใจสั่นขึ้นมา เมื่อเห็นหน้าตาของอีกฝ่ายชัดเจน ว่าที่ นายจ้างของเธอเป็นชายร่างสูงสวมชุดสูทสีเข้มเนื้อดี มองปราด เดียวก็รู้ว่าเป็นแบรนด์ดัง เขานั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้นวมวางแขนบนโต๊ะทำงานด้วยท่าทีสบายๆ ใบหน้ายาวเรียวได้รูปเชิดขึ้นเล็ก น้อย คิ้วตกหนาพาดเฉียงข้างขมับบนจมูกโด่งงานยกขึ้นขณะใช้ สายตาคนงามของเขากวาดมองเธอทั่วตัว ทำให้คนถูกมองร้อน วูบวาบไปทั้งตัวจนเผลอกแฟ้มเอกสารในมือแน่น

“นี่เป็นสัญญาจ้าง อ่านก่อนถ้าคุณเต็มใจรับงาน ก็เซ็นด้าน ล่างของเอกสาร” เสียงทุ้มนุ่มหู เอ่ยออกมาเป็นภาษาไทยแปร่งๆ ทำให้รู้ว่าคนพูดไม่คุ้นชินภาษานี้เท่าไหร่ มือเรียวยาวได้รูปส่ง เอกสารการว่าจ้างให้พยาบาลสาว ก่อนจะประสานกันไว้บนตัก เฝ้ารออย่างใจเย็น

ม่านไหมรับเอกสารมาอ่านดู ก่อนจะนิ่วหน้าเมื่อในสัญญาระบุ ว่าเธอต้องไปดูแลคนป่วยที่ฮ่องกง พอสายตาอ่านพบค่าจ้าง ตาลุกวาว อาทิตย์ละสองหมื่น เดือนละแปดหมื่น ค่าจ้างงามจน ยากจะปฏิเสธ สัญญาว่าจ้างหกเดือน เจ้าตัวคำนวณตัวเลขใน สมองคิดถึงรายได้ที่จะได้รับ ก่อนจะหยิบปากกามาเซ็นชื่อลงไป อย่างไม่รีรอ โดยไม่สนใจอ่านข้อความที่เหลือ หากท่านไหมเงย หน้าขึ้นมองสักนิดก็จะเห็นแววตาวาวโรจน์ของผู้เป็นนายจ้างกับ รอยยิ้มหมิ่นๆบนริมฝีปากหยักโค้งนั้น

หลี่ไท่หยางมองพยาบาลสาวด้วยแววตาเกลียดชัง จากข้อมูล ที่เขาให้นักสืบไปตรวจสอบจากทางฝ่ายไอทีของเน็ตเวิร์ก พบว่า ชื่อของผู้ใช้อีเมล์ที่ใช้ในการสมัครเฟซบุ๊กเป็นของลายเมฆ สิรินฺ ภัทร อีกฝ่ายมีน้องสาวฝาแฝดผู้หญิงที่ชื่อม่านไหม สิริภัทร เจ้า หล่อนทำงานเป็นพยาบาลรับดูแลผู้ป่วยตามบ้าน นักสืบรายงาน ว่าลายเมฆติดหนี้พนันบอลเป็นเงินกว่าล้านบาท มีนิสัยเจ้าชู้คบหากับผู้หญิงไปทั่ว ไม่แปลกอะไรหากผู้ชายคนจะหลอกให้ เจนนี่หลงแล้วทําให้สาวของต้องเสียใจจนคิดฆ่าตัว ตาย ลายเมฆไม่ว่าเจนนิเฟอร์ ลี เป็นน้องสาวใครถึงกล้า หยามคนอย่างเขา ดวงยาวเรียวมองใบของพยาบาลสาวด้วยแววตาเยียบเย็น เมื่อวานลูกน้องของเขา ไม่สามารถเอาตัวลายเมฆมาได้ แต่ไม่ใช่ปัญหาเมื่อเขาแผน สองสํารองไว้ด้วยการสั่งคนของเขาติดต่อว่าจ้างพยาบาล ดูแลคนป่วย เจาะจงเป็นม่านไหมคนเดียว เธอกำลัง เดินเข้ากับดักของ

คุณตกลง ยอมรับเงื่อนไขการว่าจ้างทุกอย่างไหมเอ่ยถามเสียงเรียบ ซ่อนแววตาเกลียดชังภายใต้รอยยิ้มละมุน

ค่ะ คุณจะดิฉันเดินทางดูแลผู้ป่วยวันคะ จะได้

เตรียมตัว

ม่านไหนอยากทราบกำหนดการให้ชัดเจน จะได้มีเวลา จัดการเรื่องชาย การเดินทางครั้งนี้เป็นแรกของหญิง สาวที่ต้องจากบ้านเกิดและพี่ไป น่าหวั่นเกรงแต่ใช่สิ่ง น่าหวาดกลัว เพราะทำงานปลอดกับความลําบาก

“เราจะเดินทางวันไท่หยางยกมุมปาก ดวงคม พราวพรายขณะจ้องหน้าคนตาโต ตกลงเซ็นสัญญาว่า จ้างแล้วนะ ผมในฐานะนายขอให้คุณเตรียมตัวพร้อม เราออกเดินทางหลังจากคุณจัดกระเป๋าเสื้อผ้าเสร็จ คน ของผมจะส่งคุณที่บ้านและกลับมาที่
ม่านไหมนิ่งอึ้งฟังนายจ้างโดยไม่ได้ปริปากพูดสักค่า มันเป็น คำสั่งแกมบังคับอยู่ในที เมื่อเซ็นสัญญาไปแล้วเธอไม่มีสิทธิ์ คัดค้านต้องทำตามคำสั่งอย่างไม่มีบิดพลิ้ว

“ฉันขอเบิกค่าจ้างล่วงหน้าก่อนครึ่งหนึ่งได้ไหมคะ”

ม่านไหมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรงใจ เธอจำเป็นต้องนำเงินไปให้ พี่ชาย หากปากหนักไม่กล้าเอ่ยขออาจจะต้องรอถึงสิ้นเดือน

หลีไท่หยางแค่นยิ้ม มองหน้าลูกจ้างคนใหม่ของเขาอย่าง ดูแคลน หางโผล่ออกมาตั้งแต่ยังไม่เริ่มงาน เห็นแก่เงินแบบนี้ นี่เอง มิน่าถึงยอมเซ็นเอกสารจ้างงานง่ายๆ คงอ่านไม่ถึงหน้า สุดท้ายด้วยซ้ำ ไม่อย่างนั้นคงทักท้วงอะไรไปแล้ว เมื่อในสัญญา มีเงื่อนไขบางอย่างระบุไว้

“ได้สิ ผมจะเซ็นเช็คให้” เขาบอกอย่างว่าง่าย

ดวงตากลมโตของม่านไหมเปล่งกายวาวจ้าอย่างยินดี ริม ฝีปากอิ่มคลี่ยิ้ม เมื่อเห็นนายจ้างหยิบสมุดเช็คมาเซ็นให้โดยไม่ อิดออด นึกชื่นชมความใจดีของอีกฝ่ายในใจ คนอะไรหน้าตา หล่อแล้วยังใจดีอีก เธอยอมทำงานถวายหัวแน่

“เตรียมตัวให้พร้อม งานที่รอคุณอยู่หนักหนาสาหัสไม่เบา เชียวละ” หลีไท่หยางเอ่ย พร้อมกับส่งเช็คให้พยาบาลสาว

ม่านไหมไม่ได้สะดุดหู กับน้ำเสียงเครียดๆของนายจ้างแม้แต่ น้อย เพราะมัวแต่ดีใจที่ได้รับค่าจ้างล่วงหน้า เธอตั้งใจจะเอาเช็ค ไปฝากโอโม่ไว้ แล้วค่อยบอกให้ลายเมฆมารับไป พี่ชายของเธอ คงจะโวยวายไม่น้อย ถ้ารู้ว่าน้องสาวสุดที่รักไปทำงานไกลถึงฮ่องกง ห่างกันแค่หกเดือนเองพี่ชายตัวดีคงเอาตัวรอดจากมือ เจ้าหนี้ อย่างน้อยเงินก้อนนี้คงพอทำให้ลายเมฆอยู่สบายไปสัก พัก ม่านไหมรับเช็คมาใส่กระเป๋าไว้ พนมมือไหว้นายจ้างก่อน ขอตัวกลับบ้าน

“ฉันขอตัวไปจัดกระเป๋าก่อนนะคะ คุณท่าน” เธอเรียกเขาตาม ที่ได้ยินแม่บ้านเรียก คนถูกเรียกนิ่วหน้าแสดงสีหน้าไม่ชอบใจ

“ฉันชื่อหลีไท่หยาง ต่อไปนี้เธอต้องเรียกฉันว่าคุณหลี่ เข้าใจ ไหม” น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าวจนคนฟังสะดุ้งโหยง

“ค่ะ คุณหลี่” ม่านไหมรับคำพร้อมกับยิ้มแหยๆ

สายตาของหลไม่หยางทรงอำนาจและแข็งกร้าวจนน่ากลัว ม่านไหมรู้สึกหวั่นหวาดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว อาการเคลิบเคลิ้มกับ ใบหน้าหล่อเหลามลายหายเกลี้ยงไปจากใจ นายจ้างของเธอมี บุคลิกน่าเกรงขามปนน่ากลัว หากไม่รู้มาก่อนว่าเขาเป็นนักธุรกิจ เธอคงคิดว่าเขาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียไปแล้ว ร่างสูงขยับลุกจาก เก้าอี้เดินอ้อมโต๊ะมาหาคนที่นั่งตัวสั่น วางมือบนไหล่บางก่อนจะ ยิ้มอ่อนโยน

“ขอโทษที่ทำให้ตกใจ ไปเตรียมตัวเถอะ”

หากเป็นนักแสดงหลีไท่หยางคงได้รางวัลออสการ์ เมื่อเขา เปลี่ยนสีหน้าและท่าทาง ตลอดจนน้ำเสียงได้แตกต่างกันเพียง เสี้ยวนาที เขาโอบไหล่คนตัวเล็กกว่าพยุงให้ลุกขึ้นพาเดินไป ม่านไหมเดินตัวลีบออกมาจากห้องพร้อมนายจ้าง จากที่เห็นตอน นั่งคิดว่าเขาคงจะตัวสูงมาก พอมายืนข้างๆแบบนี้แล้วเธอสูงแค่ไหล่ของเขาเท่านั้น วงแขนแข็งแรงโอบไหล่ของเธอไว้ไม่ยอม ปล่อย ดวงตาคมของเขาทอดมองเธอด้วยแววตาเรียบเฉย ไม่ แสดงอาการหลุกหลีก เหมือนการทำแบบนี้เป็นความเคยชินของ เขาทั้งที่เพิ่งพบกันครั้งแรกแท้ๆ

“ฉันว่า คุณปล่อยมือออกจากไหล่ฉันได้ไหมคะ คนของคุณ อาจจะมองไม่ดี” เธอบอกเขาเสียงสั่น

ไม่เพียงแค่โอบไว้เท่านั้น แต่ปลายนิ้วของหลไม่หยางยังลูบไล้ ไปมาบนผิวนุ่มๆ ของเธอเล่น ร่างหนาเบียดชิดแนบลำตัว แขน ของเขารัดร่างเล็กของเธอไว้แน่นการเดินจึงเหมือนถูกเขาลากไป เมื่อเท้าแทบจะไม่แตะพื้น

“ผมไม่ชอบคนดื้อ เข้าใจไหม” เขาหยุดเดิน แล้วก้มหน้าลง มากระซิบบอกเธอข้างหู ปลายจมูกโด่งเฉียวแก้มนวลไปแค่เส้น ยาแดงผ่าแปด เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น

“เอ่อ… ฉันมาเป็นพยาบาลนะคะ”