ตอนที่10 ช่วยฉันด้วย

ตอนที่10 ช่วยฉันด้วย

“ไม่นะ อย่า!”ฉันไม่เคยกลัวขนาดนี้มาก่อน ไม่รู้จะ อ้อนวอนพวกเขายังไง ฉันมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยความ หวาดกลัว

ฉันรู้ว่าเขาทำกันยังไง เคยเห็นผู้หญิงบางคนเคยโดน จนถึงขั้นตายมาก่อน ฉันไม่อยาก ฉันไม่อยากมาตายที่ นี่!

แต่ว่าฉันในตอนนี้กลับเป็นอาหารอันโอชะที่จัดวางบน โต๊ะให้พวกนั้นได้แบ่งกันกิน

ปุณพจน์ใช้มือถือเอาปลาไหลเส้นหนึ่ง ใบหน้าเต็มไป ด้วยรอยยิ้มที่ดูผิดปกติ “ฮ่าๆๆๆๆ เดี๋ยวคุณจะต้องทำให้ แน่นหน่อยนะ แค่ถ้ามันไม่หลุดเลยล่ะก็ ผมจะให้รถ สปอร์ตคุณคันนึงไปเลย แต่ถ้ามันหลุดออกมาหล่ะก็ ผม จะให้คนมารุมโทรมคุณ

เด็กผู้หญิงคนนั้นยิ้มอย่างยั่วยวน “คุณปุณก็พูดไปนั่น ส่วนล่างของฉันฟิตมากเลยหล่ะค่ะ”

ปุณพจน์เอาไอ้ปลาไหลของเขาสอดแทรกลงไปในส่วน ล่างของหญิงสาว ฝ่ายหญิงสาวก็ครางออกมาอย่างเปิดเผย
“อื้อ อ้าว คุณปุณณ”

ฉันมองภาพตรงหน้าอย่างหวาดกลัว รู้สึกแย่จนอยากจะ อ้วกออกมา

ผู้คนรอบข้างต่างก็พากันพนัน ว่าผู้หญิงคนนั้นจะ ทนทานเขาได้นานขนาดไหน

ฉันกำลังถูกเขากดดัน ดวงตามองไปยังหญิงสาวที่ ทนอยู่อีกทั้งยังแสดงอาการออกมาอย่างเปิดเผยว่า เพลิดเพลินแค่ไหน

“คุณดูสิว่าเธอน่ะฟินแค่ไหน หรือว่าคุณอยากจะลองซะ ตอนนี้เลย?”ปุณพจน์บีบคางของฉันแกมบังคับให้หันไป เผชิญหน้ากับเขา ตาเจ้าเล่ห์ที่เพิ่งผ่านความเสพสุขมา จ้องมองมาที่ฉัน ราวกับหมาป่าล่าเหยื่อ

“ไม่นะ อย่า!”ฉันร้องตะโกนออกมาอย่างสิ้นหวัง ในเวลา นี้ฉันเพียงต้องการใครสักคนที่จะช่วยฉันได้ ไม่ว่าจะเป็น ใครขอเพียงแค่ช่วยฉัน ฉันยอมที่จะใช้ชีวิตอีกครึ่งหนึ่ง ของตัวเองเพื่อที่จะตอบแทนเขาเลย

ฉันมองไปหาคนรอบตัวอย่างอ้อนวอน แต่คนพวกนั้น ต่างอยู่ในอารมณ์ที่สนุกสนาน มองมาที่ฉันด้วยสายตา ลามก
“วางใจได้ ที่นี่ไม่มีใครที่จะช่วยคุณได้หรอก คุณอย่าไป หวังเลย มาสนุกกับผมดีกว่า บางทีผมอาจจะให้คุณพัก หายใจหายคอได้บ้าง”ปุณพจน์โบกมือ “มา พานักข่าวคน เก่งของพวกเราแขวนขึ้นมา”

คนรอบตัวของฉันต่างพากันมองฉันด้วยความตื่นเต้น

ในขณะเดียวกันหน้าทั้งหน้าของฉันหมองไปหมดแล้ว ความอัปยศที่จะได้รับในวันนี้ ท่าฉันแทบจะไม่อยากมี ชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว พวกเขาจะต้องชดใช้ในสิ่งที่ได้ทํา กับฉัน! ”

ฉันจ้องมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของฉันอย่างชั่วร้ายฉัน อยากจะจําผู้คนที่อยู่ตรงหน้า-จำมันเอาไว้ ตราบจนตาย ฉันจะไม่ลืมที่จะแก้แค้นคนเหล่านี้

ข้อมือที่ถูกมัดด้วยเชือกถูกกระตุกอย่างรุนแรงทำเอา ร่างทั้งร่างของฉันถูกแขวนขึ้นไป

เจ็บนะ! ข้อมือที่ถูกมัดแล้วแขวนเจ็บอย่างสุดใจ ตัวทั้ง ตัวของฉันตอนนี้ลอยอยู่บนอากาศ แต่ฉันไม่อยากให้ใคร เห็นความกลัวของฉันในตอนนี้ ฉันไม่อาจจะไร้ซึ่งศักดิ์ศรี ต่อหน้าพวกเขาได้

“ฉีกเสื้อผ้าของเธอออก! ให้พวกเราได้ดูกัน! ”
ค่าพูดลามกที่เต็มไปด้วยความดูถูกนี้ ฉันจะจดจำมัน เอาไว้ในใจ และรอวันที่จะได้มอบของขวัญให้แก่พวกเขา เหล่านี้สักวัน!

ปุณพจน์จับเอาปลาไหลของเขาขึ้นมา แล้วยิ้มมาให้ฉัน อย่างโรคจิต “อีกแปปฉันจะพาเธอขึ้นสวรรค์เอง! วะฮ่าๆ

ไอ้ชั่วเอ้ย!

“มานี่สิมา มาทำความสะอาดให้นักข่าวคนเก่งของเรากันเถอะ!”

สุดท้ายมันก็มาถึงจนได้สินะ? ฉันไม่อาจจะมองพวกเขา ที่ตรงเข้ามาหาฉันได้เลย”

“อย่านะ อ้าว—-

ฉันตะโกนราวกับคนบ้า ฉันจ้องมองทุกอย่างที่อยู่ตรง หน้าด้วยความรู้สึกที่หมดหวัง และไร้ความรู้สึก

อยู่ๆ ก็มีคนๆ หนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างรีบด่วน แล้วกระซิบที่หู ของปุณพจน์สองประโยค

“หึม?จริงเหรอ?” ปุณพจน์มองมาที่ฉันอย่างไม่น่าเชื่อ
“คุณชายศรัณอยู่ด้านหน้าแล้ว กำลังเดินเข้ามา ครับ”คนๆนั้นดูสภาพแย่เล็กน้อย พวกเขาบอกว่าผู้ หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงของคุณชายศรัณ”

พอสิ้นเสียงของเขา ก็เกิดเสียงดังมาจากประตูใหญ่

“Ü! ”

ศรัณ! ฉันดีใจมากที่ได้เห็นเขาอยู่ตรงหน้าประตูนั่น

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ย้อนกับแสงดูกลายเป็นเงาสูงใหญ่ ตระหง่าน บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน

“ศรัณ! ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันที” ฉันตะโกนอย่างสุด เสียง วันนี้ฉันคิดว่าจะต้องโดนคนพวกนี้ย่ำยีจนตายอยู่ที่ นี่ซะแล้ว แต่เขากลับปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกับฮีโร่ ฉันมอง เขาด้วยน้ำตาที่ปริ่มนองหน้า

ในขณะที่คุณกำลังตกอยู่ในความสิ้นหวัง ในที่สุดก็จะ พบกับความหวัง ความประทับใจ ความปรารถนา แล้ว ความรู้สึกที่อยากจะเข้มแข็งทั้งที่ในใจแหลกสลายไป หมดแล้ว

ศรัณก้าวเดินเข้ามาช้าๆ จนในที่สุดฉันก็เห็นหน้าของ เขาได้อย่างชัดเจน เป็นคนที่ฉันคุ้นเคย เขาทำให้ความ รู้สึกสับสนปนเปของฉันพลันมลายหายไปจนหมดสิ้น
“ปุณพจน์ที่นี่มีเรื่องที่น่าสนุกขนาดนี้ ทำไมถึงไม่เรียก ฉันหล่ะ? ไม่คิดว่าฉันเป็นเพื่อนแล้วรึไง?ศรัณเหลือบมอง มาที่ฉันแวบนึง ด้วยแววตาที่ลึกล้ำ แต่ฉันกลับเข้าใจใน ความหมายนั้น

เขาทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ

เวลานั้นฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมา มองไปที่เขาอย่างเงียบๆ

ปุณพจน์ดูทีท่าค่อนข้างสับสน เมื่อศรัณเดินขึ้นไปถึงที่ นั่งของเขา ก็เอ่ยถามขึ้นอย่างระมัดระวัง “ผมรู้มาว่าช่วงนี้ คุณชายศรัณค่อนข้างยุ่งไม่ใช่หรอครับ?อีกอย่างผมเองก็ ไม่คิดว่าท่านจะสนใจคนอย่างพวกผม

ศรัณเหยียดยิ้มอย่างดูถูก แล้วชี้มาที่ฉัน “เกิดอะไรขึ้น กับเธอ?ฉันไม่อยู่ ก็จะมารังแกคนของฉันอย่างนั้นหรอ?”

“ที่ไหนกันล่ะครับท่าน นี่มันก็เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดก็ เท่านั้นไม่ใช่หรอ?”ปุณพจน์รีบโบกมือขึ้น “รีบๆเอาตัวคุณ ภาวินีลงมา จริงๆเลย ทำไมถึงได้ผิดพลาดกันขนาดนี้! ”

ปุณพจน์ยิ้มเย้ย แต่มันก็ไม่ได้ดูอวดดีเหมือนก่อนหน้านี้
ทุกคนในที่นั้นเงียบกันไปหมด รวมทั้งผู้คนที่กำลังเสพ สม ศรัณมองกราดไปยังฝูงชนพวกนั้น ก่อนจะลุกขึ้น แล้ว เดินตรงมาที่ฉัน