ตอนที่ 13 อย่าคิดว่าผมไม่กล้าทำอะไรคุณที่นี้

ตอนที่ 13 อย่าคิดว่าผมไม่กล้าทำอะไรคุณที่นี้

ศรัณนั่งบนเก้าอี้อย่างเฉื่อยชา มองมาที่ฉันและทำตัว เจ้าชู้กับผู้หญิงรอบๆตัวเขา หญิงสาวทิ้งตัวลงในอ้อมแขน ของเขาด้วยรอยยิ้มที่พราวเสน่ห์

“พี่สาวไม่เข้ามาละ”หญิงสาวในชุดสีเหลืองจับแขนของ ศรัณเอาไว้ ยิ้มรับกับคิ้วที่โค้งงามทำให้น่ารักมาก “คุณชา ยศรัณบอกว่าเหลือแค่เธอแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นจะไม่เล่น เกมนี้”

“ได้” ฉันยิ้มอย่างรู้สึกตะขิดตะขวง อยากตบปากตัวเอง จริงๆ

ศรัณไม่มองฉันเลย ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ ที่ข้างกาย ห้อมล้อมไปด้วยสาวๆทุกรูปแบบ ที่ทำให้เขาพึงพอใจ

“พี่สาวปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว ดูเหมือนท่าทางจะไปฝึกงาน ดีจริงๆ ฉันก็อยากเป็นผู้หญิงที่แข็งแรง แต่อายุมันคือ ปัญหาใหญ่ พี่ว่าจริงไหม”

ฉันยิ้มอย่างไม่แสดงความคิดเห็น ฉันรู้ว่าเธอจะบอกว่า ฉันแก่ เยาะเย้ยฉัน
ศรัณจิบไวน์แดงและเหลือบมองฉัน ดูเหมือนจะไม่สนใจ “ตามสบายเลย ผู้หญิงจะต้องมีปีที่ดี ที่เพลิดเพลิน อย่า รอให้แก่ กลัวหน้ากลัวหลัง ความน่าสนใจไม่มีเลย”

แสงไฟแวววาวสลั่วๆส่องผ่านใบหน้าของฉัน ฉันนั่งอยู่ที่

เดิมไม่ขยับไปไหน ดูพวกเขาเยาะเย้ยฉันอย่างไม่สนใจ เพียงแต่ บนแขนของฉันกลับปรากฏเส้นเอ็นขึ้นมา ฉัน

แสร้งทำว่าฉันไม่สนใจ

“พวกเรามาเล่นเกมกัน ใครแพ้ต้องแก้ผ้าดีไหม” ศรัณ หัวเราะออกมา เขาหรี่ตามอง

“ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสของเราจะกล้าหรือไม่กล้า”

ฉันกำมือตัวเองแน่น ไม่แสดงสีหน้าอาการใดๆ พระเจ้ารู้ ว่าฉันต้องการที่จะลุกขึ้นและเดินออกไป

“มีคนบอกว่า เธอกล้าเล่น”ศรัณยิ้มอย่างเย็นชา

“ได้” ฉันตอบรับทันที

เหล่าหญิงงามต่างโห่ร้อง “ชนะแล้วได้อะไรคะ”
“คืนนี้จะอยู่เป็นเพื่อนเธอ” ศรัณยกชุดของสาวสวยขึ้น สาวสวยก็ร้องทันที “คุณชายศรัณคุณนี้ร้ายจริงๆ”

ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ด้วยสมองที่ว่างเปล่า เหมือนกับว่าจะไม่ สามารถพิจารณาอะไรได้เลย ศรัณในแบบนี้ฉันไม่เคย เจอ บางทีเขาที่เป็นแบบนี้อาจเป็นตัวตนจริงๆของเขา เมื่อ ก่อนเขาก็เล่นกับผู้หญิงอย่างนี้ เจ้าชู้กับผู้หญิงหลายคน และสุดท้ายก็เลือกผู้หญิงหนึ่งคนไปเล่นที่ห้อง

เขาเป็นเหมือนกับพระราชาที่มีสามวังหกสวน และฉันก็ แค่หนึ่งในนั้น บางทีความสัมพันธ์ตั้งแต่เริ่มระหว่างเราก็ เป็นแบบนั้น มันก็แค่ฉันพูดมันออกมาแล้ว

ฉันเป็นพวกหลงตัวเองจริงๆ คิดว่าตัวเองจะไม่เหมือนกัน คิดว่าความรักของเราก่อนหน้านี้ แต่พวกเขากำลังต่อย หน้าคุณภาวินีเธอคิดมากไปแล้ว

คนสามคนเริ่มเป่ายิงฉุบแล้ว ฉันนั่งอยู่ที่นี่กับความ อับอายอย่างไร้หัวใจ

“พี่สาวล่ะ”สาวสวยพูดขึ้นอย่างร้อนใจ “ตั้งใจหน่อย”

ฉันเริ่มหันกลับไปมอง ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือไม่บังเอิญที่หัน ไปจ้องตาของศรัณพอดี ในสายตาของเขาล้วนแต่ตลก เยาะเย้ยฉัน
ฉันมีปัญหาในการเล่นเกม ออกหิน ออกผ้า ก็แพ้แล้วแพ้ อีก ถอดเสื้อผ้าทีละขึ้นทีละชิ้น

ไม่มีวิญญาณ ไม่มีความคิด ฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังทำอะไร เหมือนการกระทำของเครื่องจักรกล

“โว้ว พี่สาววันนี้พี่แพ้แน่”

พวกเขากำลังเชียร์

ฉันมองไปที่พวกเธอ ไม่รู้ว่าพวกเธอกำลังทำอะไร ทำไม ถึงได้ดีใจขนาดนี้

ตอนนี้ท่อนบนของฉันมีแค่บราอยู่ตัวเดียว

“คืนนี้คุณชายศรัณคือของฉันแล้ว”หญิงสาวในชุดสี เหลืองพูดออกมาอย่างตื่นเต้น

“ปั๊ก” เสียงดังขึ้น ไม่รู้ว่ามีอะไรบางอย่างตกลงมาบนพื้น

ฉันตื่นขึ้นมาทันที

แก้วในมือของศรัณแตก ถูกเขาบดมันด้วยตัวเอง เศษ กระจกที่ติดอยู่ในมือ เลือดสดไหลนอง
“คุณชายศรัณ ว้าย คุณเป็นอะไร” พวกเธอตกใจร้อง ออกมา ฉันมองไปยังนิ้วที่เลือดไหลไม่หยุดของเขา จึงรีบ เอากระดาษชำระออกมาจากกระเป๋า

“นี้คุณทำอะไร เลือดออกหมดแล้ว” ฉันมองเขาอย่าง ปวดใจ ฉันอยากจะช่วยเขาหยิบกระดาษมาพันแผลให้ เขา

ศรัณมองฉันอย่างเย็นชา “ภาวินี คุณมีหัวใจไหม”

มือของฉันสั่นเทา เงยหน้าอย่างตกใจ มองไปทางดวงตา ของเขา

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยข้อกล่าวหาและความเกลียด

ชังที่มีต่อฉัน

ฉันไม่รู้ว่าทำไม

“ศรัณ คุณบาดเจ็บแล้วไปโรงพยาบาลเถอะ” ฉันก้มหน้า พลางพูด

ฉันกลัวที่จะสบตากับเขา ฉันมักจะรู้สึกว่าฉันไม่สามารถ เข้าใจสายตาของเขา ทุกครั้งที่ฉันเองที่เป็นคนวิ่งหนีไป ฉันตกใจมากกับสีหน้าของเขา
“คุณชายศรัณ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม อยากให้ฉันพา ไปโรงพยาบาลไหม้

สาวสวยที่นั่งงุนงงอยู่ข้างๆมองมาที่พวกเรา

“ศรัณไปโรงพยาบาลเถอะ”ฉันขอร้องเขา แผลของเขา ยังคงเปื้อนเลือดที่ไม่สามารถกดได้ ฉันรีบหยิบกระดาษ ชำระมาทีละแผ่นทีละแผ่น แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้

“คุณพูดมา คุณมีหัวใจไหม” ศรัณแกะนิ้วของฉันทีละนิ้ว ออกจากมือที่บาดเจ็บ เขามองดูฉันอย่างโหดเหี้ยม มือ ใหญ่จับมือของฉันและฉันไม่สามารถขยับมือได้

จู่ๆอารมณ์ก็ดิ่งลง “ศรัณคุณจะทำอะไร เรื่องระหว่าง เราไม่ใช่ว่าพูดกันเข้าใจแล้วเหรอ ฉันจะอยู่กับคุณตลอด แล้วฉันผิดอะไร คุณอยากเล่นอะไรก็เล่น อย่างนี้ทุกคนก็ มีความสุขไม่ดีเหรอ ทำไมคุณถึงถามฉันแบบนั้น ทำไม”

ฉันตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ผิวเปลือยสั่นด้วยความหนาว เมื่อสัมผัสกับอากาศ

“ด้วยเหตุผลอะไรนะเหรอ คุณถามว่าทำไม” ดวงตาของ ศรัณเหมือนใบมีดเย็นเฉียบ ที่บาดลึกลงในผิวของฉัน ทุก ตารางนิ้วของผิวดูเหมือนจะเจ็บปวดขึ้นมา
“คุณชายศรัณคุณโกรธทำไมพวกเรา…………… หวาดกลัวขึ้นมา

ศรัณหันกลับไปตอบอย่างฉุนเฉียว “ไสหัวไป”

“ศรัณคุณคุยกันด้วยเหตุผลหน่อยได้ไหม” ฉันกำลังโกรธ

เขาหันกลับมา เขาจ้องมองฉันนิ่งๆ “อย่าคิดว่าผมจะไม่ กล้าทำอะไรคุณที่นี้นะ”