ตอนที่7 โลกมันแคบจริงๆ

“เธอเป็นใคร มายืนทำอะไรตรงนี้” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เธอรู้ถ้าเธอไม่อธิบาย เขาต้องเข้าใจผิดแน่ๆ

เธอเงยหน้าขึ้น “ฉันเป็นพนักงานใหม่ …” เธอยังพูดไม่ จบก็ต้องหยุดลงเพราะกำลังอึ้งกับภาพตรงหน้า

ทําไมถึงเป็นเขา

พันเดช

เขาเป็นประธานบริษัทนี้หรอ

เป็นไปได้ยังไง

จิดาภาอยากจะหันหลังแล้ววิ่งหนีไป แต่เหมือนขาเธอจะไม่ฟัง คำสั่ง เธอยืนอยู่กับที่ไม่สามารถขยับไปไหนได้

พันเดชตอนนี้เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก ดูมั่งคงโตขึ้น แต่ก็ยังดู ดีหล่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

เธอมองเขาด้วยสายตาอึ้ง ตกใจ

แต่พันเดชมองผู้หญิงตรงหน้า เสื้อคอวีสีขาว ดูสะอาดตา ริม ฝีปากสีชมพูอ่อน จมูกโด่ง ตากลมสวยเป็นประกาย

ต้องยอมรับว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง เขาเคยเห็นผู้หญิงสวยมามาก แต่ผู้หญิงที่สวยสะอาดตาเหมือนเธอเขาไม่ค่อยได้เห็น

แต่.

เธอมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ

หรือว่าเธอรู้จักเขา

แต่ในความจํา เขาไม่เคยรู้จักเธอ แต่ถ้ารู้จัก เขาต้องจําเธอได้

“เธอยังไม่ได้ตอบคําถามฉันเลย” เขาเอ่ยพูดขึ้นอีกรอบ

เรียกสติเธอกลับมาได้ เธอรีบตอบกลับ “คือ คือว่าฉัน

“เธอแอบฟังหรอ” ตรีภพเดินออกมาแล้วมองหน้าเธอ

คนสวยมันจะไม่ชอบขี้หน้าคนที่สวยเหมือนกัน

พอตรีภพเห็นเธอก็รู้สึกไม่ชอบ เธอเลยแสดงออกให้เห็น

ชัดเจน

แล้วอีกอย่าง เธอรู้สึกว่าเธอมาขัดจังหวะพวกเขา

เธอขมวดคิ้ว แล้วหันไปมองหน้าเธอ แววตาที่เธอมองเธอเต็ม ไปด้วยความเกลียดชัง

“ฉันเป็นพนักงานใหม่ของแผนกออกแบบ จิดาภาค่ะ ดิฉันมา รายงานตัวค่ะ” เธอเงยหน้ามองพวกเขาด้วยใบหน้านิ่งเฉย

“จิ………ดาภาหรอ” พันเดชเอ่ยถาม เขามองหน้าเธออีกครั้ง ได้ยินเขาเอ่ยชื่อ เธอตื่นกลัว กลัวว่าเขาจะจำเธอได้ขึ้นมาเหงื่อออกเต็มฝ่ามือ

โลกมันแคบจริงๆ ไม่นึกว่าเขาจะเป็นประธานบริษัทนี้

ถ้ารู้เธอไม่มีทางมาทำงานที่นี่แน่นอน เธอหันไปมองจิดาภา “คืนนี้ฉันจะรอคุณโทรหานะ” แต่ถ้าเธอไปตอนนี้มันก็เหลือเพียงเธอกับเขาแค่สองคน

“เธอเข้ามาข้างในกับฉัน” เขาพูดขึ้น

“เดช……” ตรีภพมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ

“ตรี เธอกลับไปก่อน ทำงานเสร็จเดี๋ยวฉันไปหา” เขาเอ่ยบอก เธอ

ตรีภพรู้ว่าเขาเป็นคนบ้างานแค่ไหน เขาตั้งใจทํางานมาก เธอ อยู่กับเขามานานเธอรู้ดี

เพียงแต่…………

“อืม”

พูดจบ เธอก็มองแรงเธอเป็นการเตือน แล้วเดินจากไป แต่จิดาภาเธอไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น