ตอนที่3 กลับมาอีกครั้งด้วยความสง่า

สองปีต่อมา

ลอนดอน

“ขอแสดงความยินดีกับคุณภาด้วยนะคะที่ได้รับรางวัล คุณมี อะไรจะพูดมั้ยคะ” พิธีกรเอ่ยถามเธอ

จิดาภาสวมชุดราตรีสีเหลืองไข่ ในมือถือถ้วยรางวัล ผมหลอน ยาวปล่อยไว้กลางหลัง ฉีกยิ้มกว้าง “อืม ก่อนอื่นต้องขอบคุณ อาจารย์ และขอบคุณทุกคนที่คอยสนับสนุนดิฉัน รางวัลนี้ไม่ได้ เป็นเพียงของฉันคนเดียวแต่มันยังเป็นของพวกคุณทุกคนค่ะ ขอบคุณค่ะ”

เป็นคําพูดที่เรียบง่ายแต่จริงใจ

พิธีกรยิ้ม “ได้รางวัลครั้งนี้เป็นเกรียติ เป็นเครื่องการันตี ไม่ ทราบว่าหลังจากนี้คุณจิดาภามีแพลนจะทำอะไรต่ออีกรึเปล่าคะ

พอได้ยินดังนี้เธออึ้งไปสักพัก แล้วเอ่ยพูดขึ้น “ที่จริงแล้ว ดิฉัน แพลนจะกลับไปและไปทำงานที่บริษัทCA

ได้ยินดังนั้น มีผู้คนมากมายพูดกระซิบกัน

บริษัทCA สองปีที่ผ่านมานี้ ถือว่าเป็นบริษัทโด่งดัง แค่นับปีที่ แล้วก็มีรายได้ถล่มทลาย เป็นเพียงบริษัทที่เปิดตัวได้ไม่นาน ทำไมจิดาภาทิ้งโอกาสที่อยู่ลอนดอนแล้วกลับประเทศละ
เธอฉีกยิ้ม ไม่พูดอะไรต่อมาก แล้วก้าวลงจากเวที

ตอนสิบโมงเช้า เธอลากกระเป๋าเดินทาง สวมแว่นตาดำอัน ใหญ่ๆ เรียกสายตาจากคนอื่นมากมาย

เธอถอดแว่นออก มองดูที่เดิมแห่งนี้ รู้สึกตื่นเต้นดีใจมาก สองปีผ่านไป ฉันกลับมาแล้ว

เธอหาบ้านเช่าไว้แล้ว ก้มหยิบกุญแจออกมาไขแล้วก้าวเดิน เข้าไปในบ้าน

ใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งวันในการจัดแจงข้าวของ ระยะเวลาสอง ปีทําให้เธอพึ่งพาตัวเองจนชิน

เพิ่งเก็บของเสร็จ มือถือก็ดังขึ้น “ฮัลโหล ภาแกกับมาถึงยัง

ไปรยาเอ่ยถาม

ไปรยาเป็นเพื่อนสนิทของเธอตั้งแต่เด็กจนโต ที่สนิทสนมกัน มากกว่าพี่น้องแท้อีก

“ฉันเก็บของเสร็จหมดแล้ว แกเพิ่งโทรมาทำไมตอนนี้ นี่แก ตั้งใจใช่มั้ย” เธอนั่งบ่นอยู่บนโซฟา

“ก็เค้ายังอยู่ ขอโทษนะ… ออดอ้อน ” ไปรยาพูดด้วยน้ำเสียง

เธอยกยิ้ม “จ้ะ ไม่เอาผิดแกก็ได้”

“แกจะไปเริ่มงานเมื่อไหร่
“พรุ่งนี้”

“อ่อ คืนนี้ฉันขอเลี้ยงข้าวแกแล้วกัน”

“OK”

“เอาตามนี้นะ เดี๋ยวดึกๆฉันโทรหา จะไปทำงานต่อล่ะ”

“อืม”

หลังจากวางสาย เธอนอนพักอยู่ที่โซฟา แต่จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดัง ขึ้นอีกรอบ ทําให้เธอตื่น

“ฮัลโหล สะลึมสะลือ

“คุณจิดาภาคะ ฉันโทรมาจากแผนกบุคคลนะคะ ไม่ทราบว่า พรุ่งนี้คุณพอมีเวลามั้ยคะ”

เธอสะดุ้งตื่น“ไม่มีปัญหาค่ะ

“โอเคค่ะ ถ้าคุณมาถึงแล้วตรงมาที่แผนกบุคคลเลยนะคะ”

“ค่ะ”

พูดจบสายก็ถูกตัดไป

เธอมองดูเวลานี้มันก็มืดแล้ว

กำลังจะโทรหาไปรยา ทันใดนั้นเสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น เธอเดินไปเปิดประตู

“จิดาภา” เพิ่งเปิดประตูออก ไปรยาก็พุ่งเข้ามากอดเธอ เธอยกยิ้ม “ฉันนึกว่าแกจะไม่ว่างมาแล้วซะอีก
“ถึงจะไม่มีเวลายังไงก็ต้องหามาอยู่แล้ว ไปเถอะ ไปกินข้าว กัน”

เธอพยักหน้า ก้มเปลี่ยนรองเท้าแล้วออกจากบ้านไปพร้อมกับ ไปรยา

“แกกลับมา แกไม่กลัวจะเจอพันเดชหรอ” ตอนกินข้าวเธอเอ่ย ถามขึ้น