บทที่9 รวิชญ์ เราหย่าร้างกัน

คนนั่งตรงข้ามรวิชญ์ สวมเสื้อคลุมสีขาวเป็น สามีของนิรดา ธีภพเป็นเพื่อนของรวิชญ์เช่นกัน

“อื้อ เมื่อกี้ชาคริยามาโรงพยาบาล เธอท้อง แล้ว ” รวิชญ์สีหน้าหมองคล้ำ ไม่มีความสุข

มองร่างที่สูงใหญ่ตรงหน้านี้ เขาก็มีจังหวะที่ทำ อะไรไม่ถูกด้วยหรือ อยู่ในวงธุรกิจ เขาเป็นนักธุรกิจ ที่ยอดเยี่ยม แต่เรื่องความรักรู้สึกว่าเขาจะถูกบล็อก ทุกแห่ง

“ผมได้ยินนิรดาพูด เธอพูดบ่อยๆว่าคุณเป็น ผู้ชายที่เลวที่สุด

รวิชญ์ไม่แคร์ ในเรื่องของชาคริยาเขาเป็นคน

อย่างนั้นจริงๆ

“แต่ชาคริยารักคุณจริงๆนะ ผ่านไปหลายปี แล้ว คุณก็น่าจะปลงใจได้แล้ว เธอเป็นภรรยาที่ดี ที่สุดสำหรับคุณแล้ว ธีภพเกลี้ยกล่อม

รวิชญ์สั่นหัว เขากับชาคริยาห่างกันหลายพัน ไมล์ ชาตินี้ก็สื่อสารกันได้ไม่กี่ครั้ง

“หากผมอยู่กับชาคริยา ปาริดาก็ต้องเสียใจผมเคยทําผิดกับเธอครั้งหนึ่งแล้ว ครั้งนี้ผมไม่อย่า ผิดสัญญาอีก

“งั้นชาคริยาละ เธอรักคุณมานานขนาดนี้ ไม่ ทำให้เธอผิดหวังเหรอ ”

รวิชญ์เม้มริมฝีปาก จิตใจเขาขัดแย้งกันอยู่ เขา ให้ชาคริยาเป็นภรรยามาห้าปี ให้เธอลิ้มรสผลของ การตกหลุมรักเขา เดี๋ยวนี้เธอคงเสียใจซิ

ตกหลุมรักเขารวิชญ์ เป็นความผิดที่ใหญ่ที่สุด ในชีวิตชาคริยา

“ผมไม่รู้”

รวิชญ์ลังเลแล้ว ขณะนี้ เขาไม่สามารถตัดสิน ใจเด็ดขาดได้

ชาคริยาเอาผ้าพันคอที่ถักเสร็จออกมาดู สีดำ เหมาะกับรวิชญ์มาก เพราะในความรู้สึกคนอื่นรวิ ชญ์เป็นคนเย็นชาและเข้าใกล้ยาก

“แต่เธอรักมากสำหรับภาพภพแบบนี้ของรวิ ชญ์ เพราะเขาทำให้ทุกคนรู้สึกถึงความเย็นชาไม่ แยแสเหมือนกัน หากเขาตกหลุมรักใครก็จะเอาความอบอุ่นทั้งหมดให้เธอ

ไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะส่งถึงมือรวิชญ์ เก็บแรง กระตุ้นนี้ไว้ ค่อยว่ากันภายหลังแล้วกัน

บททีรวิชญ์กลับมา ชาคริยานั่งอยู่ที่โซฟาห้อง รับแขกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอรู้สึกผิดหวัง จริงๆ รวิชญ์ใจร้าย เกียจเธอ

ขนาดนี้ ทำให้เธอหวาดกลัว ไม่มีความ กระตือรือร้นเหมือนเมื่อก่อน ความเชื่อมั่นที่จะรอ เขากลับมาก็ถูกฆ่าตายในเปลแล้ว

เห็นชาคริยาในห้องรับแขก รวิชญ์รู้สึกไม่ สบายใจ เพราะการ

แสดงออกของชาคริยาไม่ได้อบอุ่นเหมือนเมื่อ ก่อน เงียบสงบเหมือนอยู่อีกโลกหนึ่ง

ชาคริยาเงยหน้าขึ้น ดวงตาเหมือนร้องไห้ไป หลายครั้ง แดงเหมือนหลอดไฟขนาดใหญ่สองดวง พูดเสียงแหบๆว่า “รวิชญ์ ฉันปล่อยคุณไป เราหย่า กันเถอะ

ตึง! เสียงหัวใจรวิชญ์เหมือนตกลงไปในเหวลึก เดิมการหย่าร้างเป็นสิ่งที่ดี ทำไมเห็นน้ำตาของ ชาคริยา เขากลับไม่ยินยอม

รวิชญ์เข้ามานั่งตรงข้ามชาคริยาอย่างสงบ หน้านิ่งคิ้วขมวดพูดอย่างรุนแรงว่า หย่ากัน? เธอ คิดดีแล้วเหรอ?

ชาคริยารักเขาข้างเดียวมาห้าปีแล้ว ตอนแรก เธอคิดว่าสามารถเดินไปได้อีกนาน หรือชาตินี้คงจะ อยู่กับรวิชญ์คนเดียว แต่หลังจากเธอท้อง รวิชญ์ ใจร้ายถึงกับให้เธอไปทำแท้ง เธอยอมถอย เธอต้อง ปกป้องลูกของเธอ รวิชญ์หย่าแล้วสามารถไปอยู่กับ ปาริดา ขอให้ไม่ทำร้ายลูก เธออวยพรเขา

“อือ ฉันคิดดีแล้ว เราหย่ากัน ฉันอวยพรให้คุณ กับปาริดามีความสุข”

ชาคริยาพูดอย่างลำบาก มองใบหน้าคมคาย หล่อเหลาของรวิชญ์แฝงความหลงใหลอยู่

“ดี”

รวิชญ์พูดอย่างสงบ แล้วเดินจากไป

คืนนี้ พวกเขาแยกห้องกัน ชาคริยานอนไม่หลับ รวิชญ์ยิ่งไม่กล้านอน กำลังคิดคำพูดที่ชาคริ ยาพูดในตอนกลางวัน เธอบอกเขาจะหย่ากัน เผชิญ หน้ากับเขาด้วยท่าทีโล่งใจ รวิชญ์รู้สึกเศร้าใจ ทำไมเธอถึงปล่อยวางได้ขนาดนี้ ไม่ใช่รักเขาจะเป็น จะตายหรือ

วันถัดมา ชาคริยาตื่นแต่เช้า แท้จริงไม่ได้นอน เลย สีหน้าซีดเผือด

ชาคริยาล้างหน้าแต่งตัวง่ายๆก็ออกจากบ้าน รวิชญ์ก็เดินออกมาพอดี ต่างมองหน้ากัน รวิชญ์จ้อง มองเธอ แต่ชาคริยาเดินจากไปอย่างไม่แยแส

ถึงตึกแรก เดิมรวิชญ์คิดว่าชาคริยาจะไป พร้อมเขา แต่มีรถจอดอยู่หน้าบ้านแล้ว คนที่เดิน ออกมาคือวรพล สีหน้ารวิชญ์เปลี่ยนไปทันที แววตา เต็มไปด้วยไอสังหาร แต่เม้มริมฝีปากไว้ไม่ระเบิด ออกมาเท่านั้น

“วรพลส่งฉัน คุณตามมา ” ชาคริยาพูดอย่างเย็นชา

วรพลมองหน้ารวิชญ์ ยิ้มเบาๆ “รวิชญ์ ไม่เจอ กันตั้งนาน คุณก็เหมือนเดิมนะครับ”
รวิชญ์ทนไม่ได้อีกต่อไป ก่อนชาคริยาจะ เข้าไปนั่งรถวรพล ดึงมือเธอไว้แน่ “เมียผม ผมดูแล เอง ไม่รบกวนคนอื่น”